บทที่ 284 เสนอทางเลือก

“ส่วนเงื่อนไขข้อที่สี่ อม…ขอเวลาให้ข้าไตร่ตรองสักครู่…” เยี่ยฉวนเตรียมเสนอเงื่อนไขที่สี่ด้วยท่าทางยียวนประสาท

ปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยินแปรเปลี่ยนสีหน้าเป็นเขียวคล้ําด้วยความโกรธาขณะแค่นเสียงค่าราม“พอเสียที! ไอ้เด็กสารเลว! เจ้ากําลังล้อข้าเล่นอยู่หรืออย่างไร?!”

ความขุ่นเคืองในจิตใจของมันทวีความรุนแรงขึ้นจนไม่อาจทนฟังเงื่อนไขเจรจาต่างๆอีกต่อไป!

ปีศาจเฒ่าขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างโกรธจัด มันไม่รู้ว่าที่ทนฟังอยู่นานเป็นเพราะเยี่ยฉวนหลอกล่อให้ติดกับหรือเป็นเพราะมันขลาดเขลาเองกันแน่!

ไอ้หนุ่มผู้นี้ไม่ต้องการสมบัติล้ําค่าทว่าหมายปองเหล่าสตรีงามเท่านั้น! คนแรกเป็นเด็กหญิงตัวน้อยของหมู่บ้านเผ่ามู่ แม้มันประหลาดใจแต่กลับมองข้ามเพราะไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงมากนักเงื่อนไขที่สองเป็นสตรีผู้ไม่สะสวยเกินไปและไม่น่าเกลียดเกินไปทั้งยังบรรลุการฝึกตนอย่างต่ำในขั้น
ปรมาจารย์แห่งเต๋ระดับที่เจ็ด เพียงเงื่อนไขข้อที่สองมันก็ไม่สามารถเสาะหาได้แล้ว…จะหาสตรีลักษณะเช่นนั้นได้จากหนใดกัน?!

อันที่จริงสตรีผู้มีใบหน้าธรรมดาสามัญเสาะหาได้ไม่ยากนักทว่าเยี่ยฉวนกลับระบุเจาะจงถึงสตรีผู้ไม่มีรูปโฉมสะคราญเกินไปและไม่อัปลักษณ์เกินควร สตรีประเภทนี้พบเห็นได้ยากยิ่งกว่าสตรีงามเสียอีก!หนําซ้ำยังต้องบรรลุการฝึกตนเป็นยอดฝีมือชั้นสูงส่วนเงื่อนไขข้อที่สามเขาต้องการสตรีผู้มีความงดงามไร้ที่ติทั้งสามข้อล้วนแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง…นับเป็นการจงใจกลั่นแกล้งกันชัดๆ!

ปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยินไม่ใส่ใจฟังประโยคไร้สาระของอีกฝ่ายอีกต่อไปมีเพียงเทพเซียนเท่านั้นที่หยั่งรู้ว่าเยี่ยฉวนจะสรรหาสตรีประเภทใดเพื่อสร้างเงื่อนไขข้อที่สี่

“ช่างหลักแหลมเสียจริง! เจ้ากล่าวถูก…ข้าเพียงหยอกล้อเจ้าเล่น!”

ทันใดนั้นความแปรปรวนของปราณอันทรงพลังพลันปะทุขึ้นจากภายในร่างกายของเยี่ยฉวนเขาควบคุมกายให้แปรเปลี่ยนสู่สภาวะกิ่งมังกรก่อนก้าวออกไปด้านหน้าสายตาคมจ้องเขม็งไปที่ปีศาจเฒ่าอย่างเย็นชาขณะกล่าวออก “ปีศาจเฒ่า!ข้าจะเสนอทางเลือกให้แก่เจ้า! จงยอมจํานนและเข้าร่วมกองทัพอสุรกายของข้าเสีย!มิฉะนั้นข้าจะทําลายเทือกเขาหยินห้านิ้วมรณะและชีวิตของเจ้าให้ตายตกไปตามกัน!”

เขาแผ่จิตสังหารแรงกล้าออกไปเป็นวงกว้าง!

ปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยินผู้เคยกวาดล้างชีวิตผู้คนอย่างบ้าคลั่งไร้สามัญสํานึกกลับสูญสิ้นซึ่งความหาญกล้าและหยิ่งผยอง แม้แต่ท่าทางที่จะจู่โจมศัตรูกลับพลันมลายสิ้นด้วยความตระหนกโอกาสเข้าโจมตีมาถึงแล้ว!

“โฮก!” เสียงคํารามดังกึกก้องทรงพลังของมังกรน้อยหลงเอ๋อร์ซึ่งแปลงกายเป็นมังกรปีศา จอย่างสมบูรณ์ทะยานขึ้นสู่เบื้องบน ก่อนพุ่งตรงไปดักอยู่ด้านหลังปีศาจเฒ่าเพื่อขัดขวางเส้นทางหลบหนีแม้ครั้งนี้ปราศจากค่าสั่งของเยี่ยฉวนแต่เขาตระหนักดีว่าควรจัดการอย่างไรสัญชาติญาณในการต่อสู้และการร่วมมือของทั้งสองพัฒนาขึ้นทุกขณะ

“ไอ้สารเลว! เจ้าฝันเฟื่องเกินไปแล้ว”

ปีศาจเฒ่าไม่ใส่ใจมังกรน้อยหลงเอ๋อร์ซึ่งเคลื่อนที่ไปดักคอยอยู่ด้านหลัง มันควบคุมกระแสลมอีกครั้งพลางพุ่งตัวเข้าหาเยี่ยฉวนโดยแรง!ผ้าแถบที่พันร่างกายจนมีลักษณะคล้ายมัมมีฉีกขาดออกทีละน้อยเถาวัลย์พิษซึ่งพื้นผิวเต็มไปด้วยหนามดูดเลือดโผล่พ้นออกมาจากทั่วร่างหากเถาวัลย์น่าสะพรึงเหล่านี้สัมผัสถูกร่างของศัตรูเมื่อไรมันจะพุ่งเข้าโอบรัดและดูดโลหิตแก่นแท้รวมถึงtaปราณหยางออกจนอีกฝ่ายสิ้นชีพ!

ปีศาจเฒ่าตกอยู่ในอารมณ์โทสะซึ่งรุนแรงยากจะระงับ มันเปิดเผยไม้ตายสําคัญเพื่อโจมตีเยี่ยฉวนอย่างเดือดดาล!

ทันใดนั้นใบมีดคมกริบส่องประกายวาววับพลันปรากฏขึ้นในมือทั้งสองข้างของเยี่ยฉวนเมื่อมันพุ่งตรงออกไปเพื่อโจมตีปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยินกลับแผดเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัสเถาวัลย์หนามทุกเส้นที่เข้าใกล้ชายหนุ่มล้วนถูกกรีดเฉือนจนเลือดสีแดงฉานไหลหยดลงอย่างต่อเนื่องใบมีดอันน้อยคมกริบเสียจนเกือบผ่าเถาวัลย์ของปีศาจเฒ่าจนขาดครึ่งท่อน!

เมื่อบุกทะลวงจนบรรลุสู่ขั้นปรมาจารย์แห่งเต๋ เคล็ดวิชาคืบอรุณ ซึ่งเขาเคยฝึกฝนเมื่อนานมาแล้วกลับมีอานุภาพทําลายล้างแข็งแกร่งเสียยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า!

นับตั้งแต่เยี่ยฉวนบรรลุขั้นปรมาจารย์แห่งเต๋ เขาจึงสําแดงรูปแบบชีวิตในภพชาติก่อนครั้งที่ยังดํารงตําแหน่งเป็นถึงมหาปราชญ์ซ่อนเร้นสวรรค์ให้เป็นที่ประจักษ์ที่ละนิดแม้สารพัดเคล็ดวิชา ที่เรียกใช้เป็นเพียงเคล็ดวิชาที่ธรรมดาสามัญทว่ามีพลังสูงส่งอย่างน่าอัศจรรย์!แม้แต่ใบมีดขนาดเล็กที่ดูราวไร้ค่ากลับสามารถโจมตีจุดสําคัญของปีศาจเฒ่าจนได้รับความเจ็บปวดอย่างสุดจะทานทนบีบบังคับให้อีกฝ่ายล่าถอยโดยไร้ทางสู้

“ไอ้สารเลว! เจ้าไม่ได้เป็นเพียงศิษย์ชั้นสามัญของสํานักหมอกเมฆาเป็นแน่! ตัวตนที่แท้จริงของเจ้าคือใครกัน?!” ปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยินสัมผัสได้ถึงรัศมีอันตรายจากอีกฝ่ายจนรู้สึกกระสับกระส่ายยิ่ง! สายตาของมันที่จ้องมองเยี่ยฉวนเต็มไปด้วยความหวาดผวา เมื่อต่อสู้แบบเผชิญหน้าตัวต่อตัวจึงตระหนักว่าเขามีพลังสูงส่งเสียยิ่งกว่าขั้นการฝึกตนที่บรรลุมากนัก! หนําซ้ำยังเปี่ยมไปด้วยประสบการณ์ราวฝึกตนอย่างสันโดษอยู่บนโลกนี้มาหลายพันปี เขาควบคุมเคล็ดวิชา ใบมีดทั้งแปดได้อย่างน่าอัศจรรย์เช่นนี้ แม้แต่ศิษย์ชั้นสามัญรายอื่นก็ไม่อาจกระทําได้

“ข้าไม่ใช่ศิษย์ชั้นสามัญ! ข้าเป็นศิษย์…พี่…ใหญ่…แห่งสานัก!”

เยี่ยฉวนเร่งโคจรยันต์กลืนกินสวรรค์ทั้งหกใบเพื่อผสานพลังปราณเป็นหนึ่ง จากนั้นจึงออกแรง ชกไปในมวลอากาศว่างเปล่าอย่างหนักหน่วง! กระแสลมรอบข้างหมุนวนอย่างบ้าคลั่งก่อนกระ แทกไปยังร่างของปีศาจเฒ่าโดยแรงจนมันไม่มีเวลาแม้แต่จะตั้งรับ!

ด้านหลังปีศาจเฒ่าปรากฏมังกรปีศาจที่ดุร้ายจ้องเขม็งรอคอยมันราวพยัคฆ์ร้ายรอตะครุบเหยื่อ ครานี้มันหลบหลีกไปทางใดไม่พ้นเสียแล้ว! มันรวบรวมพลังอีกครั้งก่อนใช้เถาวัลย์หนามขนาด ใหญ่แทนหมัดพุ่งชกไปทางเยี่ยฉวนสุดแรง!

“ปีศาจเฒ่า! เจ้าช่างงี่เง่าสิ้นดี ถึงขั้นนี้แล้วยังไม่ยอมแพ้อีกงั้นรึ?!”

ทันทีที่หมัดทั้งสองพุ่งตรงเข้าปะทะกันเยี่ยฉวนจึงยกยิ้มมุมปากอย่างเย็นชาพลางเผยฝ่ามือ ออก บนมือปรากฏแผ่นอักขระหยางอันเป็นอาวุธสังหารร้ายแรงที่ปีศาจเฒ่าหวาดกลัวยิ่ง!

“ไอ้บัดซบ! ใช้แผนการสกปรกอีกแล้วรี?”

ปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยินหวาดผวาจนเม็ดเหงื่อเย็นเยียบผุดขึ้นทั่วร่าง มันเร่งละทิ้งการ โจมตีก่อนก้าวถอยหลังทว่าความเจ็บปวดมหาศาลกลับแผ่ซ่านขึ้นจากแผ่นหลังของมันอีกครั้ง เมื่อถูกมังกรน้อยหลงเอ๋อร์พุ่งเข้ากระแทกอย่างเดือดดาล!

“โฮก!” เสียงคํารามก๊กก้องเสียดแทงโสตประสาทดังขึ้นอีกครั้ง หลงเอ๋อร์วิ่งไล่ล่าศัตรูที่ เอาแต่ล่าถอยอย่างไม่ลดละ กะโหลกหนากระแทกปีศาจเฒ่าอย่างรุนแรงหลายต่อหลายครั้ง ตอนนี้วิญญาณร้ายเก่าแก่ที่เคยหยิ่งผยองว่าตนแข็งแกร่งเหนือผู้ใดกลับรู้สึกรวดร้าวราวกระดู กทุกส่วนกําลังจะแตกออกเป็นเสี่ยง ขณะนั้นเอง…สายตาของมันจึงจ้องมองไปยังเจ้าของรอยยิ้ม เจ้าเล่ห์ที่สะบัดแผ่นอักขระหยางทิ้งลงกับพื้น สายลมเย็นพัดผ่านกระทั่งปลิวพลิกกลับอีกด้าน ปรากฏว่าบนผืนผ้าปราศจากอักขระหยางใดๆ ทั้งสิ้น! เป็นเพียงผ้าสีแดงชาดที่มวนพันรอบก่อน หิน

ไอ้เด็กเหลือขอผู้นี้ร้ายกาจนัก!

ปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยินอ้าปากกระอักลิ่มเลือดออกมากองใหญ่ ไม่ใช่เพราะความเจ็บปวดจากการถูกมังกรปีศาจหลงเอ๋อร์โจมตีต่อเนื่องแต่อย่างใดทว่าเป็นเพราะโกรธเกรี้ยวเยี่ยฉวนที่เจ้าเล่ห์เพทุบายจนมันตกหลุมพรางอีกครั้ง!ร่างกายผอมแห่งสันสะท้านจนโยกคลอนทันใดนั้นแรงกระแทกมหาศาลของหลงเอ๋อร์จึงส่งให้ร่างของมันกระเด็นร่วงลงสู่พื้นแข็งๆนกระอักเลือดสีดําสนิทออกมาอีกครั้ง!

ปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยินได้รับบาดเจ็บสาหัสเป็นหนที่สอง!

ทว่าแม้เจ็บเจียนตายอย่างไรปีศาจเฒ่าตนนี้กลับยังไม่ละทิ้งความพยายาม มันฉวยโอกาสขณะที่เยี่ยฉวนและหลงเอ๋อร์ยั้งแรงควบคุมกระแสลมเพื่อหลบหนีหวังเข้าสู่ถ้ำอันเป็นรังกบดานทันที!

ทันใดนั้นแสงสีฟ้าสว่างวาบพลันพร่างพรายไปทั่วท้องฟ้า…

ปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยินหยุดชะงักการกระทําของตนโดยพลัน หัวใจของมันสั่นสะท้านเมื่อสัมผัสถึงอันตรายที่คืบเข้าใกล้ ทันทีที่เงยหน้าขึ้นจึงพบอสรพิษครึ่งคนลักษณะดุร้ายถึงสิบสองตัวปรากฏขึ้นรายล้อมตราบใดที่ขยับเขยื้อนร่างกายเพียงครั้งเดียวอาจถูกพวกมันโจมตีอย่างบ้าเลือด!

“ปีศาจเฒ่า! ข้าเคยเตือนแล้วว่าเจ้าเหลือทางออกเพียงทางเดียวคือยอมจํานนโดยดีเท่านั้น!เจ้าเข้าสู่ทางตันแล้ว…อย่ามัวคิดหลบหนีให้ป่วยการ!”

เยี่ยฉวนก้าวไปด้านหน้าพลางชี้ไปยังเทือกเขาหยินห้านิ้วมรณะซึ่งแปรสภาพจากความชุ่มฉอุดมสมบูรณ์เป็นแห้งผากจนแทบจดจําไม่ได้ “ดูเอาเถิด!แม้เจ้าสามารถฝ่าวงล้อมนี้และเข้าไปกบดานอยู่ในถ้ำมืดไม่ช้าก็เร็วความตายย่อมมาเยือนอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงการรับใช้ข้าเป็นหนทาง เดียวที่จะทําให้เจ้ายังมีชีวิตรอดหากรั้งรอกระทั่งเหล่านักรบแห่งเผ่ามู่เดินทางมาถึงที่นี่เจ้าอาจได้ซึ่งโอกาสร้องขอความเมตตาถึงเวลานั้นต่อให้เจ้าอยากตายตกไปเสียคงไม่อาจสมปรารถนา!”

เยี่ยฉวนกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เสียงผิวปากของเหล่าทหารเผ่ามู่ดังแว่วมาจากระยะไกลทั้งยังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

ปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยินเผยสีหน้าซีดเผือด มันตระหนักดีถึงผลที่ตามมาหากตกไปอยู่ในเงื้อมมือของเหล่านักรบเผ่ามู่จิตใจพลันเกิดความสับสนลังเลด้วยไม่รู้จะทําการใด

“เข้าร่วมกองทัพสัตว์อสุรกายและติดตามรับใช้ข้าโดยดีเสียเถิด! ขายินดีช่วยแก้ไขจุดอ่อนร้ายแรงเกี่ยวกับอักขระหยางให้กับเจ้า” เยี่ยฉวนให้ค่ามั่น

เพียงได้ยินประโยคที่ปราศจากการหว่านล้อมอันสวยหรู ดวงตาของปีศาจเฒ่ากลับเปล่งประกายเจิดจ้าด้วยความตกตะลึงยิ่ง มันเอ่ยถามเยี่ยฉวนด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “คุณชาย…ท่านพูดจริงหรือ?”

“หากเจ้าไม่เชื่อข้าแล้วมีทางออกอื่นที่ดีกว่าหรือไม่?” เยี่ยฉวนกล่าวอย่างไม่แยแสด้วยสถานะของปีศาจเฒ่าในเวลานี้ไม่มีสิทธิ์ต่อรองใดๆด้วยซ้ำ!

“เช่นนั้นก็ย่อมได้! ข้ายอมแล้ว! หวังว่าท่านจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้เป็นอย่างดี!”

ปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยินจาใจยอมพ่ายแพ้ด้วยอารมณ์หดหู ในที่สุดมันจึงคุกเข่าลงอย่างไร้หนทางหลีกเลี่ยง ฉับพลันแสงสีแดงจากหยดเลือดบริสุทธิ์จึงสว่างวาบเยี่ยฉวนเรียกใช้เคล็ดวิชาขัดเกลาปีศาจกลืนกินสวรรค์เพื่อสร้างพันธะโลหิตก่อนย่อขนาดมันเข้าไปเก็บไว้ในโคมบงกชสีคราม เมื่อเขาเสร็จสิ้นภารกิจทุกประการผู้เฒ่ามู่ปูซานและคนอื่นๆจึงเดินทางมาถึงพอดี…การต่อสู้ก่อนหน้าสงบเงียบราวไม่เคยมีเหตุการณ์ใดเกิดขึ้น