ตอนที่ 2912 บรรพบุรุษเย่มาเพื่อช่วยเหลือ!

“พอได้แล้ว! ข้าทนไม่ไหวแล้ว! เจ้าบ้านี่จะพอได้หรือยัง?”

ลู่หยานนั้นเป็นคนแรกที่ร้องลั่นขึ้นมาพร้อมชี้หน้าด่าเย่หยวนทันที

คนอื่นๆ ในโถงใหญ่ตอนนี้ต่างก็หันมาจ้องด้วยดวงตาแดงก่ำ

เจ้าบ้านี่มันผีดูดเลือดชัดๆ!

สมุนไพรสวรรค์ที่เขาขอแต่ละอย่างนั้นมันเรียกได้ว่ากวาดคลังของนิกายไปกว่าครึ่งแล้ว

ตอนนี้ยังจะมีหน้ามาขอเพิ่ม?

มหาจักรพรรดิครึ่งก้าวอีกคนหนึ่งกล่าวขึ้นมา “บรรพบุรุษห่าเหวใดกันเล่า! ท่านเจ้านิกาย ต่อให้วันนี้ข้าจะต้องผิดกฎสวรรค์ข้าก็จะขอขับไล่เขาออกไปจากนิกายโอสถประเสริฐของเราให้ได้!”

คนอื่นๆ เองก็กล่าวขึ้นมาแย้งเย่หยวนไปตามๆ กัน

เพราะความอดทนของพวกเขามันหมดลงสิ้นแล้ว

หวังจุนนั้นได้แต่ต้องยิ้มแห้งๆ ตอบกลับเย่หยวนไป “บรรพบุรุษเย่ สิ่งที่ท่านขอมาคราวก่อนนั้นมันนับเป็นครึ่งหนึ่งของคลังนิกายโอสถประเสริฐเราแล้ว! หากท่านยังต้องการเพิ่มอีกมันคงไม่อาจจะบ่มเพาะใดๆ กันได้อีกต่อไปแล้ว”

เย่หยวนที่ได้ยินต้องผงะไปก่อนจะกล่าวขึ้น “เช่นนั้นหรือ? เช่นนั้นมันก็น่าเสียดาย ในเมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วเจ้าก็เลือกคนที่แข็งแกร่งที่สุดออกมากินโอสถสวรรค์พวกนี้ไปก่อนเถอะ นิกายโอสถประเสริฐนั้นต้องการคนช่วยปกป้องมากกว่านี้”

เขานั้นขยับมือหยิบเอาขวดใสออกมาวางกลางโต๊ะประชุมต่อหน้าคนทั้งหลาย

ลู่หยานนั้นต้องอ้าปากค้างเบิกตากว้างออกมาทันที

เพราะภายในขวดนั้นมีคลื่นพลังลึกล้ำรุนแรงจนทำให้ทั้งห้องโถงแทบพังทลาย!

ระดับลึกล้ำ!

นิกายโอสถประเสริฐนั้นแม้จะตกต่ำลงมามากแต่พวกเขานั้นก็คือนิกายที่เน้นด้านเต๋าโอสถย่อมจะมียอดฝีมือด้านโอสถในนิกายไม่น้อย

พวกเขาย่อมจะรู้ถึงตัวตนของโอสถสวรรค์ระดับลึกล้ำแน่นอน!

หวังจุนนั้นก้มลงมองขวดตรงหน้าด้วยความตกตะลึงไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง “บรรพบุรุษเย่ ท่านจะบอกว่า… โอสถ…โอสถสวรรค์ทั้งหลายนี้ท่านมอบให้เรา?”

เย่หยวนเลิกคิ้วขึ้นถาม “ไม่ให้พวกเจ้าแล้วจะให้ใครเล่า? โอสถสวรรค์พวกนี้มันแทบไม่มีประโยชน์อะไรกับข้าแล้ว ตอนนี้ข้าได้กลืนพลังของเลือดต้นมาทำให้พลังของข้ามันพุ่งทะยานจนต้องเรียกเต๋าทุกข์ลงมาบรรลุอาณาจักรก่อนทำเรื่องใดๆ ต่อไป ในขวดทั้งหลายนี้มันมีโอสถจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์โรจน์ระดับลึกล้ำอยู่ยี่สิบเม็ด มันคงพอให้พวกลู่หยานทั้งหลายบรรลุอาณาจักรมหาจักรพรรดิได้ ที่เหลือนั้นเจ้าก็จงเอาให้ศิษย์คนอื่นๆ เพื่อช่วยพัฒนาฝีมือของจักรพรรดิเที่ยงทั้งหลายเถอะ”

“โอสถจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์โรจน์ระดับลึกล้ำยี่สิบเม็ด?” หวังจุนนั้นแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง

โอสถจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์โรจน์นั้นมันคือโอสถสวรรค์ที่ทรงพลัง สามารถช่วยคนบรรลุมหาจักรพรรดิได้!

แต่ความยากในการหลอมของมันนั้นเองก็น่ากลัวอย่างยิ่ง

แม้แต่บรรพบุรุษหางหยางนั้นเองก็ยังไม่อาจจะหลอมโอสถจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์โรจน์ระดับลึกล้ำได้เช่นกัน

แต่บรรพบุรุษเย่ผู้เป็นแค่นักหลอมโอสถสวรรค์ระดับหกนั้นกลับหลอมมันได้?

เราสามารถสร้างมหาจักรพรรดิด้วยโอสถได้หรือไม่?

แน่นอนว่าได้!

มิใช่แค่มหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์เท่านั้นแต่แม้เจ้าโลกทั้งหลายเองก็ยังสามารถสร้างขึ้นได้ด้วยโอสถสวรรค์ เช่นกัน!

แต่สิ่งที่น่าเสียดายก็คือสมุนไพรสวรรค์ที่ใช้ในโอสถสวรรค์โกลาหลนั้นมันเป็นสิ่งที่หาได้ยากยิ่ง

ในรอบแสนปีมันอาจจะไม่ปรากฏขึ้นมาเลยก็ได้!

เพียงแค่ว่าการสร้างมหาจักรพรรดินั้นมันแตกต่างจากอาณาจักรบ่มเพาะก่อนๆ อย่างสิ้นเชิง

เพราะต่อให้จะเป็นโอสถสวรรค์ระดับลึกล้ำแต่มันก็ไม่ได้การันตีว่ามหาจักรพรรดิครึ่งก้าวคนนั้นจะบรรลุ มหาจักรพรรดิได้จริงๆ

มหาจักรพรรดิมันลึกล้ำกว่านั้นมาก!

เพราะฉะนั้นเย่หยวนจึงได้หลอมมันมาถึงยี่สิบเม็ด

ไม่ว่าพวกลู่หยานนั้นจะไร้พรสวรรค์แค่ไหนมันก็คงสามารถบรรลุมหาจักรพรรดิได้ด้วยโอสถจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ โรจน์ถึงยี่สิบเม็ด

เพราะไม่ว่าอย่างไรมันก็คือโอสถสวรรค์ระดับลึกล้ำ!

หากไม่ใช่เพื่อจะหลอมโอสถจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์โรจน์ทั้งยี่สิบเม็ดนี้แล้วมันก็คงไม่ถึงขั้นทำให้คลังที่สะสม มาเป็นหมื่นปีของนิกายโอสถประเสริฐแห้งเหือดลงไป

แต่ถึงแม้นิกายโอสถประเสริฐจะเอาของทั้งคลังออกมาแลกมันก็คงไม่มีค่าเท่าโอสถจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์โรจน์ ยี่สิบเม็ด

หากให้พูดเทียบคุณค่าแล้ว ของทั้งคลังของนิกายนั้นคงซื้อโอสถจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์โรจน์ได้สักเม็ดสองเม็ด

เพราะโอสถสวรรค์นี้มันล้ำค่านัก!

หวังจุนมองหน้าเย่หยวนด้วยสีหน้าซีดขาวเหมือนได้เห็นผี “ท่าน…ท่านเป็นแค่จักรพรรดิเที่ยงขั้นต้นแท้ๆ ท่าน…ท่านกลับหลอมโอสถสวรรค์ระดับลึกล้ำได้แล้ว?”

เย่หยวนยิ้มส่ายหัวตอบกลับไป “ไม่หรอก”

หวังจุนถอนหายใจยาวออกมา “ค่อยยังชั่ว…”

“ข้าหลอมมันได้ตั้งแต่ตอนเป็นจักรพรรดิเซียนขั้นกลาง”

“…”

ศิษย์นิกายโอสถประเสริฐทั้งหลายนั้นต่างอ้าปากกว้างขึ้นมาพร้อมๆ กัน

บ้า…จะบ้าเกินไปแล้ว!

‘พวกเราศึกษาโอสถกันทุกคน ทำไมเจ้าถึงเก่งกว่าใครเพื่อนนักเล่า?’

ระดับลึกล้ำนั้นมันคือระดับที่สูงเกินมือคนทั่วๆ ไปมาก

อย่างว่าแต่จักรพรรดิเที่ยงขั้นต้นใดๆ แม้แต่มหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์เองก็ยังไม่แน่ว่าจะขึ้นถึงระดับลึกล้ำได้เช่นกัน

เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียตอนที่เย่หยวนบรรลุระดับลึกล้ำในตอนนั้นมันได้ทำให้ทั้งนิกายยักษ์ใหญ่อย่างนิกาย ยาสุดล้ำต้องแตกตื่นตั้งแต่หัวจรดหาง

มีหรือที่นิกายน้อยๆ อย่างนิกายโอสถประเสริฐนี้จะรับมันไว้ได้ง่ายๆ?

ต่อให้จะเป็นนิกายโอสถประเสริฐในตอนรุ่งเรืองเองมันก็ยังมีคนที่ขึ้นถึงระดับลึกล้ำได้แค่สามคนเท่านั้น!

แต่ตอนนี้จักรพรรดิเที่ยงขั้นต้นคนหนึ่งเข้าเก็บตัวแล้วกลับออกมาพร้อมด้วยโอสถสวรรค์ระดับลึกล้ำหลายสิบเม็ด

เรื่องราวเช่นนี้เป็นใครก็คงรับได้ยาก

เพราะฉะนั้นตอนที่คนทั้งหลายรู้ว่าเย่หยวนเปลี่ยนสมุนไพรสวรรค์ทั้งหลายให้กลายเป็นโอสถสวรรค์ระดับลึกล้ำ นั้นคนทั้งหลายจึงแทบลืมหายใจไป

ตอนนี้หวังจุนนั้นได้เข้าใจแล้วว่าทำไมเจ้าโลกหยุนซานถึงได้ไม่คิดสนใจบรรพบุรุษหางหยางของพวกเขาแม้แต่ น้อย

เพราะในสายตาของพวกเขาแล้วบรรพบุรุษหางหยางผู้สร้างให้นิกายโอสถประเสริฐกลายเป็นนิกายยักษ์ใหญ่มันย่อมเป็นยอดคนมากอัจฉริยะ

แต่เทียบกับเด็กหนุ่มตรงหน้านี้แล้วเขาเป็นไม่ได้แม้แต่เศษดิน!

นี่มันคือคำจำกัดความอัจฉริยะอย่างแท้จริง!

มีแค่ยอดอัจฉริยะเช่นนี้เท่านั้นที่จะกลายเป็นศิษย์ของท่านผู้นั้นได้!

ตุบ!

ลู่หยานคุกเข่าลงก้มพื้นพร้อมก้มหน้าร้องไห้ออกมา “บรรพบุรุษเย่ ศิษย์ผิดไปแล้ว ศิษย์สมควรตายยิ่ง! ศิษย์ไม่ควรว่ากล่าวลับหลังท่าน ศิษย์ไม่ควรเอาความคิดของตัวเองไปยัดเยียดใส่ผู้อื่นเช่นนี้เลย! ศิษย์ไม่รักดีคนนี้ขอให้ท่านโปรดลงโทษด้วย!”

ตอนนี้ลู่หยานนั้นแทบจะอยากมุดดินหนีไปให้พ้นๆ

หลายวันมานี้เขามีแต่ความไม่พอใจเย่หยวนอยู่เต็มอก

หากมิใช่เพราะหวังจุนห้ามไว้เขานั้นคงบุกเข้าไปไล่เย่หยวนออกจากนิกายแล้ว

แต่ตอนนี้เขากลับได้รู้ว่าที่เย่หยวนขอสมุนไพรสวรรค์ทั้งหลายไปนั้นมันมิใช่เพราะตัวเขาอยากได้

แต่เป็นเพราะว่านิกายโอสถประเสริฐต่างหากที่ต้องใช้มัน!

เขานั้นกลับไปด่าว่าบรรพบุรุษผู้มากเมตตาเช่นนี้ลับหลัง!

ตอนนี้เขาแทบจะอยากจบชีวิตตัวเองลงเสียให้พ้นๆ

“บรรพบุรุษเย่ ศิษย์เองก็ร่วมด่าว่าท่านด้วย! บรรพบุรุษท่านลงโทษข้าด้วยเถอะ!”

“บรรพบุรุษเย่ ข้าเองก็ขอรับโทษด้วย!”

เหล่ามหาจักรพรรดิครึ่งก้าวและจักรพรรดิเที่ยงทั้งหลายต่างคุกเข่าลงพร้อมๆ กัน

หลายวันมานี้พวกเขานั้นต่างว่าเย่หยวนกันไม่ขาดปาก

เย่หยวนนั้นยิ้มตอบกลับไป “พวกเจ้าลุกขึ้นเถอะ เรื่องนี้จะอย่างไรมันก็ความผิดข้าที่ไม่บอกไม่กล่าวให้ละเอียดแต่แรก ในเมื่อเต๋าของนิกายโอสถประเสริฐนั้นมันคือเต๋าที่อาจารย์ข้าสั่งสอนไว้มันก็ย่อมจะเป็นหน้าที่ของศิษย์ผู้นี้ที่จะช่วยดูแลรักษามัน พวกเจ้าจะได้ไม่ต้องเรียกข้าว่าบรรพบุรุษให้เปลืองน้ำลายเปล่า”

ลู่หยานนั้นยอมรับนับถือเรื่องนี้อย่างสุดใจ เขานั้นได้แต่ต้องคุกเข่าก้มหัวโขกลงต่อหน้าเย่หยวนพร้อมร้องบอก “บรรพบุรุษเย่มีจิตใจที่กว้างขวางเหมือนดั่งสวรรค์ ศิษย์นับถือจิตใจของท่านอย่างที่สุด! จากวันนี้ศิษย์จะขอติดตามรับใช้บรรพบุรุษเย่ท่านไปตราบชั่วฟ้าดินสลาย!”

เย่หยวนยกมือขึ้นมาโบกปัด “ไม่ต้องเสียเวลาพูดเรื่องนี้กันอีกแล้ว หลังจากที่พวกเขาแบ่งโอสถสวรรค์กันแล้วก็ไปเก็บตัวเสีย บรรพบุรุษผู้นี้จะขอตัวไปบรรลุเต๋าทุกข์หน่อย”

พูดจบเย่หยวนก็พุ่งตัวออกจากโถงใหญ่ขึ้นท้องฟ้าไป

ไม่นานนักมันก็มีเมฆเต๋าทุกข์ดำสนิทปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า

หวังจุนและพวกนั้นต่างต้องหันมามองหน้ากันอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

ช่างเป็นพลังที่รุนแรงล้ำนัก!

พวกเขาเองก็สัมผัสได้ว่าเย่หยวนนั้นเป็นผู้บ่มเพาะนอกรีต

แต่ว่าแม้จะเป็นผู้บ่มเพาะนอกรีตแต่เต๋าทุกข์จักรพรรดิเที่ยงอันนี้มันจะไม่น่ากลัวไปหรือ?

เต๋าทุกข์จักรพรรดิเที่ยงที่น่ากลัวขนาดนี้บรรพบุรุษเย่ท่านจะผ่านไปได้?

แต่เมื่อตามออกมาดูพวกเขาทั้งหลายก็ต้องอ้าปากค้าง

เพราะเย่หยวนนั้นเหมือนดั่งเทพที่ต่อสู้กับเต๋าทุกข์ได้อย่างสูสี

ดาบเต๋าของเขานั้นสามารถตัดเต๋าทุกข์ทั้งหลายลงได้สิ้น!

หลังจากที่หลอมเลือดต้นมาแล้วเย่หยวนนั้นก็ยิ่งพัฒนาตัวเองขึ้นไปอย่างน่ากลัวจนทำให้คนที่ได้เห็นต้องขนลุก!

กอปรด้วยพลังของพรนั้นมันยิ่งทำให้เต๋าทุกข์จักรพรรดิเที่ยงอันนี้ง่ายดายเสียยิ่งกว่าปอกกล้วย

ได้เห็นภาพนี้หวังจุนก็ต้องอ้าปากค้างพร้อมน้ำตาที่ไหลริน “บางทีปรมาจารย์หยุนซานท่านอาจจะได้ยินคำภาวนาของเราจึงได้ส่งบรรพบุรุษเย่ลงมาช่วยเหลือเราก็ได้!”

…………………………