“ขอคารวะท่านอาจารย์! ขอบพระคุณท่านอาจารย์ที่ช่วยสั่งสอน คงถานจะใช้วิชาของท่านอย่างระมัดระวัง!”

คงถานนั้นก้มหัวลงคุกเข่าต่อหน้าบรรพบุรุษหวูเทียนทันที

คนทั้งหลายนั้นต่างหันไปมองหน้าเขาด้วยความอิจฉา

บรรพบุรุษหวูเทียนนั้นยืนมือไพล่หลังอย่างไม่คิดสนใจ แม้ว่าเขานั้นจะเป็นแค่ร่างเงา แต่เขาก็ทำให้คนทั้งหลายต้องมองดูอย่างเคารพบูชา

แต่ว่าสายตาของเขานั้นมันกลับไม่ได้มองหน้าคงถานใดๆ แต่มองดูตรงไปยังเย่หยวน

“เย่หยวน เจ้าจะยอมกราบบรรพบุรุษผู้นี้เป็นอาจารย์หรือไม่?” หวูเทียนกล่าวขึ้นถาม

‘หืม?’

‘บรรพบุรุษหวูเทียนพูดเรื่องอะไร?’

ทุกคนที่ได้ยินนั้นต่างต้องผงะไปตามๆ กัน

คนที่สิบสองภาพวาดเต๋าสวรรค์นั้นเลือกมันคือคงถานมิใช่หรือ?

ทำไมบรรพบุรุษหวูเทียนกลับไปถามเย่หยวน?

นี่มันผิดพลาดอะไรกันหรือไม่?

คงถานนั้นสั่นสะท้านไปทั้งกายอย่างไม่อาจเข้าใจเรื่องราวที่เกิดขึ้นตรงหน้าได้

“เรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย? ทำไมบรรพบุรุษหวูเทียนท่านถึงไปถามเย่หยวนเล่า?”

“เขามันก็แค่ขยะคนหนึ่งมิใช่หรือ? มันมีอะไรผิดพลาดกันหรือไม่? คนตั้งมากมายต่อให้จะไม่เลือกคงถานมันก็คงไม่ถึงขั้นต้องไปเลือกเย่หยวนมั้ง?”

“หรือว่าบรรพบุรุษหวูเทียนท่านจะตายลงไปนานแล้วทำให้จิตที่เหลือเริ่มเลอะเลือนไป?”

…

หลังจากผงะไปพักหนึ่งมันก็ย่อมจะตามมาด้วยความแตกตื่น

คนทั้งหลายนั้นหันไปมองหน้าเย่หยวนอย่างไม่อาจเข้าใจได้ว่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่

พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมเย่หยวนที่ไม่อาจจะพัฒนาตัวเองได้กลับกลายเป็นเป้าสายตาของทุกคนอีกครั้ง

แม้แต่พวกบรรพบุรุษหวู่หยาเองก็ยังทำหน้ามึนงงออกมา

“เจ้าเฒ่านี้มันเสียสติไปแล้วจริง? ยอดอัจฉริยะมากมายมันกลับโยนทิ้งแล้วไปเลือกขยะคนหนึ่งขึ้นมาเป็นผู้สืบทอด?”

“หากคิดเลือกเย่หยวน แล้วคำพูดก่อนหน้าก็เป็นดั่งการผายลมหรือ?” เจ้าโลกเฟิ่นเถียนกล่าวขึ้นตาม

หยุนหนีนั้นมองดูเย่หยวนและก็พบว่าตัวเย่หยวนนั้นเองก็กำลังทำหน้างงอยู่เหมือนกัน ได้เห็นเช่นนั้นนางถึงค่อยโล่งใจ

ที่แท้เจ้าบ้านี่มันก็ยังเจอเรื่องไม่คาดฝันได้!

เพราะตลอดเวลาที่นางรู้จักเย่หยวนมานั้นมันเหมือนว่าเขารู้ทุกอย่างเข้าใจทุกเรื่อง ไม่มีสิ่งใดที่เหนือจากความคาดหมายของเขาไปได้

เขานั้นอ่อนแอกว่าใครๆ เสมอแต่กลับสามารถสร้างประโยชน์ได้อย่างสูงสุดในทุกเรื่อง

ในความคิดของนาง สหายคนนี้นางย่อมจะไม่คิดว่าเขาเป็นแค่เด็กรุ่นหลังอีก

เพราะต่อให้จะเป็นวินาทีก่อนนี้เย่หยวนเองก็ยังทำหน้าพร้อมรับเหตุไม่คาดฝันอยู่เช่นกัน

แต่ตอนนี้เขากลับต้องผงะ!

‘อืม ค่อยยังชั่ว’

เย่หยวนนั้นย่อมจะไม่คิดว่าบรรพบุรุษหวูเทียนจะถามเช่นนี้ขึ้นมา

แต่ไม่นานเขาก็ต้องขมวดคิ้วแน่น

เพราะนี่มันเป็นสัญญาณที่ไม่ดีอย่างมาก

“เจ้าจะลงมือแล้ว?” เย่หยวนถามกลับไป

หวูเทียนยิ้มตอบกลับไป “เจ้ามันฉลาดจริงๆ!”

“เช่นนั้นตอนนี้เจ้าตายไปแล้วหรือยังอยู่?” เย่หยวนถามอีกครั้ง

“จะว่าตายก็ตาย จะว่าอยู่ก็ยังอยู่” หวูเทียนตอบกลับมาสั้นๆ

เย่หยวนขมวดคิ้วถามอีกครั้ง “ข้าสงสัยมากนัก เจ้าเอาวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตนี้มาไว้ในคงคานิรันดร์ได้อย่างไร?”

“เจ้ากลับสัมผัสมันได้!” ครั้งนี้เป็นฝ่ายหวูเทียนบ้างที่ต้องผงะไป

เย่หยวนพยักหน้ารับ “สัมผัสได้ตั้งแต่ก้าวแรกที่เหยียบเข้ามาแล้ว”

หวูเทียนยิ้มตอบกลับไป “ข้ามองเจ้าไม่ผิดไปจริงๆ! เจ้านั้นอาจจะก้าวขึ้นมาถึงระดับของข้าได้ในวันหน้า!”

เย่หยวนส่ายหัวตอบกลับไป “ข้านั้นเป็นผู้บ่มเพาะนอกรีต”

หวูเทียนตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม “บ่มเพาะนอกรีตแล้วทำไม? ในยุคสมัยของข้านั้นมีใครบ้างเล่าที่ไม่บ่มเพาะอย่างท้าทาย? ว่ากันว่าไม่เคยมีใครรอดชีวิตในคงคานิรันดร์ได้แต่ข้าก็รอดมามิใช่หรือ? เป็นผู้สืบทอดของข้านั้นมันจะกลายเป็นหนึ่งในสวรรค์! หากไม่ได้เรียนรู้จากคนอื่นแล้วเจ้าคิดว่าตัวเองต้องใช้เวลาเท่าไหร่กว่าจะปกครองสวรรค์ได้?”

เย่หยวนที่ได้ยินนั้นต้องทำหน้าตาตื่นตะลึงขึ้น

เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่อีกฝ่ายกลับไม่คิดรังเกียจเขาที่เป็นผู้บ่มเพาะนอกรีต

บรรพบุรุษหวูเทียนนั้นแตกต่างจากคนอื่นจริง

เย่หยวนนั้นสัมผัสได้ถึงความยิ่งใหญ่ของเขา

ความสูงส่งที่ดูถูกโลกหล้านั้นมันไม่คิดจะไว้หน้าแม้แต่สวรรค์

แต่ก็คงเพราะเช่นนี้เขาถึงกล้าจะใช้กำลังของค่ายสำนักเดียวคิดปกครองทุกสวรรค์

แม้ว่าจะพ่ายลงในที่สุด แต่มันก็พ่ายแพ้อย่างยิ่งใหญ่!

เย่หยวนและหวูเทียนนั้นพูดกันอย่างไม่มีใครคนอื่นเข้าใจได้ ไม่มีใครรู้เลยว่ามันคือเรื่องอะไรกันแน่

ยอดฝีมือจากทุกสวรรค์นั้นต่างเหมือนเป็นแค่คนโง่เง่า

ราวกับว่าคนที่สติดีนั้นมันมีเพียงแค่เย่หยวนและบรรพบุรุษหวูเทียน

บรรพบุรุษหวูเทียนนั้นเป็นคนฉลาดที่ก่อเรื่องครั้งนี้ขึ้นมา แต่เย่หยวนนั้นมีดีอะไร?

แต่พวกเขาก็พอฟังออกมาบ้างและได้รู้ว่าที่แห่งนี้มันอยู่ในคงคานิรันดร์!

มิติแห่งนี้มันกลับตั้งอยู่กลางคงคานิรันดร์?

เรื่องนั้นมันย่อมจะทำให้ทุกผู้คนแตกตื่นไป!

“นี่เรากลับอยู่ในคงคานิรันดร์หรือ?”

“บ้าน่า! มันจะมีโลกทั้งใบซ่อนอยู่ในคงคานิรันดร์ได้อย่างไร?”

“บรรพบุรุษหวูเทียนนั้นเก่งกาจมากความสามารถ หากบอกว่าเขารอดในคงคานิรันดร์ได้ก็ยังพอรับแต่เขาเอาวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตทั้งมิตินี้มาซ่อนไว้ในคงคานิรันดร์ด้วย?”

“เจ้าบ้านี่มันวางแผนอะไรไว้กันแน่?”

…

คนทั้งหลายนั้นต่างร้องลั่นขึ้นมาอย่างแตกตื่น

บรรพบุรุษหวูเทียนนั้นยิ้มขึ้นที่มุมปาก ‘เหอะ พวกโง่!’

‘ข้าคนนี้ยิ่งใหญ่ล้ำฟ้าปานใด?’

‘ต่อให้ข้าจะตายข้าก็จะยังคิดส่งมอบวิชาให้แก่คนอื่นด้วยหรือ?’

ทุกสิ่งอย่างบนโลกนี้เขารู้เหมือนมันอยู่บนฝ่ามือตนเอง และทั้งโลกก็มัวเมาไปกับภาพหลอนตรงหน้า

มีแค่เย่หยวนที่ตื่น!

เพราะเขานั้นไม่เคยจะเชื่อถึงเรื่องสมบัติสืบทอดใดๆ ตั้งแต่ต้นจนจบ

เขานั้นมาเพื่อชิงเอาผลประโยชน์กลับไป

เมื่อตอนที่ยอดเจ้าโลกและเจ้าโลกล้ำสวรรค์ทั้งสามต่อสู้กันแย่งชิงสิบสองภาพวาดเต๋าสวรรค์นั้นมันมีแค่เย่หยวนที่ไม่คิดสนใจ

นอกจากนั้นเจ้าเด็กคนนี้ยังมีโชคที่น่าเหลือเชื่อ เขากลับไปเจอสิบสองภาพวาดเต๋าสวรรค์มาถึงสี่คัมภีร์!

สุดท้ายแล้วผู้ชนะมันก็คือเย่หยวน!

“อ…อาจารย์ ท่านบอกว่าตราบเท่าที่ข้าได้รับการยอมรับจากสิบสองภาพวาดเต๋าสวรรค์นั้นข้าจะได้รับสืบทอดจากท่านมิใช่หรือ?” คงถานถามขึ้น

หวูเทียนหันกลับมามองคงถานและกล่าว “ข้านั้นคือใคร? ทำไมคนอย่างข้าต้องหาศิษย์ด้วย? สืบทอดพลังของข้า? ฮ่าๆ เจ้าจะหลงตัวเองเกินไปแล้ว!”

“แต่…แต่เย่หยวนเล่า?” คงถานถามขึ้นอย่างไม่อยากยอมรับ

ตอนนี้ต่อให้จะดื้อด้านแค่ไหนมันก็เปล่าประโยชน์แล้ว!

เพราะสุดท้ายเขานั้นก็เป็นได้แค่ตัวตลกในสายตาคน!

หวูเทียนตอบกลับไป “เขาไม่เหมือนเจ้า!”

เวลาเดียวกันนั้นหูเกาชานก็เดินออกมาจากกลุ่มคนมุ่งหน้ามาหาเย่หยวน

เพียงแค่ว่าหูเกาชานในตอนนี้มันมีท่าทีที่เปลี่ยนไปสิ้นเชิง!

เย่หยวนมองหน้าหูเกาชานที่เดินเข้ามาหาและอดรู้สึกกลัวจับขั้วหัวใจไม่ได้

หยุนหนีที่ยืนอยู่ไม่ไกลนั้นต้องเดินเข้ามาขวางทางไว้ด้วยคลื่นพลังยอดเจ้าโลก เหมือนตัวนางนั้นได้เจอศัตรูร้าย!

หูเกาชานนั้นเดินมาหยุดตรงหน้าและยิ้มขึ้นกล่าว “นักบุญสวรรค์เย่ ท่านส่งสิบสองภาพวาดเต๋าสวรรค์มาให้ข้าเก็บไว้จะดีกว่าหรือไม่?”

เขานั้นมองหน้าเย่หยวนและรอคำตอบเช่นนี้ไม่คิดสนใจหยุนหนีใดๆ ราวกับว่านางนั้นเป็นแค่อากาศธาตุ

เย่หยวนเบิกตากว้างเพราะมีแค่เขากับหยางชิงเท่านั้นที่รู้ว่าสิบสองภาพวาดเต๋าสวรรค์คืออะไร

หากมีคนอื่นอีกมันก็คงเป็นแค่ตัวหวูเทียน!

แต่หูเกาชานคนนี้กลับรู้ด้วย!

เย่หยวนสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะจ้องมองหูเกาชานกลับไป เขาพอเดาได้แล้วว่าคนผู้นี้แท้จริงคือใคร!

“ไม่นึกเลยว่าเจ้าโลกหลุนฮวยผู้ยิ่งใหญ่นั้นกลับจะมาซ่อนตัวอยู่ข้างกายข้าเช่นนี้!” เย่หยวนกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้มเย็นเยือก

“หือ? จ…เจ้าโลกหลุนฮวย?”

“เย่หยวนเสียสติไปแล้วหรือ? เจ้าโลกหลุนฮวยนั้นเป็นตัวตนที่ลึกล้ำและเหนือล้ำคาดเดา มีหรือที่เขาจะปรากฏตัวออกมาต่อหน้าคนได้?”

“เจ้าหมอนี่มันแค่มหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์ชัดๆ มองอย่างไรถึงเป็นเจ้าโลกหลุนฮวยกัน?”

“ไม่สิ เดี๋ยวนะ สิบสองภาพวาดเต๋าสวรรค์มันอยู่บนฟ้ามิใช่หรือ? ทำไมถึงบอกว่ามันอยู่กับเย่หยวนเล่า?”

…

ความสงสัยมากมายเกิดขึ้นหลังจบคำของคนทั้งสอง!

เพราะในเวลาแค่สิบห้านาทีนี้มันเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าเล่นเอาคนทั้งหลายแทบคิดตามไม่ทัน

หูเกาชานนั้นยิ้มมองหน้าเย่หยวนก่อนจะตอบกลับไป “เฒ่าหวูเทียนมันพูดถูกจริงๆ เจ้านี่ฉลาดนัก!”