เย่หยวนนั้นหยิบเอาคัมภีร์หนังแพะออกมาวางให้ทุกคนได้เห็น

พวกเขานั้นหันมามองหน้ากันด้วยความไม่อยากเชื่อสายตา

“นี่คือสิบสองภาพวาดเต๋าสวรรค์ของจริง? มันไม่เห็นจะเหมือนของวิเศษใดๆ เลย!”

“สิ่งนี้มันจะธรรมดาเกินไปหรือไม่? หากเอามันให้ข้าไว้ข้าคงเผลอทิ้งอย่างไม่ทันรู้ตัวแน่”

“ที่น่าขันที่สุดก็คือคงถานนั้นคิดว่าตัวเองได้รับการยอมรับจากสิบสองภาพวาดเต๋าสวรรค์ ที่แท้แล้วมันก็แค่ของปลอมเท่านั้น!”

…

คัมภีร์หนังแพะนี้มันดูธรรมดาจนเกินไป

ต่อให้จะได้เห็นแก่สายตาแล้วมันก็ยังไม่อยากเชื่อว่านี่คือสิบสองภาพวาดเต๋าสวรรค์

เพราะว่าสภาพของมันนั้นมิใช่ของวิเศษใดๆ ทั้งสิ้น

หากบรรพบุรุษหวูเทียนไม่ยอมรับออกมาเองแล้วพวกเขาทั้งหลายก็คงไม่เชื่อว่าคัมภีร์ในมือเย่หยวนนี้คือของจริง

เมื่อรู้จักหน้าตาแล้วคนทั้งหลายก็แยกย้ายกันออกไปหาคัมภีร์เอกภพ

เย่หยวนนั้นมีกฎห้วงมิติที่เหนือล้ำ ไม่ไกลจากอาณาจักรคลื่นกำเนิดมากนัก

ตอนนี้ด้วยพลังของเขา ตัวเขาย่อมจะสามารถหนีออกไปด้วยตัวเองได้

บรรพบุรุษหวูเทียนนั้นแปลงกายเป็นโกลาหลหรือก็คือโลกศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตนี้ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของโกลาหลในคงคานิรันดร์ไปแล้ว

สิ่งที่เย่หยวนต้องทำนั้นก็แค่ฉีดปราณเทวะโกลาหลของตัวเองเข้าสู่ความโกลาหลนี้และใช้วิชาห้วงมิติออกมาเขาก็จะสามารถกลายเป็นหนึ่งเดียวกับโลกศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตได้เช่นกัน

จากนั้นค่อยทิ้งตัวหนีออกไปจากโลกศักดิ์สิทธิ์เขาวงกต

แต่ด้วยวิชาห้วงมิติของเขาในตอนนี้ เขาไม่อาจจะพาใครออกไปด้วยได้เลย

เย่หยวนนั้นไม่กล้าจะชักช้าไปแม้แต่วินาทีเดียวในการหาคัมภีร์เอกภพ

ยิ่งผ่านไปนานเท่าใดพลังของเพลิงเที่ยงสุดเต๋ามันก็ยิ่งรุนแรงขึ้น

ต่อให้จะเป็นไฟที่อ่อนแค่ไหนสุดท้ายมันก็ยังย่างให้เนื้อสุกได้

ตอนนี้มีคนอีกมากมายค่อยๆ ตายตกลงไป

บนท้องฟ้านั้นมันยังมีเสียงระเบิดดังขึ้นไม่ขาดสาย

ศึกอันดุเดือดระหว่างบรรพบุรุษหวูเทียนและเจ้าโลกทั้งหลายนั้นกำลังถึงจุดเดือด

เจ้าโลกมากมายนั้นกำลังอ่อนแอลงเรื่อยๆ

ภายใต้การหลอมของเพลิงเที่ยงสุดเต๋านั้นพวกเขาย่อมจะเริ่มสูญเสียพลังไปอย่างไม่อาจหยุดตัวเองได้

เจ้าโลกหลุนฮวยและศิลาโลหิตโกลาหลนั้นเองก็ย่อมจะได้รับบาดเจ็บไปเช่นกัน

ในโลกใบนี้พลังส่วนมากของเพลิงเที่ยงสุดเต๋านั้นมันกำลังเผาผลาญร่างพวกเขาอยู่

คนทั้งสองนั้นมีรอยแผลไหม้ทั่วกาย

แต่พวกเขาก็ยังไม่หยุดมือ!

แม้ว่าจุดห้วงมิติที่โจมตีนั้นมันจะค่อยๆ คืนสภาพได้แต่มันก็ไม่ได้เร็วเหมือนก่อนแล้ว

นี่มันทำให้คนทั้งหลายเริ่มมีความหวัง!

เดิมทีแล้วมันคืนกลับสภาพเดิมในไม่กี่อึดใจ

แต่ตอนนี้มันต้องใช้เวลาซ่อมแซมหลายร้อยอึดใจ

นอกจากนั้นการโจมตีมันก็ยังไม่มีหยุดลงไป

เพื่อความหวังน้อยๆ นี้พวกเขาเหล่าเจ้าโลกทั้งหลายไม่คิดจะเก็บกักพลังใดๆ ไว้กับตัวอีก

เพราะอย่างไรเสียพวกเขานั้นก็ไม่มีใครอยากจะตายลงและกลายเป็นโอสถสวรรค์ให้คนอื่นกิน!

ผลลัพธ์เช่นนั้นมันน่าสมเพชจนเกินรับ

ในโถงข้างนั้นเย่หยวนกำลังเงยหน้ามองดูสุดเพดานเพื่อตามหาภาพวาดเต๋าสวรรค์

แต่วินาทีนั้นเองที่มันปรากฏเงาร่างหนึ่งขึ้นด้านหลังเย่หยวน

มันคือบรรพบุรุษหวูเทียน!

“เย่หยวน ยอมแพ้เถอะ! เจ้าไม่มีทางจะหาคัมภีร์เอกภพเจอหรอก! แม้ว่าเจ้านั้นจะหาภาพวาดเต๋าสวรรค์ไปเจอถึงสี่คัมภีร์แต่ว่าต่อให้เจ้าจะมีดวงเจอมันเพิ่มอีกอัน เจ้าจะแน่ใจได้อย่างไรว่ามันคือคัมภีร์เอกภพ?” บรรพบุรุษหวูเทียนนั้นยืนมองดูเย่หยวนด้วยใบหน้าเย้ยหยัน

เงาร่างนี้มันจางจนมองทะลุได้ง่ายๆ ชัดเจนเลยว่ามันไม่มีพลังใดๆ

เขานั้นไม่เหลือพลังงานพอที่จะมาจัดการเย่หยวนในตอนนี้

เย่หยวนไม่คิดหันกลับไปมองแต่ก็ยังตอบกลับไป “ที่เจ้ามาหาข้านี้คงเพราะว่าข้าใกล้จะเจอคัมภีร์เอกภพแล้ว?”

บรรพบุรุษหวูเทียนนั้นผงะไปในใจแต่ใบหน้าของเขานั้นย่อมจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ

เฒ่าเจ้าเล่ห์อย่างเขาย่อมจะไม่แสดงสีหน้าให้คนอื่นจับได้ง่ายๆ

แต่เรื่องนั้นมันไม่สำคัญกับเย่หยวน

เพราะเขานั้นเชื่อในดวงชะตาของตนเอง!

“ฮ่าๆ เจ้าจะคิดอย่างไรก็แล้วแต่เถอะ! บรรพบุรุษผู้นี้แค่มาบอกเจ้าว่าพวกมันใกล้จะถูกหลอมแล้วเต็มที หากมันถูกหลอมไปแล้วจริงๆ ต่อไปจะเป็นตาเจ้าที่ต้องตายลง! เจ้านั้นยังมีเวลาพอหนีออกไปได้เองในตอนนี้!” หวูเทียนกล่าวขึ้นมา

“เจ้านั้นมองการบ่มเพาะของข้าออก เจ้านั้นมองปราณเทวะโกลาหลของข้าออก แต่เรื่องบางเรื่องเจ้านั้นก็ยังมองข้าไม่ออกหรอกเช่นดวงชะตาของข้า!” เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป

เขานั้นไม่คิดกลัวเกรงใดๆ

ดวงชะตานั้นมันคือสิ่งที่ลึกล้ำและไม่มีใครเข้าใจได้

หากมันเป็นเต๋าแล้ว มันก็คงเป็นเต๋าที่ไม่เคยมีใครสามารถศึกษาได้มาก่อน!

ยอดเต๋าอื่นๆ นั้นมีวิธีการบ่มเพาะทั้งสิ้น

แต่ดวงชะตา เต๋านี้เพียงแค่เต๋าเดียวที่ไม่มีใครเข้าใจมันได้

และพรของนิกายยาสุดล้ำนั้นมันก็เป็นสิ่งที่สะสมมาจากบรรพบุรุษรุ่นก่อนๆ ทั้งหลายจนเกิดกลายเป็นพลังงานสุดวิเศษ

แน่นอนว่าในนิกายยาสุดล้ำมันย่อมจะมีคนคิดศึกษาพลังของพรนี้แต่มันกลับไม่อาจจะเข้าใจได้แม้แต่น้อย

แต่เย่หยวนนั้นเป็นสิ่งอัศจรรย์

เพราะว่าบรรพบุรุษทุกคนนั้นยอมรับเย่หยวน!

หวูเทียนย่อมจะไม่คิดเชื่อและหัวเราะตอบกลับไป “ไอ้หนู เจ้านั้นจะบอกว่าที่ตัวเองเจอภาพวาดเต๋าสวรรค์ก่อนหน้ามานี้มันเพราะว่าโชคหรือ? บรรพบุรุษผู้นี้เองก็เป็นคนที่มีโชคชะตายิ่งใหญ่ แต่หากจะบอกว่าตัวเองไปเจอภาพวาดเต๋าสวรรค์ด้วยโชคแล้วมันย่อมจะไร้สาระเกินไป!”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ข้ารู้ว่าเจ้าคงไม่เชื่อแต่ตอนที่ข้ามาถึงที่นี่ข้าไม่ได้คิดหาสมบัติใดๆ และแค่เดินออกไปดูในจุดต่างๆ และเจอภาพวาดเต๋าสวรรค์เข้าในที่สุด”

หวูเทียนนั้นต้องผงะไปอีกครั้ง!

เพราะตัวตนระดับเขานั้นมีหรือที่จะถูกคำพูดหลอกลวงได้ง่ายๆ?

หวูเทียนนั้นสัมผัสได้เลยว่าเย่หยวนไม่ได้โกหกใดๆ

พูดไปนั้นเย่หยวนก็เดินออกจากโถงข้างนี้มา

หวูเทียนนั้นยังไม่คิดยอมแพ้และตามหลังเย่หยวนไปห่างๆ

เย่หยวนนั้นเดาไม่ผิด เพราะที่แห่งนี้มันใกล้กับจุดที่เก็บซ่อนคัมภีร์เอกภพไว้จริงๆ

หลังจากออกโถงข้างมานั้นพวกเขาก็เดินมาถึงเรือนน้อยมากมายที่ตั้งเรียงรายสุดลูกหูลูกตา มันคือที่พักของศิษย์ทั้งหลาย

เย่หยวนนั้นเดินเข้ามาในบริเวณและหันมองซ้ายขวาราวกับแค่มาเที่ยวเล่น

หวูเทียนนั้นต้องใจสั่น

‘หรือว่าเจ้าเด็กนี่มันจะอัศจรรย์ปานนั้นจริง?’

‘มันยังมีคนที่ดวงชะตายิ่งใหญ่กว่าพ่อเจ้านี้?’

‘ข้าไม่ขอเชื่อ!’

‘อย่าไป! อย่าไป! อย่าไป!’ หวูเทียนร้องลั่นอยู่ในใจ

เขาย่อมจะรู้ว่าคัมภีร์เอกภพอยู่ที่ใด

เขาไม่ได้คิดซ่อนใดๆ เพียงแค่โยนมันทิ้งไปตามจุดต่างๆ

คัมภีร์เอกภพนั้นมันอยู่ในเรือนนี้ที่ห้องสาม

แต่ยิ่งพูดเหมือนสวรรค์ยิ่งแกล้งเพราะเย่หยวนนั้นเดินเข้าไปใกล้ห้องสาม มากขึ้นเรื่อยๆ!

บรรพบุรุษหวูเทียนนั้นไม่มีแรงพอจะย้ายภาพวาดเต๋าสวรรค์หนีไปที่อื่นแล้ว

การหลอมยอดฝีมือมากมายปานนั้นมันย่อมจะมิใช่เรื่องง่าย

จากนั้นเย่หยวนก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้เดินเข้าห้องสาม ไป

บรรพบุรุษหวูเทียนนั้นต้องร้องลั่นขึ้นมาในใจ!

ห้องมันมีเป็นร้อยๆ ทำไมต้องมาเลี้ยวเข้าดูห้องนี้ด้วย?

‘สิ้นหวังนัก!’

เจ้าเด็กนี่มันจะอัศจรรย์เกินไปแล้ว!

‘จะว่าแล้วมันก็คงแค่บังเอิญมากเท่านั้น เพราะคัมภีร์เอกภพนั้นมันก็ซ่อนไว้อย่างดี บรรพบุรุษผู้นี้ไม่เชื่อหรอกว่ามันจะหาเจอ!’

แม้ว่าตอนนี้จิตใจของเขาจะปั่นป่วนแค่ไหนแต่เขาก็ยังไม่คิดแสดงมันออกมา

เขานั้นแค่ทำเหมือนเดินตามมาเยาะเย้ยเย่หยวนและเข้าห้องสามมาด้วย

ทุกสิ่งอย่างนั้นมันดูเป็นธรรมชาติ

เย่หยวนรู้หรือว่าคัมภีร์เอกภพอยู่ที่นี่?

ย่อมจะไม่รู้!

เขานั้นแค่เดินเล่นมาเรื่อยๆ และคิดอยากจะเลี้ยวเข้าดูห้องนี้เท่านั้น

บางทีโชคนั้นมันก็เป็นเรื่องที่สุดแสนวิเศษเกินเข้าใจ

ต่อให้พลิกฟ้าดินหาก็ไม่อาจเจอ

แต่นั่งอยู่บ้านเฉยๆ มันกลับจะตกลงตรงหน้า

เย่หยวนนั้นเดินวนในห้องสามสองรอบก่อนจะหันหน้าเข้าห้องอ่านหนังสือไป

“บรรพบุรุษ ท่านคิดว่าคัมภีร์เอกภพมันจะอยู่ที่นี่หรือไม่?” เย่หยวนยิ้มขึ้นถาม

บรรพบุรุษหวูเทียนนั้นสั่นสะท้านไปทั้งใจแต่ใบหน้านั้นยังเรียบเฉย “นี่คือห้องของศิษย์ระดับต่ำในวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกต พวกเขานั้นมีห้องเช่นนี้สร้างไว้เป็นหมื่นๆ เจ้าคิดว่าตัวเองเลือกห้องนี้มาแล้วก็จะเจอสมบัติหรือ? เช่นนั้นข้าคงกลายเป็นตัวตลกแล้ว? หรือว่าเจ้าคิดจะอ่านท่าทางของข้าจากคำถามนี้กันแน่?”

เย่หยวนส่ายหัวตอบกลับไป “เจ้าคิดมากไปแล้ว ข้าแค่เบื่อเลยหาเรื่องชวนคุยเท่านั้น ข้ารู้ว่าผีเฒ่าอย่างเจ้านั้นต่อให้ข้าจะพยายามแค่ไหนก็คงไม่มีทางอ่านสีหน้าท่าทางของเจ้าได้เช่นกัน”

พูดไปเย่หยวนนั้นก็เดินมาถึงหน้าชั้นหนังสือและหยิบสมุดเล่มหนึ่งขึ้นมา

บรรพบุรุษหวูเทียนนั้นใจหายวาบ!

นี่มันจะน่าอัศจรรย์เกินบรรยายไปแล้ว!

…………………………