“นี่โซเนีย…วันนี้เธอมีอะไรสำคัญที่ต้องทำหรือเปล่า?”

คลาร่าถามด้วยนัยน์ตาเป็นประกายระยิบระยับดวงดาว เมื่อได้ยินดังนั้นโซเนียก็ส่ายหัว เธอพึ่งคบกันได้ไม่กี่สัปดาห์ แต่คลาร่าก็เป็นเหมือนพี่น้องของเธอไปแล้ว เนื่องจากเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ทั้งคู่มาช้อปปิ้ง, พักผ่อนและจิบเครื่องดื่มกัน

“เปล่า ฉันว่างอยู่ เธอถามทำไมเหรอ?”

โซเนียเอียงศีรษะอย่างน่ารักตอบ 

คำถามของเธอทำให้คลาร่าเริ่ม ‘กระตุก’ ขณะที่เธอ ‘เขินอาย’ มองไปที่ฝูงชนก่อนจะพูดต่อ

“ก็ฉันต้องการให้เธอช่วยอะไรบางอย่างหน่ะ”

“ช่วยอะไรงั้นเหรอ?”

โซเนียถามพร้อมลุยทุกศึกที่คลาร่าอยากไป

คลาร่า ‘ยิ้ม’ ขณะที่ตอบ

“เธอก็รู้ว่าอีกสัปดาห์นับจากวันนี้เป็นวันพิเศษสำหรับเราทั้งคู่ เป็นครั้งแรกที่เราทำ ‘มัน’ กันหน่ะ”

ทันทีที่คลาร่าพูดจบ โซเนียก็แสดงปฏิกิริยาเมื่อน้ำผลไม้ของเธอพุ่งออกจากปาก เธอไอพร้อมกับหน้าที่กลายเป็นสีแดงขณะพูด

“แค่ก…แค่ก…แล้วเธออยากให้ฉันทำอะไรหล่ะ?”

เมื่อได้ยินคำพูดของโซเนีย คลาร่าก็มองไปที่โซเนียอย่างเขินอาย

“ก็ฉันอยากหาอะไรที่เหมาะกับรสนิยมของเขาในวันนั้น และฉันรู้ว่าเขาเก็บไดอารี่ลับเกี่ยวกับ ‘ความปรารถนา’ ของเขาไว้ในห้องประชุม ดังนั้นฉันจึงอยากให้เธอช่วยแอบเข้าไปดูให้หน่อย”

“อ-เอาจริงงั้นเหรอ?”

โซเนียถามด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ ทั้งหมดนี้มากไปสำหรับคนไร้เดียงสาอย่างเธอ เธอไม่เคยมีจูบแรกมาก่อนเลยด้วยซ้ำ แต่เธอก็เคยได้ยิน ‘ประสบการณ์’ ของคลาร่าจากปากของอีกฝ่ายมาแล้ว และมันก็ทำให้เธอหน้าแดงระเรื่ออยู่เสมอ

ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าคลาร่ารักออสตินมาก….มากจนน่าใจหาย

จนถึงตอนนี้เธอได้ฟังแล้วว่าออสตินช่วยชีวิตคลาร่าและให้ชีวิตใหม่กับเธอได้อย่างไร เกี่ยวกับวิธีที่เขาไม่ผลักไสคลาร่าออกไปเมื่อพบว่าเธอมี ‘ด้านมืด’ และอีกมากมาย อย่างน้อย 1 ใน 3 ของคำพูดที่ออกมาจากปากของคลาร่านั้นจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับออสตินเสมอ

ถึงตอนนี้โซเนียมีการประเมินออสตินไว้สูงมาก ไม่เพียงแต่จากคำพูดของคลาร่าเท่านั้น แต่ยังจากการสังเกตของเธอเองด้วย แค่วิธีที่เพื่อนๆ ของเขาปฏิบัติตัวเมื่ออยู่ใกล้เขาก็เพียงพอแล้วสำหรับโซเนียที่จะรู้ว่าเขาไม่ใช่คนเลวหรือชั่วร้าย ความเคารพที่มาจากแต่ละคนแสดงให้เห็นว่าพวกเขานับถือออสตินไว้ในใจมากเพียงใด

คงจะเป็นการโกหกถ้าบอกว่าเธอไม่ได้สนใจเขาเลยสักนิด แต่นั่นเป็นเพียงเสน่ห์เล็กๆ น้อยๆ ของออสตินเท่านั้น อันที่จริงเธอแน่ใจว่านักเรียนหญิงจำนวนมากจะกระโดดโลดเต้นเลยแหละหากมีโอกาสที่จะได้อยู่กับเขา 

ตอนนี้เขาอยู่ในอันดับต้นๆ ของผู้ชายที่เป็นที่ต้องการมากที่สุดในสถาบันและเธอก็สามารถบอกได้ว่าเขาคู่ควรกับตำแหน่งนั้นแล้ว

เธอรู้สึกประหลาดใจมากเมื่อได้ยินว่าออสตินและคลาร่าเป็นคู่รักกัน แต่เธอก็ทำได้แค่อวยพรให้แก่พวกเขา แม้ว่าเธอจะเสียใจที่เพื่อนของตัวเองไม่สามารถเปิดเผยความรักให้โลกรู้ได้ แต่จากที่คลาร่าเล่ามา เธอรู้ว่าคลาร่ามีความสุขกับสิ่งที่สิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ และออสตินก็สัญญาว่าจะแต่งงานกับคลาร่าในอนาคตด้วย เธอรู้ว่าคลาร่าจะมีชีวิตที่มีความสุขในอนาคต เธอทั้งมีความสุขและอิจฉาในเวลาเดียวกัน

“งั้นเธอจะช่วยฉันไหม?”

“แน่นอน”

โซเนียพยักหน้าด้วยความยินดีที่ได้ช่วยเพื่อน 1 ชั่วโมงต่อมาพวกเธอก็แอบเข้าไปในห้องของออสตินเพื่อมองหาสิ่งที่อาจเป็นหนังสือที่คลาร่าพูดถึง โซเนียรู้สึกได้ว่าหัวใจของตัวเองกำลังเต้นแรงด้วยความตึงเครียด 

โซเนียแอบไปรอบๆ ห้องโดยไม่ได้รับอนุญาต ยิ่งกว่านั้นในใจของเธอก็มีความรู้สึกแปลกประหลาดบางอย่าง บอกให้เธอออกไป แต่เธอก็สลัดลางสังหรนั้นและพยายามช่วยเพื่อนของตัวเองต่อไป

“เธอเจออะไรบ้างไหม?”

คลาร่ากระซิบ ซึ่งโซเนียก็ทำเพียงแค่ส่ายหัว แต่ขณะที่พวกเธอกำลังค้นหาภายในห้องอยู่นั้น ก็ได้มีเสียงที่ทั้งคู่ที่คุ้นเคยเอามากๆ ดังขึ้นมา

“ฉันมีเรื่องบางอย่างอยากจะคุยกับนายต่อได้ไหม?”

“ได้สิ…ฉันเองก็มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยเหมือนกัน”

“งั้นเหรอ? ถ้างั้นทำไมไม่ย้ายไปห้องฉันหล่ะ? ที่นั่นน่าจะเป็นส่วนตัวกว่านะ”

ทั้งคลาร่าและโซเนียที่ได้ยินเสียงของออสตินและเลโอนาร์โด เสียงของพวกเขาเข้ามาใกล้ดังขึ้นในอกของโซเนีย เมื่อมองไปเธอก็เห็นว่าคลาราเองก็ประหลาดใจเช่นกัน

“บ้าจริง! ออสตินควรหายไปอย่างน้อย 1 ชั่วโมงสิ!”

คลาร่าสบถขึ้นมา และเมื่อเห็นท่าทางตื่นตระหนกของเธอ โซเนียก็รู้ว่าปัญหากำลังก่อตัวขึ้นแล้ว เธอรีบเดินไปหาคลาร่าก่อนจะกระซิบ

“เอาไงกันดี?”

“ก่อนอื่นฉันต้องซ่อนเธอก่อน การที่ฉันอยู่ที่นี่ไม่ใช่ปัญหา ฉันสามารถบอกเขาได้ว่าตัวเองกำลังทำความสะอาดอยู่ และออสตินจะยกโทษให้ฉัน แต่เขาคงจะไม่ชอบถ้ารู้ว่าเธอแอบเข้ามา”

“ถ้างั้นฉันควรทำยังไงหล่ะ?”

โซเนียถามกลับด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล 

คลาร่าเริ่มมองไปรอบๆ และในที่สุด สายตาของเธอก็จับเข้ากับตู้ขนาดใหญ่ก่อนจะดึงโซเนียไปทางมันพร้อมกับกระซิบขึ้นมา

“ไป…ไปซ่อนในนั้น! เขาไม่น่าจะรู้ว่าเธออยู่ในนี้ รอจนกว่าพวกเขาจะออกไป แล้วจะไม่เป็นไร”

“เดี๋ยวก่อน! เธอแน่ใจหรือว่าพวกเขาจะไม่สังเกตหน่ะ?”

“ไม่ เขาไม่สังเกตเห็นหรอก แถมนี่ยังเป็นทางเลือกเดียวของเราด้วย เข้าไปเร็ว”

คลาร่าขยับตัวด้วย ‘ความกังวล’ ขณะผลักโซเนียเข้าไปในตู้ที่ขังเธอไว้ ด้วยความกระวนกระวายของคล่าร่า จึงทำให้โซเนียไม่ได้สังเกตเห็นวงเวทย์ที่สว่างขึ้นบนตู้เลย 

ขณะโซเนียซ่อนตัวจากทุกคน ถ้าเธอรออีกหน่อย คิดว่าเธอคงจะเห็นรอยยิ้มซุกซนที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคลาร่าในตอนที่ผลักเธอเข้ามาในตู้แล้ว

น่าเศร้าที่ตอนนี้ทุกอย่างกำลังจะเล่นผิดทาง ทันทีที่โซเนียถูกล็อก ประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับออสตินและเลโอนาร์โดที่เดินเข้ามา 

เมื่อเห็นคลาร่า ออสตินก็แสดงปฏิกิริยา ‘ประหลาดใจ’ ในทันที

“คลาร่า เธอมาทำอะไรที่นี่หน่ะ?”

“ไม่มีอะไรค่ะ ฉันแค่ทำความสะอาดเฉยๆ ค่ะ”

“แต่เมื่อเช้าไม่ใช่ว่าเธอทำความสะอาดไปแล้วเหรอ?”

“ฉันแค่ทำให้น-แน่ใจหน่ะค่ะ”

คลาร่าตอบกลับด้วยท่าทีที่ ‘ลนลาน’ เล็กน้อย ดูเหมือนพยายามจับสถานการณ์ 

ออสตินมองเธออย่าง ‘สงสัย’ แต่สุดท้ายเขาก็ส่ายหัว

“เห้อออ…ก็ได้ ฉันจะเชื่อเธอ ถ้างั้นเธอก็ออกไปก่อนเถอะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับเลโอนาร์โดหน่ะ”

“ค่ะ”

คลาร่าพยักหน้าก่อนจะเริ่มเดินออกไป และไม่ลืมที่จะมองไปยังตู้ที่มีรูเล็กๆ อย่างปลอบโยน สายตาของเธอก็จับจ้องไปที่โซเนียที่ดูเหมือนจะปลอบโยนเธอว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย 

โซเนียทำได้เพียงปิดปากและเฝ้าดูสิ่งที่เกิดขึ้น เธอพยายามควบคุมตัวเองขณะหายใจเข้าลึกๆ

“แล้วนายอยากคุยเรื่องอะไรหล่ะ?”

เมื่อได้ยินคำพูดของออสติน โซเนียก็เพ่งสายตาไปที่ด้านหน้าของตัวเองพร้อมกับพยายามอย่างที่สุดที่จะไม่ถูกพบ 

แม้ว่าเธอจะกลัวแต่ความอยากรู้อยากเห็นก็ยังคงเต็มอยู่ในหัวใจของเธอ

“ฉันมาคุยกับนายเรื่องเอลด้าหน่ะ”

แต่ทันทีที่เธอได้ยินคำพูดของเลโอนาร์โด เธอก็รู้สึกเหมือนถูกบีบหัวใจ เธอกลั้นความรู้สึกไว้ขณะที่เฝ้าดู

“เอลด้าเหรอ? นายต้องการจะพูดอะไรเกี่ยวกับเธอหล่ะ?”

ออสตินถามโดยนั่งตรงข้ามกับเลโอนาร์โด

“อืมมม…ฉันคิดว่าเธอคงกำลังมีปัญหาอยู่”

เลโอนาร์โดพูดขณะที่ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ออสตินเพื่อพยายามหาหลักฐานชิ้นหนึ่งแต่สิ่งที่เขาเห็นคือใบหน้าประหลาดใจเมื่อออสตินตอบกลับ

“เอลด้ากำลังมีปัญหางั้นเหรอ? นั่นเป็นเรื่องที่ตลกดีนะ”

“ไม่…ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ”

“นายมีหลักฐานไหม?”

“น-นั่นมัน…ไม่มี”

เลโอนาร์โดยอมแพ้ในขณะส่ายหัว แต่ลึกๆ แล้วเขาแค่รู้สึกว่าสิ่งต่างๆ มันอาจจะถูกต้อง ไม่มีพี่ชายที่ดีคนไหนที่จะใจเย็นกับข่าวน้องสาวของตัวเองที่อาจมีอันตรายหรอก

“ถ้านายกำลังพูดถึงปัญหา นายควรสนใจที่โซเนียดีกว่านะ”

เมื่อได้ยินคำพูดของออสติน ดวงตาของเลโอนาร์โดก็หรี่ลง ครู่หนึ่งมานาก็เพิ่มขึ้นในร่างกายของเขา แต่เขาก็รั้งตัวเองไว้ขณะที่ถามกลับ

“นายหมายความว่ายังไง?”

“นายไม่รู้งั้นเหรอ?”

ออสตินถามกลับด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่เชื่อซึ่งทำให้เลโอนาร์โดไม่พอใจ

“หมายความว่าไงที่ฉันไม่รู้?”

แต่เลโอนาร์โดก็ไม่ได้รับคำตอบ 

ออสตินลุกขึ้นจากที่นั่งและเริ่มรินเครื่องดื่ม ขณะจิบไวน์คุณภาพดีอยู่เขาก็พูดขึ้นมา

“นายไม่รู้เกี่ยวกับสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับเธองั้นเหรอ?”

“นายพูดถึงเรื่องกลั่นแกล้งเล็กๆ น้อยๆ นั่นเหรอ มันไม่มีอะไรหรอก”

เลโอนาร์โดตอบกลับอย่างเย็นชา

“นายกำลังบอกว่าการทำกระดูกหัก, การพยายามเกินกว่าร่างกายของเธอเองจะทำได้, พยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ทันนาย, การเผชิญกับการสูญเสียเลือดและการถูกทุบตีเป็นเรื่องเล็กน้อยงั้นเหรอ?”

วินาทีที่เขาพูดคำเหล่านั้น ดวงตาของเลโอนาร์โดก็เบิกกว้างขึ้นมา เขาไม่รู้เรื่องนี้เลย และรู้สึกหนักใจมาก 

ขณะที่เขากำลังจะตอบ เขาก็เห็นรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของออสติน ไม่นานความทรงจำเกี่ยวกับสิ่งที่พูดกับบาร์เล่ย์เมื่อวานนี้ก็ปรากฏขึ้นในหัวของเขา คำพูดของเลโอนาร์โดติดอยู่ที่คอ เป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถพูดมันออกมาได้

“แล้วไงหล่ะ? เธอไม่ได้เป็นอะไรมากเลยสำหรับฉัน”

“….!!….”

คำพูดของเขาทำลายหัวใจที่เขาไม่มีวันได้กลับคืนมาโดยไม่รู้ตัว

 

 

 

-Donate-

True Money Wallet ID : mraxzy 

ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต\