เคลผู้ซึ่งเป็นหัวหน้าฝ่ายขายของไนกี้เมเนจเม้นท์ (Nike Management) ยังคงทำงานหนักเหมือนเคยในวันนี้ หน้าที่ของเขาคือการเฟ้นหาอัญมณีที่ยังไม่ผ่านการเจียระไน ดวงตาทั้งสองข้างของเขากำลังกวาดมองเนื้อหาของชุมชนอารีน่าไปเรื่อย ๆ  ทว่าไม่นานนักเขาก็ล้มเลิกการกระทำนั้นเนื่องจากเขาไม่เจออะไรที่น่าสนใจเลยแม้แต่น้อย

 

“วันนี้ก็เสียเวลาเปล่าไปอีกวันสินะ…เฮ้อ~”

 

ในตอนนั้นเอง หัวข้อกระทู้หนึ่งก็ไปเตะตาของเขาเข้า

 

[คลิปการจับพวกแมลงที่ชอบ PK คนอื่น.avi]

 

“โอ้โห! นี่มันดูน่าสนใจทีเดียวเลยไม่ใช่เหรอ?”

 

เคลเปิดวิดีโอดูเพื่อผ่อนคลายความเครียดในระหว่างที่หยุดพัก เขาคิดว่ามันคงเป็นวิดีโอของผู้เล่นเลเวลสูงคนหนึ่งที่จัดการกับผู้เล่นสาย PK มืออาชีพที่มีเลเวลต่ำกว่า

 

“เอ๋?”

 

ทว่าการคาดการณ์ของเขาผิดถนัด ผู้เล่นเลเวลสูงไม่ได้เป็นตัวละครหลัก ไม่ว่าจะดูยังไง ผู้เล่นเลเวลต่ำต่างหากที่เป็นตัวละครตัวหลักในคลิปวิดีโอนี้

 

‘ก็น่าสนใจอยู่บ้างเหมือนกันนะเนี่ย’

 

เคลคิดแค่ว่าวิดีโอนี้มีความน่าสนใจอยู่บ้าง ทว่าก็ไม่ได้น่าดึงดูดใจอะไรขนาดนั้น ในวิดีโอดูเหมือนจะไม่มีอะไรพิเศษเท่าไหร่ เป็นเพียงแค่ผู้เล่นคนหนึ่งที่เห็นได้ทั่วไป

 

“เอ๋? แล้วยังไงต่อล่ะ?”

 

เขาคิดว่าวิดีโอนี้น่าจะจบลงด้วยการที่กลุ่มผู้เล่นสาย PK ถูกหัวหน้าอัศวินดาร์กเอลฟ์ฆ่าตาย อย่างไรก็ตามเรื่องราวที่เกิดขึ้นดันกลับตาลปัตร ตัวเอกของวิดีโอนี้ ผู้ที่น่าจะเป็นแค่ผู้เล่นเลเวลต่ำคนหนึ่ง กลับเป็นคนที่จัดการหัวหน้าอัศวินดาร์กเอลฟ์ได้

 

“นี่มัน…สุดยอดไปเลย!”

 

‘ชายผู้นี้เป็นสหายที่เหมาะจะร่วมงานด้วยอย่างแน่นอน’

 

เลเวลของชายหนุ่มในคลิปจะมีมากหรือน้อยนั้นไม่ใช่เรื่องสำคัญ ความสามารถทางด้านการเล่นต่างหากที่น่าสนใจ ผู้เล่นที่สามารถสร้างเรื่องราวอันน่าตื่นตาตื่นใจแบบนี้ได้เป็นเรื่องที่หาได้ยากมาก

 

“ช่องอาร์ก้อนงั้นเหรอ? ฉันจะต้องติดต่อพวกเขาให้ได้”

 

วิดีโอนี้้มาจากชาแนล ‘อาร์ก้อน’ ชาแนลสตรีมของยองซานนั่นเอง ไม่นานหลังจากนั้นเคลก็วุ่นวายอยู่กับการพิมพ์ข้อความไปยังอัญมณีเม็ดงามที่เขาได้พานพบหลังจากที่ไม่เคยได้ประสบมาช้านาน

 

[ถึง: อาร์ก้อน]

 

[สวัสดี คุณอาร์ก้อน ผมชื่อเคล เป็นหัวหน้าฝ่ายขายซึ่งทำงานอยู่ที่ไนกี้เมเนจเม้นท์ บริษัทของเรานั้นเป็นตัวแทนด้านการจัดการที่ตั้งขึ้นเพื่อดูแลในส่วนของเกมอารีน่าโดยเฉพาะ

 

เหตุผลในการส่งอีเมลนี้ของผมเองก็ไม่ได้เป็นเรื่องอื่นใดนอกเหนือจากนั้น ผมอยากจะแนะนำตัวละครหลักจากวิดีโอ [คลิปการจับพวกแมลงที่ชอบ PK คนอื่น.avi] ไปยังสำนักงานหลักของไนกี้เมเนจเม้นท์

 

กรุณารับพิจารณาและติดต่อผมตามหมายเลขโทรศัพท์ที่อยู่ด้านล่างนี้ในเวลาที่คุณสะดวก

 

ติดต่อ: 010-XXXX-XXXX

 

อีเมล: [email protected]

 

“ฉันจะได้รับการตอบกลับภายในอาทิตย์นี้ไหมนะ?”

 

เคลมั่นใจว่าจะได้รับคำตอบดี ๆ กลับมาแน่ เนื่องจากผู้ที่แนะนำข้อเสนอนี้คือบริษัทระดับไนกี้เมเนจเม้นท์ ไม่ใช่บริษัทไร้ชื่อบริษัทอื่น นี่ถือเป็นความมั่นใจโดยธรรมชาติของเขา

 

“ว่าแต่ ทำไมเขาถึงแต่งตัวแบบนั้นกันนะ? เป็นเพราะตัวเลือกพวกนั้นมันดีสำหรับเขาจริง ๆ หรือเป็นเพราะเขามั่นหน้าเกินไปกันแน่?” เคลพูดพึมพำพลางจิบกาแฟไปพลาง

 

 

 

***

 

 

 

ในระหว่างที่เคลกำลังส่งอีเมลไปหายองซานนั้นเอง ฮยอนนูก็ออกไปยังพื้นที่ล่าแห่งใหม่ ถึงแม้การล่าดาร์กเอลฟ์ไปเรื่อย ๆ จะไม่ใช่เรื่องที่แย่สักเท่าไหร่ แต่เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหากอยู่ที่นี่ต่อไปเรื่อย ๆ แล้วอะไรจะเกิดขึ้นอีกบ้าง ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจไปจากที่นี่

 

หมาป่าแห่งท้องทุ่งคือชื่อเรียกของชนเผ่าออร์คที่มีอิทธิพลอยู่ในบริเวณทิศเหนือของป่าทมิฬ พวกมันจัดได้ว่าเป็นกลุ่มมอนสเตอร์ที่มีเลเวลสูงกว่าพวกดาร์กเอลฟ์มากถึง 10 ระดับ ฮยอนนูอาศัยบัฟของทังอีในการล่าพวกมัน

 

[คุณได้ฆ่าออร์คจากชนเผ่าหมาป่าแห่งท้องทุ่ง]

 

[ได้รับค่าประสบการณ์]

 

“ไอ้เจ้านายท่าน พักกันซักหน่อยเถอะ”

 

“ถ้าล่าได้อีกตัวฉันก็จะเลเวลอัพแล้ว อีกตัวแล้วกันนะ”

 

“นายพูดแบบนั้นมากี่ครั้งแล้วเนี่ย?! มากกว่าห้าครั้งแล้ว ห้าครั้งเลยนะ!” ทังอียืดฝ่ามือของมันออกไปด้วยความโกรธ ดูเหมือนว่าเจ้าตุ๊กตาหมีเท็ดดี้ตัวนี้จะต้องการให้ฝ่ามือนั้นบ่งบอกถึงเลข ‘ห้า’

 

“เอาล่ะ ๆ งั้นเราพักกันซักห้านาทีก็แล้วกัน”

 

ฮยอนนูเปิดหน้าต่างข้อมูลตัวละครของเขาขึ้นมาในขณะที่กำลังพัก เข้าต้องการเพิ่มค่าสเตตัสที่ได้จากการเพิ่มระดับนั่้นเอง

 

 

 

[หน้าต่างข้อมูลตัวละคร]

 

[ชื่อตัวละคร:  คังฮยอนนู]

 

เลเวล: 24

 

อาชีพ: นักรบ

 

ฉายา: นักรบผู้ได้รับการยอมรับจากคาน

 

ค่าสเตตัส: พละกำลัง 55 (+68) ความว่องไว 50 (+28) พลังโจมตีทางกายภาพ 40 (+50) พลังโจมตีเวทมนตร์ 30

 

แต้มสเตตัสคงเหลือ: 5

 

‘ความเร็วในการอัพเลเวลที่นี่ช่างไวดีจริง ๆ’

 

ถ้าหากมีสิ่งหนึ่งที่แตกต่างไปจากเมื่อก่อนแล้วล่ะก็ ‘การเพิ่มเลเวลอันรวดเร็ว’ นี้คงเป็นสิ่งที่ว่านั่น ในอดีตไอเทมทั้งหลายของเขาไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ ข้อมูลที่มีก็จำกัด การเล่นเกมของเขาในครั้งนั้นเต็มไปด้วยความยากลำบาก ฮยอนนูได้แต่พึ่งพาความสามารถเฉพาะตัวของเขาฝ่าฟันจนผ่านไปได้ ทว่าครั้งนี้มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว เขามีสิ่งต่าง ๆ มากมายที่สามารถใช้ประโยชน์ได้ในฐานะผู้เล่นที่เข้ามาภายหลัง เขาจะใช้มันทั้งหมดเพื่อไล่ตามผู้เล่นคนอื่นให้ทันโดยเร็วที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้

 

‘อีกไม่นานฉันจะต้องกลับไปยืนในจุดที่ฉันเคยยืนให้จงได้’

 

ฮยอนนูไม่ลืมที่จะเปิดหน้าต่างแสดงข้อมูลตัวละครของของทังอีเพื่อตรวจสอบด้วยเช่นกัน

 

[หน้าต่างข้อมูลสัตว์เลี้ยง]

 

[ชื่อ: ทังอี]

 

เลเวล: 15

 

เผ่าพันธุ์: ตุ๊กตาหมี

 

ฉายา: ทายาทแห่งเกาะบุงบุง

 

ค่าสเตตัส: พละกำลัง 35 ความว่องไว 35 พลังโจมตีทางกายภาพ 50 พลังโจมตีเวทมนตร์ 90

 

ทายาทแห่งเกาะบุงบุงผู้มีความสามารถพิเศษทางกายภาพในรูปเดียวกันกับหมี และพลังเวทย์มนตร์ที่แข็งแกร่งอันเป็นลักษณะเด่นของเผ่าพันธุ์นี้ การกระทำที่แสดงออกมาของมันบ่งบอกถึงความรักต่อตัวผู้เป็นเจ้าของอย่างมาก แม้ว่าจะดูตรงข้ามกับนิสัยที่ชอบพูดจาอย่างยโสโอหังก็ตาม

 

ค่าความสัมพันธ์: 15

 

ทักษะที่มี: การเคลื่อนที่ของหมี, คำอวยพรแห่งป่า

 

‘นับว่าเป็นสัตว์เลี้ยงที่มีเอกลักษณ์จริง ๆ’

 

เกณฑ์ในการวัดระดับของสัตว์เลี้ยงนั้นดูได้จากการเพิ่มขึ้นของค่าสเตตัสเมื่อเลเวลอัพในแต่ละระดับ ผู้เล่นสามารถแบ่งระดับของสัตว์เลี้ยงตามมาตรฐานของพวกเขาได้โดยระดับอันคอมมอนค่าสเตตัสจะเพิ่มขึ้น 3 ถึง 5 แต้ม ระดับแรร์ค่าสเตตัสจะเพิ่มขึ้น 6 ถึง 7 แต้ม ในขณะที่ระดับยูนีคค่าสเตตัสจะเพิ่มขึ้น 8 ถึง 10 แต้ม

 

ทังอีเป็นสัตว์เลี้ยงระดับยูนีคที่ดีที่สุดหากวัดตามมาตรฐานนี้ มันได้ค่าพละกำลัง ค่าความว่องไว และค่าพลังโจมตีทางกายภาพสองแต้ม และยังได้ค่าพลังโจมตีเวทมนตร์ถึงสี่แต้มต่อการเลเวลอัพหนึ่งครั้ง

 

‘บัฟของมันมีระดับที่สูงกว่าบัฟปกติอื่น ๆ และหลังจากนี้ฉันก็ต้องเป็นตัวยืนรับดาเมจด้วย ดังนั้นนี่ถือว่าสมบูรณ์แบบไปเลย’

 

“ตัวนำโชค… ถือเป็นตัวนำโชคจริง ๆ 555”

 

“อ๊า! ไอ้เจ้านายท่าน อย่าทำงี้สิ!”

 

ฮยอนนูลูบหูทั้งสองข้างของทังอีที่กำลังนอนแผ่อยู่เบา ๆ

 

“หมดเวลาพักแล้วนะ”

 

***

 

เหล่าออร์คจากชนเผ่าหมาป่าแห่งท้องทุ่งนั้นจัดได้ว่าแข็งแกร่ง ผู้เล่นส่วนใหญ่เลือกที่จะล่ามันทีละตัวด้วยปาร์ตี้ที่มีผู้เล่นตั้งแต่สี่คนขึ้นไป ทว่าฮยอนนูกลับล่าพวกมันทีเดียวสามตัวพร้อม ๆ กัน

 

“เจ้ามนุษย์! แข็งแกร่ง! ชวิ๊ก!”

 

“เจ้ามนุษย์! จงลิ้มรสความเศร้าของชีวิตซะ! ชวิ๊ก!”

 

เมื่อห้านาทีที่แล้วเหล่าออร์คจากชนเผ่าหมาป่าแห่งท้องทุ่งยังคิดว่าจะได้กินเนื้อมนุษย์นุ่ม ๆ อยู่เลย พวกมันกังวลว่าจะแบ่งเนื้อมนุษย์ผู้นี้ให้กับพวกมันทั้งกลุ่มอย่างไร พวกมันไม่คิดเลยว่าพวกมันต่างหากที่จะเป็นฝ่ายถูกฆ่า

 

“ทังอี! บัฟหน่อย!”

 

“เข้าใจแล้ว ไอ้เจ้านายท่าน!”

 

แสงสีเขียวเปล่งประกายออกมาจากฝ่ามือทั้งสองข้างของทังอี มันคือทักษะคำอวยพรแห่งป่า ในขณะเดียวกันเงาร่างลักษณะคล้ายหมีขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นที่ด้านหลังของฮยอนนู นี่คือทักษะการเคลื่อนที่ของหมี เมื่อทังอีมีเลเวลสูงขึ้น บัฟของมันก็มีความสามารถเพิ่มขึ้นด้วยเช่นกัน

 

[ทักษะ: การเคลื่อนที่ของหมี]

 

[เพิ่มพละกำลังและพลังโจมตีทางกายภาพแบบเดียวกับพลังของหมี]

 

รูปแบบ: บัฟเสริมพลัง

 

ความล้ำค่า: แรร์

 

ระดับประสิทธิภาพของทักษะ: F+

 

เพิ่มค่าพละกำลังและพลังโจมตีทางกายภาพของเป้าหมาย 10% เป็นเวลา 6 นาที

 

คูล์ดาวน์:  1 นาที

 

[ทักษะ: คำอวยพรแห่งป่า]

 

[มอบพลังจากป่าให้กับผู้ใช้]

 

รูปแบบ: บัฟเสริมพลัง

 

ความล้ำค่า: แรร์

 

ระดับประสิทธิภาพของทักษะ:  F+

 

เพิ่มค่าพลังป้องกันของเป้าหมาย 10% และฟื้นฟูพลังชีวิต 0.15% ต่อวินาทีเป็นเวลา 6 นาที

 

คูล์ดาวน์: 1 นาที

 

เมื่อฮยอนนูได้รับบัฟเสริมพลังจากทังอีแล้ว เขาก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นไปอีก พลังนี้มีมากพอที่จะสร้างหายนะให้กับเหล่าออร์คจากชนเผ่าหมาป่าแห่งท้องทุ่งได้ และในชั่วพริบตานั้นเอง ฮยอนนูก็ก้มตัวลงหลบการโจมตีของพวกมัน จนถึงตอนนี้เขายังไม่สามารถโจมตีทะลวงเข้าไปในเกราะหนังบางและมัดกล้ามอันใหญ่โตของพวกมันได้

 

‘แต่ตอนนี้มันจะไม่เป็นแบบเดิมอีก!’

 

ฮยอนนูใช้ท่าพุ่งโจมตีและท่าฟาดฟันอย่างหนักหน่วงในทันทีเพื่อเพิ่มพลังให้แก่ดาบยาวปลายมนอันแหลมคมของตนให้มากที่สุด จากนั้นเขาก็โจมตีตามด้วยการฟันจากด้านข้าง มันเป็นการโจมตีที่ติดคริติคอล การต่อสู้จบลงโดยที่ไม่มีความตึงเครียดอะไรเลย ราวกับว่าฮยอนนูกำลังเล่นสนุกอยู่อย่างไรอย่างนั้น

 

[คุณได้ฆ่าออร์คจากชนเผ่าหมาป่าแห่งท้องทุ่ง]

 

[ได้รับค่าประสบการณ์]

 

[ได้รับค่าประสบการณ์]

 

[ได้รับค่าประสบการณ์]

 

[เลเวลของคุณเพิ่มขึ้น]

 

[พลังชีวิตและพลังเวทมนตร์ได้รับการฟื้นฟู]

 

[ระดับประสิทธิภาพของทักษะความชำนาญในการใช้อาวุธเพิ่มขึ้นเป็น F+]

 

[ระดับประสิทธิภาพของทักษะพุ่งโจมตีเพิ่มขึ้นเป็น F+]

 

[ระดับประสิทธิภาพของทักษะฟาดฟันหนักหน่วงเพิ่มขึ้นเป็น F+]

 

‘วิดีโอจะออกมาดีไหมนะ?’

 

ฮยอนนูเพิกเฉยต่อหน้าต่างแจ้งเตือนเกี่ยวกับการเลเวลอัพของเขา ตอนนี้เขาไม่มีเวลาที่จะไปสนใจมัน เนื่องจากเขากำลังตรวจเช็ควิดีโอที่ได้บันทึกการต่อสู้ของเขาเอาไว้อยู่

 

“มันจะเป็นปัญหาใหญ่แน่หากมันออกมาแย่อีกครั้ง”

 

ฮยอนนูทำแบบนี้เนื่องจากเขามีเหตุผลบางอย่างอยู่ หลังจากผลตอบรับอันร้อนแรงที่มีต่อวิดีโอของเขาแล้ว ยองซานสนับสนุนให้เขาโพสวิดีโอต่อไป และฮยอนนูก็ตอบรับยองซานด้วยเสียงถอนหายใจที่สื่อความหมายว่า ‘โอเค’ ผลลัพธ์ที่ได้จึงเชื่อมโยงมายังเหตุการณ์ในตอนนี้ นั่นคือเขาที่กำลังพยายามอัดวิดีโออยู่ วิดีโอการล่าธรรมดา ๆ นั้นแน่นอนว่าไม่สามารถดึงดูดความสนใจของผู้คนได้ ที่จริงก็พอเป็นไปได้หากมันเป็นวิดีโอของฮยอนนู เนื่องจากรูปแบบการต่อสู้ของเขานั้นไม่สามารถหาดูได้จากที่ไหนอีกแล้ว อย่างไรก็ตามยองซานต้องการอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น เขาต้องการวิดีโอที่มีทั้งความตึงเครียดและความสนุกสนานผสานกันอย่างลงตัว

 

“โอ้! นี่น่าจะได้แล้วละ”

 

ฮยอนนูตรวจดูวิดีโอที่อัดเอาไว้และหันมาสนใจในสิ่งที่เขาเพิกเฉยในตอนแรก

 

“ทักษะของฉันยกระดับขึ้นแล้วเหรอนี่?”

 

ระดับประสิทธิภาพเพิ่มขึ้นเร็วกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก เหตุผลที่เป็นแบบนั้นน่าจะเป็นเพราะระบบจะให้ค่าคะแนนมากขึ้นหากเขาสามารถจัดการมอนสเตอร์ระดับสูงได้

 

“จริงด้วยทังอี นายช่วยเอาเอฟเฟกต์พวกนี้ออกไปหน่อยได้ไหม?”

 

“เอฟเฟกต์อะไรละ? ไอ้เจ้านายท่าน”

 

“ก็พวกแสงวูบวาบที่ส่องประกายทุกครั้งที่นายบัฟให้ฉันไง”

 

ทังอีเข้าใจสิ่งที่ฮยอนนูต้องการจะสื่อ “แน่นอนว่าทำได้ แต่นายไม่ชอบงั้นเหรอ? มันดูดีออกนะ ไอ้เจ้านายท่าน”

 

ฮยอนนูส่ายหัวใส่ทังอี “ไม่ใช่เพราะฉันไม่ชอบหรอก แต่ฉันอยากจะใช้มันโดยที่ไม่ให้ใครรู้ต่างหากล่ะ”

 

เมื่อได้ยินดังนั้น ทังอีได้แต่สายหัวกลับให้ฮยอนนูบ้าง ‘นายนี่มันเป็นไอ้เจ้านายท่านสายซุ่มจริง ๆ’

 

“เข้าใจแล้ว จากนี้ไปฉันจะไม่โชว์เอฟเฟกต์อะไรให้เห็นอีก”

 

ฮยอนนูตอบรับคำพูดของทังอีด้วยการพยักหน้า จากนั้นก็หันความสนใจไปยังจุดที่ร่างของพวกออร์คจากชนเผ่าหมาป่าแห่งท้องทุ่งล้มลง

 

“มันคืออุปกรณ์สำเร็จรูป!”

 

สิ่งที่ดรอปออกมาจากการสังหารพวกมันคือ ‘เกราะหนังของออร์ค’ ซึ่งเป็นอุปกรณ์สวมใส่ระดับอันคอมมอนที่ขายได้ราคาดีไม่น้อยเลย

 

“ว่าแต่ นี่มันอะไรกัน?”

 

สิ่งที่อยู่ในมือของฮยอนนูคือสร้อยคอกระดูกที่ยังไม่ได้รับการประเมิน ในตอนนั้นเองเควสเควสหนึ่งก็ถูกสร้างขึ้น

 

[ภารกิจถูกสร้างขึ้นแล้ว]

 

[ภารกิจ: ทายาทของชนเผ่าหมาป่าแห่งท้องทุ่ง]

 

[คุณได้ค้นพบสร้อยคอกระดูกของแคนคูนผู้ที่จะเป็นหัวหน้าคนถัดไปของชนเผ่าหมาป่าแห่งท้องทุ่ง ส่งสร้อยคอกระดูกให้หัวหน้าแรคคูน]

 

ความล้ำค่า: D+

 

เงื่อนไข: ส่งสร้อยคอกระดูกให้แก่แรคคูน 0/1

 

รางวัล: ค่าประสบการณ์

 

 

 

“โอ้โห? นี่คือเควสงั้นเหรอ?”

 

ฮยอนนูอ่านเนื้อหาเควสแล้วก็ส่ายหัว ระดับความยากของเควสนั้นสูงอย่างน่าประหลาด แม้จะเป็นเพียงแค่เควสส่งไอเทมธรรมดา ๆ ก็ตาม

 

“ทำไมเควสส่งของง่าย ๆ แค่นี้ถึงมีระดับสูงขนาดนี้กัน?”

 

ในระหว่างที่ฮยอนนูไม่อาจซ่อนความสงสัยของตนได้นั้น ก็มีข้อความอีกข้อความหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าของเขา

 

– การที่หัวหน้าแรคคูนจะปรากฏตัวได้นั้น ก่อนอื่นคุณต้องได้รับการยอมรับจากมอนสเตอร์ระดับบอสแห่งเขตทุ่งหญ้าทั้งมวลก่อน ชื่อของเขาคือ “นักสู้ดาคาน”

 

‘ได้รับการยอมรับจากมอนสเตอร์ะดับบอสงั้นเหรอ!? เควสนี้นี่มันหลอกลวงกันชัด ๆ!’

 

“ถ้างั้นหัวหน้าก็ไม่ใช่มอนสเตอร์สินะ?”

 

ตอนนี้ฮยอนนูเริ่มจะเข้าใจถึงระดับความยากของเควสนี้แล้ว หัวหน้าแรคคูนไม่ใช่มอนสเตอร์ที่อยู่ในละแวกนี้ ดูแล้วเขาน่าจะเป็น NPC และน่าจะมีเลเวลสูงด้วย

 

“ที่แน่ ๆ ก็คือฉันช่างโชคดีสุด ๆ ไปเลย”

 

เควสที่ฮยอนนูรับมาในครั้งนี้มีรางวัลสูงที่สุดหากเทียบกับทุกอย่างที่เขาเคยได้มาในเขตป่าทมิฬ เควสส่วนใหญ่ที่เกี่ยวข้องกับ NPC ที่มีเลเวลสูงนั้นมักจะให้สกิลหรือไอเทมดี ๆ เป็นรางวัลเสมอ ผู้เล่นหลาย ๆ คนยืนยันแล้วว่ามันเป็นความจริง

 

“ว่าแต่ฉันจะจัดการเจ้านักสู้นั่นได้ยังไงกัน…?”

 

เลเวลของฮยอนนูตอนนี้ต่ำเกินกว่าที่จะได้รับการยอมรับจากบอสดาคาน จะลองทำดูได้ก็ต่อเมื่อเขามีเลเวลอย่างน้อย 30 ทว่าตอนนี้ฮยอนนูมีเลเวลเพียงแค่ 26 เท่านั้น

 

‘อีกสี่เลเวลงั้นเหรอ?’

 

“ไปกันเถอะ ทั้งอี! ไปล่าต่อกัน!”