ขณะที่หานเซิ่นกำลังสงสัยว่าก็อตสปิริตทัชต้องการอะไร จู่ๆเขาก็ได้รู้ความคิดของมัน “มอบหยดเลือดของเจ้าให้กับข้าอีก”

 

หานเซิ่นแปลกใจ เขาเคยพบก็อตสปิริตทัชตัวหนึ่งก่อนหน้านี้ ดังนั้นเขารู้ว่าพวกมันสามารถทำการสื่อสารขั้นพื้นฐานได้ แต่ก็อตสปิริตทัชตัวนี้ดูจะแข็งแกร่งกว่าตัวก่อนที่เขาเคยเห็นมาก

 

ความคิดของก็อตสปิริตทัชตัวก่อนที่เขาเคยเห็นในปราสาทนภานั้นเบลอๆและไม่ชัดเจน แต่ความต้องการของก็อตสปิริตทัชตัวนี้ชัดเจนมากราวกับว่ามันพูดตรงเข้ามาในหูของเขา

 

“ทำไมข้าถึงต้องมอบเลือดให้กับเจ้าด้วย?” หานเซิ่นถามและมองไปที่ก็อตสปิริตทัช

 

“แลกเปลี่ยน” เสียงของก็อตสปิริตทัชดังขึ้นในจิตใจของหานเซิ่น

 

‘ก็อตสปิริตทัชนี้สื่อสารได้จริงๆ ถ้าพวกมันมีชีวิตอยู่นานพอ ดูเหมือนพวกมันจะวิวัฒนาการได้ เจ้าตัวนี้อยู่มาตั้งแต่สมัยที่อัลฟ่าของเผ่าเวรี่ไฮยังมีชีวิตอยู่ มันคงจะเดินทางไปทั่วจักรวาลร่วมกับอัลฟ่าของเผ่าเวรี่ไฮ มันพิเศษกว่าตัวอื่นจริงๆ’ หานเซิ่นแปลกใจ

 

“เจ้าจะแลกเปลี่ยนด้วยอะไร?” หานเซิ่นถาม

 

“ตามข้ามา” ก็อตสปิริตทัชพูด หลังจากนั้นมันก็กระพือปีกและเริ่มบินออกจากบ้านไม้ไป หานเซิ่นรีบอุ้มเป่าเอ๋อขึ้นมาและบินตามเจ้าแมลงตัวน้อยไป เขาอยากรู้ว่าก็อตสปิริตทัชตัวนั้นจะเสนออะไรให้กับเขา

 

เอ็กซ์ควิสิทเตือนเขาว่าอย่าได้ออกไปจากภูเขา ถ้าเขาออกไป เขาก็อาจจะตกอยู่ในอันตราย แต่นั่นไม่ได้หยุดเขาจากการตามก็อตสปิริตทัชไป เพราะตราบใดที่เขาไม่ออกไปไกลจนเกินไป มันก็ไม่มีเหตุผลที่เขาจะต้องกลัว

 

ก็อตสปิริตทัชบินอย่างรวดเร็วมากๆ มันรวดเร็วยิ่งกว่าหานเซิ่นซะอีก หานเซิ่นจำเป็นต้องใช้พลังทั้งหมดเพื่อจะไล่ตามมันให้ทัน

 

พวกเขาบินไปเกือบทั้งวัน ก็อตสปิริตทัชไม่ได้บินเป็นเส้นตรงเช่นกัน มันซิกแซ็กไปมาทุกทิศทุกทาง เส้นทางการบินที่ประหลาดของมันนั้นบ่งบอกว่ามันหวาดกลัวบางสิ่งบางอย่าง

 

ภายในเอาท์เตอร์สกายมีซีโน่เจเนอิคระดับเทพเจ้ามากมายป้วนเปี้ยนอยู่ทั่ว ซึ่งหานเซิ่นกังวลว่าอาจจะไปเจอกับพวกมันเข้า ถ้าเขาเจอกับซีโน่เจเนอิคที่เป็นระดับเทพเจ้าขั้นทรานมิวเทชั่นหรือสูงกว่า เขาก็ไม่สามารถต่อสู้กับมันได้

 

แต่ความกังวลของหานเซิ่นไม่เป็นจริง ในระหว่างทางเขาไม่เห็นซีโน่เจเนอิคแบบนั้นเลยสักตัว ซีโน่เจเนอิคที่เขาพบเห็นเป็นแค่ซีโน่เจเนอิคที่ไม่ได้เป็นภัยอะไรต่อเขา

 

ที่สุดแล้วก็อตสปิริตทัชก็มาหยุดอยู่ที่หุบเขาแห่งหนึ่ง

 

หานเซิ่นเห็นว่าหุบเขานั้นเขียวชอุ่ม มันมีพืชผักอยู่มากมาย ซึ่งรวมถึงป่าไผ่ขนาดใหญ่ ไผ่นั้นเขียวขจีจนดูเหมือนกับหยก

 

ก็อตสปิริตทัชบินเข้าไปในป่าไผ่ และหานเซิ่นก็ตามมันไปติดๆ พวกเขาไปถึงพื้นที่ว่างในใจกลางของป่าไผ่ และในพื้นที่นั่นมีดอกไม้สีขาวขนาดเล็กอยู่

 

เมื่อหานเซิ่นเข้าไปใกล้ๆ เขาก็สังเกตเห็นว่าดอกไม้สีขาวขนาดเล็กนั่นแตกต่างไปจากดอกไม้ธรรมดาๆ พวกมันดูเหมือนกับแฟรี่ที่สวมใส่ชุดคลุมสีขาว ใบหน้าเล็กๆของพวกมันดูสวยงาม และเมื่อหานเซิ่นมองดูใกล้ๆ เขาก็เห็นแม้กระทั่งขนตาของพวกมัน

 

แต่ดอกไม้แฟรี่ทั้งหมดหลับอยู่ มันยากที่จะบอกได้ว่าพวกมันเป็นสิ่งมีชีวิตจริงๆหรือเปล่า

 

ก็อตสปิริตทัชบินเข้าไปหาพวกมัน การกระพือปีกของมันสร้างสายลมที่รุนแรงพอจะปลุกให้เหล่าดอกไม้แฟรี่ตื่นขึ้นมา เมื่อพวกมันลืมตาขึ้นมา พวกมันทั้งหมดก็ไปรวมตัวกันในจุดๆเดียวราวกับว่าพวกมันหวาดกลัวต่อบางสิ่งบางอย่าง

 

“ข้าเสนอทั้งหมดนี่เป็นการแลกเปลี่ยน” ก็อตสปิริตทัชพูดขณะที่บินไปใกล้กับดอกไม้ มันใช้จิตใจเพื่อสื่อสารกับหานเซิ่นอีกครั้ง

 

“พวกนี้คืออะไรกัน?” หานเซิ่นมองไปที่ดอกไม้ขาวที่ดูเหมือนกับแฟรี่ เขาสัมผัสได้ถึงพลังชีวิตที่ทรงพลังของพวกมัน

 

“ดอกไม้แฟรี่” ก็อตสปิริตทัชตอบ

 

“พวกมันทำอะไรได้?” หานเซิ่นถาม

 

“ก็อตคิงบีชอบพวกมัน” ก็อตสปิริตทัชพูดผ่านจิตใจของมันอีกครั้ง

 

“นั่นหมายความว่ายังไง?” หานเซิ่นไม่เข้าใจ

 

“ถ้าเจ้าต้องการจะดึงดูดก็อตคิงบี เจ้าจำเป็นต้องใช้พวกมัน…”
ถึงแม้ความคิดของก็อตสปิริตทัชตัวนี้จะชัดเจน แต่ความสามารถในการสื่อสารของมันก็ยังมีขีดจำกัดอยู่ มันสามารถพูดบางสิ่งที่ง่ายๆได้ แต่การอธิบายเรื่องที่ซับซ้อนนั้นอยู่เหนือความสามารถของแมลงตัวน้อยนี้

 

หานเซิ่นเข้าใจแค่ว่าดอกไม้แฟรี่พวกนี้สามารถใช้เพื่อดึงดูดก็อตคิงบีได้ และก็อตคิงบีก็คงจะมีประโยชน์อะไรบางอย่าง

 

แน่นอนว่านั่นเป็นเพียงแค่สิ่งที่ก็อตสปิริตทัชเชื่อ แต่หานเซิ่นไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับก็อตคิงบีมาก่อน ด้วยเหตุนั้นเขาจึงไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เจ้าแมลงเสนอนั้นเป็นอะไรที่คุ้มค่าหรือเปล่า

 

“เจ้าต้องการเลือดมากขนาดไหน?” หานเซิ่นถามขณะที่มองไปที่ก็อตสปิริตทัช

 

“หนึ่งร้อยหยด” ก็อตสปิริตพูดในจิตใจของหานเซิ่น

 

“นั่นมากเกินไป ดอกไม้หนึ่งดอกต่อเลือดหนึ่งหยดเป็นยังไง? ให้ข้านับก่อนนะ มันมีดอกไม้แฟรี่อยู่ทั้งหมดสิบเจ็ดดอก ดังนั้นข้าจะมอบเลือดให้กับเจ้าสิบเจ็ดหยด ตกลงใช่ไหม?” หานเซิ่นถาม

 

หานเซิ่นไม่ได้รีบตอบตกลงในทันที เพราะยังไงซะเขาก็ยังไม่แน่ใจว่าจะได้รับประโยชน์อะไรจากดอกไม้แฟรี่พวกนี้ แต่ทว่าเขาสนใจในตัวก็อตสปิริตทัช มันรู้จักเอาท์เตอร์สกายเป็นอย่างดี ดังนั้นการสร้างสัมพันธ์ที่ดีกับเจ้าแมลงอาจจะมีประโยชน์ต่อเขาในอนาคต

 

“ตกลง” ก็อตสปิริตทัชตอบด้วยความมั่นใจ

 

“ข้าจะใช้ดอกไม้พวกนี้ได้ยังไง?” หานเซิ่นถามขณะที่มองไปที่ดอกไม้แฟรี่

 

“ขุดรากพวกมันขึ้นมาและเอาพวกมันกลับไป” ก็อตสปิริตทัชตอบ

 

“พวกมันจะตายไหม?” หานเซิ่นมองดอกไม้ที่ดูเหมือนกับแฟรี่ เขาไม่อยากจะทำร้ายสิ่งมีชีวิตที่สวยงามโดยไม่จำเป็น

 

“ไม่ แต่หลังจากที่กลับไปแล้ว เจ้าต้องนำมันไปปลูกในสวน” ก็อตสปิริตทัชพูด

 

“ถ้าอย่างนั้นก็เป็นอันตกลง” หานเซิ่นพับแขนเสื้อและเริ่มขุดเอาดอกไม้ขึ้นมาทีละดอก

 

“เลือด” ก็อตสปิริตทัชพูดขณะที่บินมาบนมือของหานเซิ่น

 

หานเซิ่นไม่ลังเล เขาบีบเลือดสิบเจ็ดหยดออกมาและปล่อยให้มันนองอยู่บนฝ่ามือของเขา ก็อตสปิริตทัชบินลงไปหาเลือดราวกับหมาป่าที่หิวกระหาย มันดื่มเลือดทั้งหมดเข้าไปในชั่วพริบตา

 

ร่างกายคริสตัลของเจ้าแมลงเริ่มจะถูกย้อมด้วยแสงสีแดง มันเริ่มจะดูเหมือนกับงานศิลปะที่ทำขึ้นมาจากคริสตัลสีชมพู

 

หานเซิ่นขุดเอาดอกไม้แฟรี่ทั้งหมดขึ้นมาจากพื้น ดอกไม้แฟรี่ตัวสั่นขณะที่เขาทำการขุดพวกมันขึ้นมา พวกมันดูหวาดกลัว

 

“ไม่ต้องกังวล ข้าไม่ได้จะทำร้ายพวกเจ้า” หานเซิ่นพูดด้วยรอยยิ้ม ดอกไม้พวกนี้เป็นอะไรที่น่ารักมากๆ ถึงแม้พวกมันจะสามารถกินได้ แต่เขาก็ไม่อยากจะกินพวกมัน

 

ก็อตสปิริตทัชบินขึ้นจากมือของหานเซิ่นและเริ่มทำการขุดลงไปในพื้นที่อยู่ถัดไปจากรากของดอกไม้แฟรี่

 

“นี่เจ้ากำลังจะทำอะไร?” หานเซิ่นถามด้วยความอยากรู้

 

“ข้ากำลังจะนอน” เสียงของก็อตสปิริตทัชดังขึ้นในจิตใจของเขา หลังจากนั้นเจ้าแมลงก็จมหายลงไปใต้ดิน

 

หานเซิ่นถามอีกหลายคำถาม แต่เขาไม่ได้รับคำตอบจากก็อตสปิริตทัช ในตอนนี้เขารู้ว่าจำเป็นต้องกลับไปที่บ้านไม้พร้อมกับดอกไม้แฟรี่

 

“เอ็กซ์ควิสิทคงจะรู้วิธีการใช้ดอกไม้แฟรี่พวกนี้ เราควรจะถามเธอเมื่อเธอกลับมา” หานเซิ่นบินออกจากหุบเขาและตรงกลับไปที่บ้านไม้บนยอดเขา

 

แต่ทว่าก่อนที่หานเซิ่นจะกลับไปถึงบ้านไม้ รูปปั้นหยกก็สั่นไหวและเรืองแสงขึ้นมา นั่นบ่งบอกว่าเอ็กซ์ควิสิทกลับเข้ามาในระยะ เธอจะสัมผัสหานเซิ่นได้อีกครั้งหนึ่ง