มุมมองของราเซลเลีย :

ราเซลเลียเทพธิดาแห่งการทำลายล้าง, คำสาปและความโชคร้าย สำหรับคนอื่นๆ เธอเป็นผู้หญิงที่มีใบหน้าเย็นชา ผู้ซึ่งไม่มีความรู้สึกใดๆ เป็นผู้นำแห่งการทำลายล้าง นั่นคือเทพธิดาที่คนทั้งโลกรู้จักเธอ

แต่เธอไม่ได้เป็นแบบนั้นเสมอไป เธอยังคงจำอดีตของตัวเองได้ ยุคก่อนที่โลกของอีเธอร์จะสงบสุขและปลอดภัย ยุคแห่งสงคราม, ความอดอยากและความตาย ในยุคนั้นเธอเป็นเพียงเด็กกำพร้าที่พยายามเอาชีวิตรอดโดยการกินเศษอาหารข้างถนน

ในช่วงเวลานั้นเองที่คู่สามีภรรยาที่อบอุ่นได้รับเธอไปเลี้ยง ช่วงเวลาเหล่านั้นช่างสงบสุขเสียจริง แต่ความสุขของเธอกำลังจะสิ้นสุดลงในไม่ช้า ในโลกที่เหล่าเทพธิดายังไม่ได้รับอำนาจ ความแข็งแกร่งเป็นปัจจัยที่สำคัญที่สุด

ราเซลเลียก็รับรู้ความจริงข้อนี้เช่นกันหลังจากสูญเสียความอบอุ่นที่พึ่งได้รับ หลังจากนั้นมาเธอก็พยายามอย่างหนักเพื่อให้ได้มาซึ่งพลัง พลังกลายเป็นทุกสิ่งทำหรับเธอ

ตราบใดที่เธอมีพลังก็จะมีความสุข เธอจึงพยายามสร้างเส้นทางใหม่ของแม่มดจนชื่อของเธอเลื่องลือไปทั่วและเธอได้กลายเป็นหนึ่งในมหาอำนาจในยุคนั้น

แต่แค่นี้มันยังไม่เพียงพอ เธอต้องการพลังที่สามารถต่อสู้กับเหล่าทวยเทพได้ ดังนั้นเธอเลยยังคงพยายามต่อไป จนกระทั่งเธอเริ่มสร้างคำสาปใหม่และธาตุใหม่ขึ้นมาได้

ในช่วงเวลานี้เองที่การทดลองของเธอผิดพลาดจนคำสาปที่เธอสร้างขึ้นมาส่งผลโดยการมอบธาตุใหม่ให้กับเธอ แต่ร่างกายของเธอกลับอ่อนแอเกินกว่าจะรับมือกับมันได้

ในเวลานั้นเองที่เธอได้พบกับเทพธิดาซิลวิยา เธอกับเทพธิดาซึ่งเป็นน้องสาวของเธอกำลังต่อสู้ในสงครามอยู่ ในตอนนั้นเธอให้ทางเลือกแก่ราเซลเลียว่าจะยอมตายหรือยอมรับคำสาปซึ่งจะทำให้เธอสูญเสียเส้นทางแห่งความเป็นมนุษย์ไปเพราะความเป็นอมตะ

ในตอนนั้นฉันไม่ลังเลเลยที่จะเลือกพลัง นั่นเพราะมนุษย์เคยให้อะไรฉันบ้างหล่ะ? แต่ใครจะคิดหล่ะว่าพลังที่ฉันได้รับคือคำสาปของตัวเอง

หลังจากได้รับพลังมาฉันก็สูญเสียความสามารถในการรับรู้ความรู้สึกไป ทั้งหมดที่ฉันเห็นมีเพียงออร่าสีดำบนตัวผู้คนเท่านั้น

ฉันไม่สามารถสัมผัสกับคนอื่นได้ ในตอนแรกมันก็ไม่เป็นอะไรหรอกเพราะฉันได้พลังที่ต้องการแล้ว ฉันคิดว่าตัวเองคงไม่เป็นไร…แต่ฉันคิดผิด!! คิดผิดไปมาก

ฉันได้รับพลังมา แต่ฉันไม่มีใครให้ปกป้องด้วยพลังนี้เลย ไม่มีใครที่ฉันสามารถแบ่งปันความรู้สึกด้วยได้ ไม่มีใครที่ฉันสามารถตกหลุมรักได้…

หลังจากผ่านไป 100 ปีแรกทุกอย่างก็เริ่มจางหายไป พวกราเซลเลียได้รับชัยชนะในสงครามครั้งใหญ่และเธอก็ได้เติมเต็มความปรารถนาของเธอเอง แต่ทำไมเธอกลับรู้สึกว่างเปล่ากันนะ?

ราเซลเลียเป็นมนุษย์ เธอรู้คุณค่าของความรักและการสัมผัสกัน นับจากนั้นมาเธอทำได้เพียงมองดูผู้คนสัมผัสกัน คนรักจับมือกันและแม่อุ้มท้องลูก

เธอได้รับพลังมาแล้ว แต่มันคุ้มแล้วเหรอ?

ชีวิตของเธอนับจากนั้นเป็นเพียงชีวิตสีเทาหม่น มีเทพเทพเจ้าคนอื่นๆ เท่านั้นที่คุยกับเธอได้ 

ราเซลเลียได้สร้างตัวตนใหม่ขึ้นมาเพื่อเที่ยวไปรอบโลกและแกล้งผู้คน เธอคิดว่าบางทีมันอาจจะทำให้เธอค้นพบมัน สิ่งที่เธอเสียไปแล้ว…ความรู้สึกของเธอ

แต่ไม่เลย มีเพียงความสิ้นหวังเท่านั้นที่ตามฉันมา ฉันเหมือนศูนย์รวมของความโชคร้าย 

จนกระทั่งเวลาได้ผ่านไปราวๆ พันปี ฉันก็ยิ่งเบื่อและชินชากับมันไป

ฉันมีผู้บูชานับไม่ถ้วน แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการเลย ฉันได้ละทิ้งความหวังทั้งหมดและมีชีวิตอยู่ต่อไป

เมื่อ 2 วันก่อนระหว่างการประชุมธรรมดาๆ ของเทพธิดาซิลวียาได้มีบางอย่างเกิดขึ้น เทพธิดาซิลวิยาได้มาคุยโม้เกี่ยวกับเครื่องตรวจจับความรักที่เธอทำขึ้น

เธอบอกว่าใครๆ ก็สามารถค้นพบชะตากรรมของพวกเขาได้ แต่ปัญหาคือมันอาจจะทำงานหรือไม่ก็ได้ ฉันเองก็ได้ลองมันด้วยความอยากรู้อยากเห็น ในตอนนั้นเองลูกแก้วกลมก็ได้เรืองแสงอย่างน่าประหลาดใจและแสดงให้เห็นโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งขึ้นมา

ในตอนนั้นฉันทำเพียงแค่ยักไหล่โดยไม่ได้สนใจมัน แต่ไฟแห่งความหวังกลับได้ลุกโชนขึ้นในหัวใจของฉันขึ้นมา

วันรุ่งขึ้นฉันได้สร้างตัวตนที่แตกต่างออกไปจากเดิมก่อนจะเดินทางไปยังโรงเตี้ยมแห่งนั้น

‘ผ่านมาแล้ว 2 วัน’

ตอนนี้ฉันกำลังนั่งอยู่ที่ห้องอาหารของโรงเตี้ยมนั้นโดยไม่มีอะไรที่น่าจดจำเกิดขึ้นเลย ฉันไม่ได้พบใครเป็นพิเศษ

‘ฉันคงหวังมากเกินไปสินะ’

ฉันส่ายหัวและกำลังจะออกไปจากโรงเตี้ยมอยู่แล้วถ้าไม่ได้พบบางอย่างที่แตกต่างออกไปซะก่อน ฉันเงยหน้าขึ้นเพื่อดูมาว่ามันคืออะไรก่อนจะพบเข้ากับร่างที่ถูกปิดบังด้วยหน้ากากยืนอยู่ห่างออกไป

แต่สิ่งที่แตกต่างจากคนอื่นคือ…

“เขามีสีที่แตกต่าง!!”

เขาไม่ได้มีออร่าสีดำเต็มตัวเหมือนคนอื่นๆ เขาส่องประกายมากในดวงตาของฉัน ฉันเห็นว่าบุคคลนั้นเป็นเด็กอายุประมาณ 14 ปี

‘นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน?’

หัวใจของฉันเริ่มเต้นเร็วขึ้นและเริ่มรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองค่อยๆ ร้อนขึ้นมา ฉันไม่ได้รู้สึกแบบนี้มาหลายพันปีแล้ว 

ในตอนที่ฉันมองไปทางเด็กชายคนนั้น ฉันก็เห็นได้ว่าเขากำลังประหลาดใจที่เห็นฉัน

‘เขารู้จักฉันงั้นเหรอ?’

เมื่อฉันเห็นเด็กชายฉันก็เกือบที่จะปล่อยออร่าของตัวเองออกมา ฉันเกือบจะฆ่าคนที่นี่ไปซะแล้ว เด็กชายดูเหมือนจะกลัวและกำลังจากเดินจากไป

‘เดี๋ยวก่อน!!’

เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะจากไปฉันก็ตื่นตระหนกและรีบมาปรากฏตัวตรงหน้าเขาในทันที ระหว่างนั้นเด็กคนนั้นก็ยกมือห้ามฉันและฉันก็สามารถหยุดมือของเขาไม่ให้สัมผัสฉันได้

แต่มีบางอย่างในตัวฉันขัดขวางการกระทำของตัวเองไว้ ฉันอยากรู้อยากเห็น และดูเหมือนว่ามือของเราแตะกันซะแล้ว 

แต่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

‘เป็นไปได้ยังไงกัน!!’

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะได้สัมผัสกับมืออุ่นๆ แสนนุ่มนิ่มนี่ได้ 

ฉันสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างในตัว มันคือความรู้สึกของ…ความรัก

ฉันมองเข้าไปในดวงตาสีม่วงของเด็กชาย

‘งั้นเธอก็คือคนในพรหมลิขิตของฉันสินะ? ถ้างั้นฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไป’

-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy 
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต\