การไปดวงจันทร์เป็นแค่ขั้นตอนแรกเท่านั้น

สำหรับพวกนักวิจัยที่เป็นคนส่งนักบินอวกาศไปดวงจันทร์แล้วนั้น สิ่งที่สำคัญจริงๆ ก็คือเกิดอะไรขึ้นหลังจากพวกเขาลงไปเหยียบดวงจันทร์สำเร็จ

วัสดุบางอย่างจากยานลงดวงจันทร์ถูกลำเลียงลงรถสำรวจดวงจันทร์ เนี้ยเหยียนนั่งอยู่ตรงที่นั่งคนขับ เธอสตาร์ตเครื่องยนต์แล้วขับตรงไปหาหลุมที่ใกล้ที่สุด หลิวเจิ้งเหวินนั่งอยู่ตรงที่นั่งคนขับผู้ช่วย

เขาจ้องไปที่หลุมที่อยู่ไกลๆ  เมื่อเขามองไปทางดาวเคราะห์สีน้ำเงิน เขาก็อดพูดขึ้นมาไม่ได้ว่า

“ที่นี่ค่อนข้างเงียบเหงานะ”

“ใช่”

ทั้งสองคนไม่ได้คุยกันมากนัก

รถสำรวจดวงจันทร์จอดข้างหลุมอุกกาบาต หลิวเจิ้งเหวินลงจากรถแล้วมองไปรอบๆ  เขาเห็นเสาปักอยู่กลางพื้นใกล้กับหลุม

“สิ่งนี้…”

“สิ่งนี้น่าจะเป็นธงของสหรัฐอเมริกา เห็นได้ชัดว่า ตอนนั้นพวกเขาใช้ธงไนลอน ธงได้รับความเสียหายจากรังสีคอสมิก จึงมีเพียงเสาธงที่เหลืออยู่…เปิดกล้องที่ตัวคุณได้เลย”

หลิวเจิ้งเหวินเพิ่งนึกขึ้นได้

เขารู้เรื่องความเสียหายจากรังสีคอสมิกที่มีต่อวัสดุไนลอนอยู่แล้ว ไม่ว่าอย่างไร เขาก็เป็นคนที่มีวุฒิการศึกษาสูงที่สุดในหมู่นักบินอวกาศทั้งสามคน เสาธงก็น่าจะเปราะจากการโดนลมสุริยะเหมือนกัน

“ผมเปิดมันตั้งแต่ที่ออกมาจากยานสำรวจดวงจันทร์แล้ว”

เนี้ยเหยียนหยิบธงออกมาจากรถสำรวจดวงจันทร์แล้วพยักหน้า

“อ้อเหรอ? ดีเลย”

หลิวเจิ้งเหวินมองเนี้ยเหยียนเดินตรงที่ไปที่ใจกลางหลุม ในมือของเธอถือเสาธงไว้

“แล้วพวกเราจะเอาอย่างไรดี?”

“พวกเราต้องเรียนรู้จากความผิดพลาดของพวกเขาสิ ตราบใดที่ไม่โดนอุกกาบาตพุ่งชน ธงนี้ก็จะอยู่ที่นี่ได้ถึงร้อยปีเลยนะ”

ธงชาติสีแดงสดถูกปักลงไปที่พื้นดินของดวงจันทร์อย่างแน่นหนา ขาตั้งสามเหลี่ยมข้างใต้เสาก็กางออกมา

เนี้ยเหยียนยิ้มมุมปาก เธอยกแขนขึ้นมาแล้วปัดฝุ่นดวงจันทร์จากหน้ากาก แล้วก็พูดขึ้นว่า “นี่เป็นขั้นแรก…สักวันหนึ่ง ทั้งดวงจันทร์จะเต็มไปด้วยธงสีแดงสด”

หลิวเจิ้งเหวินรู้สึกว่าหัวใจกำลังเต้นแรง

เขานึกย้อนกลับไปว่าทำไมเขาถึงเลือกมาเส้นทางนี้

เขานึกย้อนกลับไปถึงคำสาบานตอนที่เขาลงชื่อเข้ากระบวนการคัดเลือกนักบินอวกาศ

“ดวงจันทร์มันเล็กเกินไป”

เนี้ยเหยียนมองหลิวเจิ้งเหวินแล้วเลิกคิ้ว

“อย่างนั้นเหรอ?”

หลิวเจิ้งเหวินจ้องไปที่ดาวเคราะห์สีน้ำเงินบนท้องฟ้าแล้วยิ้มออกมา

“ดวงจันทร์มันน่าเบื่อ สักวันหนึ่ง พวกเราจะปักธงนี้ที่ดาวเคราะห์ที่อยู่ไกลกว่าแถบไคเปอร์เสียอีก”

เนี้ยเหยียนยิ้มแล้วเริ่มเดินกลับไปที่รถสำรวจดวงจันทร์

“โอเค ตรงนี้พอแล้ว เรากลับไปทำงานกันดีกว่า”

พวกเขาไม่ได้มาพักร้อนที่นี่

การปักธงชาติลงดวงจันทร์เป็นแค่ขั้นแรกเท่านั้น

พวกเขายังมีอีกหลายอย่างให้ทำ

…

เวลาบนดวงจันทร์เป็นสิ่งที่มีค่า

อาหาร น้ำสะอาด และออกซิเจนบนยานสำรวจดวงจันทร์มีจำนวนมากพอจะช่วยยังชีพนักบินอวกาศสองคนบนพื้นผิวของดวงจันทร์ได้แค่ 48 ชั่วโมงเท่านั้น การออกมานอกยานอวกาศทุกครั้งจะออกมาได้เพียง 4-6 ชั่วโมง พวกเขาต้องเดินทางกลับไปที่ยานสำรวจดวงจันทร์บ่อยๆ เพื่อกินและดื่ม เหลือเวลาไม่มากให้พวกเขาทำภารกิจ

หลังจากที่พวกเขาปักธงแล้ว ทั้งสองก็กลับเข้าไปในรถสำรวจดวงจันทร์และขับไปรอบๆ หลุมอุกกาบาต แล้วพวกเขาก็ไปหยุดที่พื้นที่ราบใกล้กับสันเขา

ตามการคำนวณของคอมพิวเตอร์แล้ว โอกาสที่อุกกาบาตจะพุ่งชนพื้นที่นี้มีอยู่ต่ำมาก

ถึงแม้จะเป็นเพียงการคาดการณ์ความเป็นไปได้ แต่พื้นที่นี้ก็ควรค่าแก่การศึกษา

หลังจากที่รถสำรวจดวงจันทร์จอด หลิวเจิ้งเหวินก็ดึงเครื่องแปลงสัญญาณอินฟราเรดออกมาวางไว้บนพื้นตามแบบที่ได้ฝึกมา จากนั้นเขาก็กลับเข้าไปในรถสำรวจดวงจันทร์แล้วขับออกไปจากพื้นที่

หลังจากนั้นไม่นาน วัตถุทรงสี่เหลี่ยมสีดำก็ถูกส่งออกมาจากสกายโกลว์ ด้วยความช่วยเหลือจากเครื่องเจ็ทพลังน้อย มันค่อยๆ ลงจอดที่พื้นผิวดวงจันทร์

หลังจากที่เคลียร์ฝุ่นดวงจันทร์ออกไปแล้ว รถสำรวจดวงจันทร์ก็กลับเข้ามาในพื้นที่อีกรอบ

หลิวเจิ้งเหวินลงจากรถแล้วดึงดาต้าเคเบิ้ลพิเศษออกมาจากชุดอวกาศ เขาต่อสายเข้ากับอุปกรณ์สีดำ

หลังจากนั้นไม่นาน แถบความสำเร็จก็ปรากฏบนหน้าจอที่ติดอยู่กับแขนของเขา

แถบความสำเร็จขึ้นว่าสำเร็จลุล่วงแล้ว อินเตอร์เฟสหน้าตาเรียบง่ายปรากฏขึ้นเบื้องหน้าเขา

“…นี่ทีมวิจัยวิทยาศาสตร์ของดวงจันทร์นะ ศูนย์ปลูกพืชบนอวกาศถูกติดตั้งสำเร็จแล้ว อุปกรณ์มีสภาพปกติดี”

เสียงของเนี้ยหยุนดังออกมาจากช่องทางสื่อสาร

“เช็กสภาพของตัวทดลองด้วย”

“รับทราบ”

ศูนย์ปลูกพืชบนอวกาศครอบคลุมพื้นที่ทั้งหมด 15 ตารางเมตร อันที่จริงมันค่อนข้างมีพื้นที่กว้างพอสมควร นับตั้งแต่ที่ศูนย์ปลูกพืชบนอวกาศถูกติดตั้งโดยสมบูรณ์

ส่วนประกอบหลักๆ ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนใหญ่จะเป็นการปลูกห้องที่เอาไว้ใช้ปลูกผัก เช่น มันฝรั่งกับแคร์รอต ส่วนย่อยๆ จะอยู่ที่หัวมุมของศูนย์ปลูกพืช ซึ่งมีหนูขาวอยู่ 10 ตัว

หนูขาว 6 ตัวถูกแบ่งให้อยู่ใน 3 ห้อง โดยที่แต่ละห้องจะมีตัวผู้กับตัวเมียอยู่อย่างละ 1 ตัว หนูตัวที่เหลือถูกทำให้เป็นหมัน แล้วปล่อยให้ไปอยู่ในห้องแยก

ตราบใดที่ยังมีไฟฟ้า ระบบหมุนเวียนแก๊สก็จะสร้างออกซิเจนต่อไป อีกทั้งยังมีน้ำดื่มและอาหารที่พออยู่ได้ถึง 1 ปี เมื่อระบบตรวจจับได้ว่าหนูตาย มันจะเปิดระบบแช่แข็งขึ้นมา ระบบนี้จะแช่แข็งไม่ให้หนูเน่าเปื่อย

ส่วนหนูที่มีชีวิตอยู่นานกว่า 1 ปีนั้น

ก็ไม่มีความจำเป็นอะไร

ศูนย์ปลูกพืชบนอวกาศเป็นเพียงแค่การทดลองว่าจะสามารถปลูกพืชบนพื้นผิวดวงจันทร์ให้คุ้มค่าได้หรือไม่ และยังเพื่อทดสอบผลกระทบในระยะยาวของสภาพแรงโน้มถ่วงต่ำกับสุขภาพของสิ่งมีชีวิต

ตราบใดที่หนูพวกนี้ยังใช้ชีวิตได้นานกว่า 3 เดือน การทดลองก็นับว่าประสบความสำเร็จ

หลังจากที่หลิวเจิ้งเหวินตรวจสอบศูนย์ปลูกพืชบนอวกาศเสร็จแล้ว สิ่งแรกที่เขาทำต่อก็คือตรวจสุขภาพของหนูแต่ละตัว

บางทีอาจจะเป็นเพราะพวกมันไม่สามารถปรับตัวเข้ากับสภาพแรงโน้มถ่วงต่ำของดวงจันทร์ก็ได้ หนูบางตัวจึงดูกระวนกระวาย ยังดีที่พวกมันยังมีชีวิตและขยับไปมาได้อยู่

หลิวเจิ้งเหวินไม่แน่ใจนักว่าพวกมันจะมีชีวิตรอดได้ไหม เขาภาวนาอย่างเงียบๆ ให้เจ้าตัวน้อยที่สละชีวิตตัวเองเพื่อวิทยาศาสตร์

หลังจากที่เขายืนยันแล้วว่าตัวทดลองทุกตัวอยู่ในสภาพที่ดีปกติ เขาจึงตรวจสอบสถานะของศูนย์ปลูกพืชที่กำลังทำงาน สุดท้าย เขาจึงตัดการเชื่อมต่อระหว่างสายเคเบิ้ลส่งข้อมูลกับชุดอวกาศของเขา และรายงานสถานการณ์ให้เนี้ยหยุนกับสกายโกลว์

“…นี่ทีมวิจัยวิทยาศาสตร์ของดวงจันทร์นะ ตัวทดลองที่ศูนย์ปลูกพืชบนอวกาศทุกตัวมีชีวิตรอด แรงดัน อุณหภูมิ และความสมดุลของคาร์บอน-ออกซิเจนอยู่ในระดับปกติ”

“ทำได้ดีมาก! เตรียมตัวทำภารกิจต่อไป”

“รับทราบ”

ภารกิจต่อไปคือการเก็บดินบนดวงจันทร์มา

ตัวอย่างดินและอุกกาบาตจากดวงจันทร์ที่ถูกเก็บไว้โดยสถาบันวิทยาศาสตร์แห่งประเทศจีนนั้นถูกเก็บจากยานอวกาศที่ควบคุมด้วยรีโมตคอนโทรลมาเป็นเวลานาน นี่เป็นครั้งแรกที่ประเทศจีนเก็บดินดวงจันทร์ด้วยมือมนุษย์เอง

หลิวเจิ้งเหวินมองไปทางภูเขาสีเทาแล้วยิ้มออกมา

เพราะเขาเคยทำงานกับสถาบันวิจัยดวงจันทร์และดวงดาวแห่งประเทศจีนมาก่อน เขาจึงรู้ดีว่าดินพวกนี้มีค่ามากแค่ไหน

ดินพวกนี้ไม่สามารถวัดค่าได้ด้วยเงิน

ถ้าไม่ใช่เพราะว่ามีข้อจำกัดเรื่องน้ำหนักในการขนย้ายแล้วล่ะก็ เขาเต็มใจที่จะขุดดินเพิ่มอีกด้วยซ้ำ

“เร่งมือเข้า พวกเราไม่ได้มีเวลาทั้งวันนะ” เนี้ยเหยียนหยิบตัวอย่างดินดวงจันทร์เข้าไปในถุงใส่ตัวอย่าง เธอเหลือบไปมองเครื่องตรวจจับที่แขนของเธอแล้วพูดขึ้นว่า “จุดเก็บตัวอย่างจุดถัดไปของเราคือหลุมอุกกาบาตที่ห่างไป 2 กิโลเมตร พวกเราต้องเดินทางให้ไวกว่านี้”

หลิวเจิ้งเหวินเริ่มใช้จอบขุด

“รับทราบ”

……………………………………