ณ ทางออก

ลู่โจวที่กำลังนั่งรอขึ้นเครื่อง จู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ

สายตาของเขาพร่ามัวเล็กน้อย เขาเห็นร่างที่เคลื่อนไหวในห้องโถงผู้โดยสารแยกออกจากกัน

เขากัดฟันและพยายามอดทนต่อความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น เหงื่อเย็นๆ หยดจากหน้าผากของเขาและหยดลงบนที่วางแขนของที่นั่ง ทันใดนั้นก็มีมือกลวางบนหลังมือของเขา

วัสดุโพลีเอทิลีนที่มีความยืดหยุ่นเย็นจัด

แต่มันกลับทำให้เขารู้สึกสบายใจอย่างไม่คาดคิด

ความเจ็บที่ลึกไปถึงกระดูกค่อยๆ บรรเทาลง ลู่โจวสูดลมหายใจเข้า หลังจากนั้นเขาหันกลับไปมองหุ่นยนต์ที่นั่งข้างๆ เขา

“ขอบคุณ”

หุ่นยนต์ตัวนั้นพยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรต่อ มันยิ้มให้เขาให้ใช้ภาษากายง่ายๆ เพื่อให้กำลังใจเขา

ในฐานะหุ่นยนต์ราคาถูกที่ทำลวกๆ นี่คือสิ่งที่ดีที่สุดที่มันทำได้

ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดที่สวมเสื้อยืดสีเรียบกับแจ็คเก็ตหนังเดินเข้ามา

เขาไม่สังเกตเห็นตอนที่ลู่โจวเจ็บปวด

เขาพูดออกไปตรงๆ

“ผมช่วยคุณติดต่อพิพิธภัณฑ์ที่ยินดีจะรับโบราณวัตถุทางวัฒนธรรมต่อจากคุณ พิพิธภัณฑ์นั้นอยู่ที่กลุ่มเมืองสามเหลี่ยมปากแม่น้ำแยงซีเกียงซึ่งเป็นที่ที่คุณกำลังจะไป หลังจากที่ได้ยินว่ามันคือโบราณวัตถุทางวัฒนธรรมที่พบใกล้เดอะเกตส์ออฟเฮลล์ พวกเขาก็แสดงความสนใจเป็นอย่างมากและได้ติดต่อหน่วยงานที่เมืองเทียนกงเพื่อออกใบรับรองอิเล็กทรอนิกส์สำหรับโบราณวัตถุทางวัฒนธรรมชิ้นนี้ ผมทำสิ่งที่ต้องทำเสร็จแล้ว ทีนี้เราก็สามารถผ่านศุลกากรและนำมันขึ้นยานอวกาศได้อย่างราบรื่นแล้ว…แน่นอนว่าจะต้องบรรจุมันในกล่องพิเศษ”

ปืนเป็นอาวุธต้องห้ามสำหรับสหการพาน-เอเชียน

แม้แต่โบราณวัตถุทางวัฒนธรรมเอง พวกเขาก็ต้องปฏิบัติตามกฎหมาย

ลู่โจวพูดอย่างจริงใจ

“ขอบคุณ”

“ด้วยความยินดีครับ” ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดยักไหล่และพูด “เป็นค่าตอบแทนที่ช่วยชีวิตผมไว้ คุณได้คิดถึงเรื่องนั้นหรือยัง”

ลู่โจว “คิดเรื่องอะไร”

“ญาติของคุณ เพื่อน ครอบครัว ลูกๆ เงินเก็บ บ้าน…ไม่เหลือแล้ว เดาว่าคุณคงไม่ได้ซื้อประกันตอนที่คุณถูกแช่แข็งอยู่ ผมเป็นคนเดียวที่รู้ว่าคุณยังมีชีวิตอยู่ ตอนที่คุณฟื้นตัวแล้ว คุณจะไปที่ไหน”

หลังจากที่เห็นว่าลู่โจวเงียบไป ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดพูดต่อ “คำแนะนำของผมก็คือถ้าคุณยังไม่ได้คิดเรื่องนั้น คุณน่าจะลองปรับตัวให้เข้ากับสังคมก่อน ถ้าคุณสนใจอยากจะเรียนอีกรอบ ผมสามารถหาทางช่วยคุณให้ได้ข้อเสนอจากมหาวิทยาลัยออกซฟอร์ด หลังจากที่คุณจบมาแล้วอย่างน้อยคุณก็ยังได้ปริญญา แน่นอนว่าถ้าคุณอยากทำงานก่อน ผมก็มีเพื่อนที่พิพิธภัณฑ์บริติช เขาดูเหมือนจะเคยบอกด้วยว่าที่นั่นก็จ้างเด็กฝึกงานเหมือนกัน”

ลู่โจวเหลือบไปมองเขา

เจ้านี่…

ไม่แปลกใจเลยที่เขายอมให้ปืนไรเฟิลแล้วยังช่วยฉันติดต่อพิพิธภัณฑ์ที่ยินดีรับโบราณวัตถุทางวัฒนธรรมอีก

ฉันคือสิ่งที่เขาต้องการ…

“ไม่จำเป็นหรอกครับ ผมค่อยคิดเรื่องนั้นทีหลัง”

ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่มีการประกาศดังขึ้นเสียก่อน

เขายักไหล่และพูด “ก็ได้ ผมก็แค่เสนอไปเท่านั้นเอง”

ทั้งคู่ต่อแถวตรงทางเข้าก่อนขึ้นยานและขึ้นกระสวยพร้อมกับคนอื่นๆ

ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดรับหน้าที่เป็นไกด์และอธิบายให้ลู่โจวฟัง “สิ่งนี้เรียกว่ากระสวยที่เปรียบเหมือนลิฟต์ เราจะใช้มันไปยังสถานีอวกาศในวงโคจรสูงจากนั้นก็ขึ้นเรือขนส่งไปยังเทียนโจว”

“เทียนโจวเหรอ”

“ครับ สถานีอวกาศที่โซนชั่วโมงที่ 8 ตะวันออกเป็นสถานีอวกาศที่ใหญ่ที่สุดในโลก! ผมรู้สึกว่าชื่อของมันน่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับชื่อของคุณบ้างนะ เพื่อเป็นอนุสรณ์ถึงคุณ”

อนุสรณ์ให้ฉันเหรอ

ลู่โจวยิ้มอย่างอายๆ

แม้ว่าเขาจะยังมีความกังวลมากมายเกี่ยวกับอนาคตที่ไม่แน่นอนในหัวใจ แต่เมื่อเขาเห็นเมืองและพื้นผิวของดาวอังคารที่ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไป เขาก็เริ่มตั้งตารอการเดินทางกลับหลังจากที่จากไปนานนับศตวรรษ

…

การเดินทางจากดาวอังคารกลับไปยังโลกใช้เวลาเพียงสามวันเท่านั้น

ถ้าในช่วงร้อยปีที่แล้ว ความเร็วขนาดนี้เป็นความเร็วที่น่าทึ่ง

ก่อนจะขึ้นยาน ลู่โจวสังเกตเห็นว่ามีเครื่องยนต์ทั้งหมด 12 คู่ที่อยู่ด้านหลังยานขนส่งรูปทรงสี่เหลี่ยมมุมฉาก

ใช้แล้ว 12 คู่ ทั้งหมด 24 เครื่องยนต์

ตอนที่เครื่องยนต์ทั้งสิบสองคู่ถูกจุดพร้อมกัน ท้องฟ้ายามค่ำคืนนอกสถานีอวกาศก็ดูเหมือนจะสว่างขึ้น

ยานอวกาศที่ยาวและแคบนั้นเปรียบเสมือนดาวตกที่ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ควบคู่ไปในคืนที่หนาวเหน็บ…

“เรากำลังจะออกเดินทางกันแล้ว คุณรัดเข็มขัดแล้วหรือยัง”

“แน่นอน” ลู่โจวชี้ไปที่สิ่งที่ห้องอยู่ตรงเอวของเขาและพูด “นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมนั่งกระสวยอวกาศนะครับ”

แรงสั่นสะเทือนรุนแรงมาจากด้านหลัง ตามด้วยเสียงของกระแสไฟฟ้า ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวด้านนอกช่องหน้าต่างกว้างขวางขึ้น

ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดปิดปาก เขาเอนหัวไปกับหมอนตรงเก้าอี้อย่างประหม่า

ลู่โจวอดหัวเราะออกมาไม่ได้

แล้วมาบอกฉันว่าไม่ต้องกังวลเนี่ยนะ

เขาเองที่กลัว

ลู่โจวสังเกตเห็นเด็กอายุประมาณเจ็ดถึงแปดขวบกำลังมองนอกหน้าต่างด้วยความตื่นเต้น เด็กคนนั้นชี้ไปที่สถานีอวกาศที่ลอยออกไปนอกหน้าต่างอย่างตื่นเต้นให้แม่ที่นั่งอยู่ข้างๆ ดู

ราวกับว่านี่เป็นครั้งแรกของเด็กคนนี้ที่ได้ขึ้นยานอวกาศ…

“ทำไมที่นี่มีเด็กๆ ด้วยล่ะครับ”

ลีโอนาร์ดได้สติจากความตึงเครียดในตอนแรก และเขามองลู่โจวแปลกๆ

“ก็ปกตินะครับ ยังมีเด็กแรกเกิดมากมายบนดาวอังคารที่ยังไม่เคยไปโลกเลยทั้งชีวิต บางทีอาจจะเป็นครั้งแรกของพวกเขาด้วยซ้ำที่ได้มาสถานีอวกาศ…ทำไมคุณถึงคิดว่ามันแปลกล่ะ”

ไม่เคยไปโลกเลยสักครั้งในชีวิตเหรอ

ลู่โจวจินตนาการชีวิตแบบนั้นไม่ออกเลย

“…มันก็ไม่ได้แปลกหรอก แต่ผมจำได้ว่าแรงโน้มถ่วงต่ำมีผลกับการพัฒนาของกระดูก”

ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ด “ถูกต้องแล้ว แต่ขีดจำกัดความอดทนของกระดูกมนุษย์ส่วนใหญ่แล้วขึ้นอยู่กับกรรมพันธุ์ และสภาพแวดล้อมเป็นเพียงปัจจัยอิทธิพลเท่านั้น สมัยก่อนการสร้างสิ่งอำนวยความสะดวกที่เรียกว่าห้องแรงโน้มถ่วงเป็นที่นิยม เพราะห้องนี้มีแรงโน้มถ่วงที่เพียงพอผ่านแรงหนีศูนย์กลาง ตอนนี้เราใช้ยา ผลกระทบจากแรงโน้มถ่วงต่ำเคยเป็นปัญหาในช่วงแรกของการเดินทางทางอวกาศ แต่มันไม่ได้เป็นปัญหาที่ร้ายแรงอะไรแล้วในตอนนี้”

เรื่องแบบนี้แก้ไขได้ด้วยยาเหรอ

ลู่โจวอดที่จะรู้สึกสะเทือนใจไม่ได้

ดูเหมือนว่าเทคโนโลยีทางการแพทย์ของยุคสมัยนี้จะอยู่ในระดับที่คาดไม่ถึงแล้ว

ฉันอยากรู้จังว่าการป่วยระยะสุดท้ายอย่างมะเร็งที่คร่าอารยธรรมมนุษย์เป็นเวลากว่าหมื่นหรือแสนๆ ปีจะมีทางออกแล้วหรือยัง

…

เพราะอุปกรณ์ภาพเสมือนทำให้การเดินทางสามวันไม่นานนัก

ตอนที่ใช้อุปกรณ์ภาพเสมือน ลู่โจวค้นพบว่าเกมออนไลน์ที่ชื่อว่าคาลานเอ็มไพร์ยังมีอยู่ แต่มีการเปลี่ยนบริษัทสิทธิบัตรอยู่สองสามครั้ง

แน่นอนว่าตอนที่เขาอยู่บนยาน เขาไม่สามารถเข้าเซิร์ฟเวอร์บนโลกได้ เขาทำได้เพียงมองไอคอนสีเทาและรู้สึกเสียใจอยู่สักพัก หลังจากนั้นเขาได้เชื่อมต่อห้องสมุดภาพเสมือนและทำการดาวน์โหลดวัสดุ

หากพูดโดยทั่วไปคือเขาได้เรียนรู้มากมาย

แม้ว่าจะไม่มีวัสดุทางวิชาการเฉพาะให้ศึกษา แต่ก็ยังมีอย่างอื่นที่น่าสนใจมากมายที่จัดเก็บในห้องสมุดภาพเสมือนนี้

ตัวอย่างเช่น ในหนังสือที่มีการอธิบายถึงสภาพเศรษฐกิจและสังคมของอาณานิคม ลู่โจวได้เรียนรู้ว่าอุตสาหกรรมเหล็กและเคมีบนดาวอังคารค่อนข้างพัฒนา

ที่นี่ไม่ใช่แค่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยทรัพยากรแร่เหล็กและไทเทเนียมเท่านั้น แต่ยังมีทะเลน้ำแข็งแห้งและแม่น้ำมีเทน

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือนโยบายการคุ้มครองสิ่งแวดล้อมที่นี่ไม่ได้เข้มงวดเหมือนอย่างบนโลก

อุตสาหกรรมจำนวนมากที่มีมลพิษสูงและปล่อยคาร์บอนสูงค่อยๆ ย้ายจากโลกไปยังดาวอังคารตั้งแต่ช่วงต้นทศวรรษ 1970

จึงไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องมลภาวะและก๊าซเรือนกระจกที่นี่ ยังมีนักวิทยาศาสตร์บางคนที่หวังว่าก๊าซเรือนกระจกที่เกิดขึ้นจากการกระทำของมนุษย์สามารถพัฒนาสภาพแวดล้อมในบรรยากาศของดาวอังคารและปูทางสำหรับแผนการฟื้นฟูสภาพอากาศของชาวดาวอังคาร

ไม่ว่ามันจะเป็นไปได้หรือไม่ มันก็คุ้มค่าที่จะพยายาม

เมื่อไม่นานมานี้ เนื่องจากอุตสาหกรรมต่างๆ บนดาวอังคารได้รับการพัฒนาอย่างต่อเนื่อง คนมากมายก็เริ่มนับว่าสถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่แห่งความฝันมากขึ้นเรื่อยๆ

แม้ว่าหลายคนจะถูกกีดกันจากที่นี่เนื่องจากอัตราการเกิดอาชญากรรมและอันตรายต่างๆ แต่ก็ยังมีคนจำนวนมากที่มีความคิดที่จะร่ำรวยในชั่วข้ามคืนและเหยียบย่างบนทะเลทรายแห่งนี้

นอกจากอุตสาหกรรมเหล็กและเคมีที่กล่าวมาข้างต้น ก็ยังมีอุตสาหกรรมสีเทาบนดาวอังคารที่ดึงดูดความสนใจจากผู้คนนับไม่ถ้วน

นั่นก็คือการขุดค้นซากอารยธรรมดาวอังคารที่เหลืออยู่

นานมาแล้วเคยมีคำพูดที่ว่าอารยธรรมดาวอังคารเคยครอบครองความแข็งแกร่งทางเทคโนโลยีที่เหนือกว่าอารยธรรมไหนบนโลก ดังนั้นประเทศที่สนับสนุนในการขุดเจาะโบราณวัตถุของอารยธรรมดาวอังคาร และกองทุนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับหัวข้อการวิจัยจึงมีมากมาย

ดังนั้นนอกจากทีมโบราณคดีที่เชื่อมโยงกับสถาบันวิจัยหลักแล้ว ยังมีองค์กรที่ผิดกฎหมายจำนวนมากที่วนเวียนอยู่ในพื้นที่สีเทาของกฎหมาย

ไม่ว่าจะมีการต่อรองในซากปรักหักพังของดาวอังคารที่สามารถเปลี่ยนภูมิทัศน์ระหว่างประเทศได้หรือไม่นั้น วัตถุโบราณและตัวอย่างทางวัฒนธรรมอันล้ำค่าเพียงชิ้นเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้พวกเขามีความเสี่ยงได้

นอกจากอุตสาหกรรมที่ตั้งอยู่บนพื้นผิวดาวอังคารแล้ว ดาวอังคารยังรับหน้าที่เป็นศูนย์กลางในการขนถ่ายวัสดุ โดยทำหน้าที่แปรรูปเป็นทางผ่านและขนส่งแร่ธาตุที่ขนส่งจากแถบดาวเคราะห์น้อย

แถบดาวเคราะห์น้อยระหว่างดาวพฤหัสบดีและดาวอังคารเป็นหนึ่งในเหมืองที่ใหญ่ที่สุดในระบบสุริยะที่มีวัสดุที่อุดมสมบูรณ์ที่สุดและขุดได้ง่ายที่สุด ทรัพยากรอันล้ำค่ามากมายที่นี่ตกเป็นเป้าหมายของผู้คนบนโลกตั้งแต่เมื่อหนึ่งศตวรรษก่อน แต่การพัฒนาเพิ่งเริ่มขึ้นในช่วงกลางศตวรรษที่ 20 เท่านั้น

การพัฒนาอย่างรวดเร็วของการล่าอาณานิคมบนดาวอังคารนั้นไม่สามารถแยกจากการเพิ่มขึ้นของเศรษฐกิจแถบดาวเคราะห์น้อยได้เลย”

ร้อยละแปดสิบของวัสดุยานอวกาศมาจากแถบดาวเคราะห์น้อย

สถานีอวกาศล่าสุดของสหการพาน-เอเชียนบนดาวอังคารนั้นทำมาจากวัสดุจากแร่ในแถบดาวเคราะห์น้อยเกือบทั้งหมด!

เห็นได้ชัดว่าที่นั่นมีวัสดุมากมาย!

แต่ผลประโยชน์ที่มั่งคั่งก็ตามมาด้วยอันตรายที่มากมายเช่นกัน

ไม่เพียงแค่ความเสี่ยงในการนำทางที่เกิดจากเศษอุกกาบาตเท่านั้น แต่ยังรวมถึงโจรสลัดอวกาศที่ซ่อนตัวอยู่หลังอุกกาบาตด้วย

โจรสลัดอวกาศที่ทรงพลังบางคนถึงกับสร้างฐานโจรสลัดบนแถบดาวเคราะห์น้อย พวกเขาหลบเลี่ยงการค้นหาเรดาร์จากเรือลาดตระเวนของประเทศต่างๆ และขโมยวัสดุมากมาย

“ดูเหมือนว่านี่จะเป็นยุคแห่งความมั่งคั่งทางวัตถุและเต็มไปด้วยโอกาสมากมาย…

“คนพากันเบื่อหน่ายจนพวกเขากลายเป็นโจรสลัดอวกาศ…”

ในขณะที่ลู่โจวมองดูวัสดุการวิจัยในหน้าต่างโฮโลแกรม ใบหน้าของเขาแสดงสีหน้าครุ่นคิด

แม้ว่าเขาจะไม่ได้ตอบศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดตรงๆ แต่คำพูดของลีโอนาร์ดยังคงค้างคาในใจของเขา

อันที่จริง เขาไม่ได้คิดว่าจะไปไหนหลังจากที่ฟื้นตัวจากการแช่แข็ง

บางทีถ้าทุกอย่างบนโลกเรียบร้อยดีแล้ว เขาอาจจะเก็บเงินและซื้อที่ดินบนดาวอังคาร หลังจากนั้นเขาก็จะซ่อมยานอวกาศและมุ่งหน้าไปยังศูนย์กลางทางช้างเผือก

บางทีเขาอาจจะแวะมาดูว่ามีทิวทัศน์ที่นั่นเป็นแบบไหน

เพราะสุดท้ายเขาก็ตัดสินใจเมื่อนานมาแล้ว เขาไม่คิดว่าเขาจะถูกโยนมาในอนาคตที่ไกลขนาดนี้…

ขณะที่ลู่โจวกำลังกังวลกับเรื่องนี้ จู่ๆ เขาก็จำเรื่องสำคัญที่เขาเกือบจะลืมไปแล้วได้

สมบัติบนดาวอังคารถูกพบแล้ว และดูเหมือนว่าเขายังไม่ได้รับรางวัลจากระบบสำหรับภารกิจนี้

เขาปิดตาช้าๆ แล้วเรียกระบบด้วยความประหม่า

เวลาผ่านมานานมาก ฉันอยากรู้จังว่าผู้สังเกตการณ์ลืมฉันไปแล้วหรือยัง

โชคยังดีที่ความกังวลของเขาดูเหมือนจะไม่จำเป็น

ทันทีที่เขาได้รับยาทั้งสามหลอด ชะตากรรมของเขาก็ผูกติดกับวอยด์

เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ตัวเองก็อยู่ในมิติสีขาวแล้ว

กล่องข้อความสีฟ้าเด้งขึ้นมา

[ขอแสดงความยินดี โฮสต์ สำหรับการสำเร็จภารกิจ]