ทันทีที่วางสายจากศาสตราจารย์จิริกแล้ว ลู่โจวก็เดินไปนอนที่เตียง เขาหลับตาและตั้งสมาธิกับระบบ จากนั้น เขาก็จมลงไปยังพื้นที่สีขาวบริสุทธิ์อย่างรวดเร็ว

เมื่อไปที่หน้าจอโฮโลแกรม เขาชูนิ้วชี้และเลือกแถบสั่งการ

[ภารกิจห่วงโซ่]

[สาขาทางเลือก: การวิจัยและพัฒนาวัสดุตัวนำยิ่งยวดแบบใช้คาร์บอนที่มีอุณหภูมิในการเปลี่ยนผ่านมากกว่าหนึ่งร้อยเคลวิน (เสร็จสมบูรณ์)]

[รางวัลภารกิจ: ค่าประสบการณ์การเรียนรู้วัสดุ 100,000 ค่าประสบการณ์ทางชีวเคมี 100,000]

เมื่อเห็นรางวัลของภารกิจนี้ ลู่โจวก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ

มันถือเป็นสาขางานใหม่ของภารกิจห่วงโซ่ ค่าประสบการณ์รวมมากกว่าสองแสนถ้าพิชิตภารกิจห่วงโซ่ได้ทั้งหมด

เราจะรวยค่าประสบการณ์ขนาดไหนกันนะ?

หลังจากได้รับรางวัลภารกิจ แผงคุณสมบัติก็ได้รับการรีเฟรช และระดับชีวเคมีเพิ่มขึ้นจากระดับสามเป็นระดับสี่ซึ่งมันเท่ากับระดับของวัสดุศาสตร์แล้ว

ในทางกลับกัน ทันทีที่ภารกิจเสร็จสมบูรณ์ สถานะของแถบคำสั่งจะถูกรีเฟรชด้วย

ภารกิจของวัสดุตัวนำยิ่งยวดยังไม่ถูกยกเลิก แต่กลับถูกแทนที่ด้วยภารกิจใหม่

นั่นก็คือการพัฒนาวัสดุตัวนำยิ่งยวดที่ทำจากคาร์บอนซึ่งมีอุณหภูมิการเปลี่ยนผ่านมากกว่าสองร้อยเคลวิน!

และในส่วนของรางวัล มันก็จะเพิ่มขึ้นด้วยเช่นกัน

“เราจะสร้างนำยิ่งยวดที่มีอุณหภูมิสูงถึงสองร้อยเคลวินได้ไหมนะ?”

ทันทีที่มองไปยังคำอธิบายภารกิจ สีหน้าของลู่โจวก็เปลี่ยนไป

สำหรับการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ การรู้ว่ามีสิ่งหนึ่งสามารถทำได้ในเชิงเทคนิค หรือรู้ว่าความคิดหนึ่งสามารถถูกนำไปใช้ได้นั้นถือเป็นข้อมูลที่สำคัญมาก

เช่นเดียวกับหลังโครงการแมนฮัตตัน หลายประเทศได้ทดสอบนิวเคลียร์จนเสร็จสิ้นแล้ว

ก่อนหน้านี้ แม้แต่ไอน์สไตน์ ผู้สนับสนุนการพัฒนาอาวุธนิวเคลียร์ก็ยังบอกว่าอาวุธดังกล่าวสามารถผลิตได้ตามที่คาดหวังเอาไว้

ถึงอย่างไรแล้ว ภารกิจเสริมนั้นถือเป็นทางเลือก ไม่มีการบังคับ สิ่งที่เรียกว่านิวเคลียร์ฟิวชั่นแบบควบคุมเป็นเพียงแนวคิดเท่านั้น และมันไม่มีมาตรฐานตายตัว

ตามข้อกำหนดของระบบและความคาดหวังของลู่โจว การสร้างเครื่องปฏิกรณ์จำลองแบบ DEMO ให้เสร็จสมบูรณ์ไม่จำเป็นต้องใช้เทคโนโลยีที่ไม่รู้ที่มาที่ไปของวัสดุตัวนำยิ่งยวดที่มีอุณหภูมิสองร้อยเคลวินเลย

เช่นเดียวกับเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์ควอนตัม มันสามารถถูกแก้ไข แต่ถ้าไม่ได้ มันก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร เพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่จะแทนที่ด้วยซูเปอร์คอมพิวเตอร์ที่ทรงพลังกว่านี้

ท้ายที่สุดแล้ว ลู่โจวก็กดยืนยันที่แถบคำสั่ง และจากนั้น ลู่โจวก็ถอนตัวออกจากพื้นที่ระบบ

…

วันเวลาผ่านไป พิธีมอบรางวัลก็ใกล้เข้ามามากขึ้น

แม้ว่าพิธีมอบรางวัลโนเบลจะเริ่มในวันที่สิบธันวาคม แต่งานแถลงข่าวในวันที่เจ็ดนี้รอเขาอยู่ ผู้ชนะรางวัลจะต้องถูกนักข่าวตามติดเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว

ในวันพฤหัสบดีแรกของเดือนธันวาคม

ลู่โจวกับนักเรียนอีกห้าคนขับรถไปที่สนามบินนานาชาติที่นิวยอร์กเพื่อเตรียมตัวขึ้นเครื่องบินไปยังสวีเดน

หลังจากใช้เวลาบินนานกว่าหลายสิบชั่วโมง เครื่องบินก็ได้ลงจอดอย่างราบรื่นบนรันเวย์ของสนามบินสตอกโฮล์ม

ณ แผนกต้อนรับของเจ้าหน้าที่สนามบิน พวกเขาได้เดินเข้าไปยังทางเข้าวีไอพี ลู่โจวได้พบกับปลัดกระทรวงของราชบัณฑิตสภาด้านวิทยาศาสตร์แห่งสวีเดนและรองประธานมูลนิธิโนเบล สเตฟาน นอร์มาร์ค

นี่เป็นการมาเยือนเมืองครั้งที่สองของลู่โจว

และยังเป็นครั้งที่สองที่เขาได้พับกับสเตฟาน นอร์มาร์ค

พวกเขาจับมือทักทายกัน จากนั้นสเตฟานก็พร้อมอ้าแขนรับและเผยยิ้ม “ยินดีต้อนรับ ศาสตราจารย์ลู่โจว! ไม่คิดเลยว่าเราจะได้พบกันอีก”

“อันที่จริง ก็สองปีเจ็ดเดือนเอง” สเตฟานก็กล่าวต่อ

ลู่โจวเผยยิ้มและตอบกลับ “ไม่เจอกันนานเลยนะ”

ครั้งสุดท้ายที่เจอกับลู่โจวนั้นเป็นเพราะรางวัลคลาฟอร์ด ในตอนนั้น เขายังเป็นเจ้าหน้าที่ที่ต้องมารับลู่โจวอยู่เลย

พวกเขาไม่คิดว่าจะได้พบกันอีกในเร็ววันขนาดนี้

“หลังจากเป็นผู้ได้รับรางวัลคลาฟอร์ดที่อายุน้อยที่สุด ผมไม่คิดเลยว่าคุณจะได้รางวัลโนเบลที่อายุน้อยที่สุดด้วย” สเตฟานกล่าวกับลู่โจวพร้อมหัวเราะ “แถมสาขาเคมีด้วย! หลังจากที่คณะกรรมการรางวัลส่งชื่อของคุณไปแล้ว ราชบัณฑิตสภาด้านวิทยาศาสตร์แห่งสวีเดนก็คงเอาไปพูดถึงเป็นเดือน ๆ”

“นั่นเป็นเพราะอายุหรือตัวตนของผมในฐานะนักคณิตศาสตร์กันล่ะ?” ลู่โจวพูดติดตลก

สเตฟานเผยหัวเราะและกล่าวคำพูด “ทั้งคู่เลยมั้ง”

ทันใดนั้นสเตฟานก็มองไปยังคนที่อยู่ข้างหลังลู่โจว

“แล้วนั่นใครกัน?”

“นักเรียนของผมเอง เอามางานเลี้ยงด้วยน่ะ” ลู่โจวกล่าว

สเตฟานกล่าวพร้อมเผยยิ้ม “งั้นก็อย่ารอช้า แขกมากันเยอะมาก รีบไปขึ้นรถแล้วไปที่โรงแรมกันเถอะ”

ลู่โจวยิ้มและพยักหน้า “ได้เลย”

ด้านนอกทางเดินของสนามบินมีรถสองคันจอดอยู่

สเตฟานบอกคนขับรถที่อยู่ในตำแหน่งราชองครักษ์ของรอยัลสวีเดนทันที

สิ่งที่น่าสนใจกว่าก็คือมีราชองครักษ์มาด้วย ราชองครักษ์ของรอยัลสวีเดนมักจะขับรถพากษัตริย์ไปทำงานอยู่เสมอ

ทันทีที่ได้ขึ้นรถ พวกเขาก็ตรงไปยังโรงแรมแกรนด์สตอกโฮล์ม

ตามแนวทางปฏิบัติของการได้รับรางวัลโนเบลก่อนหน้านี้ ผู้ที่ได้รับรางวัลโนเบลรวมถึงญาติและเพื่อน ๆ มักจะมาอยู่ที่นี่กัน

ตอนที่ลู่โจวมายังสตอกโฮล์มเพื่อเข้าร่วมพิธีมอบรางวัลคลาฟอร์ดครั้งที่แล้ว เขาก็อาศัยอยู่ที่โรงแรมนี้เช่นกัน ทุกอย่างนั้นเหมือนเดิม แม้กระทั่งหมายเลขห้อง

ทันทีที่เข้าไปในโรงแรม เสี่ยวถงก็ตะโกนขึ้นเมื่อเห็นพี่ชายปรากฏตัวที่หน้าประตู “พี่ชาย!” จากนั้นเธอก็วิ่งไปอยู่ข้างลู่โจวพร้อมคว้าแขน

การกระทำเช่นนั้นทำให้เวร่าค่อนข้างหงุดหงิด

ในเวลานี้ ฮาร์ดดีสะกิดแขนของฉินเยว่พร้อมกล่าวคำถาม “นี่ นายรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างผู้หญิงคนนั้นกับศาสตราจารย์ไหม?”

ฉินเยว่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่และถอนหายใจ “เธอคือน้องสาวของศาสตราจารย์ไง”

ทันทีที่ได้ยินคำว่าน้องสาว ฮาร์ดดีก็เผยสีหน้าสุดเบื่อหน่าย

ทั้งนี้ ชีวิตรักของศาสตราจารย์ลู่โจวก็เหมือนกับวิธีการค้นคว้าของเขานั้นแหละ

เมื่อเทียบกับรางวัลโนเบลแล้ว ฮาร์ดี้ดูจะสนใจชีวิตรักของลู่โจวมากกว่า

ในตอนนั้นเอง เหว่ยเหวินก็พูดแทรกขึ้นมา “เคยเห็นเธอมาก่อนหรือเปล่า?”

ฉินเยว่ส่ายหัว “ไม่เลย”

“งั้นนายรู้ได้ยังไงกัน?” เหว่ยเหวินกล่าว

ฉินเยว่ขมวดคิ้ว “ยังไม่ชัดเจนอีกหรือไง? ยืนอยู่ข้างพ่อแม่ จะเป็นอะไรไปได้อีกล่ะ? แฟนของเขาเหรอ?”

เว่ยเหวินชี้ไปที่หญิงสาวร่างสูง “แล้วเธอคนนั้นล่ะ?”

ฉินเยว่เงียบไปชั่วขณะพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่แน่ใจ

“พี่สาว?”

เหว่ยเหวินส่ายหัว

“ไม่น่าจะใช่นะ”

……………………………………………