ลู่โจวสบถ

นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เขาพบกับคำขอแปลกๆแบบนี้

ลู่โจวมองริคาร์โด้แล้วเอ่ยถาม “อาหารในคุกอร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“มันไม่อร่อย…” ริคาร์โด้ส่ายหน้า “ไม่ๆ มันอร่อย ได้โปรดส่งผมเข้าคุกที!”

ลู่โจว “???”

เจอริก “…”

พระเจ้า ชายคนนี้บ้าไปแล้ว?

เจอริกหยิบโทรศัพท์ออกมาจะโทรหาตำรวจ

ในฐานะชาวอเมริกัน เขารู้ความอันตรายของผู้ป่วยทางจิตดีกว่าลู่โจว เขารู้วิธีจัดการกับสถานการณ์แบบนี้มากกว่า

อย่างไรก็ตามลู่โจวโบกมือและส่งสัญญาณไม่ให้เจอริกโทรหาตำรวจ

“แม้ฉันจะอยากช่วยคุณ…”ลู่โจวมองริคาร์โด้และหยุดไปชั่วครู่ “แต่คุณควรรู้ว่าเมื่อคดีถูกถอน ศาลจะไม่รับคดีเดียวกันอีก”

เมื่อริคาร์โด้ได้ยินคำอธิบายของลู่โจว สีหน้าเขาก็ซีดขาว เขาก้าวถอยไปสองก้าวแล้วนั่งลงบนทางเท้า

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยโล่งอก แต่คนที่สันจรไปมาต่างก็งุนงงกันมากขึ้น ริคาร์โด้ก้มลงมองพื้น ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร

ลู่โจวมองอีกฝ่ายแล้วถอนหายใจ

เขาจำความโกรธของศาสตราจารย์ซารอทได้ เขาอาจเดาได้ว่าริคาร์โด้กลัวอะไร

ตามหลักแล้ว การเป็นสายลับสองหน้าเลวร้ายยิ่งกว่าจารกรรมทางองค์กรทั่วไปเสียอีก เขาทั้งล่วงเกินเอ็กซอนโมบิลและทำให้ประวัติการทำงานแปดเปื้อน พูดได้ว่าเขาบอกลาอาชีพของตัวเองได้เลย

อย่างไรก็ตามแม้ว่าลู่โจวจะรู้สึกเห็นใจ แต่เขาจะไม่ขอโทษ

ริคาร์โด้เป็นคนทำผิด

ถ้าเกิดเขาไม่เอาข้อมูลไปให้เอ็กซอนโมบิลล่ะก็…

ถ้ามันเป็นการลาออกตามปกติ ลู่โจวอาจแนะนำริคาร์โด้กับสหายนักวิชาการและสถาบันวิจัยให้ด้วยซ้ำ

อย่างไรก็ตามบนโลกนี้ไม่มีคำว่า’ถ้า’

เช่นเดียวกับไม่มีใครชดเชยความสูญเสียของเอ็กซอนโมบิลและศาสตราจารย์สแตนลีย์ ไม่มีใครชดเชยให้ริคาร์โด้เช่นกัน…

…

ในที่สุดลู่โจวก็ออกจากมหาวิทยาลัยโคลัมเบียและมาถึงเมืองพรินซ์ตันอันเงียบสงบ

เจอริกขับฟอร์ดจนมาถึงลานหน้าบ้าน เมื่อลู่โจวเอากระเป๋าเดินทางออกจากท้ายรถ เขาก็ได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่น

“ศาสตราจารย์ คุณกลับมาแล้ว” ฮาร์ดี้กล่าวด้วยรอยยิ้มอบอุ่น จากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น “ตอนแรกผมเดิมพันว่าศาสตราจารย์จะอยู่ที่นั่นไม่กลับมา…แต่ผมรู้ว่าศาสตราจารย์ไม่ทิ้งเราหรอก”

ลู่โจวยิ้ม เขารู้สึกอบอุ่นในใจ

ลู่โจวกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาก็เห็นฉินเยว่สะกิดแขนฮาร์ดี้แล้วกล่าว “จ่ายมา”

ฮาร์ดี้บ่นพึมพำ “โอ้ พระเจ้า…คุณรอหน่อยไม่ได้รึไง?” เขาหยิบเงินมาร้อยเหรียญแล้วเอาให้ฉินเยว่

เวร่าอดหัวเราะให้ทั้งสองไม่ได้

แม้แต่เหว่ยเหวินก็เผยรอยยิ้มออกมา

อย่างไรก็ตามรอยยิ้มของลู่โจวค่อยๆหายไป

เอาฉันไปพนันงั้นเหรอ?

เจอริกช่วยเอารถไปจอดที่โรงรถ ขณะที่ลู่โจวเดินเข้าบ้านอันอบอุ่นพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง

อย่างไรก็ตามเศษฝุ่นในบ้านทำให้เขาจามออกมา

ไม่มีใครอยู่บ้านมาสองเดือน

จากสภาพแล้ว คงไม่มีทางที่จะมีคนอยู่อาศัยได้โดยไม่ต้องทำความสะอาด

ห้องครัวก็รกมาก

ลู่โจวคาดการณ์ไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ เขาจึงตั้งใจจะไปหาไรกินที่ไอวี่คลับ

อย่างไรก็ตามจากลูกศิษย์ทั้งห้าคน มีเพียงฮาร์ดี้เท่านั้นที่เป็นสมาชิกไอวี่คลับ

วันนี้อากาศไม่ร้อนนัก ฮาร์ดี้จึงเสนอให้ทำบาร์บีคิวที่สนามหลังบ้าน ทุกคนก็เห็นด้วยกับความคิดนี้อย่างเป็นเอกฉันท์

ทั้งกลุ่มเริ่มลงมือทำ พวกเขาเอาเตาบาร์บีคิวโต๊ะพับมาจากโรงรถลู่โจวแล้วจัดปาร์ตี้บาร์บีคิวที่สนุกสนานในสนามหลังบ้าน

ลู่โจวนั่งอยู่บนพื้นหญ้า ทานบาร์บีคิวสไตล์บารซิลของแท้พร้อมกับเบียร์เย็นๆ

แม้ปาร์ตี้นี้จะไม่หรูหราเท่ากับปาร์ตี้ที่โรงแรมฮิลตัน แต่มันก็ทำให้เขาผ่อนคลายไปอีกแบบหนึ่ง

เป็นไปตามคาด เขาชอบปาร์ตี้กับลูกศิษย์มากกว่า

เวร่าหันมามองเขาขณะกำลังถือจานอาหาร

เธอนั่งข้างเขาแล้วพูดคุยเล็กน้อย หลังจากนั้นเธอก็รายงานงานช่วงสองเดือนที่ผ่านมา

นี่รวมถึงงานบรรยายทฤษฎีจำนวน ผลสอบ ความคืบหน้าของข้อคาดการณ์ของคอลลาทซ์ด้วย

เมื่อลู่โจวได้ฟังรายงานของลู่โจว เขาก็พยักหน้า

“ไม่เลว” เขายิ้มแล้วกล่าว “จำสิ่งที่ฉันพูดได้ไหม? คุณเกิดมาเพื่องานนี้”

เวร่าหน้าแดง เธอเบือนหน้าหนีก่อนจะกล่าวเบาๆ “นอกจากนี้ตอนที่คุณไม่อยู่ มีจดหมายเชิญสองฉบับส่งมาที่ออฟฟิศ ฉันเอามาใส่ในลิ้นชักคุณให้ไแล้ว”

ลู่โจวพยักหน้า “โอเค พรุ่งนี้ฉันจะไปอ่านดู”

เขาพึ่งกลับมาจากมหาวิทยาลัยโคลัมเบีย เขาอยากพักผ่อน

วันนี้เขาจะไม่ไปที่สถาบันขั้นสูง

อย่างไรก็ตามในวันพรุ่งนี้ ทุกอย่างจะกลับไปเป็นปกติ

…

ลู่โจวใช้เวลาพักผ่อนทั้งวัน

เช้าวันต่อมา เขาเขียนรายงานการไปแลกเปลี่ยนที่มหาวิทยาลัยโคลัมเบียและส่งไปให้นาสเซาฮอล์ของพรินซ์ตัน จากนั้นเขาก็รีบไปที่สถาบันการศึกษาขั้นสูง

เมื่อลู่โจวกลับมาที่ออฟฟิศ เขาก็เปิดลิ้นชักโต๊ะทำงานแล้วเจอจดหมายสองฉบับ

จดหมายฉบับแรกมาจากสมาพันธ์คณิตศาสตร์ระหว่างประเทศ(IMU) มันเป็นจดหมายเชิญให้เข้าร่วมงานประชุมคณิตศาสตร์ระหว่างประเทศซึ่งจะจัดขึ้นในวันที่ 1 สิงหาคมปีหน้าที่ประเทศบราซิล

และเป็นไปตามที่คาดไว้ เขาได้รับเชิญให้ขึ้นบรรยายเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง

ปกติแล้ว การบรรยายจะถูกแบ่งเป็นสี่สิบห้านาทีกับหกสิบนาที เขาน่าจะเป็นนักวิชาการจีนคนแรกที่ได้รับเชิญให้ไปบรรยายเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงที่งานประชุม

ลู่โจวประหลาดใจกับจดหมายอีกฉบับ

มันข้ามมหาสมุทรมาจากเยอรมนี

[เรียนมิสเตอร์ลู่โจว ผมขอโทษที่รบกวนทั้งๆ ที่ตารางวิจัยของคุณยุ่งอยู่แล้ว พวกเราได้วิจัยวิทยานิพนธ์’แบบจำลองเชิงทฤษฎีของโครงสร้างพื้นผิวสัมผัสเคมีไฟฟ้า’ของคุณที่ตีพิมพ์ลง JACS เมื่อไม่นานมานี้อย่างละเอียด แต่พวกเรายังมีคำถามอีกมากมาย…]

[…พวกเราหวังเป็นอย่างยิ่งว่าคุณจะสามารถมายังยุโรป พวกเราจะจัดเวลาบรรยายให้คุณ และนักวิชาการทั่วโลกจะเป็นสักขีพยานช่วงเวลาอันยิ่งใหญ่นี้]

[สถาบันฟิสิกส์ของสสารควบแน่นมักซ์พลังค์]

ลู่โจวไม่ได้ประหลาดใจกับเนื้อหาของจดหมาย

ตัวจดหมายน่ะไม่เป็นไร

สิ่งที่ทำให้เขางุนงงก็คือ…

ทำไมมันถึงถูกส่งมาจากสถาบันวิจัยฟิสิกส์สสารควบแน่นล่ะ?

………………………………….