“พี่ชายค่ะ… ผู้หญิงพวกนี้เป็นใครกันคะ?” อิลูน่ากอดอกแก้มป่อง “หนูโกรธนะคะ!” เธอพูดและพยายามทำตัวให้น่ากลัว แต่กลับออกมาแบบน่ารักแทนล่ะนะ

“ก-ก็… เธอต้องการให้พวกเขาเป็นอิสระแล้วพวกเขาก็ต้องการที่จะอยู่ ก็เลยเป็นแบบนี้นะ” แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ผมกลับต้องนั่งคุกเข่าเหมือนกับไปทำอะไรผิดมาซักอย่างอยู่

“พี่ชายค่ะ หนูมีความสุขมากตอนที่พี่มาช่วยหนู แต่… แต่หนูจำไม่ได้ว่าอนุญาติให้พี่มีเมียน้อยนะคะ!” เธอตะโกน

“เอ๋? ว-ว-ว-ว่า-ว่าอะไรนะ?” ด-เดี๋ยวก่อนดิ! ไปคิดอีท่าไหนถึงได้ข้อสุปแบบนั้นนะ!? และก็พวกเธอ ยัยหน้าใหม่ หยุดมองด้วยสายตาสงสารและมาช่วยชั้นได้แล้ว!

“หนูไม่คิดเลยว่าพี่ชายจะเป็นคนเจ้าชู้อย่างนี้ พี่เลฟี่นะได้ แต่คนอื่นนะไม่ได้นะคะ!”

“ด-เดี๋ยวก่อนสิ อิลูน่า เธอเข้าใจผิดไปใหญ่แล้วนะ!” ผมพยายามจะโต้แย้ง

“หนูไม่ได้เข้าใจอะไรผิดหรอกค่ะ! ก็พี่สาวเป็นคนบอกว่าเมดเขาทำอะไรกันบ้างนี่นา!” พวกเด็กผู้หญิงที่เข้ามาใหม่เป็นเมด และ… มันทำให้คิดงั้นหรอ?

“… คุณเลฟี่ค่ะหมายความว่าไงหรอคะ?” เลเลียถาม

“ก็เมดไม่ได้ทำเรื่องพวกนั้นกันหรอกรึ?” เลฟี่ตอบ นี้เธอจะเข้าใจผิดไปถึงไหนเนี่ย…

“ไม่ใช่เฟ้ย! ไอความคิดอย่างนั้นนะมันมาจากมุมมองของเธอคนเดียวต่างหากล่ะ” ผมตอบ

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มาสเตอร์ ชั้นเข้าใจค่ะ ถึงร่างกายชั้นจะยังไม่เติบโตเต็มที แต่ชั้นก็จะพยายามให้ดีที่สุดเพื่อจะได้อยู่กับท่านโมฟีร์ค่ะ!” ลูอินแสดงความคิดเห็นอย่างอายๆพลางบิดตัวไปมา

“เฮ้ย ไม่ได้ยินที่ชั้นพูดเมื่อกี้หรือไง? ไอท่าทางของเธอมันไม่เข้ากับสิ่งที่ชั้นพูดเลยนะเฟ้ย!” 

ขณะเดียวกันเลเลียก็มองพวกเราด้วยรอยยิ้ม… ผมก็ได้แต่ถอนหายใจเฮื้อกใหญ่ออกมา

* * *

“ก็เหมือนที่ชั้นพูดไปก่อนหน้านี้ ชั้นต้องการให้พวกเธอทำงานเป็นเมดเพราะเมื่อก่อนงานบ้านทั้งหมดมันมาลงที่ชั้น ซึ่งมันก็ค่อนข้างหนักเลย” หลังจากที่แก้เรื่องเข้าใจผิดกับอิลูน่าได้ 

ผมก็อธิบายได้ว่าพวกเขาไม่ได้มาเป็นเมียน้อย แต่เป็นคนทำงานในดันเจี้ยน

พนักงานของเราที่มีจนถึงตอนนี้ก็คือ หนึ่งจอมมาร หนึ่งมังกรชั้นสูง เด็กสาวหนึ่งคนและสัตว์เลี้ยงสองตัว งานของเราคือล่ามอนเตอร์ ขยายอาณาเขต แล้วก็เล่นไปเรื่อย

เราก็ไม่ได้ไปล่ามอนเตอร์บ่อยนัก เพราะการปล่อยให้พวกมันมีชีวิตอยู่จะเป็นผลดีในระยะยาวมากกว่า นอกซะจากต้องการ DP ด่วนจริงๆถึงจะออกไปล่า

สิ่งที่ใช้ฆ่าเวลาของพวกเราก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทั้งเลฟี่และอิลูน่าก็จำกฏของเกมกระดานกันได้แล้ว และก็ใช้เวลาไปเยอะกับพวกมัน กลุ่มหน้าใหม่ก็คงจะเริ่มฝึกกันในไม่ช้า

แล้วเลเลียและลูอินก็ไม่ได้ใส่ชุดของทาสอีกแล้ว ตอนนี้พวกเขาใส่ชุดเมดคลาสสิกที่ดูเป็นทางการและสุภาพเรียบร้อย ซึ่งผมก็ซื้อมันมาจากแค็ตตาล็อก DP มันมีของขายเยอะจริงๆแหะ

ในระหว่างที่ผมอธิบายเรื่องต่างๆในดันเจี้ยน เลเลียก็ยกมือขึ้นมาแล้วถาม “ชั้นต้องเป็นคู่นอนให้ด้วยไหมคะ?”

“ไม่จำเป็น” ขอทีเถอะ ที่นี้มีเด็กอยู่นะ แล้วผมก็เป็นผู้ชายด้วย ขื่นตะบะแตกขึ้นมาทำไงล่ะ

ผมไอเพื่อดึงกลับมาเรื่องหลัก “ยังมีเรื่องอื่นที่ต้องอธิบายอีก แต่เอาไว้ที่หลังละกัน เธอสองคนจะอยู่ในห้องคู่เหมือนเมื่อวาน มีคำถามอะไรไหม?”

ผมเพิ่มห้องในดันเจี้ยนไปเมื่อวาน ปกติผมจะนอนอยู่กับเลฟี่และอิลูน่าในห้องเดียวกัน แต่มันจะอัดกันแน่นเกินไปถ้ามีเพิ่มมาอีก 2 และผมคงมีปัญหาแน่ถ้าสองสาวหน้าใหม่นี้เข้ามาในห้องผม

เลฟี่กับอิลูน่าก็บอกไว้ว่าไม่ต้องการห้องเพิ่ม ผมจึงยังไม่ได้ปรับเปลี่ยนอะไรมาก ผมวางแผนจะมีการปรับเปรี่ยบโครงสร้างในดันเจี้ยนอันใกล้นี้ เพราะผมก็ต้องการห้องส่วนตัวด้วย… ห้องที่ไม่ว่าชายใดก็ต้องการนะ

“มาสเตอร์ นี้มันอะไรหรอคะ?” ลูถาม

“อุปกรณ์เอาไว้เขียนนะ ถ้าเธอกดลงไปตรงหัว ก็จะมีไอสีดำๆนั้นโผล่ออกมาจากทางท้าย และเธอก็เอาไปวาดเขียนได้” ผมตอบ

“ว้าว… เป็นอุปกรณ์เวทมนต์ที่ดูสะดวกจังเลยนะค่ะ” เธอตอบด้วยความประทับใจ

นั้นมันก็แค่ของที่มาจากโลกอ่ะนะ

“แล้วอันนี้มันอะไรหรอคะ นายท่าน?” เลเลียถามเช่นกัน

“ก็แค่ของเล่นนะ ส่วนวิธีใช้มันก็…อันนี้มันของโปรดเลฟี่เลยล่ะ พอเธอตื่นเดี๋ยวเธอก็สอนให้เองแหละ น่าจะนะ” ผมเหลือบตาไปข้างๆ ที่ที่เลฟี่นั้น นอนกอดหมอนหลับสนิทหลังจากกินอาหารเสร็จไปอยู่… เมื่อคืนเธอก็ทำงานหนักเหมือนกัน ปล่อยไปบ้างละกัน

“มีเรื่องหนึ่งจะถามนะ ปีศาจกับจอมมารมันต่างกันยังไงหรอ?” ผมตัดสินใจที่จะถามเลเลีย

คิดไปซักพัก เธอก็ตอบ “อาา ก็… มนุษย์นั้นในบางครั้งจะนับจอมมารว่าเป็นราชาของปีศาจ ส่วนเราจะถือว่าจอมมารเป็นเจ้าของเขาวงกตค่ะ” ไอเขาวงกตนั้นมันอะไรนะ…? ดันเจี้ยนหรอ?

“หมายความว่าไม่ใช่เผ่าพันธ์เดียวกันหรอ?” ผมถาม

“ใช่ค่ะ ถ้ายกตัวอย่างก็ ถ้าก็อบลินเป็นเจ้าของเขาวงกต พวกนั้นก็จะไม่ใช่เพียงก็อบลินอีกต่อไป แต่จะได้รับเผ่าพันธ์และพลังที่สูงขึ้น ก็จะกลายเป็นก็อบลินที่มีฐานะเป็นจอมมารค่ะ” 

เข้าใจล่ะ ที่ผมเป็นปีศาจชั้นสูงก็คงเป็นเพราะคลาสจอมมาร และพลังผมก็มาจากการเป็นเจ้าของดันเจี้ยนด้วย

“เลเลียนี้รอบรู้จังนะ ขอบคุณนะ” ความรู้ผมต่อโลกใบนี้ยังน้อยนัก ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องสำคัญที่จะฟังเรื่องราวต่างๆจากคนอื่นๆ

“โอ้ ม-ไม่ ก็… ชั้นดีใจที่ได้เป็นประโยชน์ค่ะ” เลเลียดูลนลานด้วยเหตุผลบางอย่าง

“ก็ เอาไว้แค่นี้ก่อนแหละ ยินดีต้อนรับพวกเธอทั้งคู่นะ ถ้าสงสัยอะไรก็มาถามชั้นได้เลย” และด้วยเหตุนี้ ก็มีผู้อาศัยเพิ่มในดันเจี้ยนอีก 2 คน

TL:ดีจิ จากการแปล 4 ต่อต่อวันติดต่อกัน 2 วันทำให้เกิดอาการความขยัน Overheat จิ เลยหายไปอีก 1  สัปดาห์ ช่วงปีใหม่ผมก็คงมิได้ไปไหม นอนหลับข้ามปีอะนะจิ แล้วก็ ลงภาพเพิ่มในตอนที่ 23 แล้วนะจิ แค่นี้แหละจิ บัย