การบรรยายจบลงไปด้วยความล้มเหลว

อย่างไรก็ตาม ชุมชนฟิสิกส์นั้นค่อนข้างจะอดทนสำหรับสมการระดับโลกเช่นนี้ ตราบใดที่เขาสามารถพิสูจน์สมการในวิทยานิพนธ์ได้อย่างสมเหตุสมผล วิทยานิพนธ์ของเขาก็จะไม่ถือเป็นโมฆะ แต่นี่เป็นเรื่องใหญ่สำหรับเขา

เพราะแม้แต่นักวิชาการที่ดีที่สุดก็ยังไม่พบข้อผิดพลาดระหว่างการประชุมการบรรยายสำหรับวิทยานิพนธ์ที่ใหม่เลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่นักวิชาการส่วนใหญ่ไม่ได้อยู่ในสาขาการวิจัยเดียวกัน

การพิสูจน์วิทยานิพนธ์ และการหารือกับนักวิจารณ์เป็นเวลานาน ที่มักทำให้การดำเนินการในส่วนการทบทวนของการส่งวารสารเป็นสิ่งที่ยุ่งยาก

แต่นี่เป็นแค่เพียงช่วงการบรรยายเท่านั้น แต่กลับจบลงอย่างเลวร้ายมากๆ

เขารู้สึกผิดหวังและอับอายในเวลาเดียวกัน

“บ้าจริง!”

ศาสตราจารย์ไบรอันโยนกระดาษลงบนพื้นและกำหมัดแน่น เขากำลังจะทุบโต๊ะแต่ก็ไม่อยากทำร้ายตัวเอง

ทุกคนในออฟฟิศเห็นว่าศาสตราจารย์ไบรอันโกรธจัด จึงไม่มีใครกล้าพูดอะไร

แม้ว่าชายชราผู้นี้จะดูมีปัญญาและเฉลียวฉลาด แต่เขาก็ไม่ได้เป็นเช่นนี้ตลอด ใครก็ตามที่ใช้เวลาร่วมกับเขามากๆ จะรู้ว่าเขาเป็นคนที่มีอารมณ์ดี

ถ้าใครทำให้เขาโกรธล่ะก็ คนๆ นั้นคงไม่ได้ใช้เวลาดีๆ ที่มหาวิทยาลัยอ็อกซ์ฟอร์ดแน่นอน

หลังจากนั้นไม่นาน ศาสตราจารย์ไบรอันก็เริ่มสงบสติตัวเองได้เล็กน้อย

ผู้ช่วยของเขาซึ่งยืนอยู่ข้างๆ เขาลังเลเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “นี่ไม่ใช่ความผิดพลาดร้ายแรงเลยครับ แม้ว่าเราจะไม่สามารถอธิบายสมการนี้ได้ แต่อย่างน้อยเราก็สามารถคำนวณมวล m ในการจำลองแมนิโฟลด์สนามสเกลาร์กาลอวกาศคอมพิวเตอร์ได้… อาจมีข้อผิดพลาดในกระบวนการพิสูจน์ของเรา แต่ไม่มีใครพิสูจน์ได้ว่าเราคิดผิดหรอกครับ”

ศาสตราจารย์ไบรอันรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย แต่เขาก็ยังอารมณ์ไม่ดีเช่นเดิม

“มันไม่มีความหมายหรอก… เพราะผลการจำลองด้วยคอมพิวเตอร์ก็ไม่ได้น่าเชื่อถือเสมอไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับสมการแบบนี้” ศาสตราจารย์ไบรอันขมวดคิ้วและครุ่นคิดอยู่นาน ก่อนที่เขาจะกล่าวว่า “คุณพูดถูก ไม่มีใครพิสูจน์ว่าเราผิด เราไม่ได้สมบูรณ์แบบ”

ศาสตราจารย์ไบรอันสูดหายใจเข้าลึกๆ และพยายามทำให้ตัวเองร่าเริงขึ้นกว่าเดิม เขากระแอมก่อนที่จะพูดว่า

“โอเค เตรียมตัวไปทำงาน… ศาสตราจารย์ชาวเอเชียพูดถูก ความผิดพลาดนี้สำคัญมากๆ หากเราไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าขนาดขั้นกริดมีแนวโน้มเป็นศูนย์ การพิสูจน์ของเราจะไมสำเร็จ เป็นเรื่องดีที่เราค้นพบข้อผิดพลาดนี้ในตอนนี้ แทนที่จะค้นพบในภายหลังแน่นอน”

หลังจากที่ทุกคนในสำนักงานได้ยินคำพูดของศาสตราจารย์ไบรอัน พวกเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเริ่มทำงานอีกครั้ง

ศาสตราจารย์ไบรอันลุกขึ้นเดินไปที่เครื่องชงกาแฟและทำกาแฟให้ตัวเอง

เขานั่งลงที่โต๊ะทำงานของเขา ก่อนที่เขาจะพิสูจน์สมการนี้ เขาได้ตั้งค่าสถานะวิทยานิพนธ์ arXiv เป็น ‘กำลังดำเนินการ’

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาไปที่เว็บไซต์ arXiv เขาพบวิทยานิพนธ์ใหม่ที่โพสต์ในสาขาของเขา มันเกี่ยวกับสมการการมีอยู่ของหยาง-มิลส์และมวลพื้น สมการที่เขาอ้างว่าได้พิสูจน์แล้ว

สิ่งที่อยู่ในนั้นทำให้ศาสตราจารย์ไบรอันตกตะลึง เขาสงสัยว่าใครเป็นคนพิสูจน์สมการ

จากนั้นเขาก็เปิดวิทยานิพนธ์

วินาทีที่เขาเห็นชื่อวิทยานิพนธ์และผู้แต่ง เขาก็ต้องตกตะลึงอีกครั้ง

ลู่โจว?

อะไรเนี่ย?

เขาข้ามผ่านบทคัดย่อและตรงไปที่เนื้อหาวิทยานิพนธ์หลักโดยไม่ลังเลใดๆ

ยิ่งอ่านยิ่งเปลือกตาเริ่มกระตุกเรื่อยๆ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเห็นสูตรสำคัญ“ m= √ (2+O( λ ^3))” ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธจนแทบจะถลนออกมา

กระบวนการพิสูจน์เหมือนกันทุกประการ!

พิมพ์ล่วงหน้าที่ตีพิมพ์โดยลู่โจว แถมยังอ้างถึงวิทยานิพนธ์ของเจฟฟ์ และให้การขยายมวล m แบบไม่แสดงอาการอีกด้วย!

มีการเบี่ยงเบน ‘เล็กน้อย’ ในกระบวนการพิสูจน์… แต่ของไบรอันนั้นไม่มีสิ่งนี้

ตัวอย่างเช่น เขาใช้สแมนิโฟลด์สนามสเกลาร์กาลอวกาศ ซึ่งเป็นวิธีการที่ไวน์เบิร์กใช้ในการสร้างทฤษฎีแบบครบวงจรของปฏิสัมพันธ์แบบไฟฟ้าอ่อน แต่ลู่โจวกลับใช้ควอนตัมที่สอดคล้องกับทฤษฎีหยาง-มิลส์ซึ่งเป็นสนามควอนตัมหยาง-มิลส์

มีเสียงคำรามดังสนั่นในออฟฟิศขณะที่ศาสตราจารย์ไบรอันลุกขึ้นยืนอย่างโกรธแค้น

“นี่มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้ว!”

ในที่สุดเขาก็เข้าใจ

เขาเข้าใจว่าทำไมลู่โจวไม่เข้าร่วมการบรรยายของเขา

ทำไม ‘บางคน’ จากจินหลิงปรากฏขึ้นแทน

และทำไม ‘ใครคนนั้น’ ถึงสามารถชี้จุดอ่อนในวิทยานิพนธ์ของเขาได้

ทั้งหมดนี้เป็นการไตร่ตรองไว้ล่วงหน้าเรียบร้อยแล้ว พวกนั้นวางแผนที่จะทำลายการบรรยายของเขา จากนั้นพวกเขาก็ฉวยโอกาสขโมยหลักฐานของไบรอันในขณะที่ไบรอันกำลังยุ่งอยู่กับการเปลี่ยนวิทยานิพนธ์ของตัวเอง

สถานการณ์แบบนี้ไม่ใช่เรื่องอะไรแปลกในโลกฟิสิกส์ แต่เมื่อใดก็ตามที่ความคิดถูกประดิษฐ์ขึ้นแต่ไม่ได้ใช้เต็มศักยภาพ นักวิชาการคนอื่นๆ จะนำแนวคิดนั้นไปใช้อย่างรวดเร็ว ซึ่งจะนำไปใช้ในการวิจัยของตนเองและอ้างว่างานวิจัยของพวกเขาเป็น ‘ครั้งแรก’

เขาไม่คิดนักวิชาการอย่างลู่โจวจะทำสิ่งนี้!

“ศาสตราจารย์ครับ…”

ผู้ช่วยมองไปที่ศาสตราจารย์ไบรอัน

ผู้ช่วยกำลังจะพูดแต่สุดท้ายตัดสินใจไม่พูดอะไรออกไป

ไบรอันเต็มไปด้วยความโกรธ

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งร้ายจนเห็นได้ชัด ตอนนี้ไม่มีประโยชน์ที่จะพูดอะไรกับเขา

ศาสตราจารย์ไบรอันจ้องตรงไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของเขาและพูดว่า “ติดต่อบีบีซีให้ฉัน ฉันต้องบอกให้ทุกคนรู้ว่าผู้ชายคนนี้มันน่ารังเกียจแค่ไหน!”

…

ที่วิทยาเขตของมหาวิทยาลัยอ็อกซฟอร์ด…

หลังจากที่นักวิชาการจากทั่วทุกมุมโลกกลับไป วิทยาเขตก็กลับสู่สภาพที่สงบสุขเช่นเคย

นักเรียนนักฟิสิกส์ทฤษฎีสองคนถือหนังสือเรียนเดินไปตามถนนลาดยางข้างร้านกาแฟ พวกเขาเพิ่งออกจากห้องสมุดและกำลังจะกลับหอพัก

พวกเขาเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับควอนตัมโครโมไดนามิกส์และการวิจัยทฤษฎีเกจล่าสุด

“ได้ยินเรื่องนี้ไหม? สมการการมีอยู่ของหยาง-มิลส์และมวลพื้นได้รับการพิสูจน์แล้ว!”

“นี่กำลังพูดถึงข้อพิสูจน์ของศาสตราจารย์ไบรอัน คาโรใช่มั้ย? เขาพิสูจน์ได้แล้วใช่ไหม?”

“ไม่ ไม่ใช่เขา ฉันกำลังพูดถึงวิทยานิพนธ์ของศาสตราจารย์ลู่ต่างหาก”

“ลู่? จากมหาวิทยาลัยจินหลิงน่ะนะ?”

“นี่ไม่รู้เหรอ? เมื่อวานเขาโพสต์วิทยานิพนธ์ใน arXiv ตอนบ่ายสามโมง ศาสตราจารย์ของฉันยังทวีตเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย ฉันชอบทวีตของเขาหลังจากตื่นนอน”

“บน arXiv? โอเค แล้วเจอกัน ฉันขอกลับไปที่ห้องสมุดก่อน!”

“…”

ถัดจากร้านกาแฟไม่ไกล

วิทเทนที่สวมแว่นกันแดดและเห็นชายหนุ่มเดินผ่านมายิ้มให้เขา

“ดูเหมือนว่าศาสตราจารย์ลู่จะชนะการแข่งขันนี้นะ”

เขาไม่รีบร้อนที่จะกลับไปที่เซิร์น แต่เขาพูดถึงการพิสูจน์สมการการมีอยู่ของหยาง-มิลส์และมวลพื้นจากมุมมองของทฤษฎีสตริงกับ ก็อดเดิร์ด แต่สุดท้ายดูเหมือนว่าการพูดคุยสองวันที่ผ่านมาของเขาจะไม่มีความจำเป็นอะไรต่อไปแล้ว

เพราะศาสตราจารย์ลู่ ซึ่งเป็นที่รู้จักจากหลักฐานอันเข้มงวดของเขามาโดยตลอด ได้ออกพิมพ์ล่วงหน้าเรียบร้อยแล้ว

การค้นหาข้อผิดพลาดในวิทยานิพนธ์คณิตศาสตร์ของลู่โจว นั้นยากกว่าการเขียนวิทยานิพนธ์เสียอีก

ก็อดดาร์ดที่กำลังนั่งตรงข้ามวิทเทน เขาจิบกาแฟเล็กน้อย ราวกับว่าก็อดดาร์ดรู้ว่าสิ่งนี้กำลังจะเกิดขึ้น

“ผมรู้อยู่แล้ว”

“พรุ่งนี้มีประชุมเซิร์น” วิทเทนมองดูนาฬิกาของเขา จากนั้นเขาก็มองไปที่ก็อดดาร์ด “ตอนนี้สมการการมีอยู่ของหยาง-มิลส์และมวลพื้นได้รับการพิสูจน์แล้ว แล้วเรายังต้องหารือเกี่ยวกับแนวคิดทฤษฎีสตริงของเราต่อไหม?”

ก็อดดาร์ด “ถึงแม้ว่าสมการการมีอยู่ของหยาง-มิลส์และมวลพื้นจะได้รับการพิสูจน์แล้ว แต่ปฏิสัมพันธ์ที่แข็งแกร่งและการรวมพลังแม่เหล็กไฟฟ้านั้นยังไม่ได้รับการพิสูจน์ คุณไม่สนใจรางวัลโนเบลเหรอ?”

เขารู้ว่าวิตเทนมักจะโกรธที่ไม่สามารถคว้ารางวัลโนเบลไว้ได้ และถึงแม้ว่าเขาจะเป็นหนึ่งในผู้บุกเบิกทฤษฎีสตริงก็ตาม

แต่ดูเหมือนว่าวิทเทนจะไม่สามารถได้รับรางวัลโนเบลสาขาทฤษฎี M ได้ ไม่มีโอกาสใดที่ทฤษฎีนี้จะได้รับการยืนยันในศตวรรษนี้เลย อย่างไรก็ตามฟิสิกส์เชิงทฤษฎีนั้นมีมากกว่าทฤษฎีสตริงเท่านั้นหรือจะเรียกว่าทฤษฎีเอกภาพอันยอดเยี่ยมก็ได้

แต่…

“ลืมมันไปซะเถอะ” วิทเทนยิ้มและยืนขึ้นในขณะที่เขาพูด “ถ้าเขาถูก ก็ไม่มีใครในโลกที่ใกล้ชิดกับความจริงตามวัตถุประสงค์มากกว่าเขาแล้วล่ะ หากมีใครต้องการเอาชนะเขา พวกเขาจะต้องเอาชนะเขาด้วยพรสวรรค์และความอดทนเท่านั้นแหละ ถ้าหากผมอายุน้อยนี้ซักยี่สิบ… หรืออายุน้อยกว่าสามสิบปี ผมก็คงจะสนใจที่แข่งขันกับเขาอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้นั้น…”

วิตเทนมองไปที่ก็อดดาร์ดและยักไหล่

“อย่าเพิ่งนึกถึงผมเลย คุณมั่นใจในตัวเองหรือเปล่า?”

ก็อดดาร์ดไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาแค่เอื้อมมือออกไป หยิบถ้วยกาแฟและจิบต่อ

อายุเป็นสิ่งที่น่าเศร้าจริงๆ

โดยเฉพาะสำหรับผู้ที่อุทิศชีวิตให้กับวิชาการ

แม้ว่าพวกเขาจะไม่สนใจริ้วรอยส่วนเกินบนใบหน้า แต่ความฉลาดทางของเหลวและการคิดเชิงวิพากษ์ก็ลดลงไปตามวัยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ทั้งเขาและวิทเทนเคยสามารถอยู่ได้หลายวันขณะที่คิดเรื่องสมการโดยไม่กินอะไร แต่ตอนนี้พวกเขาทำแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว

เวลาของพวกเขาได้หมดลงไปแล้ว …

……………………………………….