Scholar’s Advanced Technological System 827 ปัญหาของคนหล่อ

Now you are reading Scholar’s Advanced Technological System Chapter 827 ปัญหาของคนหล่อ at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

[แม้ว่าวิทยานิพนธ์จะไม่ได้พรีเซนต์ผลลัพธ์ที่แปลกใหม่ออกมา แต่วิธีการที่ใช้ก็มีความแปลกใหม่ในระดับหนึ่ง เมื่อพูดถึงการวิจัยสมมติฐานของรีมันน์แล้ว วิธีอัลกอริธึม Odlyzko–Schönhage นั้นคุ้มค่าที่จะศึกษาเพิ่ม

[อนุมัติวิทยานิพนธ์แล้ว]

“ฉันไม่คิดว่ามันมีความแปลกใหม่เลย…” โมลิน่ากล่าว เธอวางความคิดเห็นของผู้วิจารณ์ลงบนโต๊ะและถอนหายใจ “ฉันเกือบจะยอมแพ้ในการพิสูจน์ non-trivial zeros แล้ว … บางทีศาสตราจารย์อติยาห์คงจะพูดถูก เราควรเลือกวิธีที่ง่ายกว่านี้… เวร่า? นี่เธอฟังฉันอยู่หรือเปล่า?”

เวร่าหน้าแดงเล็กน้อย เธอมองไปที่โมลิน่าและหลุดออกมาจากฝันกลางวันของเธอ ดวงตาสีฟ้าของเธอมองไปด้านข้างขณะที่เธอตอบ

“โอ้… ฉันฟังอยู่สิ วิทยานิพนธ์ได้รับการอนุมัติแล้วใช่มั้ย? ยินดีด้วยนะ…”

“หยุดตีเนียนเลย เธอกำลังคิดถึงเขาอยู่ใช่ไหม!”

โมลิน่าเอื้อมมือออกไปและยกคางของเวร่าด้วยรอยยิ้ม วีร่าปัดมือเธอออกไป

“หยุดนะ…”

เวร่าจ้องโมลิน่าด้วยท่าทางไม่พอใจ

“ฮ่าฮ่า ฉันขอโทษ ฉันช่วยไม่ได้” โมลิน่ามองดูเวร่าและถอนหายใจเบาๆ จากนั้นเธอก็พูดว่า “ก็แค่ยอมแพ้ไปเถอะน่า”

“…?”

วีร่าไม่เข้าใจ

โมลิน่า “นี่ไม่เข้าใจเหรอ? ฉันกับเขาก็คล้ายกันๆ นั่นแหละ ”

จู่ๆ ทั้งห้องก็เงียบลง

ไม่นานโมลิน่าก็ตระหนักว่าเวร่าอาจตีความสิ่งที่เธอพูดผิดไป เธอโบกมือและพยายามอธิบาย

“นี่อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น…”

เวร่าถอยหลังครึ่งก้าวขณะที่โมลินาพยายามอธิบายว่า “ฉันแค่บอกว่าเขาไม่พร้อมทางอารมณ์ก็เท่านั้น เธอสังเกตเห็นไหม? เขาเคยสนใจผู้หญิงคนไหนหรือไง?”

เวร่ากัดริมฝีปากของเธอและไม่ได้พูดอะไรตอบ

“แน่นอน!” โมลิน่าเกาศีรษะของเธอและพูดว่า “ฉันไม่รู้ว่าควรจะพูดแบบนี้ดีมั้ยนะ แต่ถึงแม้พวกเธอจะลงเอยเป็นอย่างที่เธอหวัง แต่ฉันก็ไม่คิดว่าเธอจะมีความสุขหรอก”

วีร่า “ทำไมล่ะ?”

“ไม่รู้สิ” โมลิน่ายักไหล่แล้วพูดว่า “ฉันรู้สึกเหมือนว่าถ้าฉันแต่งงานกับผู้ชายคนนั้น ชีวิตหลังแต่งงานของเราจะต้องน่าเบื่อมากแน่ๆ”

นับตั้งแต่หลัวเหวินเซวียนกลับมาที่ประเทศจีน ออฟฟิศของลู่โจวก็กลับมามีชีวิตชีวามากขึ้น

และแม้ว่าผู้ชายคนนี้จะมีออฟฟิศเป็นของตัวเองในแผนกฟิสิกส์แล้วก็ตา แต่เขามักจะชอบมาที่ห้องทำงานของลู่โจวเสมอ

ถึงแม้ว่าคนที่มีเซลล์สมองสองเซลล์มองมาก็จะรู้ว่าหลัวเหวินเซวียนไม่ได้มาที่นี่เพราะลู่โจว

และเมื่อพูดถึงเรื่องนี้แล้วก็ทำให้ลู่โจวรู้สึกประหลาดใจมากเลยทีเดียว เขาคิดว่าหลัวเหวินเซวีนจะดูแลผู้ช่วยขงหนึ่งหรือสองเดือน แต่ตอนนี้ก็ผ่านไปเกือบปีแล้วที่ชายคนนั้นยังคงตามดูแลเธอ

สิ่งที่น่าสนใจกว่านั้นคือแม้ว่าเขาจะพยายามอย่างดีที่สุด แต่ความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสองก็ยังห่างไกลกันมากกว่าที่เคยเสียอีก

ลู่โจวไม่สนใจเรื่องส่วนตัวของคนอื่น ดังนั้นเขาจึงทิ้งเรื่องนี้ไป

ออฟฟิศของเขามีกาแฟมากมาย และการพูดคุยเกี่ยวกับปัญหาฟิสิกส์กับผู้ชายคนนี้เป็นหนึ่งในวิธีการฆ่าเวลาของลู่โจวไปแล้ว

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็ถึงเดือนพฤศจิกายน เมืองจินหลิงก็เริ่มเย็นลง เสื้อคลุมสีเทาและกางเกงยีนสีน้ำเงินเป็นส่วนหนึ่งของชุดประจำวันของลู่โจวแล้วในตอนนี้

จากประสบการณ์ที่ผ่านมา การแต่งตัวแบบนี้ทำให้เขาโดดเด่นน้อยที่สุดในมหาวิทยาลัย อย่างน้อยเขาก็สามารถกินอาหารกลางวันได้อย่างสงบโดยไม่มีใครจ้องมองมาที่เขา

แต่ว่าเขาประเมินความมุ่งมั่นของใครบางคนต่ำไป

ในช่วงเวลาอาหารกลางวันลู่โจวก็ไปโรงอาหารตามปกติ เขาสั่งข้าวหน้าเนื้อบาร์บีคิวหนึ่งชามแล้วนั่งที่มุมห้องเงียบๆ

แต่ขณะที่เขากำลังจะยกตะเกียบขึ้นมาก็มีใครบางคนนั่งลงตรงข้ามกับเขา

“ในที่สุดฉันก็พบคุณเสียที… คุณหลบฉันอยู่หรือเปล่า?”

เขามองหลัวเหวินเซวียนรู้สึกสับสนเล็กน้อย ลู่โจวส่ายหัว

“ไม่นะ”

“ช่วยฉันหน่อยสิ”

ลู่โจวจิบซุปสาหร่ายของเขาแล้วพูดว่า “ไม่ดีกว่า”

หลัวเหวินซวนกล่าวว่า “อะไรนะ! จะไม่ถามหน่อยเหรอว่าเรื่องอะไร?”

ลู่โจวหยิบเนื้อบาร์บีคิวชิ้นหนึ่งแล้วยัดเข้าไปในปากของเขา เขาพูดขณะที่เคี้ยว

“ฉันคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญมากหรอก ถ้ามันสำคัญนายคงจะบอกฉันที่ออฟฟิศแล้วน่ะ ช่วยพยายามแก้ไขปัญหาด้วยตัวเอง แล้วก็อย่าลากฉันเข้าไปเกี่ยวเถอะ”

หลัวเหวินเซวียนประกบมือไว้ด้วยกันเหมือนกำลังอ้อนวอน

“ได้โปรด แค่ครั้งนี้ก็พอ ฉันไม่ต้องการอะไรมากเลย ฉันแค่ต้องการโอกาสก็เท่านั้น”

ลู่โจว “อย่างเช่นอะไร?”

หลัวเหวินเซวียนยิ้มอย่างซุกซนและพูดว่า “เช่น… อาจจะจัดเดทหมู่หรืออะไรสักอย่างประมาณนี้ได้ไหม?”

ลู่โจว “… ไม่”

หลัวเหวินเซวียนสูดหายใจเข้าไปลึกๆ และถามด้วยความจริงใจว่า

“ไม่เอาน่า อย่าทำแบบนี้เลย ฉันพูดจริงนะๆ ” ฉันไม่ใช่เด็กน้อยอีกต่อไปแล้ว! ฉันจะต้องเป็นโสดทั้งชีวิตแน่ถ้าฉันไม่แต่งงานตอนนี้”

ลู่โจวมองบนและพูดว่า “แล้วทำไมถึงรอจนถึงตอนนี้ล่ะ?”

หลัวเหวินเซวียนถอนหายใจเบาๆ

“ฉันเคยไปปาร์ตี้ตอนที่ฉันยังอายุน้อยกว่านี้นะ”

“ไปซะเถอะ”

“ก็ได้ๆ ” หลัวเหวินเซวียนกล่าวต่อ “ฉันไม่สนใจว่านายจะเชื่อฉันหรือเปล่านะ แต่ฉันจริงจังจริงๆ นะ ฉันรู้สึกว่ากำลังมีความรักอยู่ และถ้าหากฉันพลาดโอกาสนี้ไป ฉันจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตแน่ๆ …”

ลู่โจวถอนหายใจแล้ววางตะเกียบลง

แม้ว่าลู่โจวจะไม่ต้องการเข้าไปพัวพันกับปัญหาทางอารมณ์ของคนอื่น แต่เขาก็ต้องการให้ผู้ชายคนนี้กลับมาสนใจงานของเขาอีกครั้ง ดังนั้นลู่โจวจึงให้บทเรียนชีวิตแก่เขาไป…

“นายจะไม่ได้ใจสาวด้วยการไล่ตามเธอ”

หลัวเหวินเซวียนหยุดชั่วครู่หนึ่ง เขากำลังสับสน

“… แล้วฉันควรจะทำยังไงถึงจะมีแฟนล่ะ?”

ลู่โจวกล่าวว่า “ด้วยเสน่ห์”

“…”

พวกเขาทั้งคู่เงียบไป

ลู่โจวลังเลเล็กน้อย

เขารู้สึกว่าเขาพูดถูก การมีเสน่ห์ไม่สามารถบังคับให้มีได้

แม้แต่สัตว์ก็รู้ดี

แต่จริงๆ แล้วสำหรับผู้ชายที่หล่อเหลาอย่างเขา นี่ไม่ใช่ปัญหาเลยสักนิด

หลัวเหวินเซวียนยกมือขึ้นและถามว่า “ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?”

ลู่โจว “… ดูเหมือนว่านายไม่ควรถามคำถามนั้นกับฉันนะ”

“ฉันขอถามหน่อย… นายเคยไปดูหนังกับผู้หญิงไหม?”

ลู่โจว “…”

ทันใดนั้น ลู่โจวก็ไม่อยากคุยกับผู้ชายคนนี้อีกต่อไป

ทำไมฉันไม่ลองให้หลัวเหวินเซวียนไปทำงานที่ปักกิ่งอีกสักสองสามปี…

มันจะดูโหดร้ายเกินไปมั้ยนะ?

หลัวเหวินเซวียนกำลังจะปลอบลู่โจว แต่เขาก็พูดขึ้นมาก่อนว่า

“เคยสิ แต่มันเป็นหนังสยองขวัญ”

………………………

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

Scholar’s Advanced Technological System 827 ปัญหาของคนหล่อ

Now you are reading Scholar’s Advanced Technological System Chapter 827 ปัญหาของคนหล่อ at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

[แม้ว่าวิทยานิพนธ์จะไม่ได้พรีเซนต์ผลลัพธ์ที่แปลกใหม่ออกมา แต่วิธีการที่ใช้ก็มีความแปลกใหม่ในระดับหนึ่ง เมื่อพูดถึงการวิจัยสมมติฐานของรีมันน์แล้ว วิธีอัลกอริธึม Odlyzko–Schönhage นั้นคุ้มค่าที่จะศึกษาเพิ่ม

[อนุมัติวิทยานิพนธ์แล้ว]

“ฉันไม่คิดว่ามันมีความแปลกใหม่เลย…” โมลิน่ากล่าว เธอวางความคิดเห็นของผู้วิจารณ์ลงบนโต๊ะและถอนหายใจ “ฉันเกือบจะยอมแพ้ในการพิสูจน์ non-trivial zeros แล้ว … บางทีศาสตราจารย์อติยาห์คงจะพูดถูก เราควรเลือกวิธีที่ง่ายกว่านี้… เวร่า? นี่เธอฟังฉันอยู่หรือเปล่า?”

เวร่าหน้าแดงเล็กน้อย เธอมองไปที่โมลิน่าและหลุดออกมาจากฝันกลางวันของเธอ ดวงตาสีฟ้าของเธอมองไปด้านข้างขณะที่เธอตอบ

“โอ้… ฉันฟังอยู่สิ วิทยานิพนธ์ได้รับการอนุมัติแล้วใช่มั้ย? ยินดีด้วยนะ…”

“หยุดตีเนียนเลย เธอกำลังคิดถึงเขาอยู่ใช่ไหม!”

โมลิน่าเอื้อมมือออกไปและยกคางของเวร่าด้วยรอยยิ้ม วีร่าปัดมือเธอออกไป

“หยุดนะ…”

เวร่าจ้องโมลิน่าด้วยท่าทางไม่พอใจ

“ฮ่าฮ่า ฉันขอโทษ ฉันช่วยไม่ได้” โมลิน่ามองดูเวร่าและถอนหายใจเบาๆ จากนั้นเธอก็พูดว่า “ก็แค่ยอมแพ้ไปเถอะน่า”

“…?”

วีร่าไม่เข้าใจ

โมลิน่า “นี่ไม่เข้าใจเหรอ? ฉันกับเขาก็คล้ายกันๆ นั่นแหละ ”

จู่ๆ ทั้งห้องก็เงียบลง

ไม่นานโมลิน่าก็ตระหนักว่าเวร่าอาจตีความสิ่งที่เธอพูดผิดไป เธอโบกมือและพยายามอธิบาย

“นี่อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น…”

เวร่าถอยหลังครึ่งก้าวขณะที่โมลินาพยายามอธิบายว่า “ฉันแค่บอกว่าเขาไม่พร้อมทางอารมณ์ก็เท่านั้น เธอสังเกตเห็นไหม? เขาเคยสนใจผู้หญิงคนไหนหรือไง?”

เวร่ากัดริมฝีปากของเธอและไม่ได้พูดอะไรตอบ

“แน่นอน!” โมลิน่าเกาศีรษะของเธอและพูดว่า “ฉันไม่รู้ว่าควรจะพูดแบบนี้ดีมั้ยนะ แต่ถึงแม้พวกเธอจะลงเอยเป็นอย่างที่เธอหวัง แต่ฉันก็ไม่คิดว่าเธอจะมีความสุขหรอก”

วีร่า “ทำไมล่ะ?”

“ไม่รู้สิ” โมลิน่ายักไหล่แล้วพูดว่า “ฉันรู้สึกเหมือนว่าถ้าฉันแต่งงานกับผู้ชายคนนั้น ชีวิตหลังแต่งงานของเราจะต้องน่าเบื่อมากแน่ๆ”

นับตั้งแต่หลัวเหวินเซวียนกลับมาที่ประเทศจีน ออฟฟิศของลู่โจวก็กลับมามีชีวิตชีวามากขึ้น

และแม้ว่าผู้ชายคนนี้จะมีออฟฟิศเป็นของตัวเองในแผนกฟิสิกส์แล้วก็ตา แต่เขามักจะชอบมาที่ห้องทำงานของลู่โจวเสมอ

ถึงแม้ว่าคนที่มีเซลล์สมองสองเซลล์มองมาก็จะรู้ว่าหลัวเหวินเซวียนไม่ได้มาที่นี่เพราะลู่โจว

และเมื่อพูดถึงเรื่องนี้แล้วก็ทำให้ลู่โจวรู้สึกประหลาดใจมากเลยทีเดียว เขาคิดว่าหลัวเหวินเซวีนจะดูแลผู้ช่วยขงหนึ่งหรือสองเดือน แต่ตอนนี้ก็ผ่านไปเกือบปีแล้วที่ชายคนนั้นยังคงตามดูแลเธอ

สิ่งที่น่าสนใจกว่านั้นคือแม้ว่าเขาจะพยายามอย่างดีที่สุด แต่ความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสองก็ยังห่างไกลกันมากกว่าที่เคยเสียอีก

ลู่โจวไม่สนใจเรื่องส่วนตัวของคนอื่น ดังนั้นเขาจึงทิ้งเรื่องนี้ไป

ออฟฟิศของเขามีกาแฟมากมาย และการพูดคุยเกี่ยวกับปัญหาฟิสิกส์กับผู้ชายคนนี้เป็นหนึ่งในวิธีการฆ่าเวลาของลู่โจวไปแล้ว

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็ถึงเดือนพฤศจิกายน เมืองจินหลิงก็เริ่มเย็นลง เสื้อคลุมสีเทาและกางเกงยีนสีน้ำเงินเป็นส่วนหนึ่งของชุดประจำวันของลู่โจวแล้วในตอนนี้

จากประสบการณ์ที่ผ่านมา การแต่งตัวแบบนี้ทำให้เขาโดดเด่นน้อยที่สุดในมหาวิทยาลัย อย่างน้อยเขาก็สามารถกินอาหารกลางวันได้อย่างสงบโดยไม่มีใครจ้องมองมาที่เขา

แต่ว่าเขาประเมินความมุ่งมั่นของใครบางคนต่ำไป

ในช่วงเวลาอาหารกลางวันลู่โจวก็ไปโรงอาหารตามปกติ เขาสั่งข้าวหน้าเนื้อบาร์บีคิวหนึ่งชามแล้วนั่งที่มุมห้องเงียบๆ

แต่ขณะที่เขากำลังจะยกตะเกียบขึ้นมาก็มีใครบางคนนั่งลงตรงข้ามกับเขา

“ในที่สุดฉันก็พบคุณเสียที… คุณหลบฉันอยู่หรือเปล่า?”

เขามองหลัวเหวินเซวียนรู้สึกสับสนเล็กน้อย ลู่โจวส่ายหัว

“ไม่นะ”

“ช่วยฉันหน่อยสิ”

ลู่โจวจิบซุปสาหร่ายของเขาแล้วพูดว่า “ไม่ดีกว่า”

หลัวเหวินซวนกล่าวว่า “อะไรนะ! จะไม่ถามหน่อยเหรอว่าเรื่องอะไร?”

ลู่โจวหยิบเนื้อบาร์บีคิวชิ้นหนึ่งแล้วยัดเข้าไปในปากของเขา เขาพูดขณะที่เคี้ยว

“ฉันคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญมากหรอก ถ้ามันสำคัญนายคงจะบอกฉันที่ออฟฟิศแล้วน่ะ ช่วยพยายามแก้ไขปัญหาด้วยตัวเอง แล้วก็อย่าลากฉันเข้าไปเกี่ยวเถอะ”

หลัวเหวินเซวียนประกบมือไว้ด้วยกันเหมือนกำลังอ้อนวอน

“ได้โปรด แค่ครั้งนี้ก็พอ ฉันไม่ต้องการอะไรมากเลย ฉันแค่ต้องการโอกาสก็เท่านั้น”

ลู่โจว “อย่างเช่นอะไร?”

หลัวเหวินเซวียนยิ้มอย่างซุกซนและพูดว่า “เช่น… อาจจะจัดเดทหมู่หรืออะไรสักอย่างประมาณนี้ได้ไหม?”

ลู่โจว “… ไม่”

หลัวเหวินเซวียนสูดหายใจเข้าไปลึกๆ และถามด้วยความจริงใจว่า

“ไม่เอาน่า อย่าทำแบบนี้เลย ฉันพูดจริงนะๆ ” ฉันไม่ใช่เด็กน้อยอีกต่อไปแล้ว! ฉันจะต้องเป็นโสดทั้งชีวิตแน่ถ้าฉันไม่แต่งงานตอนนี้”

ลู่โจวมองบนและพูดว่า “แล้วทำไมถึงรอจนถึงตอนนี้ล่ะ?”

หลัวเหวินเซวียนถอนหายใจเบาๆ

“ฉันเคยไปปาร์ตี้ตอนที่ฉันยังอายุน้อยกว่านี้นะ”

“ไปซะเถอะ”

“ก็ได้ๆ ” หลัวเหวินเซวียนกล่าวต่อ “ฉันไม่สนใจว่านายจะเชื่อฉันหรือเปล่านะ แต่ฉันจริงจังจริงๆ นะ ฉันรู้สึกว่ากำลังมีความรักอยู่ และถ้าหากฉันพลาดโอกาสนี้ไป ฉันจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตแน่ๆ …”

ลู่โจวถอนหายใจแล้ววางตะเกียบลง

แม้ว่าลู่โจวจะไม่ต้องการเข้าไปพัวพันกับปัญหาทางอารมณ์ของคนอื่น แต่เขาก็ต้องการให้ผู้ชายคนนี้กลับมาสนใจงานของเขาอีกครั้ง ดังนั้นลู่โจวจึงให้บทเรียนชีวิตแก่เขาไป…

“นายจะไม่ได้ใจสาวด้วยการไล่ตามเธอ”

หลัวเหวินเซวียนหยุดชั่วครู่หนึ่ง เขากำลังสับสน

“… แล้วฉันควรจะทำยังไงถึงจะมีแฟนล่ะ?”

ลู่โจวกล่าวว่า “ด้วยเสน่ห์”

“…”

พวกเขาทั้งคู่เงียบไป

ลู่โจวลังเลเล็กน้อย

เขารู้สึกว่าเขาพูดถูก การมีเสน่ห์ไม่สามารถบังคับให้มีได้

แม้แต่สัตว์ก็รู้ดี

แต่จริงๆ แล้วสำหรับผู้ชายที่หล่อเหลาอย่างเขา นี่ไม่ใช่ปัญหาเลยสักนิด

หลัวเหวินเซวียนยกมือขึ้นและถามว่า “ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?”

ลู่โจว “… ดูเหมือนว่านายไม่ควรถามคำถามนั้นกับฉันนะ”

“ฉันขอถามหน่อย… นายเคยไปดูหนังกับผู้หญิงไหม?”

ลู่โจว “…”

ทันใดนั้น ลู่โจวก็ไม่อยากคุยกับผู้ชายคนนี้อีกต่อไป

ทำไมฉันไม่ลองให้หลัวเหวินเซวียนไปทำงานที่ปักกิ่งอีกสักสองสามปี…

มันจะดูโหดร้ายเกินไปมั้ยนะ?

หลัวเหวินเซวียนกำลังจะปลอบลู่โจว แต่เขาก็พูดขึ้นมาก่อนว่า

“เคยสิ แต่มันเป็นหนังสยองขวัญ”

………………………

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

×

Pengaturan Membaca

Background :

Size :

A-16A+