[พวกแกรู้ไหมว่าอู๋เหยียนต้องพยายามหนักแค่ไหน? แกเข้าใจเขาไหม?]

[มาลองคิดดู ทำไมนักศึกษาคณิตศาสตร์ปริญญาเอกอายุยี่สิบห้าปีต้องขโมยความสำเร็จทางวิชาการของคนอื่นด้วย? ต่อหน้าธารกำนัล? ทำไม? มีแค่คนเดียวที่แก้ข้อคาดการณ์ได้งั้นเหรอ?]

[บันทึกงานประชุมทำอะไรได้? น่าขัน แค่คนผิวขาวเซ็นลงไป มันก็กลายเป็นหลักฐานแล้ว? ฉันไม่เคยไปพรินซ์ตัน แต่ฉันดูคลิปวิดีโอตั้งแต่ต้นจนจบ มันดูต่างจากในรายการอย่างสิ้นเชิง!]

[ผู้พรีเซนต์ที่อายุน้อยที่สุด รางวัลหมื่นเหรียญดอลลาร์สหรัฐ น้อยมาก]

[แฟนคลับอู๋ ความยุติธรรมต้องชนะ! (กำปั้น) (กำปั้น)]

เมื่อลู่โจวเห็นความคิดเห็นบนเว่ยป๋อ เขารู้สึกถึงอารมณ์นับล้านถาโถมเข้ามา

ถ้าเขาเป็นเพียงคนไร้ชื่อเสียงเรียงนาม…

ถ้าเขาเป็นเพียงนักศึกษามหาวิทยาลัยธรรมดาๆ…

ถ้าเขาไม่ได้รับหลักฐานจากงานประชุมทางวิชาการ…

ถ้าเรื่องเหล่านี้เป็นความจริง งั้นคงมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่เชื่อเขา

เขาคิดถึงเรื่องอื้อฉาวโลกวิชาการในปี 2014 เหตุการณ์ของ’เทพธิดาโลกวิชาการ’เสี่ยวเป่าฟาง การขโมยผลงานระดับรางวัลโนเบลซึ่งจบลงด้วยการฆ่าตัวตายของอาจารย์ที่ปรึกษา

โชคดีที่ลู่โจวไม่ได้ต่อสู้อยู่คนเดียว

มันมากเสียจนเขาไม่จำเป็นต้องต่อสู้เองด้วยซ้ำ

เมื่อลู่โจวเห็นความคิดเห็นบนโพสต์เว่ยป๋อของตน เขาก็ไม่ได้โกรธเลย…

อันที่จริง…

เขารู้สึกอยากหัวเราะ

“ใครจะสนใจพวกอคติพวกนี้กัน”

ลู่โจวอ่านความคิดเห็นต่อ เมื่อเขาเห็นคนที่ให้กำลังใจเขา เขาก็ยิ้มอย่างอบอุ่นแล้วกดไลค์ให้คอมเมนต์คนเหล่านั้น

เขาไม่สนใจ’ติ่งอู๋ง’พวกนั้น กลับกันเขาโทรหาหลัวเหวินเซวียนที่อยู่พรินซ์ตันแทน

บันทึกงานประชุมมาได้พอดีมาก

เขาต้องไปขอบคุณอีกฝ่าย

…

ข่าวที่ผู้กำกับจางพูดถึงเป็นข่าวจากสำนักข่าวเหรินเหริน

ครั้งนี้เหรินเหรินได้ตีพิมพ์ข่าวที่เป็นหัวข้อมาแรงช่วงนี้

[รายการบันเทิงควรมีจรรยาบรรณขั้นพื้นฐาน]

ในข่าวใช้ถ้อยคำที่รุนแรงในการวิพากษ์วิจารณ์รายการโทรทัศน์นักศึกษาอัจฉริยะที่แข็งแกร่งที่สุด มันกล่าวว่ารายการนี้กำลังหลอกลวงผู้ชม และทำผิดกฎหมาย

ทันทีที่ข่าวออกมา สื่อใหญ่ๆทั้งหมดก็แชร์ข่าวนี้จนทำให้มันกลายเป็นกระแส

ในแถบคอมเมนต์ของเหรินเหรินก็เดือดพล่าน

[บัดซบ ฉันดันคิดไปจริงจังว่าอู๋เหยียนพิสูจน์ข้อคาดการณ์เอง ดาราทุกคนเป็นแบบนี้เหรอ?]

[ไอ้เวรเอ้ย!]

[ทำไมคนถึงชอบเจ้าหมอนี่กัน? เขาก็แค่นักศึกษาปริญญาเอก โลกนี้มีนักศึกษาปริญญาเอกเป็นล้านๆ!]

[ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย อู๋เหยียนหลอกเรา]

[เจ้าหมอนี่มีปัญหาแน่]

[ค้อนแห่งความยุติธรรมเป็นผู้ชนะ! (กำปั้น) (กำปั้น)]

[ฉันสนใจเรื่องของลู่โจว ครั้งก่อนเขาออกข่าวในหัวกั๋วชิงเหนียน ตอนนี้เขาก็มาอยู่บนเหรินเหรินอีก เขาค่อนข้างมีอิทธิพล…]

[…]

เมื่อมีข่าวจากเหรินเหริน คนที่ยังสงสัยเรื่องนี้อยู่ก็ได้เปลี่ยนความคิด

ไม่ว่าแฟนคลับอู๋จะพยายามโต้แย้งหนักแค่ไหน พวกเขาก็ไม่มีโอกาสต่อกรกับสื่อใหญ่ๆ

คนที่อยู่ข้างอู๋เหยียนก็เริ่มน้อยลงไปเรื่อยๆ

เมื่้อมีคนเข้าไปดูบัญชีเว่ยป๋อของอู๋เหยียน พวกเขาก็ต้องแปลกใจที่เห็นว่าบัญชีถูกแบน

มีคนแคปโพสต์สุดท้ายของอู๋เหยียนไว้ก่อนที่เขาจะถูกแบน

[ผม อู๋เหยียน จะไม่มีทางขโมยผลงานใคร ผมมีแฟนคลับห้าล้าน ผมจำเป็นต้องขโมยผลงานคนอื่นจริงหรือ? ผมแค่ได้แรงบันดาลใจเท่านั้น พวกคุณกำลังกล่าวหานักวิทยาศาสตร์…]

แม้แต่ตอนนี้เขาก็ไม่ยอมรับความผิดตนเอง

ความปรารถนาในการเอาชีวิตรอดของเขาช่างแข็งแกร่งอย่างยิ่ง

น่าเสียดายความอยากมีชีวิตรอดของเขาใช้ในสถานที่ที่ไม่ถูกต้อง

ไม่มีใครเห็นใจเขา

ต่อหน้าหลักฐานมัดตัว ในฐานะผู้ใหญ่ เขาก็ต้องชดใช้การกระทำความผิด

…

หลังเหตุการณ์นี้ บทสนทนาในหมู่มหาวิทยาลัยใหญ่ๆก็เดือดขึ้น

สื่อใหญ่ๆเกือบทั้งหมดต่างก็รายงานเหตุการณ์นี้

ที่วิทยาเขตของมหาวิทยาลัยเยี่ยน มีชายหญิงคู่หนึ่งเดินเคียงข้างกันไปห้องสมุด แต่แล้วจู่ๆ ก็มีนักข่าววิ่งเข้ามาหาจากข้างหลัง

“สวัสดีครับ ขอเวลาสักครู่ครับ…คุณคือเหว่ยเหวินใช่ไหม?”

เหว่ยเหวินหยุดเดินแล้วมองนักข่าว

“ใช่ ทำไม?”

“เรื่องเป็นอย่างนี้ครับ สถานีโทรทัศน์ของเรากำลังทำโปรแกรมสัมภาษณ์ในมหาวิทยาลัย คุณยังไงกับข้อพิพาทระหว่างลู่โจวกับเหว่ยเหวินบนเว่ยป๋อ?”

เหว่ยเหวินดันกรอบแว่น “คุณอยากถามว่าฉันคิดยังไง?”

นักข่าวยิ้มแล้วกล่าว “พูดถึงลู่โจวก่อน ผมได้ยินว่าคุณเคยพบเขาในการแข่งขันระดับประเทศ คุณคิดยังไงเกี่ยวกับเขา?”

เหว่ยเหวินคิดสักครู่ก่อนจะตอบ “คู่แข่งที่น่านับถือ”

อันที่จริงลู่โจวแซงหน้าเขาไปไกลจนเขาเรียกอีกฝ่ายว่าคู่ต่อสู้ไม่ได้ด้วยซ้ำ

แน่นอนเหว่ยเหวินย่อมไม่พูดแบบนั้น

ในพจนานุกรมของเขาไม่มีคำว่ายอมแพ้

เขากำลังจะเดินจากไป

“เดี๋ยวครับ”

เหว่ยเหวินหันหน้ามามองนักข่าว

“มีอะไรอีก?”

นักข่าวถาม “แล้วอู๋เหยียนล่ะครับ? คุณได้เหรียญทองในการแข่งขันคณิตศาสตร์โอลิมปิกระดับนานาชาติของ IMO คุณคิดว่าอู๋เหยียนเป็นคู่แข่งที่น่านับถือไหม?”

เหว่ยเหวินขมวดคิ้ว “อู๋เหยียน? เขาอ่อนแอ”

นักข่าวอึ้ง

เหว่ยเหวินเดินจากนักข่าว

“ชุ่ยจิง ไปกันเถอะ”

“อืม”

หญิงสาวนามชุ่ยจิงพยักหน้าและเดินเคียงข้างเขา

เมื่อนักข่าวได้สติ ทั้งสองก็เดินไปไกลแล้ว

……………………….