“นายรู้ไหมว่าในตอนที่ฉันหายดีแล้ว ฉันจะเตะก้นนาย?”

เซเลสติเนียพูดขณะที่เธอทรุดตัวลงอยู่บนร่างที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อคลุม ร่างกายของเธอเหมือนกับกระสอบมันฝรั่งที่ถูกแบกอยู่ที่ไหล่ ขณะที่คนที่แบกเธอยังคงเคลื่อนตัวผ่านป่าโดยใช้การลักลอบเพื่อหลีกเลี่ยงสัตว์ร้ายที่อาจก่อให้เกิดอันตรายได้

“เธอบังคับให้ฉันทำอย่างนี้เองนะ อย่างน้อยเธอก็ควรยอมรับสิ่งที่ฉันทำนะ”

ร่างนั้นตอบด้วยเสียงแหบแห้งที่ดังก้องอยู่ในหูของเซเลสทีเนีย เธอวางแผนที่จะเคลื่อนไหวหลังจากพักผ่อนมา 2 วัน โดยปรารถนาที่จะกำจัดพิษออกจากตัวเธอก่อนที่การเดินทางจะเริ่มต้น แต่เธอก็ไม่ได้รับโอกาสประท้วงด้วยซ้ำ เมื่อมีคนอุ้มเธอขึ้นไหล่และเริ่มเคลื่อนไหว เป็นครั้งแรกที่เธอได้รับการปฏิบัติอย่างเลวร้ายเช่นนี้ มันช่างน่าโมโหและแปลกใหม่

“ว่าแต่นายมีงานอดิเรกไหม?”

ในตอนนั้นเองที่เซเลสทีเนียที่ถูกแบกอยู่บนไหล่ก็เริ่มตั้งคำถามกับร่างลึกลับนี้ โดยหวังว่าเวลาที่ผ่านไปจะทำให้เธอคุ้นเคยกับความทุกข์ที่เธอรู้สึกอยู่

“อยู่เงียบๆ”

น่าเศร้าที่เธอถูกปฏิเสธอย่างรวดเร็วและไม่ได้รับความเห็นอกเห็นใจในขณะที่ร่างในเสื้อคลุมเคลื่อนตัวไปมา บางครั้งก็มีใบไม้โดนใบหน้าของเธอ ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายมากขึ้น ชั่วขณะหนึ่งเธอเริ่มคิดว่าชายคนนี้กำลังทำแบบนี้โดยตั้งใจ

“ดูเหมือนนายจะเก็บความแค้นไว้สูงมากเลยนะ”

เธอพูดในขณะที่ห้อยอยู่บนไหล่ของเขา โชคดีที่ผ้าคลุมหน้าที่เธอสวมนั้นเป็นเหมือนเครื่องป้องกันซึ่งช่วยปกปิดใบหน้าของเธอเอาไว้ ไม่ว่าจะโดนลมหรือการเคลื่อนไหวใดๆ ก็ตาม มันจะคอยซ่อนใบหน้าของเธอไว้ในภาพลวงตาสีขาว และเว้นแต่เธอจะประสงค์ ไม่มีอะไรเกี่ยวกับใบหน้าที่แท้จริงของเธอที่สามารถมองเห็นหรือเข้าใจได้ แม้ว่ามันจะดูเหมือนม่าน แต่มันก็เป็นสิ่งประดิษฐ์ที่ซ่อนรายละเอียดที่แท้จริงของรูปร่างของเธอไว้ แม้กระทั่งร่างกายของเธอก็ด้วย

“นั่นก็จริง”

ในที่สุดคำตอบเชิงบวกก็มาจากคนๆ นั้นขณะที่เขาชะลอความเร็วลง มือของเขาขยับไปจับฝักดาบที่ปรากฏออกมาไว้แน่น  

เสียงคำรามดังออกมาจากด้านข้างก่อนจะมีสัตว์ร้ายคล้ายเสือกระโดดเข้ามาหาพวกเขา การเคลื่อนไหวของมันคล้ายกับคลื่นที่เข้ามากระทบพวกเขา ทำให้จิตใจของพวกเขาสับสน แต่คราวนี้อุบายของสัตว์ร้ายไม่มีผลใดๆ เมื่อร่างตรงหน้าของมันโบกดาบขึ้น ด้วยการตวัดดาบเพียงครั้งเดียวของเขาก็ทำให้สัตว์ร้ายถูกแบ่งออกเป็น 2 ส่วน

“ปฏิกิริยาตอบสนองดีหนิ”

ความคิดเห็นดังขึ้นมาจากเซเลสทีเนีย ผู้ที่ไม่สามารถแม้แต่จะเห็นความอันตราย

“เจ้าหญิงสบายดีไหม?”

ร่างนั้นถามด้วยเสียงประชดในขณะเคลื่อนไหว แต่ละครั้งเขาจะต้องเผชิญกับอันตรายหรือกับดักที่จะโจมตีเข้ามา แต่ทุกๆ ครั้งร่างนั้นจะตอบสนองต่อการปกป้องเซเลสทีเนียก่อนเสมอเพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะไม่ได้รับบาดเจ็บ 

เมื่อเห็นเช่นนี้เธอก็เงียบไป แม้ว่าเธอจะมีนิสัยน่ารำคาญ แต่เธอก็ไม่ใช่คนที่จะไปรบกวนคนที่พยายามอย่างจริงจังเพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะไม่ได้รับบาดเจ็บ

นี่เป็นครั้งแรกสำหรับเธอจริงๆ ตลอดชีวิตของเธอเธอไม่เคยมีความรู้สึกอ่อนแอขนาดนี้เลย และบอกตามตรงว่ามันรู้สึกขมขื่นและทรมานสำหรับเธอมาก การให้ผู้อื่นมาดูแลความปลอดภัยทั้งหมดของตัวเองนั้นเกินกว่าที่เธอจินตนาการได้ ทำให้เธอเข้าใจว่าเธอพึ่งพลังของตัวเองมากแค่ไหน

“ขอบคุณ”

คำขอบคุณอย่างจริงใจออกจากปากของเซเลสทีเนีย ขณะที่เธอจ้องมองไปยังร่างที่กำลังจิบซุปอีกครั้ง คราวนี้พวกเขาโชคไม่ดีที่พบถ้ำที่เล็กกว่ามากเมื่อคืน ทำให้มีตัวเลือกในการปรุงอาหารไม่มากนัก

“นั่นแปลกใหม่ดีนะเจ้าหญิง”

ร่างนั้นพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ ขณะจิบซุป

“เซเลส”

“หือ?”

ด้วยความสับสนเกี่ยวกับการตอบสนองของเธอ ร่างนั้นจึงหันไปหาเซเลสทีเนียซึ่งตอนนี้กำลังมองร่างที่ซ่อนอยู่ด้วยสายตาที่แข็งกระด้าง

“นายจะเรียกฉันว่าเซเลสก็ได้ มีเพียงคนที่ฉันรู้จักเท่านั้นที่สามารถเรียกฉันแบบนั้นได้ และตอนนี้ฉันก็อยากเป็นเพื่อนกับนายจริงๆ”

เซเลสทีเนียไม่ใช่คนที่ไม่รู้จักบุญคุณ เธอรู้วิธีใช้หนี้คืน เธอได้เห็นความพยายามและการทำงานหนักเพื่อรักษาเธอให้ปลอดภัยจากเขาแล้ว แม้จะทำให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บก็ตาม ดังนั้นเธอจึงยอมรับคนๆ นี้ว่าเป็น ‘ครอบครัว’ ของเธอ

“เห็นสร้อยคอเส้นเล็กๆ ที่อยู่บนคอฉันไหม?”

เธอถาม ซึ่งร่างตรงหน้าเธอก็พยักหน้า

“นี่คือจี้ที่ช่วยให้ฉันรู้ได้ว่าใครพูดโกหกบ้าง และเนื่องจากเราต้องอยู่ด้วยกันอีกหลายเดือน ทำไมเราไม่มาทำความรู้จักกันสักหน่อยหล่ะ?”

“ได้สิ”

ร่างนั้นเห็นด้วยทันที ซึ่งเซเลสทีเนียก็ถามคำถามรอบแรก

“นายเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง?”

“ผู้ชาย”

ร่างนั้นตอบตามความเป็นจริง ทำให้เกิดบางสิ่งที่แวบขึ้นมาในดวงตาของเซเลสทีเนีย

“อายุหล่ะ?”

“16”

ในการตอบกลับนั้นทำให้มีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเซเลสทีเนีย ในขณะที่ความโล่งใจบางอย่างที่ไม่ทราบสาเหตุเติมเต็มอยู่ในใจของเธอ

“นั่นทำให้ฉันแก่กว่า! นายจะเรียกฉันว่าพี่สาวก็ได้นะ!”

เธอพูดขึ้นมา

“ไม่อะ”

ซึ่งเธอก็ถูกปฏิเสธทันที ทำให้เธอหัวเราะเบาๆ เสียงอันไพเราะของเธอสงบลงท่ามกลางไฟที่ลุกโชน

“นายคงเป็นยอดอัจฉริยะสินะ”

เธอพูดขณะกำลังเพ่งมองเขาเพื่อพยายามทำความรู้จักให้มากขึ้น

“เธอจะพูดแบบนั้นก็ได้”

คำตอบของเขาแต่งแต้มด้วยความภาคภูมิใจ

“หิหิ…..สมกับเป็นน้องชายฉันเลย”

“ไม่ได้เป็นซักหน่อย”

เขาปฏิเสธอีกครั้ง

“แหม่…แหม่ เขินงั้นเหรอ?”

ตอนนี้เธอถามกับคนตรงหน้าที่เธอกำลังทำความรู้จักด้วยการเปิดใจเล็กน้อย แต่น่าเสียดายที่ครั้งนี้เขาไม่ตอบในขณะที่เขาหันศีรษะไปทางด้านข้าง

‘ไม่ต้องห่วง ฉันจะได้รู้เรื่องของนายมากขึ้นแน่นอน’

เซเลสทีเนียวางแผนในขณะที่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าของเธอ และด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงใช้เวลาทั้งคืนด้วยกันโดยที่เซเลสทีเนียพยายามเปิดใจให้เด็กชายตรงหน้าเธอมีความคืบหน้าเล็กน้อย  

วันรุ่งขึ้นเมื่อพระอาทิตย์ขึ้นพวกเขาก็ออกเดินทางอีกครั้ง เซเลสทีเนียต้องได้รับการปกป้องอีก 1 วัน แถมความหิวของเธอก็ถึงขีดจำกัดแล้วเช่นกัน อีกไม่นานเธอจะต้องกินและดื่ม

เป็นอีกครั้งที่เด็กชายสูดลมหายใจที่เป็นอันตรายเพื่อปกป้องเธอ และได้รับบาดเจ็บในระหว่างนั้น ไม่นานก็ผ่านไปอีกวันหนึ่งในขณะที่ค่ำคืนเคลื่อนตัวลงมา

“อร่อยจัง!”

เซเลสทีเนียชมเชยอย่างจริงใจในขณะกินอาหาร มารยาทและการวางตัวของเธอถูกโยนออกไปนอกหน้าต่างในขณะที่เธอทานอาหารอย่างจุใจเพื่อเติมความหิวโหย ผลกระทบของพิษที่เธอได้รับนั้นหายไปแล้ว ในที่สุดก็ทำให้เธอมีความคล่องตัวที่เธอปรารถนา

“เธอจะสำลักเอานะ กินช้าๆ สิ”

เด็กชายตอบ ซึ่งเธอก็ตอบแบบทะเล้นกลับไป

“ตอนนี้นายเป็นห่วงฉันแล้วงั้นเหรอ?”

“ใช่”

เขาตอบอย่างจริงจังเพื่อดึงเธอกลับมา ใบหน้าของเธอแดงเล็กน้อยเนื่องจากการตอบอย่างจริงใจของเขา

“เห้อออ…นายไม่คิดจะโชว์หน้าให้ฉันเห็นหน่อยเหรอ?”

เธอถามขึ้นมา

“เธอจะให้ฉันดูของเธอด้วยไหมหล่ะ?”

เขาถามเธอกลับไป แม้ว่าเธอจะรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นแล้ว แต่ก็ยังไม่ถึงระดับสบายใจที่ให้เขาได้เห็นร่างที่แท้จริงของเธออยู่ดี เธอจะให้เห็นสิ่งนี้ได้เฉพาะคนสำคัญในชีวิตของเธอที่มีความสำคัญต่อเธอในระดับสูงเท่านั้น จำนวนคนที่รู้จักรูปร่างของเธออย่างแท้จริงนั้นสามารถนับได้ด้วยมือเดียวยังได้

“วันที่เธอโชว์หน้าให้ฉันเห็น วันนั้นเธอจะได้รู้จักฉันเอง”

เขาพูดขณะมุ่งความสนใจกลับไปยังอาหารของตัวเอง เซเลสทีเนียไม่ได้บังคับเขาในขณะที่เธอก็มุ่งความสนใจไปที่อาหารของตัวเองเช่นกัน 

เวลาผ่านไปอีกค่ำคืนขณะที่เธอพยายามจะรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับเด็กชายลึกลับคนนี้ และด้วยเหตุนี้ตั้งแต่วันรุ่งขึ้นเป็นต้นไป การเดินทางที่แท้จริงของพวกเธอจึงเริ่มต้นขึ้น ที่จะส่งผลต่อเซเลสติเนียมากที่สุด การเดินทางที่จะทำให้เธอรู้สึกถึงอารมณ์ที่เธอไม่เคนรู้มาก่อน

การเดินทางที่จะเปลี่ยนแปลงเธอไป….

-Donate-

True Money Wallet ID : mraxzy 

ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต\