“แข็งแกร่ง!”

“บรรลุได้ในคราเดียว! มหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์มันง่ายดายปานนั้น?”

“นี่หรือคือพลังของโอสถทะลวงผนึกแปดเอกภพ!”

“โอสถทะลวงผนึกแปดเอกภพมันเพิ่มพลังการบรรลุได้สามสิบเปอร์เซ็นต์ช่วยในการทลายผนึกลงได้แต่ว่า พลังนี้…มันคงเกินกว่าสามสิบไปมากแน่แล้ว!”

…

ตั้งแต่ที่กลืนโอสถสวรรค์ลงไปจนถึงวินาทีที่ทำลายผนึกลงด้วยหอกเดียวนั้นมันเป็นเวลาทั้งสิ้นแค่ราวสิบอึดใจ

ใช่! มันสั้น!

สำหรับนักยุทธแล้ว แม้จะเป็นยอดฝีมืออย่างคงถานเองก็ยังต้องใช้เวลาหลายชั่วโมงกว่าจะทลายผนึกสองลงได้

แต่หยางชิงกลับทำมันได้อย่างง่ายดายในคราเดียว

คอขวดใดๆ นั้นไม่มีอยู่จริงสำหรับเขา

“ฮ่าๆๆ สะใจดีจริงๆ! โอสถนี้มันมีนามว่าอะไรกันหรือ?” หยางชิงถามขึ้น

เย่หยวนตอบกลับไป “เรียกมันว่าโอสถสวรรค์ธาตุโกลาหลแล้วกัน!”

หยางชิงที่ได้ยินก็ต้องพยักหน้ารับไปทันที “สมชื่อ! โอสถสวรรค์ธาตุโกลาหล! ดีจริง! โจวเซียนเฉิน เจ้ายอมรับ หรือยัง?”

โจวเซียนเฉินนั้นอิจฉาอยู่ไม่น้อยเพราะเขารู้ดีว่าโอสถสวรรค์ของเย่หยวนมันไม่มีทางธรรมดา เพราะว่าก่อนจะกลืนมันลงคอไปนั้นหยางชิงเพิ่งจะบรรลุมหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์ขั้นสุดมาได้ไม่นาน มันย่อมจะยังไม่ถึงเวลาบรรลุมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์

แต่การบรรลุของเขานั้นมันกลับไม่มีการติดขัดใดๆ

โอสถสวรรค์นี้มันย่อมจะทรงพลังมากแน่แล้ว

อย่างน้อยๆ มันก็ไม่ด้อยกว่าโอสถสวรรค์ที่เขาหลอมได้

“ชิ เจ้าบ้านี่ หยางชิง เจ้านั้นเป็นยอดอัจฉริยะอันดับหนึ่งของสวรรค์! หากแค่มหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์เจ้ายังไม่มีปัญญาบรรลุแล้วมันก็คงต้องเอาหัวไปโขกเต้าหู้ตายแล้ว! โอสถสวรรค์นี้มันก็แค่ของประดับเท่านั้น! แค่นี้เจ้าก็มีหน้ามา ตั้งชื่อกันใหม่ ไม่อายบ้างหรือ?” โจวเซียนเฉินนั้นหัวเราะเย้ยกลับไป

คำพูดของเขานี้มันแทนความคิดคนทั้งหลาย

หยางชิงนั้นเก่งกาจล้ำ เหนือหน้ายอดอัจฉริยะใดๆ

หากคนอย่างเขานั้นคิดจะบรรลุมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์แล้วมันย่อมจะไม่ยากเย็น

โอสถทะลวงผนึกแปดเอกภพนั้นก็แค่ของแถม

การบรรลุที่รวดเร็วเหนือล้ำนั้นมันเพราะว่าตัวหยางชิงนั้นเก่งกาจเองต่างหาก

“ใช่แล้ว! เพราะที่พวกเจ้าเดิมพันกันนั้นมันคือผลลัพธ์ของคนทั้งสองพันสามร้อยคนมิใช่คนผู้เดียว!

ในหมู่มหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์ทั้งสองพันกว่าคนที่พี่โจวเลือกมานั้นมันมีคนบรรลุไปได้กว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์!

เจ้าจะทำได้หรือไม่เล่าเย่หยวน?” จินหนานกล่าวขึ้น

ก่อนที่เย่หยวนจะทันได้ตอบอะไรโจวเซียนเฉินก็เสริมขึ้นมา “อาจารย์เย่ เจ้าคงไม่ได้คิดจะหลอมมันไปทีละเม็ดๆ เช่นนี้หรอกใช่ไหม? ทำเช่นนั้นกว่าเจ้าจะหลอมเสร็จนั้นเราคงแก่ตายกันไปก่อนแล้วหรือไม่? จะยังเอาเวลาที่ไหนไปสำรวจวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตอีก?”

เย่หยวนหันไปมองหน้าเขาด้วยรอยยิ้ม “ไม่ช้าขนาดนั้นหรอก! เพราะการหลอมเมื่อครู่นี้มันเป็นการหลอมพิเศษ ตอนนี้มันถึงจะเป็นการหลอมที่เราเดิมพันกันไว้!”

ตูม!

ก่อนที่เสียงของเขาจะจางหายเพลิงจุติวิโมกข์มันก็ปะทุขึ้นอีกครั้ง

ความร้อนแรงของไฟนี้มันทำให้คนในระยะร้อยเมตรต้องถอยห่างไป!

จากนั้นเย่หยวนก็หยิบเอาสมุนไพรสวรรค์ชุดใหญ่โยนเข้ากองไฟไป

โจวเซียนเฉินนั้นเห็นมันอย่างชัดเจนว่ากองสมุนไพรสวรรค์นั้นมันเป็นจำนวนสมุนไพรสวรรค์ของการหลอมโอสถทะลวงผนึกแปดเอกภพนับสองพันชุด!

เจ้าบ้านี่กลับคิดจะหลอมโอสถทะลวงผนึกแปดเอกภพในคราเดียวกว่าสองพันเม็ดหรือ?

“นี่มันบ้าแล้วหรือ? นายน้อยโจวนั้นหลอมได้แค่ทีละสามร้อยเม็ดแต่เย่หยวนกลับจะหลอมครั้งละสองพัน?”

“เจ้านี่มันจะหลงตัวเองไปไหน?”

“มันคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ปรมาจารย์โอสถสวรรค์โกลาหล?”

…

เมื่อคนทั้งหลายได้เห็นเช่นนั้นพวกเขาก็แตกตื่นร้องเย้ยว่าเย่หยวนกันไปอย่างไม่ขาดสาย

การหลอมโอสถสวรรค์สองพันชุดในคราเดียวนั้นมันจะเป็นไปได้อย่างไร? ไหนจะยังเรื่องที่เย่หยวนเป็นแค่มหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์? มีหรือที่พลังของเขาจะพอใช้หลอม?

หากปราณเทวะของเขานั้นหมดลงไประหว่างหลอมมันคงเป็นเรื่องน่าตลกมากแล้ว

นอกจากนั้นการหลอมโอสถสวรรค์ระดับแปดถึงสองพันเม็ดพร้อมกันนั้นย่อมจะสร้างภาระให้แก่วิญญาณดั่งเดิมอย่างมากล้น

นักหลอมโอสถสวรรค์ระดับแปดจะมีปัญญาทำเช่นนั้นหรือ?

แม้แต่คนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องใดๆ กับเรื่องนี้ด้วยก็ยังอดหันมาเย้ยเย่หยวนไม่ได้

เพราะการหลอมโอสถก่อนหน้ามันทำให้คนตกตะลึง

แต่ว่าการหลอมโอสถสองพันชุดในคราเดียวนั้นมันคือการอวดอ้างตัวเองจนเกินกว่าที่จะแบกรับไหว!

“ฮ่าๆ แม้ว่าโอสถทะลวงผนึกแปดเอกภพนั้นมันจะมิใช่โอสถที่ยากเย็นใดๆ แต่มันก็มิใช่ขยะที่นึกจะหลอมได้ง่ายๆ เช่นกัน การหลอมโอสถสวรรค์ระดับนี้พร้อมกันถึงสองพันเม็ดนั้นมันย่อมจะไม่มีทางทำได้หากคนผู้นั้นมิใช่ปรมาจารย์โอสถสวรรค์โกลาหล! เจ้าเด็กนี่มันคงคิดเล่นตลกแล้ว?” ชูฟางกล่าวขึ้นเย้ยหยันเมื่อได้เห็น

จินหนานเองก็ยิ้มกล่าวขึ้นกับโจวเซียนเฉิน “ดูท่าเราต้องยินดีกับพี่โจวที่ชนะก่อนแล้ว!”

โจวเซียนเฉินรู้สึกเช่นกันว่าศึกนี้เขาเป็นผู้ชนะไปแล้ว “เจ้าเด็กนี่มันมีพรสวรรค์จริง น่าเสียดายที่มันชอบอวดโม้ ตัวเอง ไม่เช่นนั้นแล้วต่อให้จะเอาชนะข้าไม่ได้มันก็คงไม่แพ้พ่ายย่อยยับ แต่ทำเช่นนี้…ฮ่าๆ”

ยู่หรานยิ้มขึ้นมาบ้าง “ข้าไม่รู้เรื่องการหลอมโอสถใดๆ แต่การหลอมโอสถทะลวงผนึกแปดเอกภพพร้อมๆ กันถึงสองพันเม็ดนั้นมันย่อมจะใช้ปราณเทวะที่มากมายมหาศาลเกินกว่าที่มหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์จะแบกรับได้!”

โจวเซียนเฉินนั้นพยักหน้ารับไป “หากคิดจะหลอมโอสถทะลวงผนึกแปดเอกภพสองพันเม็ดแล้วนั้นมันต้องมีปราณเทวะอย่างน้อยๆ ระดับของมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์ขั้นสุดถึงจะพอหลอมไหว! แต่ที่สำคัญกว่านั้นมันคือเรื่องภาระที่จะเกิดขึ้นกับวิญญาณดั่งเดิมต่างหาก! ต่อให้ปราณมันจะพอวิญญาณมันก็แบกรับไม่ไหวแน่! พลาดทีเดียวนั้นมันคงได้บาดเจ็บอาจจะถึงขั้นสาหัสเลยทีเดียว!”

โจวเซียนเฉินนั้นวิเคราะห์ได้อย่างแม่นยำเข้าใจง่าย

เย่หยวนนั้นเก่ง

แต่สุดท้ายเขาก็เก่งจนทำตัวเองตาย

เพราะแม้คนทั้งหลายจะไม่เข้าใจเรื่องภาระต่อวิญญาณดั่งเดิมใดๆ แต่ปราณเทวะของมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์ขั้นสุดนั้นมันย่อมจะเกินกว่าที่เย่หยวนจะแบกรับได้

เพราะฉะนั้นคนทั้งหลายจึงได้ตัดสินใจนั่งลงดูเรื่องตลกตรงหน้า

เวลานี้แม้แต่หยางชิงเองก็ยังต้องขมวดคิ้วมองหน้าเย่หยวน

ปกตินั้นเขาย่อมจะมั่นใจในตัวเย่หยวนอย่างมาก แต่ตอนนี้เขาก็อดสงสัยขึ้นไม่ได้

หลอมแค่ครั้งละห้าร้อยชุดมันคงไม่นับเป็นเรื่องยากเย็นสำหรับเย่หยวนแน่

เพราะว่าแค่ห้าร้อยมันก็เหนือล้ำโจวเซียนเฉินไปสิ้นเชิงแล้ว!

เจ้าบ้านี่มันชอบทำอะไรใหญ่โตเสียจริงๆ!

หยางชิงนั้นหวังว่าเขาจะไม่พลาดลงโง่ๆ ก็เท่านั้น

เว้นเสียแต่ว่าพวกเขาทั้งหลายนั้นไม่อาจจะสัมผัสได้เลยว่าตอนนี้หวูเทียนกำลังนั่งมองดูทุกอย่างอยู่

ได้เห็นการหลอมโอสถของเย่หยวนนั้นหวูเทียนก็แทบต้องสำลักชาที่จิบอยู่

“ไอ้เด็กนี่ช่างมีการควบคุมที่เหนือล้ำนัก! ปราณเทวะเบาบางราวกับเส้นด้าย แถมยังหลอมโอสถสวรรค์สองพันชุดในคราเดียว ไม่มีปราณเทวะเสียเปล่าแม้แต่น้อยนิด! ฝีมือเช่นนี้แม้แต่ข้าเองก็ยังต้องสะท้านไปเช่นกัน!”

เขานั้นมองดูเย่หยวนมาตั้งแต่ต้น!

เพราะคนอื่นๆ อย่างหยางชิงนั้น ในความคิดของหวูเทียนแล้วมันก็ไม่ได้เหนือล้ำมากมาย

เพราะวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตนั้นมันมียอดอัจฉริยะเพียงหนึ่งเดียว นั่นคือตัวหวูเทียนเอง!

เขานั้นคืออัจฉริยะที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนตั้งแต่บรรพกาล!

แต่การปรากฏตัวขึ้นของเย่หยวนนั้นมันทำให้เขาต้องเบิกตากว้าง

เพราะว่าเจ้าเด็กนี่กลับพาคนนับล้านขึ้นบันไดสวรรค์ตั้งมา!

การจับเต๋าของเขาและอธิบายออกมาได้ง่ายๆ นั้นมันมิใช่สิ่งที่มหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์ทั่วๆ ไปจะทำได้แน่นอน

จากนั้นเย่หยวนยังชำแหละระบบของโถงพันวิญญาณและพาคนกว่าห้าหมื่นผ่านเข้ามาในวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกต

แต่ละครั้งนั้นมันสง่างามอย่างมาก

เขานั้นลองถามใจตัวเองดูว่าหากเขาลงไปทำบ้างมันก็คงทำได้ไม่ดีกว่าเย่หยวนแน่นอน

และเขาก็ไม่นึกฝันด้วยว่าเย่หยวนคนนี้กลับจะเป็นนักหลอมโอสถสวรรค์ด้วย!

การควบคุมปราณเทวะของเด็กคนนี้มันทำให้เขาต้องอ้าปากค้าง

คนนอกนั้นมองไม่ออกแต่ว่าภายในเพลิงจุติวิโมกข์ตอนนี้มันมีเส้นด้ายนับไม่ถ้วนก่อตัวขึ้นเป็นแก่นของโอสถสองพันกว่าเม็ด

แต่ละโอสถนั้นมันจะมีเส้นด้ายเชื่อมอยู่สองเส้น หนึ่งคือปราณเทวะ สองคือวิญญาณดั่งเดิม

เย่หยวนนั้นใช้เส้นด้ายแค่สองเส้นนั้นในการหลอมโอสถสวรรค์สองพันกว่าชุดนี้

การหลอมเช่นนี้มันคือการใช้งานปราณเทวะและวิญญาณดั่งเดิมอย่างเฉียบคมถึงที่สุด

ไม่ว่าจะเป็นปราณเทวะหรือวิญญาณดั่งเดิมมันก็ถูกใช้ออกมาอย่างไม่มีสิ้นเปลืองเสียเปล่าแม้แต่น้อย

หวูเทียนนั้นเห็นได้เลยว่าหากเทียบกับเย่หยวนแล้วโจวเซียนเฉินใดๆ นั้นมันช่างไร้ค่า!