ชายแดนตะวันออก พลบค่ำ

บนกำแพงเมืองสูงนั้นหยางชิงกำลังนั่งไขว่ห้างมองดูภาพตรงหน้าอย่างพร้อมรบ

เพียงแค่ว่าบาดแผลทั่วร่างของเขานั้นมันแสดงให้เห็นชัดเจนว่าศึกที่ผ่านๆ มานี้หนักหน่วงรุนแรงแค่ไหน

“ไอ้เจ้าเวรเย่หยวนนี่มันไปเที่ยวเล่นอยู่ที่ไหนกัน? เฮอะๆ หากมันกลับมาและได้เห็นพลังบ่มเพาะของข้าในตอนนี้มันคงตกตะลึงจนอ้าปากค้างแน่ๆ! ถึงตอนนั้นข้าจะสั่งสอนมันเอง ใครใช้ให้มันมาขวางเวลาข้าจะวางท่าดีนัก! อืม เอาเช่นนี้ก็แล้วกัน!”

เมื่อนึกจินตนาการถึงภาพเย่หยวนนอนจมกองดินอยู่ตรงหน้าหยางชิงก็อดยิ้มกว้างขึ้นมาไม่ได้

พริบตาเดียวนี้มันก็ผ่านมากว่าร้อยปีแล้ว

พลังบ่มเพาะของเขาในตอนนี้เองมันก็มาถึงมหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์ขั้นปลายแล้ว!

ความเร็วในการบ่มเพาะระดับนี้ทั้งสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดมันคงเพิ่งมีเขาทำได้คนแรก

ตัวหยางชิงในตอนนี้ได้กลายเป็นแม่ทัพของพันธมิตรสวรรค์แรกไปอย่างเต็มตัว

มหาจักรพรรดิเผ่าเลือดที่ตายลงด้วยน้ำมือเขาคนนี้มันมากมายกว่าร้อยคนเข้าไปแล้ว

มันจึงเรียกได้ว่าเขานั้นสร้างผลงานในสงครามครั้งนี้ไว้อย่างมากล้น!

แต่แน่นอนว่าผลงานที่ยิ่งใหญ่เช่นนั้นมันก็มีราคาที่ต้องจ่ายสูงล้ำเช่นกัน

ร้อยกว่าปีที่ผ่านมานี้เขาต่อสู้ต่อเนื่องแทบไม่เว้นวัน บาดเจ็บกลับมาแทบทุกครั้งไปก็ถึงขั้นตายลงไปก็มี

“เฮอะ แค่เจ้าอะนะ? เจ้าคิดจริงๆ เหรอว่าเมื่อพี่เย่หยวนกลับมาแล้วเขาจะตบหน้าเจ้าจนหันไม่ได้?”

จิงเฟยกล่าวขึ้นมาเสริม

จิงเฟยในตอนนี้เองก็ไม่ธรรมดาเพราะนางนั้นก็บรรลุมหาจักรพรรดิขึ้นมาได้แล้วเช่นกัน

ส่วนต้าหวงนั้นยิ่งมีพลังบ่มเพาะถึงมหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์ขั้นสุดแล้ว

“นังเด็กนี่ เจ้ามันดื้อด้านดีจริงๆ! ข้ายอมรับนะว่าเย่หยวนมันเก่ง มันด้อยกว่าข้าหน่อยเดียวเท่านั้น แต่จะบอกว่าแค่ร้อยกว่าปีนี้มันบ่มเพาะตามข้าทันหรือ? ข้าว่าที่พูดออกมานั้นแม้แต่ตัวเจ้าเองก็ยังไม่เชื่อคำพูดตัวเองเลยมั้ง? ฮ่าๆๆ” หยางชิงหัวเราะเย้ย

จิงเฟยได้แต่ต้องกลอกตาหนี

เพราะการพัฒนาของหยางชิงนั้นมันรวดเร็วจนน่ากลัวจริงๆ

จิงเฟยนั้นไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมรับความเก่งกาจของอีกฝ่าย

หยางชิงนั้นเป็นคนที่ชอบทำตัวกวนเท้าชาวบ้านเย้ยหยอกคนอื่นเล่นไปทั่วแต่ว่าเขานั้นก็แข็งแกร่งจริง

ตัวตนของเย่หยวนนั้นมันเหมือนแส้ที่ไล่ฟาดให้เขายิ่งต้องพยายามหนักสุดชีวิต

ต่อให้เย่หยวนจะไม่ได้อยู่ด้วยแล้วก็ตาม

“หากนายท่านอยากจะเอาชนะเจ้านั้น ท่านย่อมจะไม่ต้องใช้พลังบ่มเพาะที่เหนือกว่าเจ้าใดๆ เพราะฉะนั้นต่อให้เจ้าจะมีพลังบ่มเพาะสูงกว่ามันก็ไม่มีทางเอาชนะนายท่านได้” ต้าหวงกล่าวขึ้นแทรก

หยางชิงหัวเราะตอบกลับไป “แค่คำพูดนี้มันก็ทำข้าอยากกระทืบเจ้าเย่หยวนให้ลุกไม่ขึ้นแล้ว!”

แต่ในตอนนั้นเองที่มีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมาจากด้านหลังคนทั้งสาม

“พวกเจ้าหลอนกันไปหมดแล้ว ไอ้เด็กนั่นมันตายบนสวรรค์อื่นไปนานแล้ว! นอกจากนั้นมันยังเป็นแค่คนทรยศของเผ่าพันธุ์ ต่อให้มันจะกลับมาได้จริงๆ มันก็จะกลับมาในฐานะศัตรูร้าย! ข้านี่แหละจะเป็นคนสังหารมันให้เอง!”

ฟุบ!

หอกยาวของหยางชิงถูกยกขึ้นมาจี้คอของผู้มาถึงทันที “ฉินชาน หากเจ้าคิดรนหาที่ตายก็ลองพูดมาอีกสักคำ!”

ฉินชานนั้นยิ้มตอบกลับไป “มันเป็นคนทรยศ นี่คือคำตัดสินของเจ้าโลกทั้งหลายท่านแล้ว หรือว่าเจ้าจะบอกว่าเจ้าโลกทั้งหลายท่านคิดผิด? ต่อให้เจ้าจะสังหารข้ามันก็ไม่มีทางเปลี่ยนความจริงเรื่องนี้ไปได้!”

“พี่เย่หยวนไม่ใช่คนทรยศ! เขานั้นคือวีรบุรุษของพันธมิตรสวรรค์แรก!” จิงเฟยเถียงขึ้น

“จริง ข้ายอมรับเลยว่ามันสร้างความดีความชอบไว้เกินกว่าจะนับได้! แต่ตอนนี้มันถูกศิลามารดาของเผ่าเลือดควบคุมไปแล้ว มันเป็นความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้แล้ว! ต่อให้พวกเจ้าจะไม่อยากยอมรับแต่มันก็คือความจริง”

ฉินชานยักไหล่ตอบกลับไปอย่างไม่เกรงกลัว

ก่อนนั้นฉินชานนั้นถูกเย่หยวนตบหน้าครั้งแล้วครั้งเล่าในนิกายยาสุดล้ำจนตอนนี้เขาก็ยังไม่ชอบหน้าเย่หยวน

ตอนนี้เขตแดนสวรรค์สัมบูรณ์มันถูกทำลายลงและพันธมิตรสวรรค์แรกกำลังเผชิญหน้ากับหายนะ ตัวเขาจึงต้องออกมาสู้แนวหน้าด้วยเช่นกัน

เมืองที่พวกเขาประจำอยู่นี้คือเมืองตะวันประจิม เป็นฐานที่มั่นของเผ่ามนุษย์

สิบปีก่อนนั้นเขตแดนสวรรค์สัมบูรณ์ถูกทำลายลงพร้อมความตายของเจ้าโลกมากมายตอนนี้พันธมิตรสวรรค์แรกจึงกำลังตกอยู่ในสภาวะวิกฤต

สิบปีมานี้พันธมิตรต่างต้องถอยร่นกลับเข้ามาเรื่อยๆ จนแทบไม่มีที่ให้ตั้งหลักต่อสู้อีกต่อไป

เมืองตะวันประจิมนี้เรียกได้ว่าเป็นฐานที่มั่นสุดท้ายแล้ว

วินาทีนั้นเองมันก็ปรากฏคลื่นพลังรุนแรงหลายสายพุ่งมาจากขอบฟ้า

หยางชิงหันไปมองพร้อมลดหอกลง “เผ่าเลือดมาแล้ว มีงานต้องทำ! ฉินชาน ขอให้เจ้าโดนเผ่าเลือดมันฆ่าตาย”

ฉินชานยิ้มกลับไป “เจ้าเองก็เช่นกัน!”

หยางชิงหัวเราะลั่นขึ้นมา “ปู่ชิงของเจ้านี้เคยผ่านนรกมาแล้วกี่ครั้ง? แค่ขยะพวกนี้มันก็จะสังหารข้าได้หรือ?

เป็นเจ้านั่นแหละที่อ่อนแอ!”

ฉินชานได้แต่ยิ้มขึ้นแต่ไม่ตอบอะไรไป

เพราะเขารู้ดีว่าหยางชิงนั้นมีฉายาว่าแมลงสาบ

ทุกคนที่คนคิดว่าเขาตายแน่แล้ว เขาจะฟื้นกลับมาได้ทุกครั้งไป!

ตอนที่เขายังเป็นมหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์นั้นหยางชิงเคยถูกเผ่าเลือดลอบสังหารด้วยยอดฝีมือมหาจักรพรรดิทาสเลือดกว่าสิบคน

อีกทั้งยังมีมหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์นำกองกำลังลอบสังหารนั้นด้วย

ในตอนนั้นผู้คนต่างคิดว่าเขาตายแน่แล้วแต่สุดท้ายเจ้าบ้านี่กลับรอดมาได้พร้อมแผลทั่วร่างและได้หัวทาสเลือดติดมือกลับมาไม่น้อย

หลังจากศึกนั้นเขาก็ยังบรรลุทำลายผนึกแรกลงกลายเป็นมหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์ขึ้นมา!

ฉินชานนั้นยังจำตอนที่เย่หยวนและหยางชิงมาถึงนิกายใหม่ๆ ได้ พวกเขานั้นเป็นแค่เด็กน้อยในสายตาฉินชาน

พริบตาเดียวหยางชิงกลับมีพลังบ่มเพาะเทียบเคียงตัวเขาได้แล้ว

น่าคับแค้นใจนัก!

จากนั้นมันก็ปรากฏเงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้นบนกำแพงเมืองพร้อมมือไพล่หลังมองดูทัพเผ่าเลือดตรงหน้าอย่างเคร่งเครียด

คนทั้งหลายที่ได้เห็นนั้นก้มลงคารวะทันที “ขอคารวะเจ้าโลกจ้านเทียน!”

“ในศึกนี้เผ่าเลือดมันได้ส่งกำลังออกมามากล้น เหนือล้ำกว่าเราไปหลายเท่าตัว! ตอนนี้พวกท่านปู้ฉุนเองก็กำลังเจอปัญหาใหญ่เช่นกัน! เบื้องหลังเมืองตะวันประจิมไปนี้มันคือชีวิตนับล้านๆ เราจะถอยไม่ได้แล้ว พวกเจ้าพร้อมที่จะสู้จนตัวตายกันหรือยัง?” เจ้าโลกจ้านเทียนถามขึ้น

“สู้จนตัวตายไม่คิดถอย!”

“สู้จนตัวตายไม่คิดถอย!”

“สู้จนตัวตายไม่คิดถอย!”

…

ทหารทั้งหลายที่ด้านหลังนั้นร้องลั่นขึ้นมาสุดใจ

เจ้าโลกจ้านเทียนคนนี้มันคือเฟิงเสี่ยวเถียนอดีตเจ้ามหานครฉีใต้ในตอนนั้น!

ตอนที่เขตแดนสวรรค์สัมบูรณ์พังทลายลงนั้นเขาได้บรรลุเต๋าในที่สุดและก้าวขึ้นมาเป็นเจ้าโลกคนใหม่!

ตอนนี้เขาได้กลายเป็นหนึ่งในผู้นำของพันธมิตรสวรรค์แรกแล้ว

“เอาล่ะ ข้าจะไปก่อนแล้ว! ที่เหลือพวกเจ้าจัดการต่อด้วย!” เฟิงเสี่ยวเถียนกล่าวทิ้งท้ายก่อนจะพุ่งตัวหายไป

คนทั้งหลายนั้นได้แต่ต้องกัดฟัน

พวกเขานั้นรู้ดีว่าศึกที่เจ้าโลกจ้านเทียนเจอนั้นมันหนักหน่วงกว่าศึกตรงหน้านี้มากมายนัก!

เพราะครั้งนี้มันมีเจ้าโลกเผ่าเลือดถึงสามคนนำทัพมา!

“ฆ่ามัน!”

หยางชิงชี้หอกร้องลั่นขึ้นมาก่อนจะพุ่งตัวนำทัพออกไปจากกำแพงเมือง

เมื่อเขาพุ่งตัวออกไปนั้นเขาก็ปะทะกับกองกำลังมหาจักรพรรดิเผ่าเลือดในทันที

พริบตาเดียวนี้มหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์ถึงสามคนก็ถูกเขาทำลายร่างตายตกลง!

บนท้องฟ้านั้นมันมียอดฝีมือมากมายจนกลบดวงตะวัน!

แต่ว่าจำนวนของทางพันธมิตรสวรรค์แรกก็ยังด้อยกว่ามาก

กอปรด้วยความตายยากของเผ่าเลือดแล้วพันธมิตรสวรรค์แรกจึงเสียเปรียบลงในทันตา

ตอนนี้มหาจักรพรรดิที่เผ่าเลือดส่งออกมาบุกนั้นมันมากกว่ากำลังป้องกันของพันธมิตรสวรรค์แรกไปมากนัก

แม้ว่าหยางชิงนั้นจะแข็งแกร่งแค่ไหนแต่เขาก็ถูกมหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์หลายคนเข้าล้อมได้ในที่สุด

“ฮ่าๆๆ แค่พวกขยะอย่างเจ้านี้มันอ่อนแอเกินไป!”

“เบานัก นี่เจ้าจะเกาหลังให้ปู่ชิงหรือ?”

“ฆ่ามัน! ฆ่ามัน! ฆ่ามัน! พวกเจ้าผีดูดเลือด ตายไปให้หมด!”

“ฉินชาน เจ้ามันอ่อนแอแท้ๆ! นี่เพิ่งผ่านไปกี่วินาทีเจ้าก็จะเสียท่าแล้วหรือ? หากข้าเป็นเจ้าข้าคงภาวนาขอให้

เย่หยวนนำกำลังเสริมลงมาช่วยแล้ว! ฮ่าๆๆ หากเย่หยวนมาช่วยเจ้าตอนนี้มันคงเหมือนประชดกัน เจ้าว่าไหม?”

…

หยางชิงนั้นต่อสู้อย่างรุนแรงจนฟ้าดินเปลี่ยนสีสองตาแดงก่ำขยับมือเท้าไม่มีหยุด

ไม่ไกลออกไปนั้นฉินชานก็ค่อยๆ เสียท่าไปเรื่อยๆ

ภายใต้การล้อมโจมตีเช่นนี้ เขาแทบไม่อาจจะตอบโต้ใดๆ กลับไปได้

ในตอนนี้เขาถูกฟันหายไปเกือบครึ่งร่าง เป็นสภาพที่ไม่ต่างอะไรจากศพเดินได้

“ต่อให้ข้าต้องตายข้าก็ไม่ขอให้คนทรยศมันมาช่วยหรอก!” ฉินชานกล่าวขึ้นมาอย่างคับแค้นใจ

…………………………