“มองอะไรของนายกัน?”

คาร์มีเลียถามเมื่อสังเกตเห็นว่าผมกำลังจ้องเธอที่ทานอาหารที่ผมทำอยู่ 

ผมยักไหล่ที่ก่อนจะตอบกลับเธอไป

“เปล่าครับ แค่ผมมีนิสัยชอบดูคนอื่นกินอาหารของตัวเองหน่ะครับ ปฏิกิริยาของพวกเขามักจะเป็นแรงผลักดันให้ผมทำอาหารให้ดีขึ้น แถมปฏิกิริยาของคุณก็น่าสนใจทีเดียวเลยครับ”

“โอ้? ยังไงหล่ะ?”

คาร์มีเลียถามขึ้นมา โดยที่แม้ว่าตอนนี้มือของเธอจะยังคงยัดอาหารเข้าปากอย่างมีสไตล์อยู่ก็ตาม

“ก็อย่างเช่นรุ่นพี่คาร์เมลมีปฏิกิริยาบนใบหน้าของเธอเสมอ คุณสามารถบอกได้ว่าเธอชอบมัน ในขณะที่สำหรับคุณ มันซับซ้อนกว่าครับ แทบไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ แต่ว่าแต่ละคนต่างก็น่ารัก…”

สิ่งนี้ทำให้คาร์มีเลียสนใจในขณะที่ใบหน้าเย็นชาของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย แต่แล้วเธอก็ส่ายหัวอีกครั้งและมุ่งความสนใจกลับไปยังอาหาร เธอไม่อยากละสายตาจากมัน

ผมแสยะยิ้ม ทั้งสองคนมีปัญหาเดียวกันนี้

“ผมเดาว่ารุ่นพี่คาร์เมลกำลังจะตายจากความอิจฉาใช่ไหมครับ?”

“ก็นะ…เธอสมควรได้รับมันแล้ว ก่อนหน้านี้เธอได้ชิมอาหารของนายไปแล้ว ตอนนี้ถึงตาฉันแล้ว”

คาร์มีเลียตอบ 

ผมไม่ได้พูดอะไรขณะที่มองเธอ ผมรู้ว่าตอนนี้คาร์เมลกำลังเฝ้าดูทุกอย่างอยู่ แม้ว่าเธอจะควบคุมอะไรไม่ได้ แต่เธอก็ยังรู้สึกได้ถึงทุกอย่างที่เกิดขึ้นรอบตัวเอง สำหรับคาร์มีเลียก็เหมือนกัน นั่นคือสาเหตุหลักที่เธอไม่ระแวดระวังผมเลยเพราะเธอรู้จักผมอยู่แล้ว

หลังจากนั้นเราก็ไม่พูดอะไรมากในขณะที่เราทานอาหารกันต่อไป และอีกครึ่งชั่วโมงต่อมาเราก็กินกันเสร็จ คาร์มีเลียก็ทำความสะอาดปากของตัวเองอย่างงดงาม

“อร่อยมาก”

“ขอบคุณครับ ผมจะทำอาหารให้ทุกครั้งที่เราฝึกกันนะครับ”

“ก็ดี…นายจะว่ายังไงถ้าฉันให้นายมาเป็นมือขวาของฉันหล่ะ?”

เมื่อได้ยินคำถามของเธอก็ทำให้ผมต้องแปลกใจ 

สิ่งที่เธอเสนอไม่ใช่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ แต่มันเป็นไปไม่ได้ ผมจึงส่ายหัวก่อนจะถามเธอด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“คุณจะยกตำแหน่งนั้นให้ผมเพียงเพื่อให้ผมทำให้อาหารให้กินงั้นเหรอครับ?”

“ใช่”

เธอตอบคำตอบที่ตรงและรวดเร็ว

“คุณบ้าอาหารมากกว่าที่ผมคิดไว้อีกนะครับ”

หลังจากนั้นก็มีเพียงความเงียบขณะที่คาร์มีเลียรอคำตอบจากผม

“ขอโทษด้วยนะครับ แต่คงจะไม่ได้ ผมไม่ได้ความสนมันเท่าไหร่ครับ”

“งั้นเหรอ…..น่าเสียดายนะ”

เธอพูดในขณะที่สายตาเย็นชาของเธอจ้องมองอาหารบนโต๊ะอย่างเศร้าสร้อย ทำให้ผมริมฝีปากกระตุกจากการที่ตัวเองมีค่าน้อยกว่าอาหารบนโต๊ะ

“คุณก็รู้ว่าผมมาฝึกที่นี่ได้ทุกเมื่อที่ผมว่างหนิครับ แถมผมจะลองทำอาหารใหม่ๆ ให้ด้วย และคุณจะเป็นคนแรกที่ได้ชิมมันเลยครับ”

“ฟังดูดีนะ”

คาร์มีเลียพูดด้วยดวงตาที่เป็นประกาย และแม้แต่ท่าทางเย็นชาของเธอก็ละลายไปเล็กน้อย 

จากนั้นผมก็อยู่ที่นั่นต่ออีกไม่นานก่อนจะจากไป นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น ผมยังมีเวลาที่จะได้ใกล้ชิดกับเธอมากขึ้นอยู่อีก

 

 

“เป็นอย่างไรบ้างงั้นเหรอคุณคนลึกลับ?”

ผมถามขณะที่นั่งลง ตรงหน้าผมคือเซเลสทีเนียที่ปลอมตัวอยู่

“ก็…ฉันคงพูดได้ว่าดีกว่านายหล่ะนะ”

“ได้ยินแล้ว..…เหรอ”

ผมยิ้มเจ้าเล่ห์ขณะพิงเก้าอี้ ตอนนี้เป็นวันรุ่งขึ้นแล้ว ก่อนที่จะมาที่นี่ผมได้ไปเยี่ยมโอลิเวียและปลดปล่อยให้เธอตามปกติ แต่คราวนี้ผมอ่อนโยนมากขึ้น ผมค่อยๆ เปลี่ยนจากความหยาบกระด้างเป็นความรัก ในขณะที่ผมสนุกกับการครอบงำ สิ่งที่ผมต้องการคือความสัมพันธ์แบบคนรัก แน่นอนว่าผมสนุกกับการเล่นบทเจ้านาย แต่ผมอยากให้ความสัมพันธ์ของเราเหนือไปกว่านั้น

ดังนั้นผมจึงค่อยๆ เดินหน้าไปอย่างช้าๆ หลังจากนั้นผมก็มาที่นี่ในทันที 

เมื่อเร็วๆ นี้การมาเยือนของผมที่นี่ไม่ปกติ มีการหยุดตัดและหยุดพักไปบ้าง ซึ่งนั่นเป็นส่วนหนึ่งของแผนของผม บวกกับความจริงที่ว่าผมมีเวลาไม่มากนัก การล่าเซเลสทีเนียต้องใช้เวลานานและผมต้องอดทนอย่างมาก

“อ่า…ดูเหมือนพวกปีศาจจะทำให้นายลำบากนะ”

“ก็นะ แต่ฉันมีแผนรับมือพวกเขาแล้ว”

“กลุ่มที่จำนวนสมาชิกลดลงไม่น่าจะพูดอย่างนั้นได้นะ”

“ลิ้นของเธอยังแหลมเหมือนเคยเลยนะ”

ผมโต้กลับ สิ่งต่างๆ มาถึงจุดเดือดแล้ว ผมเหลือเพียง 1 ใน 3 ของสมาชิกดั้งเดิมที่เคยมีอยู่ แต่สมาชิกที่เหลือได้แสดงสัญญาณความแข็งแกร่งและความสามารถที่เพิ่มขึ้นแล้ว ความภักดีของพวกเขาไม่มีข้อกังขา ในไม่ช้าแผนการตอบโต้ของผมจะเริ่มขึ้นเอง

“นี่เธอได้เข้าร่วมกลุ่มไหนหรือเปล่า?”

ผมถามก่อนเธอจะส่ายหัว

“ถ้าอย่างนั้นเธอยินดีเข้าร่วมกลุ่มฉันไหม? ฉันน่าจะสามารถใช้ความสามารถบางอย่างของเธอได้นะ”

ผมพูดด้วยความหวังเล็กน้อยซึ่งอยู่ได้ไม่นาน

“ไม่อะ…ฉันไม่สนใจชมรมหรือกลุ่มใดๆ หรอกนะ”

“งั้นเหรอ แย่จังนะ ทั้งที่ฉันน่าจะใช้คนที่มีสมองปราดเปรื่องแบบนี้ได้แท้ๆ”

“โอ้~ นั่นคือคำชมจากออสตินในตำนานงั้นเหรอ?~ ฉันควรจะเต้นด้วยดีใจไหม?”

เซเลสทีเนียถามด้วยน้ำเสียงหยอกล้ออย่างสนุกสนาน 

ผมเลยตัดสินใจตามน้ำไปโดยการยืดหลังให้ตรงในขณะที่พูดขณะทำท่าทางเย่อหยิ่ง

“เธอควรจะตื่นเต้นสิ! เพราะฉันใจกว้างพอที่จะชมเธอเลยนะ!”

“โอ้!~~ ใช่ ข้ารู้สึกได้ถึงพระคุณของท่านเลย!”

เซเลสทีเนียแสดงปฏิกิริยากับแขนของเธอที่สั่นอยู่บนท้องฟ้าราวกับว่าเธอกำลังสวดอ้อนวอนต่อเทพเจ้า แต่ในไม่ช้าเราก็มองตากันและเริ่มหัวเราะเบาๆ

“ฮ่าฮ่าฮ่า….แสดงได้ดี แต่ออกจะเกินไปหน่อยนะ”

ผมพูดขึ้นมา

“นายเองก็ไม่เลว ต้องบอกเลยว่าท่าทางหยิ่งยโสของนายเข้าที่แล้ว”

เซเลสทีเนียพูดด้วยรอยยิ้ม 

ผมส่ายหัวขณะพูด

“ฉันเคยเห็นนายน้อยที่เย่อหยิ่งมากเกินไปในระหว่างการเดินทางของฉันหน่ะ ดังนั้นฉันจึงสามารถทำให้มันสมบูรณ์แบบได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากทุบพวกเขาทั้งหมดลงกับพื้นแล้ว”

“ดูน่าสนุกดีนะ”

“อ่า มันก็สนุกดีนะ”

ในไม่ช้าเราทั้งคู่ก็คุยกันเล็กๆ น้อยๆ ในอีก 10 นาทีต่อมาเพียงแค่สบตากัน ตอนนี้เราสองคนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน 

ในที่สุดเซเลสทีเนียก็ถามขึ้นมา

“บอกฉันทีสิออสติน นายเองก็ดังมาก แต่ฉันไม่เคยได้ยินว่านายมีความสัมพันธ์ใดๆ เลย นายมีคนในใจแล้วหรือยัง?”

“หืม? นี่มีใครบางคนกำลังสนใจฉันอยู่เหรอ?”

ผมถามกลับอย่างหยอกล้อ 

เมื่อได้ยินคำถามของผม เซเลสทีเนียก็ส่ายหัว

“เปล่า ฉันแค่ถามแทนเพื่อนหน่ะ”

“เอาสิ ฉันจะเชื่อเธอแล้วกัน”

“นี่ฉันจริงจังนะ”

เซเลสทีเนียทำหน้าเครียดขณะที่เธอมองมาที่ผม

เมื่อเห็นท่าทางนี้แล้ว ท่าทางภายนอกผมก็สงสัย ในขณะที่ข้างในผมรู้ว่าเธอกำลังขุดคุ้ยข้อมูลเพื่อสการ์เล็ต 

ในที่สุดหลังจากเงียบไปหนึ่งนาทีผมก็ตอบเธอ

“ก็…ตอนนี้ฉันกำลังเจอใครบางคนอยู่ เธอเป็นคนพิเศษสำหรับฉัน นอกเหนือจากนั้นฉันก็มีเดทที่นี่และที่นั่นบ้าง แต่ก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษ ฉันยังไม่สามารถหาคนพิเศษคนนั้นได้”

“แล้วผู้หญิงคนนั้นหล่ะ? นายชอบเธอหรือเปล่า?”

คำถามนี้ทำให้ผมมองเซเลสทีเนีย ‘แปลกๆ’ แต่เธอก็ไม่สนใจมัน

“ก็ฉันบอกแล้วว่าเธอเป็นคนพิเศษ แต่ฉันไม่สามารถบอกได้ว่าเธอเป็นคนๆ นั้น เธอสวย, ปฏิกิริยาของเธอน่ารักและฉันชอบเวลาที่เห็นเธอเขินอาย แต่ฉันก็ยังคิดไม่ตก รู้สึกเหมือนขาดอะไรไปบางอย่างไป..…”

“ความสนุก”

“ความสนุก”

ทั้งผมและเซเลสทิเนียพูดขึ้นพร้อมกันทำให้อีกฝ่ายประหลาดใจ มีเพียงเธอเท่านั้นที่ประหลาดใจในขณะที่ผมรู้ว่าเรื่องนี้จะจบลงอย่างไร อย่างไรก็ตามผมต้องเป็นคนนำบทสนทนานี้

 

 

 

-Donate-

True Money Wallet ID : mraxzy 

ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต\