“เอาละ ลู? มีอะไรจะพูดไหมคะ?”

ลูกับผมกลับมาที่ห้องบัลลังก์ ก็พบกับเลล่าที่ดักอยู่หน้าทางเข้า เธอยิ้มออกมา แต่ดูเป็นรอยยิ้มที่ไม่ให้ความรู้สึกที่ดีเท่าไหร่เลย

“อ-เอ่อ… ม-มันไม่ใช่ความผิดของชั้นนะ…”

“ฉันบอกให้เธอกลับมาทันทีที่ตากผ้าเสร็จเพราะฉันมีงานอื่นให้เธอช่วยอยู่นะคะ”

“ช-ชั้นรู้น่า แต่ชั้นสาบานได้เลยนะว่าชั้นต้องโดนเวทมนต์อะไรซักอย่างแน่! ชั้นวางแผนที่จะรีบกลับมาทันทีที่ตากผ้าเสร็จ แต่แล้วก็โดนดึงดูดความสนใจไปนะ! ช-ชั้นสาบานได้นะว่าไม่ได้ตั้งใจแอบอู้นะ! ชั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นแบบนี้ได้ไงอะ!”

“ลู หยุดแก้ตัวได้แล้วคะ ยังไงเธอก็ต้องรับผิดชอบต่องานที่ละเลยไปคะ”

“ถ-ถ้าเธอได้เห็นเธอต้องเข้าใจแน่เลล่า! ไอเรื่องที่ชั้นไปเห็นมามันสุดยอดมากเลยนะ! เอาน่า ฟังหน่อยเถอะน้าา!”

“ฉันว่าฉันฟังมามากพอแล้วคะ”

“หา!? ด-เดี๋ยวสิ จะพาชั้นไปไหนนะ? เลล่า? เลล่าคะ!? ปล่อยชั้นนะ! เลล่าาาาา!?”

ลูพยายามดิ้นรน แต่มันก็เปล่าประโยชน์ เธอโดนลากไปอย่างง่ายดาย ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสายน้อยที่น่าสงสารคนนั้นจะต้องพบเจออะไรจากเลล่าบ้าง แต่ผมบอกได้เลยว่าถ้าไปยุ่งผมตายด้วยแน่ ผมจึงได้แต่ยิ้มส่งสองคนนั้นที่เดินจากไป

เมื่อทั้งสองหายไปจากสายตาแล้ว ผมจึงหันไปทางเลฟี่ที่ตอนนี้เอาหน้าซุกหมอนไว้อยู่

“เอ่… เอ่อ… ว่าไง เออ… เลฟี่” ถึงจะตะกุกตะกักแต่ผมก็พูดจนจบประโยคได้ “ธ-เธอจะว่าอะไรไหมถ้าชั้นจะถามอะไรหน่อยนะ?”

“ห-หือ!? เอ่อ… อ-อืม… ได้สิ” เลฟี่กลอกตาไปมาอย่างเป็นกังวล แต่ก็สามารถสงบจิตสงบใจลงได้จนพูดได้เป็นปกติมากที่สุดเท่าที่เธอทำได้  

“ร-เราจะตอบให้ตราบใดที่มันเป็นสิ่งที่เรารู้ละนะ”

“ข-ขอบใจ เธอรู้วิธีที่จะเพิ่มค่าสูงสุดของพลังเวทบ้างไหม?”

เหตุผลเดียวที่ผมกลับมาก็เพราะจะถามเธอเรื่องนี้แหละ ผมก็อยากจะสร้างปราสาทจิ๋วของตัวเองต่ออยู่หรอก แต่พลังเวทผมหมดก่อนนี้สิ ฝึกแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็หายเกลี้ยงแล้ว อย่างนี้ทำปราสาทใหญ่ทั้งหลังไม่ได้แน่

แต่ผมก็ไม่ได้สร้างปราสาทอยู่ตลอดเวลาหรอกนะ ผมได้พักก่อนที่ลูจะโผล่มาอยู่ช่วงหนึ่ง และก็อีกรอบหนึ่งตอนที่อิลูน่าและชิอิที่เล่นกันอยู่มาร่วมด้วย ทั้งสองก็ล่นกันมาตลอดจนมาสนใจปราสาทที่ผมสร้างเอาไว้จึงหยุดเล่นกัน พอเห็นอิลูน่าผมก็รู้สึกอยากจะสร้างอะไรที่ทำให้เธอสนุก มีความสุข แล้วก็คิดได้ว่าไหนๆก็ไหนๆแล้วทำให้ลูด้วยเลยละกัน ผมก็เลยสร้างตุ๊กตาสัตว์ใส่ชุดน่ารักๆอาศัยอยู่ในบ้านเหมือนกับบ้านตุ๊กตาบาร์บี้ จนพลังเวทผมหมด ผมก็รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ที่พลังเวทมันหมดทำให้ผมฝึกต่อไม่ได้ แต่ได้เห็นรอยยิ้มของสองสาวก็รู้สึกคุ้มค่าที่ได้ทำอยู่เหมือนกัน

“เจ้าอยากจะเพิ่มพลังเวทงั้นหรอ? แต่ที่เจ้ามีก็เยอะกว่าคนปกติไปหลายเท่าแล้วนะ?” เลฟี่มองผมอย่างสงสัย

“เจ้าจะร่ายเวทมนต์ต้องห้ามหรือยังไงกัน?”

“เปล่า แค่ไอที่มีอยู่มันไม่พอจะทำในสิ่งที่ชั้นอยากทำนะ ถึงมันจะเพิ่มผ่านการเลเวลอัพได้ก็เถอะ แต่ชั้นก็อยากจะแบบ ออกกำลังหรือฝึกฝน อะไรพวกนี้บ้างนะ”

การออกกำลังกายมันช่วยเพิ่มค่าพละกำลังของผม ดังนั้นทางพลังเวทก็น่าจะมีเหมือนกัน

“หืมมมมม…” เลฟี่หยุดคิดไปแปปหนึ่ง “เราจะให้เจ้ายืมพลังเวทของเราก็ได้ มันจะช่วยเพิ่มได้เป็นช่วงเวลาหนึ่งนะ”

“เธอทำได้หรอ?”

“ของหมูๆ นึกถึงวิธีที่เราสอนเจ้าใช้เวทมนต์ดูสิ เจ้าทำวิธีที่เราส่งพลังเวทไปไหลเวียนในร่างเจ้าได้ไหม?”

“อืม?”

เท่าที่จำได้มันเป็นอะไรที่ทำหัวแทบระเบิดไปเลยละ

“การให้ยืมพลังเวท มันก็มีวิธีที่คล้ายกันนั้นแหละ สิ่งที่แตกต่างก็คือเราจะส่งพลังเวทเข้าตัวเจ้าแทนที่จะเป็นการไหลผ่านแทน”

“ฟังดูเจ๋งดีแหะ เธอคิดว่าชั้นจะทำอย่างนั้นได้บ้างเปล่า?”

“เจ้า ณ ตอนนี้ยังไม่ได้หรอก สิ่งแรกที่เจ้าต้องไปฝึกเลยคือการควบคุม” เลฟี่แสยะยิ้ม 

“ไม่ต้องถึงระดับเราหรอก แต่เจ้าก็ยังต้องฝึกอีกเยอะ การให้ยืมพลังเวทนั้นต้องปรับคลื่นพลังของตนให้เท่ากับพลังของคนที่จะให้ ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องง่าย”

เธอดึงใบหน้าแบบภาคภูมิใจกลับมาได้อีกครั้ง ดูเหมือนจะกลับเป็นปกติได้แล้วสินะ

“เข้าใจละ งั้น ถ้าชั้นอยากให้ช่วยเมื่อไหร่แล้วจะมาหานะ”

“จำไว้ด้วยละว่าบริการของเรามันมีราคานะ”

“ก็ได้ จะเอาอะไรละ?”

“เรารับเป็นโดนัทก็ได้”

“ได้สิ”

ความอยากของหวานของเลฟี่ก็ยังคงสูงเหมือนเดิม ผมไม่เข้าใจเลยแหะว่าเธอสามารถกินของหวานได้ทุกโอกาศที่มีได้ยังไงกัน ถ้าเป็นผม ผมคงเบื่อพวกมันไปนานแล้ว  

ของโปรดตลอดกาลของเธอก็ยังคงเป็นช็อกโกแล็ต ซึ่งเวลาเธอกิน เธอก็จะตอดไปที่ละนิดที่ละหน่อย เพื่อให้ได้กินได้นานที่สุด

“การยืมพลังเวทเราไม่ใช่เพียงวิธีเดียวหรอกนะ เจ้าสามารถฝึกยิงเวทมนต์ที่กินพลังเวทสูงจนพลังหมดเป็นประจำทุกวันก็ได้ ซึ่งเราว่าเจ้าก็ทำเรื่องพวกนี้ไปอยู่แล้วนะ”

“หมายถึงเจ้ามังกรน้ำนั้นนะหรอ?”

“ใช่ เจ้านั้นแหละ” เลฟี่พยักหน้า “ฝึกอย่างนั้นต่อไปเรื่อยแล้ว และจะไม่ใช่พลังเวทอย่างเดียวที่พัฒนาขึ้น การควบคุมของเจ้าก็เช่นกัน”

“เข้าใจละ”

เอาจากใจเลยนะ ผมก็ยังไม่ค่อยพอใจกับเวทมังกรน้ำของตัวเองเท่าไหร่ ทั้งที่มันควรจะเป็นน้ำร้อนแท้ๆ แต่ผมขาดความสามารถในการควบคุมทั้งรูปร่างและอุณหภูมิ โดยเฉพาะกับการที่ต้องเอาเวทดินมาผสมเข้าไปด้วยเพื่อเพิ่มพลังมันขึ้นมา ผมก็ฝึกมันไประดับหนึ่ง แต่ก็ไม่เคยถึงระดับพลังเวทหมดเลย วันนี้เป็นครั้งแรกเลยด้วยซ้ำที่พลังหมด  

ซึ่งผมก็คงจะยังไม่ฝึกกับพวกนี้ไปอีกซักเท่าไหร่หรอก เพราะเวทสร้างมันก็กินพลังเวทไม่ต่างกัน แถมยังรู้สึกใช้เวลาคุ้มกว่าด้วย แถมการสร้างปราสาทแต่ละหลังก็ช่วยเรื่องการนึกภาพ จินตนาการรายละเอียดอีกต่างหาก  

“ขอบคุณนะเลฟี่ เป็นคำแนะนำที่ดีมากเลย”

“ม-มันก็ไม่ได้เป็นอะไรนิ ร-เราก็ยินดีนะที่เจ้าเห็นมันเป็นประโยชน์นะ”

เลฟี่ตื่นตัวพร้อมหน้าแดงเล็กน่อย ท่าทางของเธอนั้นน่ารักและมีเสน่ห์จนผมอดจะชื่นชมมันไม่ได้