วันนี้ผมจะทำการตกแต่งดันเจี้ยน ตอนแรกๆมันก็มีแต่ผู้บุกรุก แต่ตอนนี้มีผู้พักอาศัยมากขึ้นแล้ว มันจึงถึงเวลาที่ต้องปรับเปลี่ยนอะไรกันซักหน่อย

แต่ผมก็ไม่ได้มีความคิดที่จะสร้างให้เหมือนในเกม RPG ที่มีหลายชั้นลงไปใต้ดินหรอกนะ เป้าหมายของผมคือทำให้เหมือนกับที่พักอาศัยของบอสตัวสุดท้าย ปราศาจจอมมารยังไงละ

เอาคล้ายๆกับ Anor Londo ก็คงจะดีเหมือนกัน [TL:Anor Londo เป็นชื่อแมพแมพหนึ่งในเกม Dark Soul จิ] แต่ก็ไม่อยากให้ใหญ่ถึงขนาดนั้นนะ

การปฏิรูปครั้งนี้จะเป็นก้าวแรกสู่เป้าหมายของผมยังไงละ ผมจึงเปิดสเตตัสเพื่อดูว่ามี DP อยู่เท่าไหร่… แล้วผมก็เห็นว่าตัวเองได้ฉายาแปลกๆมาอีกแล้ว

Name: Yuki
Race: Archdemon
Class: Demon Lord
Level: 35
HP: 2540/2540
MP: 7211/7211
Strength: 716
Endurance: 747
Agility: 658
Magical power: 996
Dexterity: 1313
Luck: 72
Skill points: 6
Unique skills: Mana Eye, Language Translation, Flight
Skills: Item Box, Analysis Lv 8, Martial Arts Lv 4, Beginner Magic Lv 4, Spy Lv 5, Enemy Detection Lv 4, Swordsmanship Lv 1, Weapon Creation Lv 3, Bestow Enchantment Lv 2
Titles: Demon Lord of a Parallel World, Owner of the Supreme Dragon, ผู้ทำการพิพากษา
DP: 152400

ผู้ทำการพิพากษา: ผู้ที่เกลียดและทำการลงทัณฑ์เหล่าคนบาป เมื่อต่อสู้กับศัตรูที่มีฉายาแห่งความบาป ค่าสถานะทั้งหมดจะเพิ่มขึ้น 1.5 เท่า

อย่างน้อยมันก็มีประโยชน์ละนะ… ผมสงสัยจังว่ามันมีเกณฑ์อะไรในการได้รับฉายากันนะ

“นี้ เลฟี่ ปกติแล้วจะได้ฉายากันยังไงหรอ?” ผมถาม

เลฟี่นั้นกำลังทำการฝึกพิเศษเพราะเพิ่งแพ้อิแก่กินน้ำให้กับลูอินมา โดยที่ทางนั้นเพิ่งจะรู้กฏด้วย… ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นเกมที่ฝึกตัวคนเดียวได้นะ[TL:สำหรับใครที่มิรู้ว่า อิแก่กินน้ำคืออะไรนะจิ มันก็คือเกมไพ่ชนิดหนึ่งอะจิ]

“ฉายารึ? เราไม่รู้หรอก ใครๆต่างก็ได้มันมาด้วยเหตุผลหลายเหตุผล บ้างก็ว่าเป็นฝีมือของพระเจ้า แต่เราก็ไม่เคยไปตรวจสอบดูเหมือนกัน” เธอตอบ

“พระเจ้ามีอยู่จริงด้วยหรอ?” ผมถาม

“เราก็ไม่เคยเห็นหรอกนะ” เธอตอบอย่างใจเย็น

ผมนึกว่าพระเจ้าจะมีอยู่ในต่างโลกซะอีก แต่… ขนาดเลฟี่ยังไม่เคยเห็น ถ้าที่นี้มีอยู่จริง ก็คงจะหายตัวได้เหมือนในโลกเก่าของผม

“งั้นหรอ… แล้ว มังกรชั้นสูงเป็นฉายาเดียวที่เธอมีหรอ?” ผมเปลี่ยนหัวข้อนิดหน่อย

“ไม่หรอก เราแค่ซ่อนอันอื่นเอาไว้นะ เจ้าฉายานี้มันแสดงถึงฐานะและตัวตนของเรา มันจึงสะดวกกว่าที่ให้พวกผู้คนเห็นฉายานี้และรู้ว่าเราเป็นอะไร” เธอตอบ

งี้นี้เอง…เลฟี่สามารถไล่พวกลูกกระจ๊อกน่ารำคาญไปได้ด้วยการโชว์แค่ฉายาของตน

ในเมื่อมันมีสกิลดูสเตตัสผู้อื่น มันก็ต้องมีเอาไว้ซ่อนเช่นกัน ไว้ค่อยไปหาทีหลังละกัน

ผมก็ยังสงสัยอยู่ว่าอิลูน่าสามารถหนีออกมาในตอนนั้นได้ยังไง แต่ก็คงเป็นเพราะสกิลที่ซ่อนอยู่นั้นแหละ ผมสงสัยว่าทำไมเธอถึงไม่บอกำวกเรา แต่ก็คงมีเหตุผลของเธอ ดังนั้นผมจะไม่ไปเซ้าซี้ละกัน

“ทำไมดูผิดหวังอย่างนั้นละ?” เลฟี่ถาม

“มันก็แค่… ชั้นตั้งเป้าหมายไว้ว่าจะดูสเตตัสทั้งหมดของเธอให้ได้ แต่ถ้ามันมีฉายาที่ซ่อนเอาไว้อยู่ มันก็เป็นไปไม่ได้แล้วนะสิ” ผมบอก

“อย่างงั้นรึ? ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็จงฝึกฝนไปเรื่อยๆสิ เดี๋ยวเจ้าก็เห็นเมื่อมาอยู่ในระดับเดียวกับเราเองนั้นแหละ” เธอพูดพร้อมยิ้ม

“ให้ถึงระดับเธอหรอ… นั้นคงใช้เวลาเป็นร้อยๆปีเลยล่ะ ชั้นคงตายไปก่อนหน้านั้นแล้วละ”

“พูดอะไรของเจ้านะ? เราไม่คิดว่าเจ้านะมีอายุขัยหรอกนะ?” เธอตอบอย่างงงๆ

“… อะไรนะ?” 

“ถึงจะมี อย่างต่ำก็คงจะประมาณ 1000-2000 ปีนั้นแหละ เจ้าเป็นปีศาจที่เกิดโดยธรรชาติและมีร่างกายเป็นพลังเวทอยู่แล้วนี้นา” เธอพูดด้วยน้ำเสียงปกติต่อไป

“เอ๋? อ่อ เหมือนว่าจะเคยได้ยินมาอยู่นะ…” ผมเกิดจากแกนดันเจี้ยนที่ทำให้ผมเป็นดันเจี้ยนมาสเตอร์นี่นา

“ถูกสร้างขึ้นโดยพลังเวทนะทำให้มีอายุที่ยืนยาว เจ้าสามารถดำรงชีวิตอยู่ได้ด้วยแค่การหายใจ และถึงบางส่วนในร่างกายของเจ้าจะถูกทำลาย เจ้าก็สามารถฟื้นคืนมันได้โดยรอเวลา ตราบใดที่ในโลกนี้ยังมีพลังเวทอยู่ เจ้าจะใช้ชีวิตอยู่ได้นานขนาดไหนก็ได้ตราบใดที่ไม่มีใครมาฆ่าเจ้า… แล้วเจ้าก็ไม่จำเป็นที่จะต้องกินด้วย ใช่ไหมละ?” 

ผมก็ไม่เคยรู้สึกหิวเลยตั้งแต่ที่ได้ร่างนี้มาเหมือนกันนะ… เดี๋ยวนะ งั้นชิอิกับฟิร์ก็เหมือนกันนะสิ? เอาจริงดิ?

ผมตกใจเลยละ ไม่คิดเลยว่าจะได้เป็นอมตะด้วย

“ถ้าเป็นอย่างนั้น… แล้วเธอละ? เธอดูใช้ชีวิตมานานเหมือนกันนะ” 

“เรารึ? มังกรนะมีอายุยืนยาวเป็นธรรมชาติอยู่แล้ว และเราก็แข็งแกร่งและเก่งในด้านเวทมนต์ด้วย เราก็จะไม่ตายตราบใดที่ยังมีพลังเวทอยู่เหมือนกัน” 

“งั้นหรอ… ช่วงที่เธออยู่คงมีเวลาว่างเยอะเลยสินะ… เลฟี่? เป็นอะไรหรือเปล่า? ทำไมหน้าแดงอย่างนั้นละ?” ผมถามอย่างสับสน

“ม-ไม่มีอะไรซักหน่อย! ค-แค่ไอฉายา ‘เจ้าของมังกรชั้นสูง' นั้นมันอะไรกันนะ!?” เธอตะโกน

“โอ้ เพิ่งเห็นหรอ?” ผมเริ่มยิ้ม

“จ-เจ้าของงั้นรึ!? เจ้ากล้าดีเหมือนกันนี่ที่มาทำเหมือนกับเราเป็นสัตว์เลี้ยงนะ!” อืม การตอบสนองของเธอก็เป็นเหมือนที่คิดไว้เลย

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า มันก็แค่ฉายาเอง เราควบคุมอะไรมันไม่ได้อยู่แล้ว มันก็แค่เป็นสิ่งที่ดูจะเป็นอย่างนั้นจากมุมมองของคนอื่นก็เท่านั้นเอง” ผมพูดพลางแสยะยิ้ม

เธอเริ่มที่จะโกรธ ผมเลยหยอกเข้าไปอีก “งั้น ถ้าเธอเข้าใจแล้ว ทำไมไม่ชมชั้นว่าเป็นเจ้าของที่ดีซักหน่อยกันล่ะ?”

“Grrrr, ระวังปากเจ้าหน่อย ยูกิ! มาประลองกับเราเดี๋ยวนี้เลย!” 

“ได้เลย! ถ้าชั้นชนะเธอต้องมาคลานแล้วเลียขาชั้นเหมือนหมาเลยเอาไหมละ!” ผมพูดพลางหัวเราะ

“จ-เจ้า… เจ้ามีรสนิยมแบบนี้เองรึ?” เธอกลับมาใจเย็นเหมือนปกติ

“ท-ทำไมเธอถึงกลับมาใจเย็นได้เร็วงี้ละ!?” ผมเผลอถอยห่างจากเลฟี่โดยสัญชาติญาณ