บทที่ 269 ยอดวิชาผสานการฝึกตน

สตรีพรหมจรรย์เปิดขวดแก้วออกเพื่อดื่มโลหิตมังกรปีศาจ ก่อนนั่งขัดสมาธิลงข้างเยี่ยฉวน นางหันไปมองเขาพลางรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันใด

หน้าแรกของคัมภีร์มังกรระบุไว้ว่า หากต้องการขัดเกลาโลหิตมังกรบริสุทธิ์ จงผสานพลังการฝึกตนร่วมกัน หากต้องการเป็นส่วนหนึ่งของเผ่ามังกรปีศาจและฝึกฝนเคล็ดกายามังกร ก็จงผสานพลังการฝึกตนร่วมกัน

เยี่ยฉวนรู้สึกกระอักกระอ่วนไม่ต่างกันทั้งห้อง โถงมังกรปีศาจมีเพียงเขาและสตรีพรหมจรรย์เท่านั้น แค่บรรยากาศยามชายหญิงอยู่ด้วยกันสองต่อสองก็ล่อแหลมมากพอแล้ว และคําว่า “ผสานการฝึกตน” ในสถานการณ์เช่นนี้ก็ทําให้พวกเขาอึดอัดใจมากขึ้นไปอีก

หลงเอ๋อร์น้อยต้องรู้เรื่องนี้มาแล้วล่วงหน้าเป็นแน่!

เยี่ยฉวนหวนนึกถึงหลงเอ๋อร์ที่ทิ้งพวกเขาไว้ที่นี่ด้วยกันตามลําพัง และท่าทางของเด็กน้อยก่อนจากไป คํากล่าวตั้งแต่โบราณกาลที่ว่าโลหิตมังกร เต็มไปด้วยเรื่องคาวโลกีย์คงไม่เกินจริงนัก เพราะเคล็ดวิชาชั้นเลิศกลับต้องอาศัยการฝึกตนร่วมกันอย่างไม่คาดคิด

“เยี่ยฉวน เจ้าฝึกด้วยตนเองไปเถอะ ข้าจะออกไปก่อน”

สตรีพรหมจรรย์ลุกขึ้นพร้อมใบหน้าแดงก่ํา หมายจะไปจากที่แห่งนี้
หัวใจเย็นชาดุจน้ําแข็งของนางได้หลอมละลาย และเริ่มมีใจให้เยี่ยฉวนหลังจากเข้ามาในอาณาจักรสวรรค์ การใช้เวลาร่วมกับเขาทําให้นางมีความสุข แต่ยังเร็วเกินไปที่จะทําสิ่งนั้นร่วมกัน ความรู้สึกระหว่างชายหญิงจะลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ ตามลําดับเมื่อทั้งสองมีหัวใจตรงกัน แต่การทําเรื่องเช่นนั้นเสียตอนนี้นับว่าน่าอายเกินทน

“ช้าก่อนแม่นางจือเซีย เราไม่จําเป็นต้องรีบร้อนฝึกตน ลองดูในคัมภีร์ก่อนก็ได้ ส่วนเรื่องอื่นไว้ว่ากันภายหลัง”

เยี่ยฉวนดึงมือของหงจือเซียให้นั่งลงอีกครั้ง พร้อมกล่าวเสริม “หลงเอ๋อร์น้อยพูดถูก เราควรเผาคัมภีร์เล่มนี้ก่อนไปจากอาณาจักรมังกรปีศาจสวรรค์เพื่อเลี่ยงปัญหาที่อาจตามมา”

มือของหงจือเซียนุ่มนิ่มและอบอุ่น เยี่ยฉวนบีบมือนางเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัวและอดไม่ได้ที่จะลูบไล้อย่างเชื่องช้า หัวใจของเขาเต้นรัวเมื่อเห็นใบหน้าแดงก่ําของนาง

อา…สตรีพรหมจรรย์ผู้นี้!

นางคือตัวแทนของความสันโดษและความดีงาม…เป็นสัญลักษณ์แห่งความบริสุทธิ์และสูงส่งโดยแท้

ก่อนหน้านี้ไม่นานนางยังวางตนเหนือกว่าฝูงชนทั้งปวง ผู้ฝึกตนมากมายต่างหวั่นเกรงและเคารพนาง แม้แต่ยอดฝีมือผู้ภาคภูมิแห่งสํานักอสูรเมฆายังต้องก้มหัวให้และไม่กล้าสบตาโดยตรง แต่บัดนี้ความงามของนางกลับแลดูจับต้องได้ราวกับเด็กสาวข้างบ้าน ใบหน้าของนางขึ้นสีระเรื่อ ต่อหน้าเขาราวกับดอกไม้ที่เด็ดมาเชยชมได้ทุกเมื่อ

เยี่ยฉวนพินิจดูคิ้วโก่งได้รูป ขนตายาวสวย… สายตาของเขาไล่ลงไปตามลําคอระหง กระดูกไหปลาร้าอันเย้ายวน และผิวพรรณงดงามหมดจด ทรวงอกอวบอิ่มของนางใหญ่กว่าหลิวหงราวกับภูเขาลูกโตที่ไม่เคยมีผู้ใดกล้ํากราย และรอคอยให้เยี่ยฉวนมาพิชิต

การโจมตีขององค์รัชทายาทหลีก่วงซ่านก่อนหน้านี้ส่งร่างของเขากระเด็นไปชนกับสตรีพรหมจรรย์โดยบังเอิญ ทําให้ศีรษะปะทะกับภูเขาแฝดของนางเข้าพอดี ความรู้สึกในยามนั้นผุดขึ้นในความคิดของเยี่ยฉวนอย่างรวดเร็ว

ใบหน้าของสตรีพรหมจรรย์แดงขึ้นกว่าเดิม นางรีบชักมือออกหากแต่ไม่ได้หนีไปไหน หญิงสาวนั่งขัดสมาธิลงข้างเยี่ยฉวนอีกครั้ง แม้จะเขินอายมากเพียงใดแต่คําพูดของเยี่ยฉวนนั้นถูกต้อง นางควรดูและจดจําเนื้อหาภายในคัมภีร์มังกรให้ได้เสียก่อน เมื่อตัดสินใจได้แล้วหญิงสาวจึงจ้องคัมภีร์มังกรเขม็งด้วยไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตาอีกฝ่าย

สตรีก็ยังเป็นสตรีอยู่วันยังค่ํา…แม้จะมีขั้นการฝึกตนสูงส่งเพียงใดก็ยังเป็นแค่สตรี

นางอาจเป็นยอดฝีมือผู้แข็งแกร่งเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้อื่น แต่กลับไม่แตกต่างจากสตรีคนอื่นๆเมื่ออยู่ต่อหน้าชายที่นางชอบพอ!

เยี่ยฉวนยกยิ้มขณะมองดูหงอเซียที่หน้าแดง…จนถึงใบหูราวกับผลแอปเปิล…เขาตัดสินใจแล้วว่าจะกินแอปเปิลผลนี้

เยี่ยฉวนคงไม่สนใจหากสตรีพรหมจรรย์ยังคงห่างเหินและเย็นชาเหมือนในกาลก่อน ต่อให้งดงามเพียงใดก็ไม่อาจจุดความปรารถนาในใจเขาได้ แต่สตรีพรหมจรรย์ในยามนี้ได้เปลี่ยนไปแล้ว หงจือเซียเผยให้เห็นด้านที่อ่อนหวานนุ่มนวลเมื่อหัวใจของนางถูกหลอมละลาย และนี่คือเสน่ห์ที่แท้จริงของหญิงสาว!

ในโลกนี้มีสตรีจํานวนมากที่คิดว่าตนเองโดดเด่นและวางตัวอยู่เหนือผู้อื่นเพียงเพราะมีขั้นการฝึกตนอันสูงส่ง จนพวกนางลืมคิดไปว่าได้สูญเสียความเป็นหญิงไปเสียแล้ว สิ่งที่พวกนางแสนภูมิใจและหยิ่งผยองนั้นเป็นสิ่งที่บุรุษแทบทุกคนไม่เคยเหลียวแล สตรีที่ไร้ความเป็นหญิงจะยังเรียกว่าสตรีได้อยู่หรือ?

ทว่าสตรีพรหมจรรย์หงจือเซียได้แสดงความเป็นหญิงออกมาโดยไม่รู้ตัว

เยี่ยฉวนพลิกคัมภีร์มังกรหน้าแล้วหน้าเล่าโดยมีหงจือเซียเริ่มศึกษาไปพร้อมกัน พลางหารือ ครุ่นคิด และแสดงความคิดเห็นออกมาเป็นระยะ พวกเขาเริ่มฝึกตนตามเนื้อหาในคัมภีร์โดยไม่รู้ตัว ร่างทั้งสองขยับเข้าหากันมากขึ้นเรื่อยๆ จนแนบชิด ในที่สุด อุณหภูมิในกายค่อยๆพุ่งสูงขึ้นโดยไม่รู้ว่าเป็นเพราะความใกล้ชิดที่มากเกินไปหรือเพราะพวกเขาได้ขัดเกลาบางส่วนของโลหิตมังกรบริสุทธิ์ไปแล้ว บรรยากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมหวานผิดปกติซึ่งไม่ได้ระเหยออกมาจากห้องโถงมังกรปีศาจหากแต่เป็นร่างกายของคนทั้งสอง กลิ่นหอมฟังนั้นเกิดจากโลหิตมังกรบริสุทธิ์ที่พวกเขากลืนกินเข้าไป!

โลหิตมังกรบริสุทธิ์ที่อากชื่อ ไม่ลี่ทิ้งไว้เป็นโลหิตชั้นเลิศ คุณภาพของมันดีกว่าโลหิตที่เขาได้มาจากมังกรปีศาจน้อยคราก่อนมาก

อุณหภูมิภายในห้องโถงมังกรปีศาจสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง

เยี่ยฉวนและสตรีพรหมจรรย์ร้อนจนเริ่มทนไม่ไหว หงจือเซียยังพอข่มความรู้สึกเอาไว้ได้ตามสัญชาตญาณ ทว่าเยี่ยฉวนได้ปลดเปลื้องเสื้อผ้าท่อนบนออกหมดสิ้น ถึงกระนั้นเขาก็ยังรู้สึกร้อนรุ่มอย่างยิ่ง ท้องน้อยของชายหนุ่มแผดเผาราวกับภูเขาไฟที่ใกล้ปะทุ ร่างกายของเขาอัดแน่นไปด้วยพลังมหาศาล หากไม่ปลดปล่อยออกมาตอนนี้คงไหม้เป็นจุณแน่!

เยี่ยฉวนและสตรีพรหมจรรย์ผู้ซึมซับการฝึกตนโดยไม่รู้ตัวต่างตกอยู่ในภวังค์ พวกเขาไม่ใช่คนธรรมดาจึงพอจะต้านทานความผิดปกติในร่างกายได้ เพียงแต่บางสิ่งภายในกําลังไหลทะลัก ราวกับน้ําท่วมจนการอดกลั้นนั้นไร้ประโยชน์และมีแต่จะท่วมท้นขึ้นเรื่อยๆ สิ่งเดียวที่พวกเขาต้องการในตอนนี้คือการปลดปล่อยอย่างไร้กังวล!

เวลาผ่านไปนานเท่าใดมิอาจทราบ เยี่ยฉวนเริ่มนั่งขัดสมาธิไม่ติดพื้นเมื่อร่างกายร้อนรุ่มขึ้นทุกขณะ ส่วนหงจือเซียถอดเสื้อผ้าออกไปแล้ว ครึ่งหนึ่งราวกับอาหารอันโอชะตรงหน้า นางแลดูเย้ายวนใจอีกทั้งริมฝีปากยังเรียกชื่อเยี่ยฉวนไม่หยุดหย่อน ขณะที่ร่างกายส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั่ว

ยามสตรีไม่ถูกปลุกเร้านั้นเย็นชาเหมือนภูเขาน้ําแข็ง พวกนางไม่เหลียวแลแม้บุรุษรูปงามจะปรากฏอยู่ตรงหน้า แต่ยามเร้าอารมณ์กลับร้อนแรงจนทําให้ชายชาตรีแทบหลอมละลาย
สตรีพรหมจรรย์ที่ระงับอารมณ์ไว้ได้ในตอนแรกกลับอาการหนักกว่าเยียฉวนเสียอีก!

หลงเอ๋อร์น้อยสร้างอาณาเขตป้องกันขึ้นหลายชั้นหลังปิดประตูทางเข้าห้องโถงมังกรอย่างแผ่วเบา

เขากลับมาเฝ้าดูคนทั้งสองเงียบๆ จากระยะ ไกล

อันที่จริงหลงเอ๋อร์น้อยยังเยาว์นัก แต่กาย หยาบของเขาได้รับการเลี้ยงดูมาหลายหมื่นปีใน อาณาจักรมังกรปีศาจสวรรค์จึงรู้ความลับอันลึก ซึ้งของคัมภีร์มังกรดีกว่าใคร หากเยี่ยฉวนได้รับ สืบทอดขุมทรัพย์แห่งอาณาจักรสวรรค์แต่เพียงผู้ เดียวย่อมไม่สามารถฝึกฝนเคล็ดวิชานี้ได้ แต่เมื่อมีสตรีพรหมจรรย์ผู้งดงามอยู่ข้างกาย เงื่อนไขในการผสานการฝึกตนก็สมบูรณ์ โชคชะตาอาจลิขิตให้ทั้งสองเคียงคู่กันก็เป็นได้

“ขั้นมหาปราชญ์…พี่ใหญ่เยี่ยฉวน พี่หญิงใหญ่ จื่อเซีย โปรดร่วมกันฝึกเคล็ดวิชานี้และรีบบรรลุขั้นมหาปราชญ์โดยเร็วเกิดขอรับ!”

หลงเอ๋อร์น้อยแปลงกายเป็นมังกรปีศาจและบินห่างจากห้องโถงมังกรปีศาจไปหนึ่งกิโลเมตรในชั่วพริบตา เด็กน้อยเฝ้ามองจากบนสรวงสวรรค์ ท่ามกลางหมู่เมฆ เขาคิดอยากฝาช่องว่างเบื้องบนเพื่อกลับสู่ดินแดนที่เหนือกว่าสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ หนําซ้ําความต้องการยิ่งทวีคูณขึ้นเมื่อนึกถึงมารดาที่หลับใหลชั่วนิรันดร์อยู่ใต้พิภพ

การเดินทางไปยังดินแดนที่เหนือกว่าสวรรค์ชั้นดาวดึงส์จําเป็นต้องใช้เครื่องเคลื่อนย้ายโบราณที่สภาพสมบูรณ์หรือฉีกช่องว่างระหว่างภพเพื่อเปิดทาง เด็กน้อยยังไม่อาจทําเช่นนั้นด้วยพลังที่มีในตอนนี้ แต่เมื่อเยี่ยฉวนบรรลุขั้นมหาปราชญ์ ขัดเกลาเคล็ดกายามังกร และสามารถแปลงกายเป็นมังกรที่แท้จริงได้ หลงเอ๋อร์ก็หวังสุดใจว่าพวก เขาสองพี่น้องจะร่วมกันใช้ร่างกายอันแข็งแกร่งเปิดทางได้สําเร็จ