เธอเห็นสีหน้าจริงจังและตึงเครียดจากใบหน้าของเฉินอิงเหา แต่ในสายตาของหยางเฉินกลับมองไม่เห็นอะไรเลย เพียงรู้สึกได้ว่าในใจของหยางเฉินสงบมากในตอนนี้ ราวกับว่าเรื่องของตระกูลไช่ไม่ได้สำคัญอะไรนัก

“เธอสบายใจได้ ตระกูลไช่ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก ขอแค่เธอกลับไปตอนนี้ ฉันถึงจะไม่มีเรื่องให้ต้องกังวลอีก เธออยู่นี่รังแต่จะเป็นภาระของฉันมากกว่า” หยางเฉินพูด

ได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของผังเสี่ยวเยว่เต็มไปด้วยความผิดหวัง มองหยางเฉินอย่างจริงจัง เข้าใจว่านี่เป็นความจริงจึงพูดว่า “ก็ได้! งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ!”

หยางเฉินพยักหน้า

เวลาเพียงไม่นาน เฉินอิงเหาก็ให้คนไปส่งผังเสี่ยวเยว่ เขาก็ส่งแฟนของเขากลับบ้านเหมือนกัน ทันใดนั้น ในห้องอาหารส่วนตัวเหลือเพียงหยางเฉินและหม่าชาว และเฉินอิงเหาสามคน

“คุณหยาง ครั้งนี้ท่านจะต้องช่วยผมนะครับ! ผมฆ่าคนของตระกูลไช่ ตระกูลไช่ต้องไม่ปล่อยผมไปง่ายๆแน่ๆ ” สีหน้าของเฉินอิงเหาหวาดกลัว

หยางเฉินพูดว่า “นี่ทำให้คุณกลัวแล้วเหรอ?”

เฉินอิงเหากลัวจริงๆ แต่ก็ไม่กล้ายอมรับ ได้แค่ส่ายหัว “มีคุณหยางอยู่ ผมไม่กลัวอะไรทั้งนั้น!”

“ในเมื่อไม่กลัว งั้นก็เรียกคนมาสิ!” หลังจากนั้นก็รออย่างสบายใจ รอตระกูลเฉินรับช่วงต่อจากตระกูลไช่” หยางเฉินพูดขึ้น

เฉินอิงเหาอึ้งไปชั่วครู่ “เรียกคน? คุณหยางต้องการกี่คนครับ?”

หยางเฉินพูดไม่ออก ถ้าจะให้เรียกคนมาจริงๆ เขาก็คงไม่ให้คนนับพันกลับไป

หม่าชาวทนดูต่อไปไม่ได้จึงยิ้มอย่างเบิกบานใจ “พี่เฉินบอกให้คุณเรียกคนกุมอำนาจของตระกูลเฉินมา ไม่อย่างนั้น เขาจึงรีบพูดขึ้นว่า “คุณปู่ของผมยกตำแหน่งผู้นำให้พ่อของผมแล้ว เมื่อกี้ผมได้แจ้งให้เขารู้แล้ว เขาน่าจะใกล้ถึงแล้ว”

น้ำเสียงจบลง ก็มีเสียงคนเคาะประตูห้องอาหารส่วนตัว

หลังจากเฉินอิงเหาเปิดประตูก็เห็นร่างชายวัยกลางคนกำลังยืนอยู่หน้าประตู นั่นก็คือเฉินเห้าลูกชายของเฉินซิงไห่

“ป๊า! ”เฉินอิงเหาเรียกแล้วรีบหลีกทางให้

“คุณหยาง!”

หลังจากเฉินเห้ามาถึงด้านหน้าของหยางเฉิน เขาก็พูดขึ้นด้วยความเคารพ

หยางเฉินพยักหน้าเล็กน้อย “ในเมื่อท่านผู้นำเฉินมีความคิดที่อยากจะมาขยายธุรกิจในเมืองเยี่ยนตู คนตระกูลเฉินในเมืองเยี่ยนตูน่าจะมีไม่น้อยใช่ไหม?”

ไช่โหย่วเหวยกัดฟันพูดด้วยความแค้น

“ถ้าไม่แน่ใจ แกคิดว่าเขาจะปล่อยแกกลับมางั้นเหรอ?”

ไช่หวงถอนหายใจอย่างเยือกเย็น “เขาไม่กลัวเพราะมีที่พึ่งพิง เขาไม่กลัวตระกูลไช่เลย!”

เดิมทีไช่โหย่วเหวยคิดว่าหลังจากมาหาไช่หวงแล้ว จะคิดหาทางเอาคืนหยางเฉิน แต่คำพูดของไช่หวงทำให้เห็นได้ชัดว่ากลัวหยางเฉิน

“ป๊าจะไปพบเขาจริงๆเหรอ?” ไช่โหย่วเหวยถามด้วยความประหลาดใจ

ไช่หวงพยักหน้า พูดด้วยสีหน้าจริงจัง “เรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับความเป็นความตายของตระกูลไช่ ฉันไม่ไปไม่ได้!”

“มันไม่ถึงขนาดนั้นหรอกมั่งครับ?”

ไช่โหย่วเหวยแง้มมุมปากถาม

“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว ตอนนี้แกพาไช่เหวินไปร้านอาหารแซ่เฉินกับฉัน” ไช่หวงขมวดคิ้วพูด

“พาไปกี่คนครับ?” ไช่โหย่วเหวยถามอีก

“พาคนไป?”

ไช่หวงพูดด้วยความโกรธเคือง “พวกเรากำลังจะไปขอโทษเขา แกจะเอาพวกไป อยากตายหรือไงฮะ?”

เมื่อเห็นพ่อของตนโกรธ ไช่โหย่วเหวยจึงไม่กล้าพูดไร้สาระอีก รีบตอบทันใด “ครับ!”

หลังจากไช่โหย่วเหวยจากไป ไช่หวงโทรศัพท์หาใครบางคนที่ไม่ได้โทรหามานานแล้ว อีกฝ่ายรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว น้ำเสียงทุ้มต่ำดังขึ้น “ว่ามา!”

“ตระกูลไช่มีปัญหาแล้ว!” ไช่หวงพูด

“เวลา สถานที่!” อีกฝ่ายพูด

ไช่หวงเหลือบมองเวลา หยางเฉินบอกให้พวกเขาไปหาภายในครึ่งชั่วโมง ตอนนี้ล่วงเลยมา 15 นาทีแล้ว จึงพูดขึ้นว่า “15 นาทีหลังจากนี้ ร้านอาหารแซ่เฉิน!”

“โอเค!”

การตอบกลับของอีกฝ่ายยังคงเรียบง่ายเหมือนเดิม แล้ววางสายไป

ภายในห้องราชาสุดหรูในร้านอาหารแซ่เฉิน

“พี่เฉิน นี่พี่กำลังวางแผนที่จะควบคุมตระกูลมหาเศรษฐีของเมืองเยี่ยนตูทั้งหมดไว้ในมือ!” หม่าชาวถามด้วยรอยยิ้ม

หยางเฉินส่ายหน้า “ฉันไม่เคยคิดจะควบคุมตระกูลไหนทั้งนั้น ที่ทำไปก็เพื่อป้องกันตัวเท่านั้น”