“ดูน่าอร่อยนะ”

ผมพูดพลางมองดูการจัดเรียงอาหารที่วางอยู่เต็มโต๊ะ บริการที่นี่อยู่ในระดับ 5 ดาวเลยแหละ อาหารที่เราสั่งไว้ก็มาถึงภายใน 15 นาทีต่อมา โดยที่ทุกอย่างดูน่ากินมาก แค่กลิ่นหอมของอาหารก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ทุกคนหิว

“ฉันเลือกมาให้นายโดยเฉพาะเลยนะ”

สการ์เล็ตพูดขณะที่เธอมองตาผมและยิ้ม ดวงตาอันอบอุ่นของเธอเต็มไปด้วยความรักเมื่อเธอมองมาที่ผม 

ผมผงะไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มเมื่อพูดกับเธอ

“งั้นเหรอ…ถ้างั้นสักวันผมจะให้เธอได้ชิมอาหารฝีมือผมนะ”

“นายทำอาหารเป็นด้วยเหรอ?”

สการ์เล็ตมองมาที่ผมอย่างงุนงงและประหลาดใจ แต่ก็ถือเป็นเรื่องปกติ ผมหมายความว่าขุนนางที่มีอำนาจคนไหนจะเรียนทำอาหารกัน? 

เมื่อเห็นแววตาของสการ์เล็ต ผมก็ยิ้มอย่างซุกซนขณะที่พูด

“เมื่อก่อนผมสนใจเรื่องการทำอาหารมาก เธอก็เห็นว่าครอบครัวของผมเคยอยู่ในสภาพที่ไม่สมบูรณ์และผมคิดว่าบางทีการทำอาหารให้พวกเขากิน จะทำให้ผมได้ใกล้ชิดกับพวกเขามากขึ้น”

ขณะที่ผมพูดคำสุดท้าย ใบหน้าของผมก็มีเริ่มมีรอยยิ้มที่ ‘เศร้า’ และ ‘หดหู่’ แค่ท่าทางที่ ‘ไร้พลัง’ ของผมพร้อมกับใบหน้าที่เป็นธรรมชาติก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้หัวใจของผู้หญิงทุกคนในห้องนี้สั่นคลอนอย่างน่าเศร้า 

สการ์เล็ตรู้สึกเหมือนหัวใจของตัวเองถูกบีบเมื่อเห็นท่าทางที่ ‘อ่อนแอ’ ของผม

“ฉันเข้าใจ…มันคงเป็นเรื่องยากสำหรับนายสินะ”

สการ์เล็ตพยายามซ่อนสีหน้าที่แท้จริงของเธอไว้ เมื่อเห็นอย่างนั้นผมก็ส่ายหัวให้เธอ รอยยิ้มที่ ‘สดใส’ และ ‘บริสุทธิ์’ ที่ทำให้ผู้หญิงทุกคนในห้องตาบอดก็เข้ามาแทนที่บนใบหน้าผม

“ไม่หรอก ตอนนี้ผมสบายดีสการ์เล็ต ผมเรียนทำอาหารเพื่อทำให้ครอบครัวเป็นหนึ่งเดียวกันและผมก็สามารถบรรลุเป้าหมายนั้นได้แล้ว ผมไม่สนใจธรรมเนียมอันสูงส่งใดๆ ตราบใดที่คนที่ผมรักมีความสุข ผมก็จะมีความสุขเช่นกัน ”

ปิดท้ายด้วยใบหน้าของผมที่หวนคิดถึงอดีต พร้อมกับรอยยิ้มที่สดใสของผมก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้กับผู้หญิงทุกคนในห้องยิ้มได้ 

สการ์เล็ตรู้สึกเหมือนหัวใจของตัวเองเต้นเร็วขึ้นเมื่อใบหน้าของเธอสว่างเป็นสีแดงขณะที่มองหน้าผม หัวใจของเธอเต้นเร็วมากจนเธอรู้สึกเจ็บแปลบๆ แต่แค่นั้นก็ยังไม่เพียงพอที่จะทำให้เธอละสายตาจากใบหน้าของผมได้

“สการ์เล็ต เธอโอเคไหม?”

ผมถามด้วยความเป็นห่วงขณะที่มองไปที่สการ์เล็ต ในขณะเดียวกันผมก็หัวเราะในใจให้กับชัยชนะของตัวเอง

‘หึหึหึ…นี่คือสิ่งที่เธอจะได้รับจากการยุ่งกับหัวใจของฉัน’

เมื่อได้ยินผมเรียกชื่อเธอ สการ์เล็ตก็คลายความงุนงงอย่างรวดเร็วก่อนที่เธอจะยิ้มและโบกมือขณะที่ตอบกลับ

“อะ-อ่า ฉันสบายดี ทำไมเราไม่กินกันเลยหล่ะ?”

สการ์เล็ตพูดอย่างพยายามปกปิดความเขินอาย 

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ผมก็ผงกหัวขณะที่เราทั้งคู่ดำดิ่งลงไปในอาหาร เช่นเดียวกับที่เราใช้เวลาครึ่งชั่วโมงถัดไปในการกินอาหารพร้อมกับที่เราพูดคุยกัน ดนตรีและเสียงร้องที่เงียบสงบคลออยู่เบื้องหลังเป็นสภาพแวดล้อมที่ผ่อนคลายอย่างแท้จริง

“อร่อยมากเลย”

“เห็นด้วย”

สการ์เล็ตพยักหน้ารับคำของผม 

หลังจากนั้นเราก็ลุกขึ้นยืน ผมยิ้มรับและพยักหน้าให้สาวใช้ก่อนจะเดินออกจากร้านไป ขณะที่เรากำลังเดินออกไป ผมก็รู้สึกว่ามีคนกำลังจับมือตัวเองไว้อยู่ และพอผมหันไปทางขวาก็พบกับสการ์เล็ตที่กำลังจับมือผมด้วยใบหน้าสีชมพูอยู่ ผมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะจับมือกับเธอและเดินจูงมือกันออกไปข้างนอก

เมื่อรู้สึกถึงมือของผมที่พันกับเธอ สการ์เล็ตก็ยิ้มอย่างมีความสุขขณะที่เธอพาผมผ่านถนนที่วุ่นวายของโรเซียน่า เหมือนกับที่ผ่านมาเมื่อเราเดินไปตามถนนสุดลูกหูลูกตา

“ตอนนี้เราจะไปไหนกันต่อหล่ะ?”

“ช้อปปิ้ง!”

สการ์เล็ตพูดโดยไม่ลังเล 

ผมได้แต่ส่ายหัวไปมากับเธอ ภายในไม่กี่นาทีเราก็มาถึงตึกที่ขายเสื้อผ้า โดยไม่เสียเวลาแม้แต่นาทีเดียว สการ์เล็ตจับมือผมขณะที่เธอรีบเข้าไปในบริเวณที่แพงที่สุดและปิดพื้นที่ ขณะที่เราเดินตามยามที่รออยู่ข้างนอก เขาก็ประหลาดใจเช่นกันที่เรามาถึงอย่างกะทันหัน

ตอนแรกเขามองเราทั้งคู่อย่างสงสัยแต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรเพราะเขาสังเกตเห็นท่าทางที่เหมือนขุนนางของเรา แม้ว่าเขาจะมองสการ์เล็ตเป็นพิเศษ แต่เขาก็ยังรู้สึกงุนงงขณะที่มองเธอ

สการ์เล็ตไม่ได้พูดอะไรอีกในขณะที่เธอยื่นกระดาษอีกแผ่นต่อหน้าเขา เมื่อเห็นกระดาษแล้วตาของชายคนนั้นก็เบิกกว้างก่อนที่เขาหลีกทางให้เราทั้งคู่

เราไม่ได้มองเขาอีกเป็นครั้งที่สองเมื่อเราเข้าไปในห้อง แม้ว่าผมจะรู้สึกว่าชายคนนั้นกำลังมองสการ์เล็ตด้วยความเคารพอยู่ก็ตาม แต่ผมก็ส่ายหัวในใจกับพฤติกรรมนี้เพราะผมใช้เวลามากมายกับสาวงามต่างๆ จนลืมไปว่าสการ์เล็ตเองก็เป็นคนสวยเหมือนกัน ความสวยของเธอนั้นทำเอาหนุ่มๆ ตาค้างกันไปเลย แต่ถ้ามีใครมาแตะต้องเธอล่ะก็ ผมคงทำได้แต่ภาวนาให้กับดวงวิญญาณที่น่าสงสารเหล่านั้น

“มันรบกวนเธอหรือเปล่า?”

ผมถามขณะมองไปที่สการ์เล็ตที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด 

เมื่อได้ยินคำพูดของผม เธอก็ขมวดคิ้วอย่างผ่อนคลายขณะที่ตอบกลับมา

“ก็นิดหน่อย แต่ตอนนี้ฉันชินกับมันแล้ว มันก็ไม่ใช่ว่าฉันจะไปฆ่าพวกเขาเพียงเพราะพวกเขามองฉันได้หรอกถูกไหม? ทำไมหล่ะ? นายหึงหรอ?”

ขณะที่เธอพูดคำสุดท้าย สการ์เล็ตก็ยิ้มให้ผมอย่างซุกซน ผมไม่ได้รู้สึกอะไรในขณะที่ผมจับมือเธอไว้แน่นและตอบกลับเธอไปในขณะที่กำลังมองเข้าไปในดวงตาของเธอ

“เปล่า ผมไม่ได้หึงหรอก ผมแค่ไม่ชอบที่พวกนั้นมองเธอเหมือนเธอเป็นแค่ของเล่นที่พวกนั้นเล่นได้ จากที่ผมรู้มา สการ์เล็ตเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งและงดงามและผมรู้สึกว่าเธอสมควรได้รับการให้เกียรติในเรื่องนี้ ไม่ควรถูกปฏิบัติเหมือนเป็นสิ่งประดับ”

ผมพูดด้วยสีหน้าจริงจัง 

เมื่อได้ยินแบบนั้นสการ์เล็ตก็งุนงงอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นแบบนั้นผมก็ยิ้มให้กับท่าทางของเธอ

‘สการ์เล็ต ฉันจะไม่รู้เกี่ยวกับเธอได้ยังไง?’

ผมคิดขณะที่มองสการ์เล็ตที่กำลังงุนงง ในตอนที่ผมเล่นเกมนี้ผมได้รู้จักบุคลิกของสการ์เล็ตเป็นอย่างดี เธอเป็นคนที่ต้องการได้รับการยอมรับว่าเธอเป็นใคร เธอไม่ต้องการได้รับการปฏิบัติเหมือนผู้หญิงที่เป็นเพียงของประดับ เธอต้องการที่จะได้รับการยอมรับในตัวตนของเธอและเธอจะรู้สึกอย่างไรเมื่อคนที่เธอรักคิดเหมือนเธอหล่ะ? และผมก็ไม่ต้องรอนานเพื่อรู้ถึงคำตอบ

+50,000 ความชอบ

‘ให้ตายเถอะ ดูนั่นสิ’

“สการ์เล็ต?”

ผมเรียกชื่อเธอและเมื่อได้ยินผมเรียกเธอ สการ์เล็ตก็รีบผละจากความงุนงง เธอไม่แม้แต่จะมองมาที่ผม เธอหันหลังให้ผมขณะที่เธอเดินนำหน้าผมไป 

ผมได้แต่หัวเราะให้กับท่าทางที่น่ารักของเธอ แต่ก็ดีที่ผมไม่ได้เห็นหน้าเธอ ไม่อย่างนั้นผมคงหนีไปจากที่นี่ไปแล้ว

เพราะตอนนี้ใบหน้าของสการ์เล็ตนั้นแดงก่ำแดงไปหมด ขณะที่ดวงตาของเธอเคลื่อนไหวไปมาอย่างผิดปกติ เธอหายใจเข้าลึกๆ เพื่อพยายามควบคุมตัวเอง เธอใช้มานาเพื่อสงบสติอารมณ์ แต่สุดท้ายเธอก็ทำได้เพียงกัดริมฝีปากของตัวเองเพื่อควบคุมอารมณ์ของเธอไว้

‘ใจเย็นๆ ไว้สการ์เล็ต ใจเย็นๆ ตอนนี้เธอยังดึงความปรารถนาของเธอออกมาไม่ได้ ฉันต้องรอไปก่อน แต่ฉันอยากจะลักพาตัวเขาและทำให้เขาเป็นของฉันจริงจริ๊งงงงงงงงงงง อ๊าาา รอยยิ้มของเขา ฉันแค่ไม่อยากให้ใครเห็นมันเลย’

‘ฉันแค่ต้องรอจนกว่าจะได้รับโอกาสของฉัน!’

สการ์เล็ตพูดในขณะที่มีแสงที่แน่วแน่ฉายผ่านดวงตาของเธอ ขณะที่ผมได้แต่ยิ้มตามหลังสการ์เล็ต โดยไม่รู้เลยว่าความอันตรายกำลังเข้าหาตัวเองอยู่ ครั้งนี้ผมทำพลาดอีกแล้วจริงๆ

-Donate-

True Money Wallet ID : mraxzy 

ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต\