SSSH ตอนที่ 44: ชื่อของราชาปีศาจ (1)

มันเป็นเวลานาน

หลังจากเวลานานในที่สุดฉันก็มาถึงที่แห่งนี้

[คุณได้รับการลงโทษเนื่องจากสกิลของคุณ]

 

(บาดแผลในใจของศัตรูของคุณกําลังถูกกระตุ้นอีกครั้ง]

ตอนนี้ได้เวลาพูดเกี่ยวกับฝันร้าย

 

ในการต่อสู้ที่ชั้น 12 เมื่อฉันถูกซัดเหมือนเม็ดฝน

 

[ความรุนแรงของการลงโทษอยู่ในระดับปานกลาง]

มันคือสิ่งที่ฉันเห็นหลังจากที่ถูกฆ่าโดยราชาปีศาจ

(มันคือถนนวิญญาณ)

 

ความบอบช้ําในจิตใจ

 

ฝันร้ายของผู้ที่ถูกเรียกว่าจ้าวแห่งฝันร้าย

 

[เริ่มการลงโทษ]

[บาดแผลในใจของมอนสเตอร์ ราชาปีศาจแห่งห่าฝนกําลังถูกสร้างขึ้น

 

ฉันยืนอยู่คนเดียวในหมู่บ้านที่ถูกเผา ท่ามกลางทะเลเพลิง

 

– เผาเธอ!

ฉันอาจไม่ได้เป็นคนเดียวที่อยู่ที่นี่

อย่างน้อยฉันก็มีแบฮุรยอง คนที่อยู่ในนรกคนเดียวจริงๆอยู่อีกด้านหนึ่ง

– เผารังแม่มดซะ!

เอสเทล

นักบุญหญิงจากชนบท

 

– อย่าเมตตา พวกมันล้วนเป็นสัตว์ประหลาดที่ถูกสาป!

– อย่าให้รอดแม้แต่คนเดียว!

เอสเทลไม่เข้าใจ

เธอพูดไม่ออก

 

เพราะเธอไม่เข้าใจ ปากของเธอจึงขยับโดยไม่ส่งเสียงใดๆ

 

ทําไม?

 

ทําไมมนุษย์ถึงเผามนุษย์ด้วยกัน?

พวกเขาเป็นพ่อแม่ที่บอกว่าพวกเขาขอบคุณเธอ ทารกที่ได้รับชีวิตใหม่จากเธอ พวกเขาทั้งหมดถูกสังหารหมู่

– นี่คือสิ่งที่นายท่านต้องการ!

 

ทหารที่ปรากฏตัวออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ได้ทําลายหมู่บ้าน

 

– ผ่าบาททรงรับสั่ง!

และอัศวินที่มีตราสัญลักษณ์ต่างกันก็นําดาบของพวกเขาออกมา

– สมเด็จพระสันตะปาปาตรัสกับคนนอกรีตที่กล้าเรียกตัวเองว่านักบุญ…

 

– ผู้เป็นนายของปาแห่งนี้ได้มีคําสั่ง ดังนั้นวิญญาณเอ๊ย ได้โปรด….

– ราชินีแห่งนางเงือกได้มอบพลังเวทย์ให้กับเรา

– พวกข้านักรบมาเพื่อรักษาสัญญาของภูเขาไฟ! ไปเลย มังกร ยิงไปที่พวกเขาทั้งหมด เปิดเผยว่าพวกเขามาจากไหน แต่เอสเทลยังไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร

 

พวกที่เผามนุษย์มันเป็นใคร?

– อ่า อ้ากกกก!

– ช่วยด้วย!

พวกเขาล้อมรอบหมู่บ้านเหมือนกําลังจับเหยื่อ ไม่มีทางที่จะหลบหนีมีบางครอบครัวที่พยายามจะออกจากหมู่บ้าน แต่พวกเขาถูกสังหารทันทีที่พวกเขาถูกจับได้

 

ทางหนีเดียวคือจัตุรัสของหมู่บ้าน

 

พวกเขาถูกแทงด้วยหอก ถูกดาบไล่แทงได้แผลด้วยธนูถูกทุบตีด้วยกระบอง….

ผู้คนยังคงมารวมตัวที่จัตุรัส

– แค่ก!

กลางหมู่บ้าน มีสรวงสวรรค์ที่พวกเขาสร้างขึ้น

เอสเทลมองไปรอบๆ ในอากาศที่เต็มไปด้วยควันไฟ

– อดทนอีกนิด อีกสักนิด…

ผู้เป็นพ่อคล่อมตัว ช่องว่างระหว่างพื้นดินกับพ่อมีพื้นที่ว่างเปล่าลูกของเขาซ่อนตัวอยู่ในช่องว่างนั้น พ่อถูกไฟไหม้แทนลูกและกลืนควันแทนลูก

 

ผู้เป็นพ่อตายก่อน

 

ส่วนผู้เป็นลูกมีชีวิตต่อได้เพียงอีกนาที

– อีกนิดเดียว…

คู่สามีภรรยาที่แก่เฒ่ากอดกัน พวกเขาพยายามที่จะตายด้วยกันหรือ? นั่นคือสิ่งที่เอสเทลคิด แต่เมื่อเธอมองเข้าไปใกล้ๆมันไม่ได้เป็นเช่นนั้น มีทารกแรกเกิดอยู่ตรงกลางระหว่างพวกเขา

 

– แค่อีกนิด….

 

เมื่อไฟลามทั้งคู่ก็กรีดร้อง แต่พวกเขาก็ไม่ล้มลง แขนของพวกเขาถูกเผาไหม้จากเปลวไฟ แม้ว่าพวกเขาจะกลายเป็นเถ้าถ่าน แต่ทั้งคู่ก็กอดกันไม่ใช่การโอบกอดสาหรับความทรงจําสุดท้ายของพวกเขา แต่เพื่อปกป้องเด็กตัวเล็กๆ

 

คู่รักเสียชีวิตก่อน เสียงสะอื้นของทารกแรกเกิดสิ้นสุดลงหลังจากนั้นหนึ่งนาที

ทีละเสียง ทีละเสียง เสียงกรีดร้องในจัตุรัสก็เงียบไป

ครอบครัวที่ร่ํารวยขึ้นเนื่องจากฟาร์มของพวกเขา ชายชราที่ตื่นแต่เช้าเพื่อไปทํางาน

– ทําไม…?

 

ไม่มีชาวบ้านที่ไม่ถูกแตะต้อง มีคนปวยเป็นมะเร็งคนตาบอดเนื่องจากมีโรคมากมายในโลก เอสเทลจึงกลืนพวกมันทั้งหมด

– เพราะอะไร…?

เมื่อเธอกลืนโรคเหล่านั้นลงไปทั้งหมด

 

เธอถูกล้อมรอบไปด้วยควัน

เธอมอดไหม้จากกองเพลิง

 

เธอพยายามเปิดปากอย่างเงียบๆ

 

ในปากของเธอ เธอได้กลิ่นอะไรบางอย่างที่ไหม้อยู่

 

เอสเทลตระหนักว่าหัวใจของเธอดําขึ้นเล็กน้อย วันหนึ่งหมู่บ้านก็ลุกเป็นไฟวันหนึ่งเอสเทลก็ลุกเป็นไฟ

แครก!

 

มือของเอสเทลคว้าที่ขี้เถ้า ไม่มีใครรบกวนเธอ ทหารทุกคนออกไปจากที่เห็นหมู่บ้านอยู่ในเปลวเพลิง สิ่งที่เหลืออยู่คือเศษซากของสรวงสวรรค์

– เลแพนดอร์….

มีศพของผู้เป็นพ่อคนหนึ่ง

 

– ดาเจน่า….

ใต้ศพผู้เป็นพ่อ มีศพของผู้เป็นลูก

– โซลาป… โจ… อูกันช่า

 

เธอขุดลงไป

 

– โมไบจาน

โทโป้… แอนนา….. การ์ชอฟ…

ด้วยมือเปล่าของเธอ

 

เศษซากของหมู่บ้าน ขี้เถ้าบนเศษซากปรักหักพัง นิ้วของเธอเปลี่ยนเป็นสีดําและเลือดสีแดงของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีดําเอสเทลยังคงขุดต่อไป

 

และเธอก็กินมัน

 

เนื้อของมนุษย์

กระดูกของมนุษย์

เขี้เถ้าที่ไม่มีเนื้อหนังและกระดูก

 

กลิ่นเนื้อมนุษย์ไม่น่ารื่นรมย์อีกต่อไป เธอไม่รู้สึกหิวหรือสวยงามแม้แต่น้อยมันมีเพียงกลิ่นไหม้ แต่เอสเทลก็ยังกินมันเธอกลืนมันลงไปแม้ว่ามันจะน่าเกลียด

ปากของเอสเทลเป็นสีดําคล้ํา

 

ฟันของเอสเทลเปลี่ยนเป็นสีดํา

– สิ่งมีชีวิตที่น่าสงสาร.

 

ลําไส้ของเธอเต็มไปด้วยหนองและเลือดที่กระจายไปทั่วทั้งร่างกายของเธอไม่ใช่แค่เลือด มีบางอย่างไหลออกมาจากดวงตาของเธอ

มันคงไม่ใช่น้ําตา

 

ถ้าเป็นน้ําตาที่ไหล ทําไมมันถึงไม่ใสกัน?

 

– สิ่งมีชีวิตที่น่าสงสาร.

 

มันจึงเป็นน้ําเสีย

น้ําเสียที่มนุษย์ใช้และทิ้งได้มารวมที่เธอ

 

มันรวบรวมอยู่ในหัวใจของเธอ

สิ่งมีชีวิตที่น่าสงสาร..

 

น้ําเสียไม่หยุดไหล

 

– เจ้า

น้ําเสียก็ยังคงไหล

 

– เจ้า เจ้า และพวกเจ้าต่างก็เป็นมนุษย์

มันไหลเข้ามาในจิตใจของเธอ

– พวกเจ้าทุกคนเกิดมาเป็นมนุษย์และรู้ดีถึงความงดงามและน้ําตาของชีวิตแล้วทําไมล่ะ? ทําไมกัน?

 

มันทะลักออกมารอบตัวเธอ

– พวกเจ้าเรียกว่าสัตว์ประหลาดเหรอ? การรู้จักความงดงามและความโศกเศร้ายังไม่เพียงพออีกหรือ?

 

มันไหลรอบๆเธอ

 

– พวกเจ้ายังคงเป็นมนุษย์และพวกเขา…ลูกๆของข้าก็จะยังคงเป็นสัตว์ประหลาด? นั่นคือโลกของเจ้างั้นหรือ?

 

มันไหลเป็นสายฝน

– ในโลกนี้มีแค่พวกเจ้าที่สมควรตาย? มีเพียงพวกเจ้าเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้พบความงดงาม?

หัวใจของเธอร้อง มันกําลังคร่ําครวญ

 

– ตอนนี้ พวกเจ้าได้พิสูจน์แล้ว

 

ฝนเทลงมา

 

– พิสูจน์ให้ข้าได้เห็น

ฝนเทลงมา

 

– ข้าขอสาปแช่งพวกเจ้า

เพราะฝนที่ตกลงมา

ไม่มีหมู่บ้านใดที่จะมอดไหม้จากเปลวเพลิง

 

ลูกๆของข้า เลือดเนื้อของข้า สีที่กลืนกินหัวใจของข้า

ข้าสูญเสียสีสันในเลือดของข้า มีเพียงน้ําเสียเท่านั้นที่ไหลในตัวข้าแต่ฝนนั้นเป็นสีแดงและพิสูจน์การมีอยู่ของหลดเลือดของข้า

 

– จงถูกกลืนหายไปในความชั่วร้ายของพวกเจ้า

ฝนเทลงมา

ฝน

 

– พวกเจ้า,

ฝน

 

ฝนยังตกลงมา

 

– พวกเจ้าทําให้ข้าเป็นเช่นนี้

อย่างต่อเนื่อง

– ดังนั้นข้าจะทําให้พวกเจ้าเป็นแบบนี้เช่นกัน

 

ฝน,

เพราะฝนที่ตกลงมา

– กงจา

พรึบ

– ตื่นได้แล้ว

เสียงหนึ่ง

นี้ไม่ใช่นรกของนาย

เมื่อได้ยินเสียงทุ้มนั่น ฉันก็ลืมตาขึ้น

[การแสดงบาดแผลในใจได้เสร็จสมบูรณ์แล้ว]

[ยืนยันแล้วว่าตัวตนยังคงอยู่]

[บทลงโทษได้สิ้นแล้ว]