วันต่อมา

ผมอยู่ในถ้ำ หน้าห้องดันเจี้ยน

“เอาล่ะ มาลองกันดีกว่า”

ผมเปิดเมนูและจิ้มไปที่ดันเจี้ยน

เหตุผลที่ผมมาที่นี้ก็เพราะผมต้องการที่จะเช็คฟังก์ชั่นของดันเจี้ยน ตั้งแต่มาที่นี้ผมก็ยังไม่ได้ทำหน้าที่ของจอมมารอย่างจริงๆจังๆเลย ต้องทำงาานซะหน่อย

ส่วนยัยมังกรปลิงเรฟี่ก็หลังอยู่ในห้อง เธอมาเซ้าซี้อยากได้ฟูกเหมือนกัน ผมเลยแลก DP มาให้อันหนึ่ง ดูเหมือนเธอจะชอบมาก ดูจากสภาพหลับเป็นตายซะขนาดนั้น

ฟังก์ชั่นแรกที่ผมใช้คือ ขยายพื้นที่ดันเจี้ยน

แล้วมันก็ขึ้นมาว่าต้องการขยายพื้นที่ขนาดไหน พอผมเลือกถ้ำ—-

“…โอ้ เจ๋ง”

เข้าใจละ นี้สินะพลังเวทของดันเจี้ยน

มันไม่ใช่อะไรที่มองเห็นหรอก แต่เป็นบรรกาศ จะให้เปรียบก็ประมาณแอร์ละมั้ง ตอนแรกในนี้บรรกาศจะเย็นแบบผ่านหน้าร้อนได้สบายๆ แต่ตอนนี้เป็นอากาศสบายๆแทนแล้ว
มันเกิดขึ้นทันทีจนผมรับรู้ได้

เมื่อผมลองดูที่แผนที่ มันก็เพิ่มเป็นพื้นี่ดันเจี้ยนใหม่ด้วย เยี่ยม ไปสำรวจกันให้มากกว่านี้ดีกว่า
ผมอยากเพิ่มชั้นของดันเจี้ยนอยู่หรอกนะ… แต่ DP ยังไม่พอ เอาไว้คราวหลังละกัน

แล้วก็ ตอนที่ผมเช็คDP เมื่อเช้า มันเพิ่มขึ้นมามากเลยละ

คงเป็นเพราะเรฟี่ถูกนับว่าเป็นผู้บุกรุกมากกว่าพรรคพวก ล่าสุดที่ผมดูมันต่ำกว่า 500 แต่ตอนนี้มากกว่า 2000 ไปแล้ว 
ตอนแรกก็กังวลเรื่องที่เธอจะมาอยู่ที่นี้อยู่หรอก แต่เมื่อผลมาออกมาเป็นอยางนี้ มันก็ไม่เลวเลย ถึงจะต้องใช้ DP ไปกับค่าอาหารของเธอและค่าดูแลอื่นๆ แต่อย่างนี้ก็พอจะทำอะไรได้

หน่อย

“อืมมม มาลองอัญเชิญอะไรซักอย่างดูดีกว่า”

เอาจริงๆนะ แค่มีมังกรชั้นสูงมาอยู่ด้วย ผมคิดว่าเราไม่ต้องการอะไรแล้วละ แต่ก็ลองดู แล้วผมก็เปิดหน้าเมนูมอนเตอร์ขึ้นมา

นี้เป็นครั้งแรก ดังนั้นใช้ตัว DP น้อยที่สุดละกัน
แล้วผมก็จิ้มรายชื่อที่อยู่อันล่างสุด

ทันทีที่ผมจิ้มลงไป ก็มีแสงมารวมตรงหน้าผม กลายเป็นรูปร่าง ไม่นานนัก แสงก็หายไป กลายเป็นสิ่งกลมๆสีฟ้าขนาดประมาณลูกหมา

—-มันก็ตือ สไลม์

“โอออ… น่ารักกว่าที่คิดไว้แหะ”

เมื่อผมลองลูบดู ก็เหมือนว่ามันจะรับรู้ว่าผมเป็นผู้อัญเชิญ แล้วก็แสดงอาการขี้เล่นออกมา  น่ารักอ่ะ ให้ความรู้สึกเหมือนลูกหมาเลย

“เอาล่ะ ต่อจากนี้ไป นายชื่อว่า ชิอิ!”

ชื่อ: ชิอิ

คลาส: N/A

เผ่า: สไลม์

เลเวล: 1

HP: 11/11

MP: 2/2

พลังกาย: 15

ความทนทาน: 37

ความเร็ว: 26

พลังเวท: 11

ความแม่นยำ: 52

โชค: 110

สกิลพ็อย: 0

สกิล: ผู้ล่า Lv1, ฟื้นฟู Lv1

ฉายา: ลูกสมุนจอมมาร

 
 
อ่อนแอสมกับเป็นตัวที่อ่อนแอที่สุดเลยแหะ

แต่ไม่เห็นเป็นไร น่ารักซะอย่าง เอามาเป็นสัตว์เลี้ยงดีกว่า

จากข้อมูลที่ได้มาในหัว เจ้านี้ไม่ต้องการอาหาร แต่จะได้รับพลังเวจากดันเจี้ยนเอง

แจ่มไปเลยดิ? มีสัตว์เลี้ยงที่ไม่ต้องดูแลอะไรมากเนี่ย ไม่ต้องเสียเวลามาให้อาหารถ้าเกิดผมมีมอนเตอร์หลายตัวขึ้นมานะ

………เอ๋? เดี่ยวก่อนนะ พึ่งเห็น มาดูดีๆแล้ว…… เจ้านี้ค่าโชคสูงกว่าตูอีกนี้หว่า…..

……..ก-ก็นะ ไม่ใช่ว่าโชคผมต่ำซะหน่อย ก็แค่โชคของสไลม์มันสูงกว่าเท่านั้นเอง 

ก็เท่านั้นเอง….

และตอนที่ผมกำลังรู้สึกเสียกำลังใจนิดๆเพราะเรื่องโชค สไลม์ก็คลานเข้ามาแล้วเอาร่างมาถูกับผม

“นี้นาย… มาปลอบใจชั้นหรอ?”

ชิอิโดดขึ้นลงเหมือนจะบอกว่าใช่

น-น่ารักก!

…ใช่ นายพูดถูก โชคนะ มันไม่ได้สำคัญอะไรซักหน่อย

ใช่แล้ว ผมนะไม่ใช่คนโชคไม่ดี แต่คนโชคไม่ดีก็เพราะคิดว่าตัวเองโชคไม่ดีต่างหากล่ะ

แล้วถึงผมจะโชคไม่ดี นั้นก็หมายความว่าผมจะมีความสุขมากกว่าปกติถ้าเจอเรื่องดีๆ เมื่อคิดอย่างงั้นแล้ว ผมอาจจะโชคดีกว่าคนอื่นเขาก็ได้(?)

ขอบคุณนะชิอิ ผมได้ก้าวข้ามหนึ่งในความจริงของจักวาลแล้ว

เอาล่ะ! เรื่องตรวจสอบเอาไว้เท่านี้ก่อน! เมื่อชิอิโผล่มาทั้งที ผมจะสายสัมพันธ์พวกเราให้แน่นแฟ้นขึ้น!

 

＊ ＊ ＊  ＊ ＊ ＊ ＊    ＊ ＊ ＊

 

หลังจากนั้นไม่นาน ระหว่างที่ผมกำลังเล่นกับชิอิ แผนที่ก็แสดงผู้บุกรุกขึ้นมา

“Gururuuruuu….” ในเวลาเดียวกัน ผมก็ได้ยินเสียงร้องของสัตว์ดังมาจากหน้าถ้ำ

ผมยกหัวขึ้นมา ก็มีปีศาจหมาสามหัวยืนอยู่ แล้วทั้งสามหัวก็จ้องผมมาอย่างดุดัน

ร่างใหญ่กว่าหมาตัวโตอีก

ชื่อ: N/A

เผ่า: เครเบรอส

คลาส: N/A

เลเวล: 32

 
ผมอ่านข้อมูลศัตรูด้วยวิเคราะห์

นี้สินะ มอนเตอร์

ตัวนี้ก็ด้วย น่าจะเป็นเพราะเลเวลต่างกันเกินไป ผมจึงอ่านสเตตัสไม่ได้

ต่อหน้าผู้บุกรุกตัวแรก ความตึงเครียดก็วิ่งผ่านร่างของผม

จากนั้นชิอิก็มาข้างหน้าผม พยายามข่มขู่ศัตรูถึงแม้ว่าตัวเองจะกลัวก็ตาม ชิอิไม่มีหน้าหรอก แต่ผมรู้สึกเหมือนมันกำลังจ้องหมาอยู่

ให้ความรู้สึกเหมือน โปเ*มอน เลยแหะ

“โอ้ออ! นายดูเจ๋งไปเลย ชิอิ!”

ชิอิโดนขึ้นลงราวกับบอกว่า ‘ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมเอง!’

…ใช่แล้วชิอิ ไม่ว่าศัตรูจะเลเวลสูงกว่าเราซักแค่ไหน เราก็แค่จัดการทุกสิ่งี่ขวางเราให้หมดแค่นั้นก็พอ!

เรื่องประมาณเลเวลต่ำตบเลเวลสูงร่วงนี้ — ฟังดูดีแหะ

แล้วผมก็จะไม่เพิ่มเลเวล โปเ*มอนมากเกินไป เวลาผมจัดการพวกเลเวลสูงกว่าผมจะได้ใช้ทั้งแผนการและทักษะอย่างเต็มที่

แสดงเส้นทางชีวิตของนายเลย ชิอิ!

 “เอาล่ะ ไปเลยชิอิ! ใช้โจมตีเร็ว!”

พุ่งราวกับแสง — เอาจริงๆก็ไม่ถึงขนาดนั้นละนะ ชิอิพุ่งเข้าหาศัตรู—

 แล้วก็โดนตบปลิวโดยขาหน้าของเศรเบรอส ปลิวไปติดผนังถ้ำ ร่วงลงมาแล้วไม่ขยับอีกเลย

 “–?! อ๊าาาาาาาาา ไอหมาสารเลว!! มาทำอย่างนี้กับลูกชั้นได้ยังไงงงงงงง?!!”

 เอาจริงๆถ้ามาคิดดูดีๆแล้ว การที่ผมเอามอนกากสุดมาตบพวกเวลศุงเนี่ย มันก็ไม่มีโอกาศชนะอยู่แล้วแหละ… แต่ตอนนี้เลือดขึ้นหน้า ผมวิ่งพร้อมตะโกนไป แล้วใช้ลูกเตะยากูซ่าอัดเข้า

ที่ลำตัว

 เจ้าหมาบ้านั้น ไม่ได้มีความสนใจที่จะหลบการโจมตีผมเลย มันยืนอยู่นิ่งๆ— แล้วร่างก็ระเบิดกระจายไปทั่ว

 “…….ห๊ะ?”

เลือดกระจายไปทั่วจนรอบข้างเป็นสีแดงไปหมด

ที่จริงว่าจะตีมากกว่านี้อยู่นะ แต่เกิดเหตุแบบนี้ขึ้นแล้วความโกรธมันหายไปหมดเลย

 ….เอ๋? จริงดิ?

หมาตัวนั้นตอนนี้ได้กลายเป็นเศษเนื้อ นอนตายนิ่งไม่ไหวติ่งอยู่ตรงนั้น

ตอนฆ่าเจ้านี้ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเท่าไหร่แหะ

 มัน… อะไรฟ๊ะ?

ตอนเห็นครั้งแรกก็ไม่มีความรู้สึกอันตรายหรอก แต่เห็นว่าเวลตั้ง 30 เลยคิดว่ามันต้องแข็งแกร่งกว่าแน่ๆ…

ที่มันไม่หลบเพราะมันคิดว่าผมทำอะไรมันไม่ได้ หรือมันหลบไม่ทันหว่า?

สเตตัสผมมันสูงขนาดนั้นเชียวหรอ?

มาเช็คดูอีกรอบดีกว่า

 
Name: Yuki

Race: Arch Demon

Class: Demon Lord

Level: 12

HP: 2320/2320

MP: 6900/6900

Strength: 672

Resistance: 701

Agility: 574

Mana: 915

Dexterity: 1273

Luck: 70

Skill poinst: 17

Unique Skills: Mana Eye, Language Translation

Skills: Item Box, Analyze Lv1, ทักษะการต่อสู้ Lv1

Title: Demon Lord of a Parallel World

DP: 2250

 
คงเป็นเพราะผมสู้กับศัตรูที่เวลสูงกว่า สเตตัสผมเลยขึ้นใช้ได้เลย แล้วก็ได้ ทักษะการต่อสู้ มาด้วย

ส่วนโชคก็ยังไม่กระดิกเหมือนเดิม……

สงสัยค่าพวกนี้คงสูงกว่าที่ผมคิดไว้ละมั้งเนี่ย

 …ไม่อ่ะ ถึงอย่างงั้นมันก็มีคนที่สูงกว่าแน่นอน ตัวแรกก็เป็นยัยมังกรที่นอนอยู่ในห้องนั้นแหละ

นี้มันไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องพวกนี้นี่หว่า

 “ชิอิ!”

 ผมรีบวิ่งไปที่ชิอิ ที่ถูกตบปลิวมา โชคดีที่ HP ของเขายังไม่หมดแล้วค่อยๆฟื้นฟูอย่างช้าๆโดยสกิลของเขาเอง

“โล่งอกไป….”

ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก

 โทษทีนะที่ให้นายมาทำเรื่องบ้าบินนาดนี้นะ….

สำหรับนายศัตรูขนาดนี้คงเกินมือไปสินะ

ชิอิกระโดดขึ้นลงเหือนจะบอกว่าไม่เป็นไร ถึงจะโดดแบบนี้มาตั้งแต่แรกแล้วก็เถอะ แต่มันให้ความรู้สึกแบบนั้นนะ

 ชิอิเป็นสัตว์เลี้ยงของผม ไม่ควรให้มันไปสู้ ควรจะให้ความรักกับมัน ผมควรเป็นคนสู้เอง

ใช่แล้ว ผมควรี่จะใจเย็นมากกว่านี้

ตอนผมสู้กับหมานั้นผมสู้ด้วยความโกรธ แต่ถ้าสู้อย่างงั้นต่อไปได้พลาดซักวันแน่

ผมจะใช้ ‘ใจเย็น’ เป็นคำเตือนใจ

 คิดอะไรไปเรื่อย ผมก็นั่งรอจนชิอิฟื้นตัวเสร็จ