คะแนนการพรีเซนต์ก็ออกมาอย่างรวดเร็ว

มันคือ หนึ่งร้อยคะแนน เป็นคะแนนเต็ม

เนื่องจากมีสองนักวิชาการที่เอ่ยชมเชย พวกเขาจะไม่ให้คะแนนเต็มได้ยังไง?

อันที่จริงการพรีเซนต์ของเขาเหนือกว่านักศึกษาปริญญาตรีเสียอีก

มหาลัยไม่ได้ทำเรื่องทำนองว่า’หักคะแนนเพื่อไม่ให้นักศึกษาหยิ่ง’อะไรแบบนั้น เพราะมันไม่ได้มีความหมายต่อลู่โจว

ท้ายที่สุดแล้วลู่โจวก็คู่ควรที่จะหยิ่ง

อย่างไรก็ตามคะแนนเต็มไม่ได้สำคัญมากนัก เพราะคะแนนสูงกว่า เก้าสิบก็ได้รับตราประทับ’ยอดเยี่ยม’แล้ว

แม้ว่ามันจะเป็นไปตามคาด แต่ลู่โจวก็ยังโล่งอกที่ได้ยินว่าคะแนนเต็ม

ถ้าเกิดเขาได้ เก้าสิบเก้าคะแนนขึ้นมา โรคย้ำคิดย้ำทำของเขาคงทำให้เขานอนไม่หลับไปหลายวัน

เมื่อใบปริญญาออกมา ศาสตราจารย์ถังกับคณบดีฉินก็เป็นคนมอบให้ นอกจากนี้คณบดีหลู่จากสาขาคณิตศาสตร์ประยุกต์และศาสตราจารย์หลิวก็มาร่วมแสดงความยินดีกับเขาเช่นกัน

มีนักศึกษาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เข้าร่วมพิธีสำเร็จการศึกษา นั่นก็คือลู่โจว

พวกเขายืนอยู่ในห้องประชุมมหาลัย

คณบดีฉินของสาขาคณิตศาสตร์มอบใบปริญญาให้ลู่โจวอย่างเคร่งขรึม

“ลู่โจว เธอทำได้ดี เธอสำเร็จหน่วยกิตทั้งหมดของมหาลัยแล้ว”

“หลังจากตรวจสอบและประเมินผลจากคณาจารย์ของมหาลัยแล้ว เธอจะได้รับการอนุมัติให้สำเร็จการศึกษาล่วงหน้าและได้รับใบปริญญาตรีสาขาวิทยาศาสตร์และอนุปริญญาสาขาคณิตศาสตร์ประยุกต์จากมหาลัยจินหลิง”

“ฉันหวังว่าเธอจะสามารถปีนขึ้นไปบนเส้นทางแห่งวิชาการที่สูงขึ้น และสร้างเกียรติยศให้มากขึ้น!”

ลู่โจวรับประกาศนียบัตรแล้วกล่าว “ขอบคุณมหาลัยจินหลิงมากครับที่ปลูกฝังผมมา ผมจะจดจำคำสั่งสอนของศาสตราจารย์ไว้ในใจ!”

คณบดีฉินยิ้มแล้วพยักหน้า “ขอแสดงความยินดีกับการสำเร็จการศึกษาของเธอ เธอจะได้พักสองสามวัน จากนั้นก็ลงทะเบียนเรียนปริญญาโท ไปคิดทิศทางที่เธออยากวิจัยและศาสตราจารย์คนไหนที่เธออยากวิจัยด้วย”

ลู่โจวยิ้ม “ครับ”

หลังจบพิธี นักศึกษาจากสภานักศึกษาก็มาทำความสะอาดหอประชุม

ลู่โจวกำลังจะคุยกับศาสตราจารย์ถัง แต่แล้วจู่ๆ เขาก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยเดินเข้ามาหาเขา

หลินอวี่เซียงสวมชุดขาวเดินยิ้มให้เขาแล้วกล่าว “ขอแสดงความยินดีด้วย คุณได้ใบปริญญาแล้ว สงสัยฉันต้องเรียกคุณว่ารุ่นพี่ลู่แทนแล้วสิ~”

ลู่โจวยิ้มอย่างสุภาพ “ขอบคุณครับ”

หลินอวี่เซียงกล่าว “เอ่อ ลู่โจว เดี๋ยวคุณว่างไหม?”

ลู่โจวคิดชั่วครู่ก่อนจะตอบ “ผมน่าจะไม่ว่าง เพราะดูเหมือนยังมีเรื่องต้องทำ”

หลินอวี่เซียง “…?”

…

ลู่โจวถืออนุปริญญาและปริญญาตรีแล้วไปออฟฟิศศาสตราจารย์ถัง

ก่อนที่ศาสตราจารย์ถังจะได้พูด นักศึกษาปริญญาโทที่ดูผอมบางก็ลุกขึ้นแล้วมาเทน้ำชาให้

“คุณครับ นี่น้ำชาครับ”

ลู่โจวแทบรู้สึกเขินอายที่ได้รับการปฏิบัติแบบนี้

“ขอบคุณครับ”

“ด้วยความยินดี หวังว่าสักวันเราจะได้ร่วมงานกัน” นักศึกษาปริญญาโทกล่าว จากนั้นเขาก็นั่งลงแล้วทำงานวิจัยของตนเองต่อ

ศาสตราจารย์ถังมองลู่โจวแล้วถาม “ทำไมเธอไม่ฉลองกับเพื่อนล่ะ? เธอมาทำไรที่นี่?”

ลู่โจวยิ้มแล้วกล่าว “คือแบบนี้ครับ ศาสตราจารย์ถัง ผมอยากเป็นศิษย์ปริญญาโทของศาสตราจารย์ ไม่รู้ว่าศาสตราจารย์มีเวลาไ-…”

ก่อนที่ลู่โจวจะพูดจบ ศาสตราจารย์ถังก็ขัดจังหวะ

“อย่ามาถามอาจารย์ อาจารย์ไม่ยอมรับเธอ”

ลู่โจวแปลกใจกับคำตอบ เขาไม่เข้าใจว่าทำไม

ศาสตราจารย์ถังดูสีหน้าสับสนของลู่โจวแล้วยิ้ม “เพราะว่า ด้วยความสามารถของเธอ เธอสามารถวิจัยได้ด้วยตนเอง พูดตามตรงในสาขาการวิเคราะห์เชิงฟังก์ชัน อาจารย์ไม่มีอะไรจะสอนเธอแล้ว ส่วนทฤษฎีจำนวนมันก็ไม่ใช่สายของอาจารย์ เธอต้องวิจัยด้วยตัวเอง และคนอื่นก็สอนเธอไม่ได้”

“แต่…”

ลู่โจวอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาก็ถูกศาสตราจารย์ถังขัดจังหวะอีกครั้ง

ศาสตราจารย์ถังถอนหายใจ “จะว่าไป มันน่าละอายใจที่จะพูดว่าในฐานะหนึ่งในมหาลัยที่ดีที่สุดในเอเชีย ไม่มีนักวิชาการคนไหนที่ช่วยเธอได้เลย อาจารย์หวังว่าอาจารย์จะแนะนำคนให้เธอได้ แต่โชคร้ายสาขาคณิตศาสตร์ของมหาลัยจินหลิงช่วยเธอไม่ได้ เธอต้องไปเวทีที่สูงขึ้นเพื่อทำวิจัยทางวิทยาศาสตร์”

ลู่โจวไม่ได้พูดอะไรเลย

ศาสตราจารย์ถังก็กล่าวต่อ “โลกวิชาการในประเทศนั้นแข็งแกร่งมาก เธออาจไม่ได้สัมผัสหรือรู้สึก แต่จากความเร็วพัฒนาของเธอ อาจารย์เชื่อว่าเธอจะได้เห็นในเร็วๆนี้”

“อาจารย์สอนมานานหลายปีแล้ว นอกจากเรื่องวิชาการ อาจารย์ช่วยอะไรเธอไม่ได้จริงๆ อาจารย์อาจทำให้เธอเสียเวลาด้วยซ้ำ ถ้าเธออยากเรียนต่อในประเทศ นักวิชาการหรูเสินเจียนก็เป็นตัวเลือกที่ดี แต่เธอไม่อยากเรียนฟิสิกส์เชิงคณิตศาสตร์ใช่ไหม? เธอเป็นผู้ใหญ่แล้ว อาจารย์คิดว่าเธอคงไม่จำเป็นต้องได้คำแนะนำจากอาจารย์แล้ว อนาคตของเธอ เธอต้องเลือกเอง”

ลู่โจวไม่ได้พูดอะไรพักใหญ่ๆ เพราะเขาไม่รู้จะพูดอะไร

สักพักเขาก็กล่าว “ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับ… ผมจะพิจารณาคำแนะนำของศาสตราจารย์อย่างจริงจัง”

“เอาล่ะ เก็บไปคิดเถอะ แต่จำไว้ เธอเป็นศิษย์อาจารย์ไม่ได้” ศาสตราจารย์ถังกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ลู่โจวยิ้มเช่นกัน ทันใดนั้นเขาก็นึกบางอย่างได้ “ศาสตราจารย์ช่วยอะไรผมหน่อยได้ไหมครับ?”

ศาสตราจารย์ถังยิ้มแล้วถาม “ช่วยอะไร?”

ลู่โจวยิ้ม “ผมอยากถ่ายรูปชุดรับปริญญาให้พ่อแม่”

ลู่โจวรู้สึกเหมือนมีบางอย่างขาดหายไป

มันคงขาดทุนแย่ถ้าเขาไม่ได้ถ่ายรูปจบการศึกษาอันหล่อเหลา

ศาสตราจารย์ถังยิ้ม “แค่นั้น? ได้ไม่มีปัญหา เสี่ยวหวัง พาลู่โจวไปเอาชุดรับปริญญาหน่อย เอ้อ เธอไม่มีกล้อง DSLR[1] ใช่ไหม? เธอถ่ายรูปให้ลู่โจวด้วยก็แล้วกัน”

นักศึกษาปริญญาโทที่รินชาให้ลู่โจวกล่าว “ครับศาสตราจารย์ ไปกันเถอะลู่โจว”

“ไม่เป็นไรครับ พาผมไปเอาเสื้อผ้าพอแล้ว”

เสี่ยวหวังกล่าว “ไม่เป็นไร แค่ถ่ายรูปเอง” จากนั้นเขาก็เดินออกออฟฟิศพร้อมกับลู่โจว

………………………………

[1] Digital Single Lens Reflex หรือกล้องสะท้อนภาพเลนส์เดี่ยวระบบดิจิตอล