ลู่โจวจำได้ว่าชิวเฉิงถงเป็นผู้นำในด้านสมการเชิงอนุพันธ์ย่อย

ความสำเร็จด้านเรขาคณิตเชิงอนุพันธ์ของเฒ่าชิวนั้นไม่มีอะไรต้องสงสัยเลย

ใครที่ได้อ่านหนังสือ’เรขาคณิตเชิงอนุพันธ์’จะรู้ว่าเขาเป็นบิดาแห่งการวิเคราะห์เชิงเรขาคณิต

การวิเคราะห์เชิงเรขาคณิตคืออะไรงั้นเหรอ?

มันคือการศึกษาอินทิเกรตอนุพันธ์ย่อยในเรขาคณิตเชิงอนุพันธ์

แม้ว่าชุมชนวิชาการจีนจะมีความคิดเห็นที่หลากหลายปนเปเกี่ยวกับบุคคลท่านนี้ แต่ชุมชนวิชาการระหว่างประเทศยังคงเคารพเขา

และเรื่องนี้ก็เห็นได้จากรางวัลที่เขาได้รับมา

มีนักคณิตศาสตร์เพียงสองท่านเท่านั้นที่ชนะสามรางวัลใหญ่ รางวัลวูล์ฟ เหรียญฟิลด์ และรางวัลคราฟอร์ด คนแรกคืออาจารย์ที่ปรึกษาของลู่โจว เดอลีงย์ อีกคนก็คือชิวเฉิงถง

ตอนที่ลู่โจวชนะรางวัลคณิตศาสตร์เฉินเสิ่งเซิน เขาได้พบกับเฒ่าชิวแป๊บหนึ่ง อย่างไรก็ตามเพราะพวกเขาวิจัยสาขาที่ต่างกัน พวกเขาจึงไม่ได้อยู่คุยกัน

สมการนาเวียร์-สโตกส์เป็นปัญหาสมการเชิงอนุพันธ์ย่อย ในหมู่นักวิชาการ ด้วยความสำเร็จ ลู่โจวไม่สงสัยเลยว่าเฒ่าชิวจะเป็นผู้นำด้านสมการเชิงอนุพันธ์ย่อย

ณ เคมบริดจ์ แมสซาชูเซตส์ ฟอร์ดขับมาจอดอยู่ใกล้กับตึกคณิตศาสตร์

ลู่โจวลงจากรถแล้วไม่รู้จะเดินไปไหนดี

ดังนั้นเขาจึงใช้สัญชาตญาณของตัวเองแล้วพูดกับคนที่ดูเหมือนนักศึกษาคณิตศาสตร์

“สวัสดี ออฟฟิศศาสตราจารย์ชิวอยู่ไหนเหรอ?”

“คุณอยากไปหาศาสตราจารย์ชิวเหรอ?” ชายสวมแว่นหันมามองลู่โจว เขารู้สึกเหมือนเคยเห็นลู่โจวมาก่อน จากนั้นเขาก็เอ่ยถาม “ทำไมคุณถึงอยากพบศาสตราจารย์ชิวล่ะ?”

ลู่โจวกล่าว “ฉันมีคำถามอยากถามน่ะ”

บางทีลู่โจวอาจดูเด็กเกินไป หลังได้ยินประโยคนี้ ชายสวมแว่นจึงยิ้มบางๆ “ศาสตราจารย์ชิวไม่มีเวลามาตอบคำถามง่ายๆของคุณหรอก ถามฉันก็ได้”

ลู่โจวยิ้ม “งั้นเหรอ? งั้นคุณช่วยอธิบายหน่อยว่ามีผลเฉลยย้อนกลับของสมการนาเวียร์-สโตกส์ไหม?”

ชายคนนั้นชะงักค้าง

อย่างไรก็ตามเขาไม่อยากยอมรับความพ่ายแพ้ เขาเริ่มคิดเกี่ยวกับปัญหา แต่เขาก็คิดหาคำตอบไม่ได้

เห็นได้ชัดว่าเขาก็ศึกษาสมการเชิงอนุพันธ์ย่อย และเขาก็รู้จักสมการนาเวียร์-สโตกส์

อย่างไรก็ตามเห็นได้ชัดอีกเช่นกันว่าเขาไม่ได้ทำการวิจัยเชิงลึก

ไม่งั้นเขาคงรู้ว่าปัญหานี้ได้รับคำตอบแล้วในปี 1995 โดยศาสตราจารย์เนคัส

ลู่โจวดูนาฬิกา “คุณช่วยพาฉันไปหน่อยได้ไหม?”

“ได้เลยสหาย” ชายคนนั้นยิ้ม “ตามมา…คุณชิวเป็นคนที่ยุ่งมาก เขาอาจไม่อยากพบคุณก็ได้”

ลู่โจวยิ้ม ไม่ได้พูดอะไร จากนั้นก็เดินตามอีกฝ่ายไป

พวกเขาเริ่มคุยกัน ลู่โจวได้รู้ว่าชายคนนี้ชื่อจ้าวอี้ จบมาจากมหาวิทยาลัยสุยหมู่ ตอนนี้เขากำลังเรียนคณิตศาสตร์ที่ฮาร์วาร์ด

“คุณเรียนปริญญาตรีเหรอ?”

ลู่โจวกล่าว “ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้นล่ะ?”

จ้าวอี้ยิ้ม “เพราะคุณยังมีผมเต็มหัว และยังดูเด็กอยู่”

ลู่โจว “…?”

เอิ่ม…

มันก็มีเหตุผลแหละมั้ง?

จ้าวอี้พูดต่อ “…คุณน่าจะเจอปัญหาจากหนังสือใช่ไหม? ฉันขอแนะนำให้คุณเน้นพื้นฐานก่อน จากนั้นคุณค่อยไปศึกษาปัญหาเชิงลึกกว่านั้น”

ชายคนนี้น่าสนใจมาก เขาไม่ได้มีเจตนาที่ไม่ดี เขาแค่ชอบยุ่งไปหน่อย

ถ้าจ้าวอี้เป็นศาสตราจารย์ เขาคงเป็นที่ชื่นชอบของลูกศิษย์ที่ขยัน

ลู่โจวยิ้ม “มีเหตุผล จะจำไว้”

จ้าวอี้มีความสุขที่ได้ถ่ายทอดความรู้ เขายิ้มแล้วกล่าว “พวกเราต่างก็เป็นสหายร่วมชาติกัน เราควรช่วยเหลือกัน ถ้าคุณต้องการความช่วยเหลือ คุณก็มาหาฉัน เรียกฉันว่าพี่จ้าว หรือพี่ซื่อฮว่าก็ได้!”

ลู่โจวกล่าว “งั้นฉันจะเรียกพี่ซื่อฮว่า”

ชื่อนี้ฟังดูน่าสนใจกว่า

จ้าวอี้ยิ้มแล้วกล่าว “คุณก็รู้ชื่อฉันแล้ว รุ่นน้อง คุณชื่ออะไร?”

“ลู่โจว”

ลู่…โจว?

จ้าวอี้ขมวดคิ้ว เขาจำไม่ได้ว่าเคยได้ยินชื่อนี้ที่ไหน

ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงออฟฟิศของเฒ่าชิว

แม้ว่าประตูออฟฟิศจะเปิดอยู่ แต่ด้วยความสุภาพ ลู่โจวจึงยังเคาะประตู

เฒ่าชิวหยุดปากกา เขาเงยหน้ามอง

เมื่้อชายชราเห็นคนที่ยืนอยู่หน้าประตู เขาก็อึ้ง จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วครุ่นคิดก่อนจะเผยรอยยิ้มกว้าง

“โอ้ แขกที่ไม่คาดฝัน…” เฒ่าชิวลุกขึ้นยืนแล้วถามด้วยรอยยิ้ม “ลมอะไรหอบคุณมาที่นี่ล่ะ?”

ลู่โจวยิ้มแล้วตอบ “ผมเจอคอขวดในงานวิจัย และผมอยากถามปัญหาสมการเชิงอนุพันธ์ย่อยบางอย่างกับคุณ”

จ้าวอี้สับสน ทำไมเฒ่าชิวถึงดีกับลู่โจวขนาดนี้ล่ะ?

ในที่สุด เขาก็จำได้ว่าลู่โจวเป็นใคร…

เขาคิดถึงคำพูดที่โอหังที่พูดกับลู่โจวแล้วรู้สึกอยากแทรกแผ่นดินหนี

เมื่อเฒ่าชิวได้ยินคำขอของลู่โจว เขาก็ดูสนใจ

“สมการเชิงอนุพันธ์ย่อย? นี่เป็นเรื่องถนัดเลย ปัญหาคืออะไรล่ะ?”

“มันเกี่ยวกับสมการนาเวียร์-สโตกส์”

แววตาของเฒ่าชิวพลันเปล่งประกาย เขารู้สึกสนใจมากยิ่งขึ้น

“สมการนาเวียร์-สโตกส์? น่าสนใจ…นั่งสิ ฉันหาชุดน้ำชาก่อน รอแปป”

ลู่โจวพยักหน้าแล้วนั่งที่โต๊ะน้ำชา

ทันใดนั้นเฒ่าชิวก็สังเกตว่ามีอีกคนที่กำลังยืนอยู่หน้าประตู

“คุณคือ?”

จ้าวอี้ “ผมจ้าวอี้ ผมเป็นศิษย์ของศาสตราจารย์สตีฟ นาดิส!”

“โอ้ ศิษย์ของศาสตราจารย์นาดีสนี่เอง” ศาสตราจารย์ชิวดันกรอบแว่นแล้วกล่าว “งั้น นั่งไหม?”

“ไม่ครับ ไม่เป็นไร” จ้าวอี้ส่ายหน้า “ผมแค่พาศาสตราจารย์ลู่มาเฉยๆ ผมไม่รบกวนพวกท่านทั้งสองแล้วครับ”

การได้ฟังผู้ยิ่งใหญ่สองท่านคุยกันจะเป็นประโยชน์ต่อการวิจัยของจ้าวอี้อย่างมาก

อย่างไรก็ตามถ้าให้เขานั่งข้างทั้งสอง จ้าวอี้รู้สึกว่ามันกดดันมากเกินไป…

“มันก็แค่การเรียนรู้ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่” เฒ่าชิวยิ้ม “มานั่งสิ ไหนๆ ก็มาแล้ว มาดื่มชาสักถ้วยก่อนไป”

………………………………….