ตอนที่ 2840 ยืนมองคนตายต่อหน้า!
“อาจารย์จั่ว รักษาตัวด้วย!”

“ไอ้หนู ถึงจะอย่างไรข้านั้นก็เป็นถึงมหาจักรพรรดิคนหนึ่ง อย่าได้ทำหน้าเหมือนกับจะส่งข้าไปตายเช่นนั้น!”

“หึๆ เฒ่าจั่ว เจ้าได้ศิษย์ที่ดีมากมาจริงๆ!”

“หึ! อย่าได้พูดจาเหลวไหล ตอนนี้ตัวตนของเย่หยวนนั้นมันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว!”

มหาจักรพรรดิตานเฟยนั้นเองก็ต้องหุบปากลงทันที

เพราะเรื่องที่เย่หยวนกราบเจ้าโลกหยุนซานเป็นอาจารย์นั้นพวกเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ

ตอนที่ได้ยินเรื่องจากจั่วเฉินนั้นพวกเขาเองก็แทบลืมหายใจไปนานเช่นกัน

เจ้าโลกหยุนซานนั้นไม่ได้รับศิษย์คนใหม่มานานกว่าแสนปีแล้ว ครั้งนี้เขากลับลงมาเพื่อรับจักรพรรดิเซียนตัวน้อยผู้หนึ่งด้วยตัวเอง!

แค่นี้มันก็ชัดเจนแล้วว่าเขานั้นให้ค่าเย่หยวนแค่ไหน

อย่างที่มหาจักรพรรดิจั่วเฉินพูดนั้น ตอนนี้ตัวตนของเย่หยวนมันไม่เหมือนเดิมแล้ว!

หากวัดกันที่ความอาวุโสพวกเขาทั้งหลายคงต้องเรียกเย่หยวนว่าปรมาจารย์เย่เช่นกัน!

กลับกัน ตัวจั่วเฉินกลับไม่ต้องทำเช่นนั้น

ครั้งนี้มันเป็นการเดินทางลงทิศใต้ของคนทั้งหลาย

เพราะด้านหน้าทางใต้นั้นเองมันก็ถูกโจมตีหนักหน่วงช่วงหลายวันหลังจากเส้นทางมิติทางเหนือพังทลายลงจนทำให้พวกเขาเหล่ากองทัพที่ถูกส่งมาช่วยทางเหนือต้องรีบเดินทางลงไปเสริมทัพทางใต้ทันที

ส่วนพวกเย่หยวนทั้งห้านั้นก็จะมุ่งหน้าไปยังนิกายยาสุดล้ำ

การลาจากครั้งนี้พวกเขาไม่รู้เลยว่าจะได้พบเจอกันอีกครั้งหรือไม่ เย่หยวนย่อมจะรู้สึกเศร้าอยู่ในใจ

จั่วเฉินนั้นปั่นหน้าเข้มแข็งไปแต่เขานั้นก็รู้ดีว่าด้านหน้าแดนใต้มันอันตรายแค่ไหน อย่าว่าแต่มหาจักรพรรดิแม้แต่เจ้าโลกเองก็ยังไม่ปลอดภัย

“ไอ้หนู ทางนิกายนั้นข้าได้จัดการเรื่องให้เจ้าไว้แล้ว หลังจากไปถึงศิษย์พี่ฮั่วจงของเจ้าจะจัดการเรื่องที่พักที่อยู่ให้เอง เรื่องที่เจ้ากราบท่านหยุนซานเป็นอาจารย์นั้นมันต้องปิดเงียบไว้เพราะตัวตนของท่านนั้นสูงส่งจนเกินไป ท่านนั้นคือเสี้ยนหนามสำคัญของเผ่าเลือดหากเผ่าเลือดมันรู้ว่าท่านมีศิษย์คนใหม่แล้วพวกมันคงได้มาล่าหัวเจ้าแน่ๆ เข้าใจหรือไม่?” จั่วเฉินย้ำ

เย่หยวนพยักหน้ารับ “ศิษย์ทราบแล้ว!”

ทั้งสองกลุ่มนั้นแยกทางกันไปพวกเย่หยวนและหยางชิงได้เดินทางมุ่งไปทางที่ตั้งของนิกายยาสุดล้ำ

นิกายยาสุดล้ำนั้นมันตั้งอยู่ที่เทือกเขาชัยบูรพาที่อยู่ทางทิศตะวันออกของทวีปสวรรค์แรก

เบื้องหน้าของคนทั้งหลายนั้นมันเต็มไปด้วยป่าเขาอุดมสมุนไพรสวรรค์มากมายมีพลังงานฟ้าดินรุนแรงหนาแน่นเหมาะสมแก่การบ่มเพาะอย่างมาก

ทวีปสวรรค์แรกนั้นมันสุดแสนยิ่งใหญ่ หากเอาทวีปพิรุณใสอันยิ่งใหญ่นั้นมาเทียบแล้วมันก็คงมีขนาดไม่ถึงหนึ่งในหมื่นของทวีปสวรรค์แรกเช่นกัน

สวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นมีทวีปใหญ่ทั้งหมดสามทวีปบวกกับพื้นที่ทางทะเลอีกกว้างใหญ่อย่างเกินนับ

บนทวีปทั้งสามนั้นเดิมทีแล้วมันมีนิกายระดับเจ้าโลกอยู่ทั้งสิ้นเจ็ดนิกาย

ทวีปสวรรค์แรกนั้นเป็นทวีปใหญ่ที่มีถึงสามนิกายตั้งหลักปักฐานอยู่ แน่นอนว่านิกายยาสุดล้ำก็เป็นหนึ่งในนั้น

แต่ว่าตอนนี้สี่จากเจ็ดนิกายระดับเจ้าโลกนั้นมันได้ถูกทำลายสิ้นลงแล้ว ตอนนี้นิกายระดับเจ้าโลกมันจึงมีเหลือแค่นิกายเสาะสวรรค์ นิกายยาสุดล้ำและนิกายเก้าตะวัน

และการบุกขึ้นเหนือของเผ่าเลือดนั้นมันได้ทำให้นิกายเก้าตะวันเสียพื้นที่ได้รับความเสียหายไปมากที่สุด

ก่อนหน้านั้นเหล่านิกายระดับเจ้าโลกทั้งเจ็ดต่างเป็นไม้เบื่อไม้เมากันแต่เมื่ออีกฝ่ายนั้นมาเพื่อกวาดล้างเผ่าพันธุ์พวกเขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องร่วมมือ และก็ด้วยเหตุผลนี้เองที่ทำให้เหล่าเจ้าโลกทั้งหลายนั้นตกลงกันร่วมมือกันสร้างเขตแดนสวรรค์สัมบูรณ์ขึ้นมาป้องกันศัตรู

เพราะฉะนั้นเทียบกับนิกายอื่นๆ แล้วนิกายยาสุดล้ำนั้นถือเป็นนิกายที่ได้รับผลกระทบน้อยมาก

ตอนนี้พื้นที่ของนิกายยาสุดล้ำมันจึงยังดูอุดมสมบูรณ์สวยงามอย่างมากอยู่

แม้เย่หยวนและพวกจะใช้ค่ายกลเคลื่อนย้ายแต่กว่าจะมาถึงยังเทือกเขาชัยบูรพานี้มันก็ต้องใช้เวลาถึงครึ่งเดือน

“ชิๆ สมชื่อว่าเป็นนิกายระดับเจ้าโลกจริงๆ! ระดับของนิกายนี้ ระดับของพลังงานนี้ ในวันหน้าเจ้าโลกหยางชิงจะต้องมาปกครองที่นี่ให้ได้!” หยางชิงนั้นมองดูตึกใหญ่ระฟ้าตรงหน้าพร้อมหัวเราะกล่าว

“ฮ่าๆ” ต้าหวงและจิงเฟยนั้นอดหัวเราะขึ้นมาพร้อมๆ กันไม่ได้

หยางชิงนั้นกัดฟันแน่นกล่าวขึ้นอย่างไม่พอใจ “พวกเจ้าหัวเราะอะไรกัน? ข้านั้นเป็นถึงจักรพรรดิเที่ยงแล้ว ในเวลาอีกไม่ถึงหมื่นปีข้าต้องก้าวขึ้นไปถึงระดับเจ้าโลกได้แน่!”

จิงเฟยนั้นยิ้มกว้างตอบกลับไป “เหลวไหล! หากเจ้าจะบอกว่าพี่เย่หยวนบ่มเพาะถึงระดับเจ้าโลกข้ายังเชื่อ แต่เจ้านี้…ไม่มีทาง!”

หยางชิงนั้นโกรธจนหน้าดำหน้าแดงก่อนจะหันมาร้องใส่เย่หยวน “ไอ้เวร มาๆ! มาสู้กันให้รู้เรื่องไป! หากข้าเอาชนะเจ้าลงไม่ได้แล้วก็อย่ามาเรียกข้าว่าฟ้าครามอีก!”

เย่หยวนนั้นไม่ตอบอะไรกลับไปและปลดดาบเต๋าออกมาจากหว่างคิ้ว

เห็นเช่นนั้นหยางชิงก็ทำหน้าเหยเกร้องขึ้นพร้อมถอยกลับไปทันที “เจ้าคนไร้ยางอาย! วีรบุรุษใดกันมาพึ่งดาบเต๋าเช่นนี้?”

หากปะทะกันตรงๆ แล้วหยางชิงที่มีพลังจักรพรรดิเที่ยงมันย่อมจะเอาชนะเย่หยวนได้

เพราะเขานั้นมิใช่แค่จักรพรรดิเที่ยงทั่วๆ ไป ในศึกครั้งก่อนนั้นตัวเขาคนเดียวสามารถรับมือหัวกะทิจักรพรรดิเที่ยงเผ่าเลือดถึงสามคนได้พร้อมๆ กัน

แม้ว่าเย่หยวนนั้นจะต่อสู้ข้ามอาณาจักรได้แต่มันก็ต้องดูศัตรูด้วยว่าเป็นใคร

จักรพรรดิเที่ยงนั้นไม่ได้อ่อนแอ

แต่หากใช้ดาบเต๋าแล้วมันย่อมจะทำให้เกิดผลลัพธ์ที่แตกต่าง

เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียแม้แต่ตัวฮันกวงที่เป็นถึงจักรพรรดิเที่ยงขั้นกลางนั้นก็ยังถูกดาบเต๋าของเย่หยวนฟันจนสิ้นใจ!

เพราะฉะนั้นหากเย่หยวนใช้ดาบเต๋าแล้วหยางชิงย่อมไม่มีทางสู้ได้

เมื่อจิงเฟยได้เห็นเช่นนั้นนางก็ต้องหัวเราะขึ้นมา “นักบุญสูงฟ้าครามห่าเหวใดเล่า! เจ้ามันก็แค่พึ่งที่ว่าตัวเองพลังบ่มเพาะสูงเท่านั้น หากเจ้ามีปัญญาจริงก็กดพลังบ่มเพาะให้เท่าพี่เย่หยวนแล้วสู้กับเขาสิ! พี่เย่หยวนนั้นจะต่อให้โดยใช้มือแค่ข้างเดียว ไม่สิ ไม่ต้องใช้มือใช้เท้าใดๆ เลยก็ยังเอาชนะเจ้าได้!”

หยางชิงนั้นยิ้มขึ้นมาอย่างมั่นใจ “เฮอะ! มันก็แค่พึ่งผู้บ่มเพาะนอกรีตเท่านั้น เจ้าวางใจเถอะ ข้านี้จะไม่ปล่อยให้มันบ่มเพาะตามข้าทันแน่! หากมันขึ้นมาถึงชั้นบรรยากาศสวรรค์มหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์ข้าก็จะบรรลุเจ้าโลกหนีมันไปเอง! ถึงตอนนั้นข้าก็จะยังเอาชนะได้อย่างสิ้นเชิงอยู่ดี!”

เย่หยวนไม่ได้สนใจคำพูดโม้ของหยางชิงและขมวดคิ้วพุ่งตัวนำออกไป

เบื้องหน้าประตูขึ้นนิกายยาสุดล้ำนั้นมันมีคนเจ็บนอนร้องโอดโอยมากมายจนเต็มพื้นที่โล่งไปหมด

ชายหนุ่มคนที่มีบาดแผลเต็มตัวคนหนึ่งเดินเข้าไปหาศิษย์นิกายยาสุดล้ำพร้อมแบกร่างของชายหนุ่มอีกคนไว้บนหลัง “นิกายยาสุดล้ำนั้นเก่งกาจล้ำฟ้าดิน ข้าขอร้องเถอะ ให้เราได้เข้าไปด้วย! หากน้องข้าไม่ได้รับการรักษาแล้วเขาต้องตายลงแน่!”

ชายหนุ่มบนหลังของเขานั้นไร้สติใดๆ ดูท่าเหมือนคนใกล้ตายเต็มทีอย่างแท้จริง

แต่ในตอนนี้ศิษย์นิกายยาสุดล้ำนั้นกลับเดินมาขวางทางไว้ไม่เปิดให้พวกเขาได้ขึ้นเขาไปเลย

ศิษย์นิกายยาสุดล้ำคนนั้นกล่าวขึ้นมาอย่างเรียบเฉย “จะรีบไปไหนๆ? มันก็แค่จักรพรรดิเซียนขั้นต้นคนหนึ่งเท่านั้น เจ้าคิดว่ามันมีคนเจ็บนอนรอการรักษาอยู่มากมายแค่ไหนในตอนนี้? เจ้ารอไปก่อน หากคิดสร้างปัญหาก็อย่าได้หาว่าเราใจร้ายแล้วกัน!”

เมื่อชายหนุ่มถูกผลักออกมาพร้อมๆ กับน้องชายบนหลังนั้นเขาก็ต้องคุกเข่าลงร้องขึ้นมาอย่างกังวลใจ “นายท่านข้าขอร้องท่านเถอะ ช่วยน้องข้าด้วย! ที่เขามีสภาพเป็นเช่นนี้ก็เพราะว่าอาสาไปสู้กับเผ่าเลือดที่เขตแดนสวรรค์สัมบูรณ์! ท่าน…ท่านจะยืนดูคนตายไปต่อหน้าเช่นนี้จริงๆ หรือ?”

ศิษย์นิกายยาสุดล้ำคนนั้นยิ้มตอบกลับไป “เช่นนั้นแล้วเจ้าคิดว่าตัวเองเป็นวีรบุรุษ? เบิกตาดูให้ดีเสียก่อนว่าคนที่มาวันนี้มีใครไม่บาดเจ็บเพราะไปสู้กับเผ่าเลือดมาบ้าง? ไสหัวไป! หากยังคิดสร้างปัญหาข้าจะลงมือแล้ว!”

เคร้ง!

ศิษย์นิกายยาสุดล้ำคนนั้นชักดาบออกมาจนทำให้คนทั้งหลายใจหายทันที

“อ่อก!”

“อ๊าก!”

ในเวลาเดียวกันนั้นเองที่คนน้องของเขากระอักเลือดออกมาอย่างรุนแรงและดูท่าคงจะตายลงไปแล้ว

ชายหนุ่มนั้นหน้าซีดขาวลงร้องกล่าว “จางยี่ เจ้า…เจ้าต้องทนไว้ก่อน! เรา…เรามาถึงนิกายยาสุดล้ำแล้ว พวกเขาต้องช่วยเจ้าได้แน่!”

ศิษย์นิกายยาสุดล้ำคนนั้นยังคงทำหน้าเฉย ดูท่าแล้วเขาคงชินชากับการตายเช่นนี้ไม่น้อย

รอบๆ นั้นมันมีแต่เสียงด่าว่าให้แก่นิกายยาสุดล้ำอย่างไม่ขาดสาย

แต่พวกเขาไม่สนใจ แค่มดปลวก มันจะทำอะไรได้มากมาย?

หลายวันมานี้แนวรับทางใต้มันต้องเจอศึกหนัก เผ่าเลือดนั้นเข้าจู่โจมอย่างบ้าคลั่งจนทำให้คนบาดเจ็บล้มตายไปมากมาย

ในฐานะนิกายโอสถอันดับหนึ่งแล้วนิกายยาสุดล้ำย่อมจะต้องกลายเป็นโรงพยาบาลสนามที่ใหญ่ที่สุดและมีคนเข้าออกไม่ขาดสาย

ตอนนี้คนทั้งนิกายยาสุดล้ำนั้นยุ่งกันจนหัวหมุน ไม่เหลือที่จะให้คนทั่วไปเข้ารักษาอีกแล้ว

เพราะฉะนั้นพวกเขาจึงต้องเลือกว่าจะรักษาใคร

กองทัพทางใต้นั้นมันมีศิษย์จากค่ายสำนักใหญ่โตร่วมอยู่มากมาย กำลังฝีมือของพวกเขานั้นเหนือล้ำกว่านักยุทธจนอย่างไม่อาจเทียบ

แต่จำนวนทหารส่วนมากก็ยังเป็นนักยุทธทั่วไป

พวกเขานั้นไม่เก่งกาจด้วยตัวคนเดียว แต่พวกเขานั้นก็ได้ตั้งกลุ่มรวมตัวกันเพื่อบุกฆ่าสังหารศัตรูไปมากมาย

แต่เหตุผลที่ทำให้พวกเขาไม่อาจจะขึ้นไปบนนิกายยาสุดล้ำได้ก็เพราะว่า พวกเขานั้นไร้ที่มาที่ยิ่งใหญ่และไร้พลังฝีมือที่เหนือล้ำ

แต่ในตอนนั้นเองที่เย่หยวนได้พุ่งตัวมาหยุดข้างคนน้องผู้บาดเจ็บสาหัส

จากนั้นมันก็เกิดแสงของดวงดาวขึ้นมาเพราะพลังของหยกมุกเก้าใบ

เข็มปราณเทวะมากมายนั้นมันแทงเข้าร่างของจางยี่จนไม่นานนักจางยี่ก็หยุดกระอักเลือดและค่อยๆ มีอาการที่ดูดีขึ้นอย่างทันตา