หลังจากเรียนจบ เซิน หนิงซิน ก็ได้เข้ามาเป็นเด็กฝึกงานในบริษัทแห่งนี้ บรรยากาศในบริษัทเป็นกันเองและอบอุ่น เพื่อนร่วมงานของเธอนั้นต่างก็ดูแลเอาใจใส่เธอเป็นอย่างดี ยกเว้นก็แต่หัวหน้าสุดเย็นชา ผู้ที่มีใบหน้าเคร่งขรึมอยู่ตลอดเวลาและไม่ยอมแสดงอารมณ์อะไรออกมา “แผนนี้มันใช้ไม่ได้ ไปเปลี่ยนมาซะ” “เอกสารนี้มันอะไร? ต้องให้ฉันบอกเธออีกกี่ครั้ง?” “ถ้าเธอทำไม่เสร็จภายในวันนี้ อย่าหวังว่าจะได้กลับบ้าน” เซิน หนิงซิน คิดว่าเธอคงไปทำบาปกรรมอะไรไว้ในชาติก่อนถึงต้องมาเจอหัวหน้าที่ใจร้ายแบบนี้ จนกระทั้ง…เธอไปเจอแอคเค้าเวย์ปั๋วอีกอันของหัวหน้าเธอ -ไม่มีใครชวนฉันไปกินข้าวหลังเลิกงานเลย ฉันเสียจัย -เซียวฉาง ไปพักร้อนมา ฉันเห็นเธอแอบซื้อของฝากมาให้ทุกคน แต่ไม่เห็นมีของฉันเลย QAQ -เซิน หนิงซิน ไม่ยอมพูดกับฉันเลยทั้งวัน เมื่อวานฉันดุเธอแรงไปจนเธอไม่ชอบฉันแล้วหรอ…. ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเธอเห็นรูปในอัลบัม เซิน หนิงซิน คงไม่มีทางเชื่อว่านี้คือหัวหน้าของเธอ ปรากฎว่าหัวหน้าสุดแสนจะเย็นชาของเธอจริงๆแล้วเป็นเด็กขี้แย ที่น่าตกใจยิ่งกว่าคือเธอโดนยัยเด็กขี้แยนี้ตก…จนอดใจไม่ไหว (ผู้แปล : ประโยคสุดท้ายแอบสปอยเลยแปลต่างจากต้นฉบับนะครับ)