ณ ค่ายหลักเมืองตะวันประจิม นักยุทธสายเลือดกว่าแปดร้อยคนกำลังนั่งเรียงอยู่ในลานกว้างอย่างเป็นระเบียบ

สง่างามและทรงพลัง

แต่คนสวรรค์แรกทั้งหลายต่างไม่มีใครกล้าเข้าใกล้

เพราะว่าคนทั้งหลายนั้นมันน่ากลัวจนเกินไป แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าพวกเขามาเพื่อช่วยเหลือก็ตาม

“เย่หยวน ไอ้หลานเต่า! วันนี้ข้ามหาจักรพรรดิฟ้าครามจะขอย่ำเจ้าให้จมดิน ผงาดขึ้นฟ้าอย่างไร้ผู้ต่อต้าน!”

บนท้องฟ้านั้นหยางชิงพร้อมหอกคู่ใจร้องลั่นชี้หน้าเย่หยวนด้วยท่าทางสุดโอหัง

เย่หยวนนั้นได้แต่ต้องหัวเราะตอบกลับไป “งั้นก็มาสู้กันดู แต่มันจำเป็นต้องทำให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ปานนี้ด้วย?”

หยางชิงหัวเราะตอบกลับมา “แน่นอน! เพราะว่าข้านั้นจะเอาชนะเจ้าต่อหน้าทุกผู้คน! ข้านั้นรอเวลานี้มาเป็นร้อยปี มีหรือที่จะทำให้มันเป็นเรื่องเล็กๆ ได้? ให้พวกมันได้เห็นว่ามหาจักรพรรดิฟ้าครามผู้นี้คือมนุษย์ที่แข็งแกร่งที่สุดในยุคสมัยนี้!”

เย่หยวนยักไหล่ตอบกลับไป “เช่นนั้นเจ้าก็จงใช้ไม้ตายของเจ้าออกมาเถอะ ไม่เช่นนั้นแล้วเจ้าจะมาบ่นว่าไม่มีโอกาสได้ใช้ทีหลัง”

หยางชิงตอบกลับไปอย่างไม่คิดแยแส “ข้ารู้ว่าเจ้านั้นเก่งกาจขึ้นมาแล้วแต่มันก็เปล่าประโยชน์! เพราะตัวข้าในตอนนี้เองก็มิใช่ตัวข้าในสมัยก่อนแล้ว! วันนี้เจ้าไม่มีโอกาสจะชนะได้แน่!”

หยางชิงนั้นย่อมเห็นว่าเย่หยวนเข้าไปรับการโจมตีแทนฉินชานอย่างไร้บาดแผลใดๆ กลับมา

แต่ว่าเมื่อลองถามใจตัวเองดูแล้ว หยางชิงก็ประเมินว่าหากตัวเขามีสภาพสมบูรณ์พร้อมไม่บาดเจ็บใดๆ เขาเองก็คงรับมันไว้ได้ไม่ยากเช่นกัน

หลังจากกินโอสถสวรรค์ของเย่หยวนไปนั้นแขนที่ขาดก็งอกคืนกลับมา

พลังปราณเทวะที่จางหายไปมันก็กลับมาฟื้นฟูจนเปี่ยมล้น

เพราะฉะนั้นเขาจึงได้เตรียมสู้กับเย่หยวนอย่างไม่รอช้าหลังจบศึก

นอกจากนั้นแล้วเขายังเที่ยวไปป่าวประกาศทั่วทั้งเมืองตะวันประจิมว่าจะมีการประลองระหว่างพวกเขาทั้งสอง

จริงๆ แล้วต่อให้ไม่ไปเรียกคนมาด้วยตัวเอง ชาวเมืองทั้งหลายก็คงไม่มีทางพลาดการประลองระดับนี้ไปได้

เพราะแม้แต่ตัวเฟิงเสี่ยวเถียนนั้นเองก็ยังสงสัยมากว่าตัวเย่หยวนตอนนี้พัฒนาไปถึงไหนแล้ว

เพราะเขานั้นรู้สึกว่าไม่อาจจะมองเย่หยวนได้ทะลุปรุโปร่งนัก

เจ้าโลกอย่างเขานั้นกลับไม่อาจจะมองมหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์ออกได้ มันเป็นเรื่องที่แปลกเสียยิ่งกว่าแปลก

ตอนนี้มหาจักรพรรดิทั้งหลายที่ยังอยู่ในเมืองต่างเดินทางออกมาเพื่อดูการประลองนี้สิ้น

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคนทั้งสองนี้คือตัวตนที่อยู่สูงที่สุดในเหล่ามหาจักรพรรดิของยุคนี้

นี่มันคือศึกที่จะตัดสินว่าใครคือผู้แข็งแกร่งที่สุด

ต่อให้อยากจะประลองกันเงียบๆ มันก็คงไม่อาจรอดพ้นสายตาผู้คนไปได้

“พวกเจ้าคิดว่าใครจะเหนือกว่ากัน มหาจักรพรรดิฟ้าครามหรือเย่หยวน?”

“เรื่องนั้นยังต้องถามด้วย? แน่นอนว่ามันเป็นมหาจักรพรรดิฟ้าครามแล้ว! หลายปีมานี้มหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์กี่คนแล้วที่ตายลงด้วยมือของเขาคนนี้? มันคงมากเกินนับใช่ไหมเล่า? เย่หยวนนั้นอาจจะมีวิธีการมากมายจนเกินจินตนาการก็จริงแต่สุดท้ายก็คงไม่อาจก้าวข้ามหยางชิงในตอนนี้ไปได้”

“อืม ก็จริง! ก่อนนั้นเย่หยวนกระโดดข้ามอาณาจักรต่อสู้กับหยางชิงได้แต่ตอนนี้ในอาณาจักรมหาจักรพรรดิมันคงทำไม่ได้ง่ายๆ แล้ว! มหาจักรพรรดิฟ้าครามตอนนี้คือว่าที่เจ้าโลกปู้ฉุนคนต่อไป กำลังของเขานั้นมันเหนือกว่า

มหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์คนใด! เย่หยวนนั้นยังเป็นแค่มหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์ขั้นต้น ต่อให้จะเก่งกาจพอต่อสู้ข้ามขั้นได้มันก็คงไม่มีทางเทียบกับหยางชิงได้แน่!”

“แม้ว่ามหาจักรพรรดิฟ้าครามนั้นจะเก่งกาจแต่เขาก็ชอบโม้อวดตัวเสมอ! เขาคิดมาตลอดว่าเย่หยวนนั้นคือคู่ปรับตลอดกาล วันนี้เขาคงจะได้สมใจหวังแล้ว”

…

การประลองในครั้งนี้คนส่วนมากก็ไม่คิดว่าเย่หยวนจะชนะได้

เพราะว่าหลายปีมานี้ชื่อเสียงของหยางชิงมันได้พุ่งทะยานแผ่ขยายเข้าไปในจิตใจของผู้คน

ไม่ว่าอีกฝ่ายนั้นจะเก่งกาจแค่ไหน เขาก็สามารถเอาชนะมาได้เสมอๆ

เย่หยวนนั้นมีพรสวรรค์แน่นอนไม่ต้องถามถึง แน่มันก็ยังไม่มีใครเชื่อว่าเขาจะพัฒนาได้เทียบเท่าหยางชิง

ในกลุ่มคนที่มามุงดูนั้นฉินชานหัวเราะขึ้นมา “เฮอะ ไอ้เจ้าโง่ที่ไม่ประเมินตัวเอง! มันคิดว่าหยางชิงยังเป็นหยางชิงคนเดิมหรืออย่างไร?”

เขานั้นไม่ชอบหน้าคนทั้งสองนี้แต่เขาก็รู้ดีแก่ใจว่าหยางชิงแข็งแกร่งแค่ไหน!

แข็งแกร่งจนทำให้เขาแทบคลั่ง!

“เย่หยวน ดูให้ดี! นี่คือไม้ตายสุดยอดที่ข้าสร้างขึ้นมาหลายปีก่อน! กระบวนท่านี้ยังไม่เคยมีใครรับมันไว้ได้!”

จู่ๆ หยางชิงก็แทงหอกยาวออกมาพร้อมด้วยพลังทำลายล้างที่กลืนกินทุกสิ่งอย่างรอบปลายหอกนั้นไป

เขานั้นไม่เคยคิดดูถูกเย่หยวนแม้สักครั้ง

ก็จริงที่ว่าเย่หยวนนั้นมีพลังบ่มเพาะต่ำกว่าเขาไปสองขั้น

แต่การที่เย่หยวนกล้าพูดเช่นนั้นออกมามันย่อมแสดงว่าเย่หยวนมีความมั่นใจในระดับหนึ่ง

แต่หยางชิงเองก็มั่นใจในตัวเองไม่น้อยเช่นกัน

ตัวเขาในตอนนี้มันแตกต่างจากเมื่อก่อนสิ้นเชิง

เหตุผลที่เขานั้นอยากจะสู้ต่อหน้าผู้คนมากมายมันก็เพราะว่าเขามั่นใจในชัยชนะของตัวเองนี้

สัมผัสได้ถึงคลื่นพลังทำลายล้างนี้เย่หยวนก็ต้องเบิกตากว้าง

แข็งแกร่ง!

“นี่มันหอกล้างหมื่นเต๋า! ไม่นึกเลยว่ามหาจักรพรรดิฟ้าครามจะใช้ไม้ตายสุดยอดออกมาในกระบวนท่าแรกที่ปะทะกัน!”

“พลังของกระบวนท่านี้ไม่เคยมีมหาจักรพรรดิคนใดที่รับไว้ได้มาก่อน! นี่เขาไม่กลัวว่าจะสังหารเย่หยวนลงหรือ?”

“ข้าก็คิดว่ามันจะเป็นการลองมือกันเฉยๆ ไม่คิดเลยว่าจะเอาจริงเอาจังกันขนาดนี้! เย่หยวนตกที่นั่งลำบากแล้ว!”

…

เฟิงเสี่ยวเถียนนั้นเองก็เบิกตากว้างขึ้นอย่างตกตะลึง

เพราะแม้แต่ตัวเขาก็ไม่นึกว่าหยางชิงจะใช้ท่าไม้ตายออกมาแต่แรกเช่นนี้

กระบวนท่านี้มันเป็นวิชาที่หยางชิงสร้างขึ้นกลางสนามรบ

เรียกว่ามันเป็นสุดยอดวิชาที่หล่อหลอมเต๋าหอกและเต๋าแห่งการทำลายล้างเข้าด้วยกันอย่างลงตัว!

แม้แต่ตัวเฟิงเสี่ยวเถียนเองก็ยังต้องยอมรับในพลังของมัน

ก่อนนั้นเจ้าโลกปู้ฉุนเคยกล่าวไว้ว่ากระบวนท่าวิชานี้มันจะเหนือล้ำกว่าตัวเขาไปเสียด้วยซ้ำ

มันทำให้หยางชิงถูกยกขึ้นเป็นผู้สืบทอดของเจ้าโลกปู้ฉุนและมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วทั้งพันธมิตรในพริบตา!

แต่คนทั้งหลายต่างไม่มีใครคิดฝันว่าหยางชิงนั้นกลับจะใช้สุดยอดท่าไม้ตายออกมาตั้งแต่กระบวนท่าแรกเช่นนี้!

“ตาย!”

หยางชิงร้องลั่นพร้อมแทงหอกยาวทะลวงฟ้าออกมา

ภายใต้พลังของหอกนี้เต๋าใดๆ มันก็ถูกลบล้างจางหายไปสิ้น!

ยอดเต๋ารอบๆ หอกนั้นมันไม่อาจจะปล่อยพลังใดๆ ออกมาได้เลย!

มหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์นั้นไม่อาจจะใช้พลังกฎใดๆ ออกมาหากถูกหอกนี้เล็งเป้าไว้!

นี่มันคือกระบวนท่าที่ผนึกกำลังของศัตรูไว้อย่างสิ้นเชิง

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะเก่งกาจขึ้นมาได้ขนาดนี้! หากข้าไม่ได้ไปเจอเรื่องราวที่เกาะมังกรสวรรค์ข้าเองก็คงไม่อาจเทียบเคียงเจ้าได้จริงๆ หยางชิง เตรียมรับหมัดข้าไว้!”

มันไม่มีปราณเทวะรุนแรงใดๆ ปะทุขึ้นมาจากร่างเย่หยวน

มันมีเพียงพลังสายเลือดทั้งสี่ที่ปะทุขึ้นและหลอมรวมกันมาในหมัดเดียว!

หมัดนี้มันมีคลื่นพลังที่สุดแสนศักดิ์สิทธิ์สูงส่ง

เขานั้นไม่ต้องใช้กฎแห่งฟ้าดินใดๆ กฎนั้นเกิดขึ้นมาจากพลังของเขาแทน!

ตูม!

เมื่อหมัดนี้ถูกต่อยออกมาพลังคลื่นทำลายล้างมันก็ถูกลบล้างลงสิ้น!

หยางชิงนั้นต้องกระอักเลือดออกมาอย่างรุนแรงและร่วงตกลงจมดินไป

หมัดเดียวเอาชนะหยางชิง!

“เป็นไปได้อย่างไรกัน?” ฉินชานนั้นเบิกตากว้างขึ้นมาอย่างตกตะลึงสุดใจ

“นี่มันเป็นไปได้อย่างไร! นั่นมัน…พลังศักดิ์สิทธิ์!” เฟิงเสี่ยวเถียนเองก็ต้องอ้าปากค้างขึ้น

ทั้งเมืองตะวันประจิมนั้นแตกตื่นไปพร้อมๆ กัน!

เพราะศึกนี้มันจบเร็วเกินคาดไปมากนัก

พวกเขานั้นคิดว่าสองยอดอัจฉริยะนี้จะต่อสู้กันจนฟ้าดินแหลกสลายไปเสียด้วยซ้ำ

แต่ผลลัพธ์มันกลับปรากฏออกมาในกระบวนท่าเดียว

เย่หยวนนั้นใช้หมัดเดียวนี้เอาชนะมหาจักรพรรดิฟ้าครามผู้ไร้เทียมทานลง!

“ม…ไม่มีทางน่า? มหาจักรพรรดิฟ้าครามอ่อนแอขนาดนี้หรือ?”

“มิใช่ว่ามหาจักรพรรดิฟ้าครามอ่อนแอ แต่เป็นเย่หยวนต่างหากที่เก่งกาจเกินคน!”

“ไม่อาจจะทำใจมองได้แล้ว! หยางชิงอุตส่าห์ไปป่าวประกาศเรียกคนมา สุดท้ายเขากลับไม่อาจจะรับได้แม้แต่หมัดเดียวหรือ!”

“พวกเขาเป็นสหายรักกัน! มันคงแค่จัดฉากให้เย่หยวนได้ชื่อเสียงยิ่งใหญ่กลับมาอีกครั้งเท่านั้น!

เย่หยวนนั้นจะอย่างไรก็ยังคงเป็นเย่หยวนผู้ไร้เทียมทาน!”

…

ครั้งหนึ่งเย่หยวนนั้นเคยถูกยกให้เป็นความหมายของการไร้เทียมทาน

เพียงแค่ว่าเมื่อเขาเดินทางจากไปตำแหน่งนั้นมันก็ถูกแทนที่ด้วยหยางชิงไปอย่างช้าๆ

แต่ศึกในวันนี้มันทำให้ตำแหน่งกลับไปเป็นของเย่หยวนอีกครั้ง

สุดท้ายแล้วคำว่าไร้เทียมทานก็ยังกลายเป็นของเขาอยู่ดี!

“อ่า! ได้ยังไงกัน!? ข้ารับไม่ได้แม้แต่หมัดเดียวของเจ้าหรือ? มันจะบ้าเกินไปแล้ว! ข้ารับไม่ได้!”

หยางชิงพุ่งตัวกลับขึ้นมาชี้หน้าถามเย่หยวนอย่างมึนงง

ความมั่นใจที่สั่งสมมากว่าหลายปีนั้นมันได้ถูกทำลายลงไปในชั่วพริบตา

มันมิใช่ว่าเขานั้นไม่เคยคิดว่าจะแพ้ แต่ก็ไม่คิดว่าจะแพ้ราบคาบ และรับไม่ได้แม้แต่หมัดเดียวของเย่หยวนเช่นนี้

ที่สำคัญเขายังเห็นชัดเจนว่าหมัดของเย่หยวนนั้นมันเป็นหมัดเปล่าๆ ที่ไม่ได้ใช้กระบวนท่าวิชายุทธใดๆ ออกมา

มันเป็นแค่การใช้พลังสายเลือดต่อยออกมาเท่านั้น

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “เพราะหมัดนี้มันไม่ธรรมดา!”

…………………………