“ยูกิ… เจ้า.. เราไม่คิดเลยว่าเจ้าจะเป็นคนอย่างนี้…”

“ชั้นค่อนข้างเข้าใจเลยว่าทำไมเธอถึงเข้าใจผิดแต่ชั้นไม่มีเวลามาคุยด้วยหรอกนะ”

ผมวางเด็กสาวที่ผมพามาด้วยลงบนฟูก ซึ่งตอนนี้ยังไม่ได้สติ

ห้องบัลลังก์ในตอนนี้ก็มีทั้งเก้าอี้ โต๊ะ อยู่ตรงมุมห้อง แล้วก็ของประดับตกแต่งนิดหน่อย จนจะกลายเป็นห้องนั่งเล่นไปแล้ว

ก็นะ จะเป็นอย่างนี้ก็ไม่แปลก ก็เราอาศัยอยู่ในห้องนี้นี่นะ

“หืม….? เด็กคนนี้ เป็นแวมไพร์นี้?”

“เป็นอย่างงั้นแหละ”

นี้เป็นสเตตัสของเธอ

 

ชื่อ: อิลูน่า

เผ่า: แวมไพร์

คลาส: ไม่มี

Level: 3

HP: 17/25

MP: 120/120

Strength: 40

Resistance: 50

Agility: 46

Mana: 72

Dexterity: 68

Luck: 412

ยูนีคสกิล: ดูดเลือด

Skill: ทำอาหาร lv2, เย็บปักทักร้อย lv1

 

เธอชื่ออิลูน่า

สถานะของเธอดูต่ำ แต่สำหรับเด็กก็คงประมาณนี้ล่ะมั้ง

สกิลของเธอดูเป็นแม่บ้านแม่เรือนอยู่ ดูแล้วอายุราวๆ 7-8 ปี สกิลพวกนี้คงได้จากการช่วยพ่อแม่

เป็นเด็กดีจังนะ

“เจ้านี้เอาของหายากติดตัวมาได้เสมอเลยนะ”

“หายาก?”

เธอพูดถึงเผ่าหรอ?

ผมคิดว่าแวมไพร์จะมีจำนวนที่ปกติในโลกนี้ซักอีก แต่เหมือนจะไม่ใช่แหะ

“อืมมม พวกแวมไพร์กับซัคคิวบัสนะ มีรูปลักษณ์ดูดีมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว พวกมนุษย์จึงมักจะล่าพวกนี้ไปเป็นทาส ทำให้เจ้าพวกนี้แทบจะสูญพันธุ์ พวกเด็กๆในป่าก็ดูดีกันทั้งนั้นแต่

พวกนั้นมีสัญญากับมนุษย์ว่าจะไม่รุกรานกันไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ในทางกลับกัน ฝั่งปีศาจนั้นต่อต้านมนุษย์อย่างเต็มที่ ทางฝั่งมนุษย์จึงไม่อ่อนข้อให้เช่นกัน เด็กคนนี้ก็เหมือนกัน คงจะ

โดนล่าไปเป็นทาส แล้วหนีออกมาได้”

…พวกเด็กๆในป่า… คงเป็นพวกเอฟล์ จากข้อมูลที่ผมได้จากดันเจี้ยน

“…………..”

มันไม่ใช่สิ่งที่ผมไม่เข้าใจหรอก

ในโลกเดิม ทาสก็เป็นที่นิยมในเมื่อก่อนเหมือนกัน

ในโลกที่สงครามไม่มีวันจบสิ้นนะ เรื่องทาสคงจะไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลย

แต่ ถึงอย่างนั้น ผมก็ไม่โอเคด้วยเลย

…มนุษย์งั้นหรอ

ผมก็เคยเป็นมนุษย์ ตอนนี้ก็ใช้ชีวิตแบบมนุษย์อยู่ แต่ผมคงเข้ากับพวกนั้นไม่ได้แน่

ระหว่างที่คิด ผมก็หยดน้ำโพชั่นขั้นสูงลงไปบนแผลเธอ แล้วก็มีเสียงเล็กๆน่ารักดังออกมา

“อืออ…”

“โอ้ ตื่นแล้วหรอ? รู้สึกเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”

พอเธอได้สติ แล้วเห็นผม เธอก็ถอยพลางสั่นไปด้วยความกลัว

“อ๊ะ ด-เดี่ยว ชั้นไม่ได้จะกินเธอหรือจะทำอะไรหรอกนะ ไม่ต้องกลัวหรอก”

ก็นะ ตื่นมาเจอใครก็ไม่รู้ จะระวังตัวไว้ก็ไม่แปลก

แล้วเธอก็เป็นเด็กด้วย

…จะทำยังไงดีนะ?

และในช่วงที่ผมกำลังคิดหาวิธีแก้อยู่นั้น–

ชิอิ ที่กำลังหลับอยู่บนเบาะส่วนตัว ก็ได้ตื่นขึ้นมา มาอยู่บนไหล่ผม มองไปที่อิลูน่าเหมือนจะพูดว่า ‘ใครนะ~?’

ถึงชิอิจะไม่มีตา แต่ผมก็รู้สึกได้ว่าเขามองไปที่อิลูน่า

“Waa….”

อิลูน่ามองมาด้วยความสงสัย สลับระหว่างผมกับชิอิ

“…เธออยากจะลองจับเขาดูไหม?”

ผมยื่นชิอิไปทางอิลูน่า เธอก็ยื่นนิ้วมาแตะชิอิอย่างสั่นๆ

ทางชิอินั้นได้มองอิลูน่าเป็นเพื่อนเล่นใหม่ เขาก็กระโดดไปทางเธอด้วยความร่าเริง

“Fuee?…. Fufu… ahaha, มันจั๊กจี๊นะ”

อิลูน่าตอนนี้ก็ดูไม่กลัวอีกแล้ว พลางลูบตัวชิอิไป

ชิอิช่วยผมไว้พอดี…

“ชั้นชื่อยูกิ ส่วนเขาชื่อชิอิ แล้วสิ่งที่อยู่ตรงนั้นชื่อเรฟิเซียส เธอชื่ออะไรหรอ?”

“เจ้า.. หมายความว่ายังไงห๊ะ ไอ ‘สิ่งนั้น’ นะ?”

ที่จริงผมก็รู้ชื่อเธออยู่แล้วล่ะนะ แต่เพื่อกันไม่ให้เธอกลัวอีกรอบ ผมจึงเริ่มบทสนทนาแบบนี้

“อิลูน่า!”

ดูเหมือนเธอจะอารมณ์ดีขึ้นเพราะชิอิ จึงแนะนำตัวอย่างมีความสุข น่ารักดีแหะ

“อิลูน่าสินะ… บอกชั้นหน่อยได้ไหมว่าทำไมถึงมาอยู่ในป่านะ?”

“อืมมมมม หนูถูกไล่… โดยพวกมนุษย์น่ากลัว..”

“…อย่างงั้นสินะ”

เป็นอย่างที่เรฟี่พูดเลย

“งั้น อิลูน่า บ้านเกิดเธอนะ… เธอรู้ที่อยู่เธอไหม?”

พอผมถามถึงเรื่องบ้าน เธอส่ายหัวแล้วตอบ

“…บ้านหนูไม่มีอีกแล้ว… ทั้งคุณพ่อคุณแม่… คุณลุงคุณป้าข้างบ้าน… ทุกคนตายหมดเลย…” เธอเริ่มที่จะร้องไห้อีกครั้ง

“อ๊ะ เดี่ยว เดี่ยวก่อน ใจเย็นๆนะ ทุกอย่างไม่เป็นไรแล้วละ ไม่เป็นไรแล้ว”

ผมพยายามกล่อมเด็กสาวที่ร้องไห้ขึ้นอยางลนลาน

“คุคุคุ เจ้าที่ไมกลัวแม้แต่มังกรชั้นสูง แต่กลับแพ้น้ำตาเด็กสาวงั้นรึ?”

“หุบปากน่า”

ผมหันกลับไปตอบเรฟี่ แล้วก็หันกลับมาทางเด็กสาวอีกครั้ง

ผมถอนหายใจเบาๆออกมา เอามือวางบนหัวเธอแล้วก็พูด

“…ไม่ต้องห่วงหรอกนะ พวกมนุษย์น่ากลัวพวกนั้นนะ ไม่ตามเธอมาที่นี้หรอก ถ้าเธอไม่มีที่จะไปละก็ จะอยู่ที่นี้นานแค่ไหนก็ได้นะ”

ก็เรามีตัวที่น่ากลัวกว่ามนษย์พวกนั้นอยู่ข้างหลังอ่ะนะ

ที่นี้คงเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับเธอแล้วล่ะ

“จะไม่เป็นไรหรอคะ……?”

เธอถามผมด้วยท่าทีกังวล

“ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเป็นเด็กดีอย่างเธอล่ะก็ พวกเราก็พร้อมที่จะต้อนรับอย่างอบอุ่นเลยนะ”

ยังไงซะผมก็เป็นคนพาเธอมาที่นี้อยู่แล้ว

เป็นธรรดาที่ผมจะต้องเป็นคนดูแลเธอ

แล้วมันก็ไม่ได้เป็นปัญหามากด้วยถ้าผมจะต้องค่อยเลี้ยงดูคนเพิ่มอีกคนหนึ่ง

แล้วถ้าผมทิ้งเธอไว้ ผมจะรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ใช่มนุษย์นะ ที่จริงผมก็ไม่ใช่มนุษย์อยู่แล้วนี้หว่า

“…แต่… พวกมนุษย์บอกว่า พวกเราไม่สมควรที่จะมีชีวิต.. พ่อกับแม่ก็เลยตาย…”

“…พวกนั้นพูดอย่างนั้นหรอ?”

เธอพยักหน้า

ในตอนนั้น มีมีบางอย่างที่ดำมืดก่อตัวขึ้นในจิตใจผม… แต่เพราะผมอยู่ต่อหน้าอิลูน่า ผมจึงเลือกที่จะกดมันลงไว้ แล้วยิ้มให้กับเธอ

“บ้านา มันไม่มีทางเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว ที่ทุกคนเขาใจร้ายกับอิลูน่า ก็แค่อิลูน่าน่ารักเกินไปเท่านั้นเอง” [TL:ปลอบยังไงของเอ็งฟ๊ะ]

“…จริงหรอคะ?” [TL:ได้ด้วยหรอ?]

“จริงสิ ชั้นไม่คิดเลยสักนิดนะว่าอิลูน่าสมควรที่จะตายนะ แล้วอิลูน่าก็ไม่ควรคิดว่าตัวเองสมควรตายด้วยนะ โอเค?”

“…..อือ หนูเข้าใจแล้วค่ะ พี่ชาย!”

เธอพยักหน้าอย่างมีความสุข ใช่แล้ว เด็กๆควรจะร่าเริงอย่างนี้นั้นแหละ

พี่ชายคนนี้ดีใจมากเลยที่หนูมีกำลังใจขึ้น

แล้ว ผมก็ได้ยินเสียงท้องร้องมาจากท้องของเธอ

“งั้น ไปหาอะไรกินกันเถอะ อิลูน่า เธอมีอาหารที่ชอบไหม? ชั้นอาจจะเตรียมให้ได้”

“อืมมมมม อันนั้นนะ…”

เธอมองมาที่ผมอย่างลักเล แล้วก็พูด

“…ห-หนูอยากได้เลือดของพี่ชาย…”

—–เอ๋ เด็กคนนี้เป็นยันเดเระหรอ?

ลืมไป เธอเป็นแวมไพร์นี้นา

“ได้สิ เลือดชั้นได้ใช่ไหม?”

“ค่ะ!”

“อ-โอ้ งั้นก็เอาเลย”

หืมมม? ผมรู้สึกมีความสุขนิดๆแหะ แย่ล่ะสิ

“เจ้าโอเคจริงๆหรอ?”

เรฟี่พูดขึ้นมา

“มันมีอะไรหรอ?”

ผมจะกลายเป็นแวมไพร์เหมือนในนิทานหรอ?

ยังไงผมก็ไม่ใช่มนุษย์อยู่แล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ไม่เป็นไรหรอก

“ไม่ ไม่มีอะไรหรอก…. ทำตามที่เจ้าต้องการเถอะ”

วิธีพูดเธอทำผมสงสัยแหะ แต่ผมก็จะปฎิเสธอิลูน่าที่ตอนนี้มองผมด้ายสายตาที่คาดหวังไม่ได้ด้วยสิ

เธอขึ้นมาบนตัวผม แล้วก็กัดไปที่คอ

 

 

ผมก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรนะ… ออกจะจั๊กจี๊หน่อยๆ

เหมือนให้หมอเจาะเลือดนะ [TL:อันนั้นมันไม่จั๊กจี๊นะ =.=]

แต่ ที่มีปัญหาคือ—–

เธอมาเกาะตัวผมแล้วดูดเลือดแบบนี้ มันรู้สึกแปลกๆแหะ

 รู้สึกเหมือนทำสิ่งที่ไม่ควรทำไปเลย

…แย่ล่ะสิ นี้รู้สึกว่าทำสิ่งที่ไม่ดีลงไปจริงๆนะเนี่ย

ใจเย็นๆ ตัวชั้น ใจเย็นๆ มันไม่เป็นไร ชั้นเป็นคนจิตใจเข้มแข็ง เป็นคนปกติที่ชอบผู้หญิงอายุเยอะกว่า ยังไม่เป็นไร ตัวชั้น ยังไม่เป็นไร [TL:ความเป็นหมีเริ่มตื่นล่ะสิท่า]

พอเห็นผมพูดอย่างงั้น เรฟี่ก็มืมมัมขึ้นมา

“…ยูกิ เจ้าเป็นคนอย่างนั้นจริงๆ—”

“เธอเข้าใจผิดแล้ว!? รู้ไว้ซะว่าเธอเข้าใจผิด!”

 

********************************************************************************************************

 

“นี้… เรฟี่ ไปอาบน้ำให้เธอหน่อยสิ?”

ผมถามเรฟี่ด้วยอาการเหนื่อยทางจิตใจ

คงเป็นเพราะเธอยังเป็นเด็ก ทำให้เธอดูดเลือดไม่เก่ง ทำเลอะเสื้อตัวเองด้วย

แล้วเธอก็คงเหนื่อยจากการวิ่งเข้าป่ามาด้วย อาบน้ำนี้แหละดีสุด

ผมได้เพิ่มห้องน้ำมาข้างๆห้องครัว เป็นห้องน้ำสมัยปัจจุบันพร้อมโถ่ส้วม แบบในอพาร์ทเม้นท์

ทั้งห้องครัวและห้องน้ำถูกสร้างโดยดันเจี้ยน มันจึงมีตัวเลือกให้อัปเกรดได้ด้วย ตัวอย่างก็ ทำให้อ่างอาบน้ำใหญ่เท่าอ่างอาบน้ำสาธารณะ

เป็นอะไรที่ผมอยากจะเพิ่มลงไปเมื่อมี DP พอมากเลยล่ะ

“โฮ้? ยูกิ เจ้าคงจะไม่ให้เราทำงานฟรีๆหรอกใช่ไหม?”

เรฟี่พูดพร้อมกับรอยยิ้มชั่วร้าย

ย-ยัยมังกรนี้… ขนาดในเวลาอย่างนี้นี่นะ…

“…คุกกี้ 2 ถุง”

“เจ้าดูถูกเราหรือ? คุกกี้ 3 ถุง”

“เธอลืมอะไรไปหรือเปล่า ของหวานของเธอขึ้นอยู่กับว่าชั้นจะทำให้หรือไม่ จะดีกว่านะถ้าเธอไม่โลภมากจนเกินไปนะ?”

ถึงตอนนี้ผมจะมี DP เยอะพอจะให้คุกกี้ 3 ถุงเลยก็เถอะ แต่ผมไม่อยากให้เธอได้ใจมากไป

“งือออ… ก็ได้”

เธอตอบกลับมาด้วยท่าทีที่ไม่มีความสุข

“…ในทางกลับกัน เดี่ยวชั้นจะให้เค้กเธอสักส่วนหนึ่งหลังเธออาบน้ำเสร็จ”

“ของหวานใหม่หรอ?! เข้าใจแล้ว!! มาเถอะแม่สาวน้อย เราจะแสดงวิธีใช้ห้องน้ำให้เจ้าเอง!! ห้องน้ำนี้นะมันพิเศษสุดๆไปเลยล่ะ รู้ไหม!”

“อือ เข้าใจแล้วค่ะ เรฟี่จัง!”

“Pfft”

“จ-จัง…..? สาวน้อย! เจ้าต้องรู้จักแสดงความเคารพกับผู้ี่อายุมากกว่านะ! อย่างเรียกเราด้วยคำเด็กๆอย่างนั้นนะ!”

“นืออ…. พี่เรฟี่!”

“……อย่างนั้นก็คงไม่เป็นไร”

ไม่เป็นไรจริงนะ?