ทันทีที่ฉินซีวิ่งออกไป เธอก็เข้าสู่อ้อมกอดอันอบอุ่น เธอตกใจ และผลักอีกฝ่ายออกไป

“เสี่ยวซี ผมเอง!” เสียงของหยางเฉินก็ดังขึ้น

ข้างนอกมืดเกินไป ฉินซียังไม่รู้ว่าเป็นหยางเฉิน หลังจากได้ยินเสียงของเขา ฉินซีก็ไม่ลังเลเลย และทันใดนั้นก็พุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของหยางเฉิน กอดคอของเขาแน่นด้วยมือทั้งสองข้าง

หยางเฉินตกตะลึงกับความสุขที่มาอย่างฉับพลัน ยกมือขึ้นสูง ไม่กล้าที่จะเอาลงมาเป็นเวลานาน

“เสี่ยวซี เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?” หยางเฉินรู้สึกงงในขณะที่หัวใจของเขารู้สึกหวานมาก

“พ่อของฉันบอกว่าคุณถูกคนของปู๋เย่เฉิงทุบตีจนขาหัก ฉันยังคิดว่ามันเป็นเรื่องจริง” ฉินซีกล่าวด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น

ที่แท้ก็เพราะห่วงตัวเอง มือของหยางเฉินแตะที่หลังของฉินซีเบาๆ และหัวใจของเขาก็รู้สึกซาบซึ้ง “อย่าลืมสิว่าสามีของคุณเคยทำอะไร คนในเจียงโจวที่สามารถทำร้ายผมได้ ยังไม่เกิด"

“พี่เขย คุณกลับมาแล้วเหรอ!” ฉินยีรีบออกจากห้องและเห็นทั้งคู่กอดกัน

อาจเพราะเธอรีบออกมา เธอยังมีเสื้อคลุมอยู่ในมือที่ยังไม่ทันใส่มัน

เธอมองหยางเฉินตั้งแต่หัวจรดเท้า จนเธอยืนยันว่าหยางเฉินไม่ได้รับบาดเจ็บจริงๆ เธอจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แค่เห็นภาพของหยางเฉินและฉินซีโอบกอดกัน เธอก็รู้สึกอิจฉาเล็กน้อย

ภาพที่ฉินซีกอดหยางเฉินถูกคนอื่นเห็น ในใจตกใจ ผลักหยางเฉินออกไปอย่างรวดเร็ว

“เสี่ยวยี ผมไม่เป็นไร!”

หยางเฉินเห็นความกังวลของฉินยี และมีกระแสอบอุ่นไหลผ่านหัวใจของเขา จะบอกว่าเขาไม่ซาบซึ้งเลยนั่นเป็นเรื่องไม่จริง

ในขณะนี้เอง เสียงคำรามของเครื่องยนต์ก็ดังขึ้นนอกประตู และผู้หญิงทั้งสองก็ตกใจ ทำไมจู่ๆถึงมีรถมาจอดที่หน้าประตูลานบ้าน?

“ไม่ใช่คนในปู๋เย่เฉิงมาล้างแค้นหรอกใช่ไหม?” ฉินยีตกใจ

เธอรู้ว่าหยางเฉินนั้นเก่งมาก และตอนนี้เขาก็กลับมาโดยไม่เป็นอะไร ซึ่งค่อนข้างน่าแปลก

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าข้างนอกประตู ฉินยีพูดอย่างรวดเร็ว “พี่เขย รีบไปซ่อนเถอะ ถ้าเป็นคนจากปู๋เย่เฉิงจริงๆ เราจะบอกว่าคุณยังไม่ได้กลับมา”

“หยางเฉิน คุณรีบไปซ่อนเร็ว หากพวกเขาไม่พบคุณ พวกเขาก็ไม่สามารถทำอะไรเราได้” ฉินซีก็กังวลในทันที

แต่เมื่อสองพี่น้องเกลี้ยกล่อมให้หยางเฉินซ่อนตัว ประตูก็ถูกผลักเปิดจากภายนอกแล้ว และร่างสองร่างก็เข้ามาทีละคน และชายหัวล้านที่เดินอยู่ข้างหน้าก็เด่นชัดมาก

ฉินต้าหย่งและโจวยู่ชุ่ยก็เดินออกมา หลังจากได้ยินการเคลื่อนไหวข้างนอก

“คุณเป็นใคร? คุณมาทำอะไรที่บ้านฉันดึกๆแบบนี้?รีบไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!” โจวยู่ชุ่ยโกรธเพราะ ฉินต้าหย่งเป็นหนี้ 6 ล้าน เธอไม่รู้จักหวังเฉียงเมื่อเห็นคนแปลกหน้าสองคนนี้ เธอเอ่ยปากและด่า

"หุบปาก!"

ฉินต้าหย่งตกใจจนเกือบฉี่ราด รีบเดินไปที่ด้านข้างของหวังเฉียงและพูดอย่างสั่นเทา "พี่เฉียง ผมไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับไอ้ขยะนี้ เขากล้าที่จะรุกรานคุณ มันเป็นเรื่องของเขา ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับครอบครัวของเรา!"

โจวยู่ชุ่ยพึ่งรู้ว่าคนๆนี้เป็นใคร และใบหน้าของเธอก็ซีด แม้ว่าเธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากได้ยินคำพูดของฉินต้าหย่ง เธอก็รีบพูดขึ้นว่า "ขยะนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับครอบครัวของเรา ชวงนี้กำลังทำเรื่องหย่ากับลูกสาวของฉัน เขาไม่ใช่ลูกเขยของตระกูลฉินอีกต่อไปแล้ว”

“แม่ ฉันเคยบอกตอนไหนว่าจะหย่ากับเขา?”

“พ่อ แม่ พวกคุณทำแบบนี้ได้ยังไง? พี่เขยพาพ่อกลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว ทำไมมันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเราเลย?”

ฉินซีและฉินยีสองพี่น้อง โกรธเมื่อพวกเธอได้ยินสิ่งที่พ่อแม่พูด

เมื่อมองดูใบหน้าของคู่สามีภรรยาฉินต้าหย่งและโจวยู่ชุ่ย ปากของหวังเฉียงก็กระตุก และเขามองไปที่หยางเฉินอย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นว่าการแสดงออกของเขาไม่เปลี่ยนแปลง เขาก็รีบหยิบบัตรธนาคารออกมา

เดินไปตรงหน้าของฉินต้าหย่ง และมอบมันด้วยมือทั้งสองด้วยความเคารพ"คุณฉิน ต้องตำหนิที่วินัยหละหลวมของผม ปล่อยให้ลูกน้องทุบตีคุณ การ์ดใบนี้มีห้าล้าน เราจะจ่ายเงินชดเชยให้คุณ เพื่อเป็นค่าสำหรับค่ารักษาพยาบาล โปรดยกโทษให้เราด้วยคุณฉิน”

“ยังไม่รีบคุกเข่าขอโทษคุณฉินอีก!” หวังเฉียงยื่นบัตรธนาคารไว้ในมือของฉินต้าหย่ง ก็เตะลูกน้องที่เขาพามา

ลูกน้องคุกเข่าลงที่เท้าของฉินต้าหย่งอย่างรวดเร็ว "คุณฉิน ผมขอโทษ ผมรู้ว่าผมผิดไปแล้ว ผมไม่ควรลงมือกับคุณ โปรดยกโทษให้ผมด้วย"

ทั้งครอบครัวผงะ และฉินต้าหย่งก็ยิ่งตกใจมากขึ้นไปอีก

ช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาเที่ยวในสถานบันเทิงใหญ่ๆหลายแห่ง และเขารู้สถานะของหวังเฉียงเป็นอย่างดี

แต่ในเวลานี้ เขากลับนำเงิน 5 ล้านมาชดเชยตัวเอง และให้คนที่ทุบตีเขาคุกเข่าลงขอโทษ

หากสิ่งนี้แพร่ออกไป เกรงว่าจะทำให้ทั้งเมืองบันเทิงในเจียงโจวตกใจ

หูของโจวยู่ชุ่ยมีเพียงห้าล้านที่หวังเฉียงกล่าว และเธอก็รีบคว้าบัตรธนาคารจากมือของฉินต้าหย่งและพูดเยาะเย้ย "ถือว่าพวกคุณมีแวว แม้แต่สามีของฉันพวกคุณยังกล้าทุบตี ในเมื่อพวกคุณรู้ว่าผิดไปแล้ว งั้นก็รีบไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ!”

เธอกลัวว่าอีกฝ่ายจะกลับคำในทันใด และหลังจากที่หวังเฉียงจากไปเท่านั้น จึงจะสามารถเก็บเงินไว้ได้อย่างมั่นใจ

หวังเฉียงเหลือบมองหยางเฉิน และเห็นว่าเขาไม่ได้พูดอะไร ดังนั้นเขาจึงรีบออกไปพร้อมกับคนของเขา

จนกระทั่งเสียงของเครื่องยนต์นอกประตูหายไปโดยสมบูรณ์ ฉินต้าหย่งพึ่งดึงสติกลับมาได้และรู้สึกโล่งอกไปชั่วขณะ

เขามองลึกๆไปที่หยางเฉิน เดิมทีคิดว่าหยางเฉินจะถูกทุบตีจนพิการ

แต่สิ่งที่เขาคาดไม่ถึงคือ หยางเฉินไม่เพียงแต่กลับมาโดยไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่แม้แต่หวังเฉียง ก็มาที่บ้านเพื่อชดเชยและขอโทษเป็นการส่วนตัว

เขาไม่ได้โง่เหมือนโจวยู่ชุ่ย บางเรื่องก็เข้าใจง่าย

“เอามานี่! นี่คือเงินที่กูถูกทุบตีและหามาอย่างยากเย็น ไอ้ผู้หญิงเลวยังอยากกลืนกินมันคนเดียวเหรอ?” ฉินต้าหย่งคว้าบัตรเครดิตธนาคารแล้วหันหลังกลับเข้าไปในห้อง

เงินที่พึ่งถึงมือถูกฉินต้าหย่งเอากลับไป โจวยู่ชุ่ยไล่ตามเขาด้วยการร้องไห้และด่า

ในไม่ช้าการทะเลาะกันของทั้งคู่ก็ดังขึ้นในห้อง

"บ้านหลังนี้แทบจะไม่สามารถอยู่ต่อไปได้อีก" ฉินยีกล่าวด้วยดวงตาที่แดงและเดินกลับไปที่ห้อง

ฉินซีเหลือบมองหยางเฉินด้วยท่าทางที่ซับซ้อน "เสี้ยวเสี้ยวยังหลับอยู่เรากลับกันเถอะ"

เมื่อทั้งสองกลับมาที่ห้อง เสี้ยวเสี้ยวกำลังร้องไห้อย่างหนัก“พ่อ แม่ พวกคุณไปไหนมาเหรอ? เสี้ยวเสี้ยวกลัว เสี้ยวเสี้ยวกลัว”

โจวยู่ชุ่ยและฉินต้าหย่งยังคงทะเลาะอยู่ด้านล่าง และเสี้ยวเสี้ยวถูกปลุกให้ตื่นโดยการเคลื่อนไหวที่ชั้นล่าง

“เสี้ยวเสี้ยว อย่าร้องไห้ พ่อกับแม่อยู่ที่นี่” ฉินซีกอดเสี้ยวเสี้ยวอย่างรวดเร็ว

เสี้ยวเสี้ยวร้องไห้เป็นเวลานานก่อนที่จะสงบลง ในไม่ช้าก็หลับไปอีกครั้ง

หยางเฉินมองไปที่ใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของลูกสาว และรู้สึกเจ็บปวดในใจ เติบโตขึ้นมาในบ้านแบบนี้ ในวัยเด็กของเสี้ยวเสี้ยวจะมีความสุขได้อย่างไร?

“หยางเฉิน เราย้ายออกไปใช้ชีวิตข้างนอกกันเถอะ!”

หลังจากที่ฉินซีวางลูกสาวของเธอไว้บนเตียง เธอลูบไล้ใบหน้าที่เต็มไปด้วยคอลลาเจนของเสี้ยวเสี้ยวเบาๆ

ทันใดนั้น เธอมองหยางเฉินอย่างจริงจังและพูดว่า "ฉันสามารถแบกรับครอบครัวนี้ได้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แต่ฉันไม่ต้องการให้ลูกสาวของฉันอยู่ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ เมื่อเธอโตขึ้น ความทรงจำของเธอคือการทะเลาะวิวาทระหว่างคุณปู่กับคุณย่า"

"ได้!"

หยางเฉินกำลังอยากได้แบบนี้พอดี ยิ้มเล็กน้อย "พรุ่งนี้หลังจากเลิกงาน เราจะพาเสี้ยวเสี้ยวไปที่วิลล่ายอดเมฆา"

“แต่ถ้าพวกเราไปกันหมดแล้ว ยียีจะทำอย่างไร?” ฉินซีรู้สึกกังวลเล็กน้อยว่าน้องสาวของเธอจะต้องเผชิญทุกอย่างเพียงลำพัง