ตอนที่ 513 – ความฝันที่เก่าแก่ที่สุด (3)

 

สติของผมยังคงว่างเปล่า

⸢จะเป็นอย่างไรถ้าหนทางเอาชีวิตรอดเป็นความจริง?⸥

ไม่ว่าจะเป็นความคิดของผม หรืออะไรที่ถูกบันทึกไว้บนกำแพงสุดท้าย หรือบางทีอาจจะ…

⸢ถ้ามันมีโลกที่ฉันสามารถต่อรู้เริ่มกันกับตัวละครจากหนทางเอาชีวิตรอด…⸥

…จินตนาการของความฝันที่เก่าแก่ที่สุด ผมก็ไม่แน่ใจ

ความทรงจำจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งพรวดขึ้นมาดุจคลื่นโหมกระหน่ำ จินตนาการที่แผ่ออกไปอย่างไร้ระเบียบได้กลายเป็นเชื้อเพลิงสำหรับเรื่องราวในอีกโลก ความจริงที่มีชีวิตได้กลายเป็นโศกนาฏกรรม

⸢เดี๋ยวก่อน เมื่อมาคิดดู จะเกิดอะไรขึ้นกับโลกใบเดิมหลังจากยูจงฮยอคเสื่อมถอย?… ฉันควรจะถามคนเขียนในช่องคอมเมนต์ดีไหม?⸥

ผมมักจะคิดว่าผมจำหนทางเอาชีวิตรอดได้ดียิ่งกว่าใคร ผมรู้สึกภูมิใจที่ผมขยันอ่านนิยายเรื่องนี้กว่าใคร ดังนั้นทำไมผมถึงจำตัวเองตอนที่อ่านนิยายได้ไม่เท่าไร?

บางที ผม…

[คุณได้กลายเป็น ‘ตัวละคร’]

ประกายแสงโอบล้อมรอบร่างอวตารของผม ฟังก์ชั่นของกำแพงที่สี่กำลังจะหยุดลง หัวใจของผมเต้นกระหน่ำ และเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นภายในจิตใจที่พังทลายของผม หัวของผมสั่นไหว และผมก็ต้องสูดอากาศเข้าไปลึกๆอยู่หลายครั้ง

กำแพงที่สี่พูดถูก บางทีผมอาจจะรู้อยู่แล้ว

มันมีคำใบ้อยู่มากมาย

⸢ผมโชคดีเกินไปในโลกนี้ และ⸥

⸢ทุกๆสิ่งในโลกนี้ดูเหมือนจะอำนวยความสะดวกให้กับผม และ⸥

⸢ในบางครั้ง โลกนี้ดูเหมือนจะเละเทะไปด้วยซ้ำ⸥

ถ้าทั้งหมดนี้คือผลลัพธ์ของพรแห่งความฝันที่เก่าแก่ที่สุด งั้น…..

⸢การกำเนิดของเส้นโลกทั้งหมด เส้นโลกเดิม⸥

ผมเงยหน้ากลับขึ้นมา จากนั้นก็กำหมัดที่ไร้เรี่ยวแรงอย่างช้าๆ กำแพงที่สี่ไม่อยู่แล้ว แต่จิตใจของผมก็ยังสงบนิ่ง ไม่ ผมเชื่อว่าผมสงบนิ่ง

มีแค่ผมเท่านั้นที่รู้บทสรุปของโลกนี้

ชิ้ง…

ศรัทธาไม่แตกสลายกู่ร้องออกมา ผมเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ

เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นจากสมุดและมองมาที่ผม

เปรี๊ยง!

“…เอ่อ??”

ดวงตาของเด็กน้อยช่างไม่รู้อะไรเลย

ผมไม่อาจหลบสายตาคู่นั้นได้ ดวงตาของเด็กน้อยที่ไม่มีใครในโลกให้พึ่งพิง แต่ก็ต้องแบกรับเรื่องราวในทุกๆวัน

เด็กน้อยขยี้ตาราวกับเห็นภูตผีในขณะที่มองมาที่ผม

⸢เพื่อที่จะทำลายการถ่ายทอดสดดวงดาว ความฝันที่เก่าแก่ที่สุดจะต้องถูกหยุด⸥

ผมตัดสินใจ ณ ตอนเริ่มของการถ่ายทอดสดดวงดาว และกระทั่งสัญญากับนักเขียนลับไว้ เพื่อที่จะกำจัดวายร้ายของโศกนาฏกรรมนี้ และสุดท้าย โอกาสก็มาถึง

[‘การแปลงร่างราชาปีศาจ’ ถูกเปิดใช้งาน]

ปีกสีดำสนิทสยายออกมา สายตาของเด็กน้อยเบิกกว้างขึ้น

“อ่า อ๊ะ…??”

เสียงให้ความรู้สึกที่เก่าแก่ ใช่ ผมเคยมีเสียงแบบนั้นเมื่อในอดีตหนิ? ผมเดินไปหาเด็กคนนั้นทีละก้าว

[‘การแปลงร่างเทวทูต’ ถูกเปิดใช้งาน]

ในขณะที่ใบหน้าของเด็กน้อยใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ผมก็เห็นอีกหลายๆสิ่ง อย่างเช่นสมุดที่เด็กน้อยกำลังขีดเขียน มันมีแผนภูมิบันทึกความสมดุลของพลังในหนทางเอาชีวิตรอด มันเป็นแผนภูมิเดียวกันกับที่ผมเคยรวบรวมไว้

ยูจงฮยอค ลีฮุนซึง ชินยูซอง ลีจีฮเย ลีซอลฮวา คิมนัมอุน แอนนา… ถัดจากรายชื่อของพวกเขาก็มีอักขระและสกิลที่ถูกบันทึกไว้ และสุดท้ายก็มีกระทั่งรอยช้ำที่หลังมือของเด็กหนุ่มซึ่งกำลังปกปิดลายมือที่ไม่เป็นระเบียบของเขาเอาไว้

ผมรู้ประวัติของเด็กคนนี้ว่าเขาจะต้องรอดชีวิตไปได้ และได้ใช้ชีวิตต่อไปในอนาคต รวมถึงสิ่งที่เขาต้องเจอ และความทุกข์ยากที่เขาต้องพานพบ

⸢ตลอดหลายปีที่ผ่านมามันมีความหมายมากเพียงใดกัน?⸥

เขาตกเป็นเป้าในโรงเรียนและถูกรังแกอย่างรุนแรง

เขาถูกทอดทิ้งจากญาติและต้องใช้ชีวิตเพียงลำพังตั้งแต่ยังเล็ก และไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน เขาก็จะถูกนักข่าวไล่ตามอยู่เสมอ

เขาทำพลาดในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยและลงเอยในโรงเรียนชั้นสาม

เขาโชคไม่ดีและจับได้ไม้สั้นในช่วงเข้าค่ายและต้องออกไปเป็นแนวหน้า

เขาต้องเติมท้องด้วยคิมบับในร้านมินิมาร์ททุกวัน

และสุดท้ายก็ต้องมาทำงานในบริษัทโนเนมและต้องใช้ชีวิตไปแบบนั้น

ในช่วงสิบปี เขาก็ได้อ่านนิยายเรื่องหนึ่ง และหลังจากใช้ชีวิตโดยการอ่านนิยายเรื่องนั้นมาเรื่อยๆ เขาก็ได้ดึงทุกคนที่เขารักมาเจอกับความยากลำบาก

เด็กน้อยคนนั้นจะเติบโตขึ้นมาเป็นคิมทกจา

“ป–ปีศาจ…”

เด็กน้อยเปิดปากขึ้นในขณะที่มองมาที่ผม

“ใช่ ฉันคือปีศาจ”

รูปร่างของผมสะท้อนอยู่ในม่านตาของเด็กน้อย

⸢ปีศาจตนนั้นคืออนาคตของเด็กน้อย⸥

ในตอนนี้ผมมีโอกาสได้หยุดสัตว์ประหลาดตัวนั้น

ทุกๆสิ่งเกิดขึ้นในพริบตา ผมพยายามพุ่งไปข้างหน้าพร้อมกับเหวี่ยงดาบ และหมัดของฮันซูยองก็เหวี่ยงเข้ามาใส่ใบหน้าของผมซะก่อน

“—-!!”

ผมไม่ได้ยินเสียงของเธอ

“…ทกจา!!”

ผมผลักเธอออกไป และจากนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าอีกก้าว แม้ว่าระยะห่างจะเพียงไม่กี่เมตร แต่ผมก็ไม่สามารถข้ามมันไปได้ง่ายๆ เรื่องราวทั้งหมดของผมกำลังขัดขืนอยู่

ประกายแสงอันทรงพลังโอบล้อมร่างทั้งร่างของผมเอาไว้ ฝ่าเท้าของผมไม่ต้องการจะผละไปจากพื้น และมือของผมก็ปฏิเสธที่จะเคลื่อนไหว

สีหน้าของเด็กน้อยดูหวาดกลัวเมื่อเขามองมาที่ผม คางของเขาสั่นไม่หยุด ดวงตาของเขาก็เช่นกัน มันกำลังพยายามทำความเข้าใจว่านี่เป็นเรื่องจริงหรือไม่

[‘ความฝันที่เก่าแก่ที่สุด’ กำลังตั้งคำถามต่อตัวตนของคุณ]

ตัวตนที่ใฝ่ฝันถึงโลกทั้งหมดนี้ และในความฝันของเขา ผมเองก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าแค่ตัวละครอีกตัว

เปรี๊ยง!

[‘ความฝันที่เก่าแก่ที่สุด’ กำลังปฏิเสธตัวตนของคุณ]

ราวกับว่าเขาต้องการจะปฏิเสธความจริง เด็กน้อยกุมหัวและขดตัว “ฉัน ฉันคือ ฉันคือยูจงฮยอค… ฉัน…”

บทสวดที่ถูกเอื้อนเอ่ยมานับหมื่นครั้ง

⸢มันมีเกราะป้องกันอยู่รอบๆตัวฉัน⸥

⸢ไม่มีใครสามารถทำร้ายฉันได้⸥

⸢ไม่มีอะไรสามารถแตะต้องฉันได้⸥

ความคิดที่เขาใช้หลบหนีจากความเจ็บปวดเมื่อมีคนมารังแกเขาเริ่มรั่วไหลออกมา พลังที่ทำให้ความเป็นจริงกลายเป็นสิ่งไม่จริง

และพลังนั้นได้ถูกนำมาใช้ในลักษณะตรงกันข้าม

“ลุง-!!”

เด็กน้อยคนนี้กำลังคิดว่าทุกๆสิ่งตรงหน้าของเขาเป็นความเข้าใจผิด กำแพงทึบถูกสร้างขึ้นโดยมีเด็กน้อยเป็นศูนย์กลางคล้ายกับโดมสีดำสนิท มันคือเกราะป้องกันที่แข็งแกร่งที่สุดที่ความฝันที่เก่าแก่ที่สุดสามารถสร้างขึ้นได้

ผมส่งเสียงร้องออกมาเหมือนกับปีศาจและพุ่งเข้าหาเกราะป้องกันพร้อมกับเหวี่ยงดาบของผม จากนั้นดาบที่เปล่งประกายก็ดับแสงลงในทันใด

ใบดาบของศรัทธาไม่แตกสลายหักลงอย่างง่ายดายและกระเด็นขึ้นไปในอากาศ ผมจ้องมองไปยังใบดาบที่ลอยขึ้นไปอย่างช่วยไม่ได้

⸢ฉันไม่อาจฆ่าเขาได้⸥

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะมีวิธีการฆ่าเขาอยู่ ถ้าเริ่มราวได้เริ่มต้นขึ้นจากผมในวัยเด็ก งั้นกฎของโลกนี้ก็จะถูกคิดขึ้นโดยเขาเช่นกัน

ลมที่พัดเข้ามาอย่างแรงจากที่ไหนสักแห่งได้พลิกหน้าสมุดบันทึกของเด็กน้อยให้ตกลงมา เมื่อมันหยุดลง การตั้งค่าของหนทางเอาชีวิตรอดที่ตัวผมในวัยเด็กได้จดลงไปก็โผล่ออกมา

– ทฤษฏีแผ่นฟิล์มไม่เชื่อมต่อ: ทฤษฏีที่ใช้อธิบายการซ้อนทับของเส้นโลกในหนทางเอาชีวิตรอด และมัน…

ในขณะที่ประกายแสงบางๆเต้นระบำออกมา ผมก็อ่านเนื้อหาด้วยความมึนงง ผมอ่านมัน และจากนั้นก็อ่านมันให้มากขึ้น ผมโน้มตัวลงไปหยิบเศษดาบขึ้นมา และจากนั้นก็เปิดใข้งานเรื่องราวทั้งหมดที่คงเหลืออยู่ภายในตัวของผม

ผมมองไปยังทรงกลมสีดำรอบตัวเด็กน้อยและพูดขึ้น “…ฉันรู้จักนายดีกว่าใครในโลกนี้”

⸢อย่ามายุ่งกับฉัน อย่ามายุ่งกับฉัน อย่ามายุ่งกับฉัน⸥

“ฉันไม่ได้พยายามจะวุ่นวายกับนาย”

⸢ฉันอยากวิ่งหนี⸥

“ฉันรู้”

⸢แต่ไปไหนล่ะ?⸥

เรื่องราวของเด็กน้อยส่งผ่านมาถึงผม ในขณะที่เรื่องราวของผมก็ส่งผ่านไปถึงเขา

เปรี๊ยง!

ศรัทธาไม่แตกสลายหักเหลืออยู่ไม่ถึงสองคืบ นั่นเพียงพอแล้วที่จะทำตามแผนของผม

⸢วิธีที่จะยุติ ‘ความฝันที่เก่าแก่ที่สุด’⸥

[‘ทฤษฏีแผ่นฟิล์มไม่เชื่อมต่อ’ ถูกเปิดใช้งาน!]

[ตัวตนของคุณสอดประสานกับ ‘ความฝันที่เก่าแก่ที่สุด’!]

จากนั้นผมก็แทงดาบเข้าไปยังลำคอของผมด้วยแรงทั้งหมด

เสียงดัง ‘ฉึก’ ดังออกมา เลือดสีแดงเข้มหยดลงมาพื้นดุจน้ำตา

“คิมทกจา”

เลือดเป็นของยูจงฮยอค ดาบถูกหยุดไว้กลางอากาศก่อนถึงลำคอของผมและไม่สามารถขยับได้แม้แต่น้อย เส้นเลือดสีน้ำเงินพองขึ้นมาจากมือของยูจงฮยอคที่กำลังจับดาบไว้แน่น

“ทุกคน จับเขาไว้!!”

มันไม่ใช่แค่ยูจงฮยอคเท่านั้น – คนอื่นได้เข้ามาคว้าตัวผมไว้จากทางด้านหลังเพื่อหยุดผมไว้

“ทกจา นี่มันผิดนะ!”

มันคือลีฮุนซึง

แขนทั้งสองข้างของผมก็ถูกคว้าไว้เช่นกัน จางฮีวอนและยูซานอาได้รับผิดชอบในส่วนนี้

“…ได้โปรด หยุดเถอะ!”

“มันต้องมีวิธีอื่นสิ”

ลีจีฮเยกอดเอวของผมเอาไว้ ในขณะที่ผมเห็นชินยุซองและลีกิลยังกำลังจับขาของผมไว้คนละข้าง

และจากนั้นผมก็เห็นฮันซูยองกำลังกระหน่ำเข้าใส่กำแพงของความฝันที่เก่าแก่ที่สุดแทนผม “เปิดสิ! พวกเราไม่ได้มาเพื่อทำร้ายนาย! พวกเราแค่อยากจะคุยกับนายอีกสักหน่อย…!”

แม้กระนั้นกำแพงก็แข็งขึ้นเรื่อยๆ ผมรู้ความจริงอยู่แล้ว ความจริงที่ว่าสิ่งนั้นจะไม่มีทางเปิดออก

ผมกำด้ามดาบไว้แน่นยิ่งขึ้น “นี่เป็นวิธีเดียวเท่านั้น”

จางฮายังตะโกนออกมา “ได้โปรด ได้โปรดหยุดเถอะ!! พวกเรายัง…!”

ไม่ พวกเราไม่มีเวลาแล้ว พวกเราจะเสียเวลาไม่ได้อีก ประกายแสงที่โอบล้อมพวกเราทวีความรุนแรงยิ่งขึ้น

[‘ความฝันที่เก่าแก่ที่สุด’ ปฏิเสธตัวตนของคุณ]

เด็กน้อยปฏิเสธตัวตนของพวกเราอย่างต่อเนื่อง เขาลบความเข้าใจผิดของเขา  เขาจะเปลี่ยนความเป็นจริงของอีกโลกให้กลายเป็นสิ่งที่ไม่จริง

นั่นคือเหตุผลว่าทำไมคนเดียวที่จะทำสิ่งนี้ได้คือ…

ครืน…

หมอกหนาโผล่ขึ้นมาในทันใด และผมก็กระตุ้นพลังแห่งความโกลาหนขึ้นมาในทันใด สีหน้าของยูจงฮยอคในขณะที่เขาจับดาบไว้แปลกไปในทันใด

“อ–ไอ้บ้าเอ้ย…”

ในขณะที่เขากำลังเซ เรื่องราวสีดำสนิทก็รั่วไหลออกมาจากปากของเขา เรื่องราวนั้นพุ่งออกมาและย้อยผ่านคางของเขา และตกลงมาบนพื้น จากนั้นก็ก่อตัวขึ้นเป็นร่างเงาของคนอีกคน

ดาบเขย่านภาเปล่งประกายระหว่างเสื้อคลุมสีดำ และชายคนหนึ่งก็ยืนอยู่ตรงนั้น

⸢นักเขียนลับ⸥

ชายผู้ลืมกระทั่งชื่อจริงของตัวเองหลังจากต้องประสบกับการเสื่อมถอยนับครั้งไม่ถ้วน ชายที่มีชีวิตอยู่เพียงเพื่อการแก้แค้นอยู่ที่นี่แล้ว

เขามองมาทางผม ก่อนที่จะเดินไปหากำแพงป้องกันอย่างช้าๆ

นักเขียนลับไม่สนใจประกายแสงที่กำลังเต้นระบำอยู่และเดินไปข้างหน้า ในเวลาเดียวกัน เรื่องราวของความฝันที่เก่าแก่ที่สุดก็กำลังไหลมาหาผม

⸢‘ฉันอยากเป็นเหมือนยูจงฮยอค’⸥

ขนแขนของผมลุกชันขึ้น

ทำไมผมถึงลืมความทรงจำในวัยเด็กแบบนี้ไป?

⸢The protagonist stronger than anyone in this universe.⸥

⸢ตัวเอกที่แข็งแกร่งกว่าใครในจักรวาลนี้⸥

มันเห็นได้ชัดว่านักเขียนลับไม่ได้รับผลอะไรจากประกายแสงนั้น กี่ครั้งกันนะที่ผมคิดถึงเรื่องนี้อยู่ภายในจินตนาการเหมือนคนหมกมุ่น?

⸢ไม่มีมนุษย์คนไหนสามารถควบคุมจินตนาการได้ทั้งหมด⸥

ผมท่องชื่อนั้นบ่อยแค่ไหนกันเมื่อผมมีรอยฟกช้ำปรากฏขึ้นบนแขนและขาของผม และทุกๆครั้งที่ปากผมแตก?

⸢และนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมคนที่เหมาะสมที่สุดในการหยุดความฝันนี้ถึงได้ถูกกำหนดไว้แล้ว⸥

ดาบของผมค่อยๆหลุดออกจากกำมือ จากนี้ไป มันไม่ใช่หน้าที่ของผมแล้ว ผมไม่สามารถเข้าไปขัดขวางการแก้แค้นที่ยุติธรรมที่สุดในโลกนี้ได้

“นักเขียนลับ!!”

ฮันซูยองตะโกนออกมาและวิ่งไปหาเขา ตามมาด้วยจางฮีวอน ลีจีฮเย และกระทั่งเด็กๆ ราวกับว่าพวกเขาตระหนักได้ว่าสิ่งที่น่ากลัวที่เขากำลังจะกระทำคืออะไร

น่าเสียดาย สหายของผมไม่สามารถเข้าใกล้เขาได้ราวกับว่ามีกำแพงโปร่งใสขวางพวกเขาเอาไว้ และมีแค่นักเขียนลับคนเดียวเท่านั้นที่สามารถก้าวขึ้นไปบนเวทีได้และเขาก็เดินไปยังเด็กน้อยที่กำลังนั่งอยู่บนม้านั่ง

เขาถือดาบที่เต็มไปด้วยพลังทลายนภาและเฉือนทรงกลมสีดำ เมื่อเขาทำแบบนั้น เด็กน้อยก็ยิ่งขดตัวเข้าไปอีก

“ฉันคือยูจงฮยอค ฉันคือยูจงฮยอค ฉัน…”

เด็กน้อยสั่นอย่างต่อเนื่องเมื่ออยู่ภายใต้ลำแสงจางๆ

[[เจ้าไม่ใช่ยูจงฮยอค]]

ผู้เสื่อมถอยที่ลืมกระทั่งชื่อของตัวเองผ่านการเสื่อมถอยจำนวนนับครั้งไม่ถ้วน ชายคนนั้นประกาศชื่อของตนออกมา

“ข้าคือยูจงฮยอค”