บทที่ 166 สาวสวยอันดับหนึ่งเมืองเอก

“จะใช้คนก็อย่าระแวง หากระแวงก็อย่าใช้เขา เหตุผลนี้ผมเข้าใจดี”

หลี่ฝางหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ：“ถ้าไม่เชื่อคุณ ผมจะกล้าโอนเข้าบัตรคุณสองล้านเหรอ？”

“งั้นพวกเราก็เอาตามนี้”หวางเห้าหัวเราะ：“ไม่ใช่แค่จางกงหมิงเหรอ？ถึงเป็นลูกพี่หลินมา ผมหวางเห้าก็ไม่เห็นหัวเขาหรอก”

หลินชิงชิงได้ยิน สีหน้าก็เปลี่ยน

หวางเห้าตระหนักได้ทันทีว่าตัวเองพูดผิด จึงพูดเสริมไป：“ล้อเล่น ล้อเล่นน่า”

“พี่เห้า ในเมื่อเงินนี้เข้าบัญชีคุณแล้ว งั้นความปลอดภัยของผม คุณต้องรับผิดชอบหน่อยใช่ไหม？”หลี่ฝางถาม

สีหน้าหวางเห้าเกร็ง รีบถาม：“ทำไม ตอนนี้มีคนมาหาเรื่องคุณ？”

หลี่ฝางพยักหน้า พูด：“ใช่ เมื่อกี๊จางกงหมิงไปหาผมที่มหาวิทยาลัย แต่ผมหนีมา”

“ไอ้ห่าหมานี่”

สีหน้าของหวางเห้าแสดงความเป็นศัตรูเล็กน้อย：“วางใจเถอะ เรื่องจางกงหมิงส่งให้ผมได้เลย คุณควรทำอะไรก็ไปทำ”

เทียบกับความสามารถแล้ว ที่จริงหวางเห้าสุดยอดกว่าจางกงหมิงขึ้นมาหน่อย

สังคมนักเลงให้ความสำคัญกับอะไร？

ไม่มีอะไรมากไปกว่าความโหดร้ายมากพอ ความฉลาดมากพอ และความจงรักภักดีต่อเพื่อนฝูง

เทียบกับความโหดแล้ว หวางเห้าเป็นนักมวยใต้ดิน ในสนามประลองใต้ดิน มักจะมีสถานการณ์ที่สู้กันจนมีคนตาย เชื่อว่าหวางเห้าต่อสู้มาหลายปีนี้ จะต้องมีทำร้ายคนจนตายแน่นอน

เทียบกับความฉลาด หวางเห้ากับจางกงหมิงนั้นพอๆกัน

เทียบกับความจงรักภักดีแล้ว เพื่อนคนนี้ของหวางเห้า ติดตามหวางเห้าไปทั่วทุกสารทิศ เคยจากไปที่ไหน？

ดังนั้น หวางเห้าก็ยังมีกำลังแอบแฝงของความเป็นเจ้าแห่งวงการอยู่อีกด้าน

“ในเมื่อผมรับเงินคุณมาแล้ว งั้นเรามาเซ็นสัญญากันเถอะ”

ตอนนี้หวางเห้าเอาสัญญามา ส่งให้หลี่ฝาง：“คุณดู”

สัญญาฉบับนี้ เตรียมไว้นานแล้ว

เดิมที คนที่ควรจะเซ็นสัญญานี้ น่าจะเป็นเพื่อนของหวางเห้าคนนั้น

แต่ตอนนี้เพื่อนคนนั้นหนีไปแล้ว หลี่ฝางให้หวางเห้าอีกสองล้าน ดังนั้น ตอนนี้สัญญาต้องให้หลี่ฝางเซ็น

หลี่ฝางหัวเราะ รับมาในมือ ไม่ได้อ่านดู ก็เปิดไปที่หน้าสุดท้าย แล้วลงชื่อ

“คุณไม่อ่านสักหน่อยเหรอ？”หวางเห้าถามอย่างสงสัย

“ไม่มีอะไรต้องดู ยังไงซะผมก็อ่านไม่เข้าใจ”หลี่ฝางพูด：“พี่เห้า ผมเชื่อคุณ”

“เหอะเหอะ ไม่ได้นะ ไม่แน่สักวันผมอาจจะทำร้ายคุณ ต่อไปคุณเซ็นสัญญา ต้องระวังให้มากกว่านี้หน่อย ยังไงสิ่งนี้ ถ้าเราไม่ระวัง มันจะพาเราซวยได้ เข้าใจไหม？”หวางเห้าพูดกับหลี่ฝาง

ถึงหวางเห้าไม่พูด หลินชิงชิงก็อยากเตือนหลี่ฝางสักหน่อย

ยังไงสัญญาฉบับนี้ หลี่ฝางก็ประมาทเกินไป

“สัญญานี้เซ็นแล้ว ต่อไปคุณก็ถือว่าเป็นเจ้าของครึ่งหนึ่งของโรงอาบน้ำนี้ คุณไปเดินดูรอบๆสิ ดูว่าโรงอาบน้ำของเรา มีจุดไหนที่ต้องปรับปรุง”

“อีกอย่างนะ เดี๋ยวคุณทิ้งบัญชีให้ผม ผมจะเอากำไรของโรงอาบน้ำ โอนให้คุณทุกเดือน”หวางเห้าพูด

ได้ยินคำพูดพวกนี้ หลี่ฝางก็รู้สึกว่าหวางเห้าค่อนข้างน่าเชื่อถือ

หลินชิงชิงตามหลี่ฝางไปเดินเล่นรอบๆโรงอาบน้ำ

ภาพรวมของโรงอาบน้ำไม่เลวเลย ไม่มีอะไรดูแย่

หลี่ฝางคิดว่า ก็เอาตามนี้แหละ

ดูจบ หลินชิงชิงก็หัวเราะพูด：“เสี่ยวฝาง ถือว่าคุณทำงานหาเงินแล้ว โรงอาบน้ำนี้ลงทุนแล้ว ไม่ต่ำกว่าห้าล้าน”

“ห้าล้าน？”หลี่ฝางขมวดคิ้ว

“นั่นไม่ได้เรียกว่า ผมเอาเปรียบหวางเห้าเหรอ？”

“ก็ไม่ถือว่าเอาเปรียบหรอก ยังไงตอนนี้หวางเห้าก็มีปัญหาด้านเงินลงทุน ถ้าคุณไม่ให้เขาสองล้าน เกรงว่าโรงอาบน้ำนี้ ก็คงเปิดต่อไปไม่ได้”

“ถ้าโอน ก็ไม่คุ้มค่า”หลินชิงชิงพูด

โรงอาบน้ำนี้เปิดมาได้ไม่นาน การตกแต่ง กระเบื้อง……ถือว่ายังติดหนี้อยู่

ถ้าหวางเห้าทำเงินไม่ได้ ก็ได้แต่ปิดกิจการ

แต่ ถึงจะเป็นแบบนี้ หลี่ฝางก็ยังรู้สึกว่าตัวเองขาดทุนหวางเห้า

อยู่ในโรงอาบน้ำไปสักพัก ทางหวางเสี่ยวโก๋ก็โทรมา ถามหลี่ฝางเมื่อไหร่จะว่าง？

หลี่ฝางพูด：“งั้นก็กลับไปละกัน”

จากนั้น หลี่ฝางก็เจอหวางเห้า บอกลา

“หลี่ฝาง คุณมีช่องทางติดต่อจางกงหมิงไหม？”เวลานี้ หวางเห้าถาม

“มี”

“งั้นคุณเอาให้ผมหน่อย”หวางเห้าหัวเราะ：“ผมจะนัดเขาออกมา คุยกับเขาก่อน”

หลี่ฝางพยักหน้า เอาเบอร์โทรของจางกงหมิงให้หวางเห้า

ก่อนไป หลี่ฝางวิ่งกลับมาเตือน：“ใช่สิ พี่เห้า จางกงหมิงคือพี่ผม คุณจะทำเขาตายไม่ได้นะ”

“อะไร เขาคือพี่คุณ？”หวางเห้ามองหลี่ฝางอย่างไม่อยากจะเชื่อ：“เขาคือพี่คุณ แล้วยังทำคุณ？”

“ยังไงซะ ในใจผม เขาก็คือพี่ชายที่ดีของผม ผมไม่อยากทำร้ายเขา ที่จริง เขาก็ไม่อยากทำร้ายผม เขาก็ถูกบังคับ”

หลี่ฝางกำชับ：“ถ้าคุณสู้กับเขาจริงๆ ก็ต้องออมมือหน่อยนะ”

หลี่ฝางรู้ฝีมือของหวางเห้า เขาเป็นนักมวยใต้ดินมาตั้งหลายปี แทบจะไม่เคยแพ้

แพ้ครั้งเดียว ก็คือแพ้ให้เจ้าหัวแบน

ส่วนจางกงหมิง เขาเป็นแค่นักเลงทั่วไป ถึงพลังในการต่อสู้จะแข็งแกร่งมาก แต่ก็จำกัดแค่ในกลุ่มนักเลง

ถ้าเจอคนอย่างหวางเห้าจริงๆ จางกงหมิงก็สู้ไม่ได้

“นี่ผมก็ไม่กล้ารับประกัน”หวางเห้าส่ายหน้าพูด

“ตอนผมชกมวย ก็จะบอกตัวเองว่าอย่าใจดีกับอีกฝ่ายเสมอ ไม่งั้นก็จะทำตัวเองแย่ได้”หวางเห้าพูด

“เสี่ยวฝาง คุณลองคิดดู ถ้าคุณตกอยู่ในมือจางกงหมิง คุณคิดว่าเขาจะปล่อยคุณไหม？”หยุดไป หวางเห้าก็ถามย้อน

“งั้นแบบนี้ หากวันหนึ่งจางกงหมิงตกอยู่ในมือคุณจริงๆ คุณเอาเขามาให้ผม โอเคไหม？”หลี่ฝางพูด：“หนึ่งล้าน ผมซื้อจางกงหมิง ก็ถือว่าได้แล้ว”

“ได้ ถ้าจางกงหมิงตกอยู่ในมือคุณจริงๆ ผมจะโทรหาคุณ ให้คุณเอาเงินมาไถ่คน”หวางเห้าหัวเราะ

หลี่ฝางจึงโล่งอก

พอออกไป หลี่ฝางก็เรียกรถ กลับไปที่โรงเรียน

ส่วนหลินชิงชิง กลับไปที่ร้านบาร์บีคิวของเจ้าพาน

ถึงหน้าโรงเรียน หลี่ฝางลงจากรถก็เห็นพวกหวางเสี่ยวโก๋ พวกเขายืนอยู่ด้านนอก อยู่ที่ข้างรถ G-Classของตัวเองพอดี

ตอนนั้น พวกหวางเสี่ยวโก๋ กำลังคุยเรื่องG-Classคันนั้น

“G-Classคันนี้จอดอยู่หน้าโรงเรียน เจ้าของรถต้องเป็นนักเรียนโรงเรียนเราแน่ๆ”หวางเสี่ยวโก๋พูดอย่างมั่นใจ

“คุณว่านักเรียนของมหาวิทยาลัยสุ่ยมู่จะมีเงินขนาดนั้นเชียว แม้แต่G-Classก็ยังกล้าขับ G-Classนี้คันหนึ่งมากกว่าสองล้าน”เลี่ยวข่ายพูด

หลี่ซ่วยซ่วยไม่พูด แค่มองไปที่รถG-Classอย่างเดียว

หลี่ซ่วยซ่วยในตอนนี้คิดในใจ อย่าว่าแต่ขับG-Classเลย ตัวเองนั่งได้ ก็ถือว่าเป็นความหวังที่มากเกินแล้ว

เห็นหลี่ฝางเข้ามา หวางเสี่ยวโก๋จึงถาม：“หลี่ฝาง ผมจำได้ว่าคุณก็เป็นคนตงไห่ใช่ไหม？”

หลี่ฝางพยักหน้า ถาม：“ทำไมเหรอ？”

“ดูทะเบียนรถ เหมือนจะมาจากตงไห่ หลี่ฝาง คุณน่าจะรู้จักนะ？ยังไงคนที่ขับG-Classได้ พวกคุณตงไห่ก็น่าจะมีไม่กี่คนนะ？”หวางเสี่ยวโก๋ถาม

หลี่ฝางหัวเราะ：“ถ้าผมบอกของผม คุณเชื่อไหม？”

“ผมเชื่อคุณก็บ้าแล้ว ดูจากหัวจรดเท้าของคุณแล้ว ก็มั่นใจว่าคุณเป็นแค่คนจนๆ ธรรมดา”หวางเสี่ยวโก๋หัวเราะพูดไปว่า：“ถ้าG-Classคันนี้ของคุณ ต่อไปผมจะเป็นลูกน้องคุณเอง”

หลี่ฝางหยิบกุญแจรถออกมา กดไปที่G-Class

จากนั้น ไฟรถG-Classก็สว่างขึ้น

เวลานี้ หวางเสี่ยวโก๋กับคนอื่นๆก็ตะลึงไป

“G-Classคันนี้ของคุณจริงๆ？”มองหลี่ฝาง จนหวางเสี่ยวโก๋แทบจะช็อกแล้ว

“เสี่ยวโก๋ คุณไม่ได้เพิ่งพูดเหรอว่าหลี่ฝางเขาแค่คนจนธรรมดาน่ะ？คุณดูสิ ถึงเขาจนก็ยังขับ G-Classคันละสองล้าน”เลี่ยวข่ายหัวเราะ

สีหน้าหวางเสี่ยวโก๋ดูอึดอัด：“ผมคิดว่าในห้องพักเรา ผมรวยที่สุดแล้วซะอีก คิดไม่ถึงว่า หลี่ฝางจะขับG-Class”

“ห่า บ้านคุณทำอะไรเนี่ย？”เวลานี้ หวางเสี่ยวโก๋อดไม่ไหวจึงถาม

หลี่ฝางหัวเราะ ไม่ตอบ

“ไป ขึ้นรถเถอะ”หลี่ฝางขึ้นรถไปก่อน

“เดี๋ยว ผมยังนัดพวกสาวสวยมาด้วย”หวางเสี่ยวโก๋พูด

“นัดสาวสวย？”หลี่ฝางเลิกคิ้ว：“เป็นนักเรียนมหาวิทยาลัยเรา？”

หวางเสี่ยวโก๋พยักหน้า ชี้ไปที่ตรงข้ามแล้วพูด：“พวกเธอมาแล้ว”

เวลานี้ ตรงหน้าก็มีสี่สามเดินเข้ามา หนึ่งในนั้น อ้วนมาก พอๆกับเลี่ยวข่าย

อีกคน สวมแว่นกรอบทอง ดูนิ่งที่สุด

ส่วนอีกสองคน หน้าตาดูสวยมาก

“นั่นไม่ใช่……ฉินวี่เฟยเหรอ？”ทั้งสี่สามเดินเข้ามาใกล้ หลี่ฝางก็มองเห็นฉินวี่เฟย ที่ถูกเรียกขานว่าเป็นสาวงามอันดับหนึ่งของเมืองเอก

หวางเสี่ยวโก๋ตกใจ：“คุณรู้จักฉินวี่เฟยเหรอ？”