สาขาเคมีของมหาวิทยาลัยจินหลิงมีการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง

ประชุมคลาสครั้งแรกของเทอมถูกจัดขึ้นโดยอาจารย์ที่ปรึกษาสาขาเคมี เขายื่นเอกสารปึกหนาให้คณะกรรมการมหาวิทยาลัยแล้วส่งสัญญาณให้เขาส่งเอกสารให้คนอื่น

“…เอกสารฝึกงานของสถาบันวิจัยจินหลิง? ทำไมอาจารย์ถึงเอามาให้ปีหนึ่งอย่างเราล่ะ?”

“เชี่ย มีเงินเดือนด้วย?”

“ทำงานสิบชั่วโมงต่อสัปดาห์ หนึ่งพันหยวนต่อเดือน ไม่เลวเลย ฉันได้เงินค่าขนมแปดร้อยหยวนเอง”

นักศึกษาคลาสเคมีประยุกต์ห้องหนึ่งเริ่มคุยเรื่องนี้กันอย่างเข้มข้น

หานเมิ่งฉีก็เหมือนกัน เธอรู้สึกแปลกใจกับเนื้อหาของเอกสารฉบับนี้

อย่างไรก็ตามก็มีบางคนที่ไม่ได้รู้สึกแปลกใจ

สาวร่างผอมเพรียวที่นั่งข้างหานเมิ่งฉีใช้แขนสะกิดเธอแล้วถามอย่างสงสัย “เมิ่งฉี เมิ่งฉี เธอสนใจไหม?”

คลาสเคมีประยุกต์ห้องหนึ่งมีนักศึกษาหญิงอยู่แปดคนและแยกออกเป็นหอพักสองห้อง หลี่ฟางเป็นเพื่อนสนิทและรูมเมทของเมิ่งฉี

“ไม่สน…”

หานเมิ่งฉีส่ายหน้าแล้วยัดเอกสารไว้ในลิ้นชัก

อย่างแรกเลยเธอไม่สนใจฝึกงานที่มีเงินพันหยวนต่อเดือน สองคือเธอกำลังจะย้ายเอก เธอจึงไม่ต้องการประวัติการทำงานนี้

พูดตามตรง ก็คือเธอไม่เข้าใจ ปีหนึ่งส่วนใหญ่ต้องเรียนหลักสูตรพื้นฐาน พวกเขาแทบจำสมการเคมีไม่ได้ด้วยซ้ำ แล้วปีหนึ่งจะไปทดลองเคมีอะไรได้?

“เอาล่ะทุกคน โปรดเงียบแล้วฟัง” อาจารย์ที่ปรึกษากล่าวและปรบมือส่งสัญญาณให้ทุกคนเงียบเสียงลง เขากระแอมแล้วพูดเสียงดัง “เพื่อฝึกฝนความสามารถในการวิจัย และเพื่อทำตามยุทธศาสตร์พลังงานใหม่ระดับชาติ สาขาของเราได้ร่วมมือกับสถาบันวัสดุเชิงคำนวณจินหลิง”

“อาจารย์เชื่อว่าทุกคนคงอ่านเอกสารแล้ว ดังนั้นจะไม่เสียเวลาแล้วนะ พูดง่ายๆ ก็คือ นี่เป็นโอกาสที่จะได้ฝึกงานทำวิจัยทางวัสดุศาสตร์”

“งานที่พวกเฮได้รับโอกาสนั้นดีมาก เวลาการทำงานขั้นต่ำคือสิบชั่วโมงต่อสัปดาห์ ส่วนใหญ่จะทำตอนวันเสาร์อาทิตย์ ถ้าคุณสนใจทำการวิจัยหรืออยากเรียนปริญญาโท ก็พิจารณาเรื่องนี้ดีๆ นักศึกษาระดับปริญญาตรีไม่ได้มีโอกาสวิจัยมากนัก ดังนั้นอาจารย์ขอแนะนำ อย่าพลาดโอกาสนี้ไป”

ทันใดนั้นเองก็มีนักศึกษาคนหนึ่งยกมือขึ้นถาม “อาจารย์ นี่เป็นการฝึกงานที่ถูกต้องตามกฎหมายใช่ไหมครับ?”

อาจารย์ที่ปรึกษารู้สึกขบขัน “ผู้อำนวยการโปรเจกต์นี้เป็นศิษย์เก่า คุณคิดว่ามันจะถูกกฎหมายไหม? อย่างน้อยมันก็น่าเชื่อถือมากกว่าการไปหาฝึกงานที่อื่น”

เขาเป็นศิษย์เก่า?!

มีเสียงพูดคุยดังขึ้นมาในห้องเรียน เหล่านักศึกษากำลังพยายามคิดว่าศิษย์เก่าสุดเจ๋งคนนี้เป็นใคร

ในที่สุดก็มีคนทนไม่ไหวแล้วยกมือขึ้นถาม “อาจารย์ ศิษย์เก่าที่สุดยอดท่านนี้คือใครครับ?”

อาจารย์ที่ปรึกษายิ้ม “แน่นอนว่าเป็นลู่โจว นักวัสดุศาสตร์เชิงคำนวณ จะเป็นใครไปได้อีก?”

ทันใดนั้นนักศึกษาในห้องเรียนก็กลั้นหายใจและมีสีหน้าตื่นเต้น

เทพลู่!

แน่นอน ตอนที่นักศึกษาพวกนี้เข้ามาลงเรียนที่มหาวิทยาลัยจินหลิง เทพลู่ก็ไปพรินซ์ตันแล้ว พวกเขาตระหนักดีถึงมรดกที่เทพลู่ทิ้งไว้ให้

ตั้งแต่ข้อคาดการณ์ของลู่โจวจนถึงข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัค ตั้งแต่รางวัลโคลสาขาทฤษฎีจำนวนไปจนถึงรางวัลคลาฟอร์ด ในฐานะศาสตราจารย์ที่อายุน้อยที่สุดที่มหาวิทยาลัยพรินซ์ตัน เขาประสบความสำเร็จมากกว่าที่คนส่วนใหญ่คาดหวังไว้เสียอีก

พวกเขาไม่คิดเลยว่าผู้อำนวยการสถาบันวัสดุศาสตร์เชิงคำนวณจะเป็นคนในตำนานท่านนี้

บางทีท่านอาจไม่พอใจกับคณิตศาสตร์แล้วอยากย้ายมาอยู่เคมี?

เมื่อหานเมิ่งฉีได้ยินชื่อนี้ เธอก็ชะงัก

อาจารย์ที่ปรึกษาบอกเหล่าลูกศิษย์ว่าถ้าใครสนใจก็ให้ไปบอกหัวหน้าห้อง จากนั้นเขาก็พูดจบการประชุม

ห้องเรียนเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยกันอีกครั้ง

“รุ่นพี่ที่ฉันรู้จักบอกฉันว่า ถ้ามีโอกาสได้เข้าร่วมอะไรแบบนี้จะดีมาก เพราะมันจะเป็นประโยชน์ในใบประสบการณ์งาน แล้วสถาบันวิจัยนี้เหมือนจะเป็นโปรเจกต์ใหญ่ระดับชาติด้วยนะ”

ชายคนหนึ่งอดถามไม่ได้ “งั้นการแข่งขันจะดุเดือดมากไหม?”

“ส่วนใหญ่เน้นที่การมีส่วนร่วม” ชายอีกคนตบแขนเขาแล้วกล่าว “เราคงไม่ผ่านหรอก มันเป็นโอกาสของพวกรุ่นพี่แน่นอน แต่สมัครไปก็ไม่เสียอะไรนี่”

“แต่ฉันคิดว่าถ้าเราติด เราคงต้องเพิ่มคลาสคณิตศาสตร์อีกสองคลาส”

“ใครสนกัน? ยังไงมันก็ไม่ได้นับหน่วยกิต คะแนนนายไม่สำคัญเลย”

หานเมิ่งฉีก้มหัวลงและคิดอยู่พักใหญ่

เธอกำลังคิดถึงปัญหาที่ต่างจากเพื่อนร่วมห้อง

เธอกำลังดิ้นรนเพื่อเดินตามรอยเท้าอาจารย์ แม้ว่าเธอจะพยายามสุดความสามารถ แต่ก็พัฒนาได้ไม่มาก ทั้งยังอยู่ห่างไกลจากรางวัลคลอฟอร์ดหรือรางวัลโคลสาขาทฤษฎีจำนวนอยู่มาก

แม้ว่าในสายตาเพื่อนร่วมชั้น เธอจะเป็นนักศึกษาอัจฉริยะ แต่เธอเทียบไม่ได้กับลู่โจวอยู่ดี

อันที่จริงหลังสอบเข้ามหาวิทยาลัย เธอได้ส่งประวัติไปที่พรินซ์ตัน แต่ก็ไม่ได้คำตอบจากแผนกแอดมิชชั่นของพรินซ์ตันเลย ดังนั้นเธอจึงยังไม่บอกเรื่องนี้กับพี่สาว

อย่างน้อยในวิชาคณิตศาสตร์ เธอก็พอรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะเดินตามเส้นทางของอาจารย์

แต่ถ้าหากนอกวิชาคณิตศาสตร์ก็น่าจะพอเป็นไปได้อยู่…

หานเมิ่งฉีกำหมัดแน่น ความสับสนในแววตาเลือนหายไป

หลี่ฟางเห็นว่าเพื่อนไม่ได้พูดอะไร เธอจึงถามอย่างเป็นห่วง “เมิ่งฉี? เป็นไร? เธอรู้สึกไม่สบายใจเหรอ?…”

แววตาของหานเมิ่งฉีพลันเปลี่ยนเป็นแน่วแน่ขึ้น

“ฉันจะสมัคร!”

…

สถาบันวิจัยวัสดุนาโนคาร์บอน

ศาสตราจารย์หลี่มองเอกสารขอจบการศึกษาแล้วถอนหายใจ

“เธอมีความสามารถที่สุดในหมู่ศิษย์ฉัน มันคงสูญเปล่าถ้าไม่เรียนต่อปริญญาเอก พูดตามตรงฉันไม่อยากให้เธอไป”

เฉียนจ้งหมิงส่ายหน้าแล้วยืนยันหนักแน่น “มีที่อื่นนอกจากมหาวิทยาลัยที่ผมทำวิจัยได้ ผมสนใจสาขาวัสดุศาสตร์เชิงคำนวณมาก ผมหวังว่าศาสตราจารย์จะทำให้ผมสมหวัง”

แม้ศาสตราจารย์หลี่จะไม่อยากปล่อยให้เฉียนจ้งหมิงไป แต่สุดท้ายเขาก็ถอนหายใจแล้วเซ็นเอกสาร

“อย่าลืมเขียนแบบประเมินตนเองและเตรียมพรีเซนต์จบการศึกษา เธอยังต้องทำตามขั้นตอน”

เงินเดือนและผลประโยชน์จากสถาบันวัสดุศาสตร์เชิงคำนวณจินหลิงไม่เลวเลย นอกจากฝึกงาน พวกเขาก็เสนอสัญญาทำงานเต็มเวลา นักศึกษาปริญญาโทจะได้เงินเดือนเริ่มต้นแปดพันหยวนต่อเดือน แถมยังมีโบนัสและผลประโยชน์อื่นอีก นี่สูงกว่ามาตรฐานมากทีเดียว

ตอนแรกหลี่หรงเอินวางแผนจะรอให้เฉียนจ้งหมิงจบการศึกษา จากนั้นก็ให้เขารับตำแหน่งวิจัยและพัฒนาที่จ้งซานซินฉาย แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้แล้ว

ศาสตราจารย์หลี่มองลูกศิษย์คนนี้แล้วหยุดชั่วครู่ก่อนจะกล่าว “ไปเถอะ ศาสตราจารย์ลู่เป็นคนที่ยอดเยี่ยม เธอจะได้เรียนรู้อะไรอีกมากมายจากเขา”

เฉียนจ้งหมิงกล่าวอย่างจริงใจ “ขอบคุณครับ”

ศาสตราจารย์หลี่พยักหน้า แต่ไม่ได้ตอบอะไร

เวลานี้ จะพูดอะไรก็ไม่จำเป็นแล้ว

หลิวโปที่ยืนอยู่ด้านข้างเงียบๆ พลันเอ่ยปากพูด

“ศาสตราจารย์ ผมอยากจบการศึกษาเหมือนกัน”

ศาสตราจารย์หลี่มองเขาด้วยรอยยิ้ม

“ส่งใบสมัครมา ฉันจะเซ็นให้”

หลิวโปพูดอย่างปวดใจ “ศาสตราจารย์จะไม่โน้มน้าวให้ผมอยู่ต่อเหรอ?”

ศาสตราจารย์หลี่หยอกล้อ “โอ้ เธอไม่อยากจบการศึกษาแล้วเหรอ? ดี งั้นก็อยู่อีกปี”

หลิวโปตื่นตระหนก “อย่าเลยครับ! ผมรับข้อเสนอแล้ว”

ศาสตราจารย์หลี่ยิ้มแล้วโบกมือไล่

“เอาล่ะ เลิกกวนฉันได้แล้ว”

“ทั้งสองจะไปไหนก็ไป”

…………………………………