“หลอมให้ข้า!”

หวูเทียนร้องลั่นขึ้นมาพร้อมเร่งเพลิงเที่ยงสุดเต๋าขึ้นอย่างรุนแรงจนพวกหยุนหนีทั้งหลายแทบไม่อาจหายใจได้อีก

คนทั้งหลายนั้นต่างกรีดร้องขึ้นมาพร้อมๆ กัน คลื่นพลังจากร่างของพวกนางนั้นตกฮวบลงอย่างเห็นได้ชัด

พวกนางทั้งหลายนั้นดูท่าคงไม่อาจจะรอดไปแล้ว

ตอนนี้หยางชิงนั้นไม่อาจจะทนพลังของเพลิงเที่ยงสุดเต๋าได้ด้วยตัวเอง หากหยุนหนีไม่แบ่งพลังวิญญาณของนางมาหุ้มร่างของเขาไว้นั้นเขาคงตายลงไปในกองเพลิงแล้ว

ได้เห็นคนทั้งหลายกรีดร้องขึ้นมาเช่นนั้นหวูเทียนก็ต้องหัวเราะลั่นขึ้น “ฮ่าๆๆ! เย่หยวนเด็กเวร บรรพบุรุษผู้นี้ทำอะไรเจ้าไม่ได้แล้วแต่เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยสหายเจ้ากลับไป? บรรพบุรุษผู้นี้จะทำให้เจ้าต้องเสียใจที่มายุ่งกับแผนของข้า!”

การแปลงการเป็นโกลาหลนั้นมันทำให้หวูเทียนต้องสูญเสียความสามารถไปมากมาย

เพราะหากออกจากเขตแดนมิติของโลกใบนี้ไปแล้ว พลังของเขามันไม่อาจจะโจมตีทำร้ายใครได้เลย

เพราะฉะนั้นตอนนี้ตัวเขาจึงไม่อาจทำอันตรายใดๆ เย่หยวนที่อยู่ในคงคานิรันดร์ได้และต้องเอาความคับแค้นใจนั้นมาลงใส่พวกหยุนหนีแทน

หยางชิงนั้นรู้สึกได้ถึงผิวหนังที่ไหม้ลงด้วยเพลิงร้อนแรงจนสภาพของเขาในตอนนี้มันดูไม่เหมือนมนุษย์อีกต่อไป

ร่างกายของเขานั้นมันกลายเป็นสีดำและมีผิวที่ไหม้เกรียมหลุดออกมาเรื่อยๆ จนใกล้ถึงกระดูก

เขากัดฟันร้องขึ้นมาด้วยลิ้นไหม้ๆ นั้น “เหอะ เจ้าเฒ่านี่มันขี้ขลาดดีจริงๆ รอก่อนเถอะ หลังจากข้าบรรลุล้ำสวรรค์แล้วข้าจะเหยียบหน้าเจ้าให้จมดินเอง!”

เฟิ่งชิงซวนนั้นเองก็กล่าวขึ้นมาด้วยลมหายใจสุดท้าย “จะตายกันอยู่แล้วเจ้าจะไปอวดอ้างตัวเพื่ออะไรอีก? แต่รู้ว่าเย่หยวนหนีออกไปได้นั้นข้าก็คงตายตาหลับแล้ว”

ตอนนี้ตัวนางเริ่มจะไม่มีสติอีกต่อไปแล้ว

เพราะว่าพลังชีวิตในร่างของนางนั้นมันกำลังลดฮวบลงอย่างรวดเร็ว

ในเวลาเดียวกันนั้นเองที่มันกลับมีปราณเทวะหนักหน่วงพุ่งออกมาห่อร่างนางไว้

พร้อมๆ กับพลังงานห้วงมิติที่แยกร่างของนางออกมาจากเพลิงเที่ยงสุดเต๋าและดึงตัวเฟิ่งชิงซวนออกไป

เมื่อความร้อนหายไปเฟิ่งชิงซวนจึงสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะความเย็นของบรรยากาศรอบๆ

เบื้องหน้าของนางนั้นมันเป็นผืนน้ำกว้างใหญ่

ไม่ไกลจากจุดที่นางอยู่นั้นมันมีเงาร่างหนึ่งกำลังลอยคออยู่พร้อมด้วยปราณเทวะที่หนักหน่วงที่ไหลออกมาจากร่างกาย มันจะเป็นใครไปได้นอกจากเย่หยวน?

นอกจากตัวนางแล้วรอบๆ มันก็มีหยุนหนี หยางชิงและคนอีกมากมายที่ถูกดึงออกมาด้วย

คนนับพันๆ ที่เหลือของสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นต่างถูกเย่หยวนดึงออกมาจากโลกศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตสิ้น

มันเป็นปาฏิหาริย์ที่คนนับพันๆ นั้นทนเพลิงเที่ยงสุดเต๋าและรอดชีวิตกลับมาได้

นอกจากนั้นแล้วเย่หยวนยังดึงเอาตัวคงถาน ยู่หรานและเจ้าโลกหนุ่มสาวจากสวรรค์ต่างๆ กลับออกมาด้วย

เฟิ่งชิงซวนนั้นยิ้มกว้างขึ้นทันที!

“ข้า…ข้ากลับยังไม่ตาย?”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ข้าสัญญาพวกเจ้าแล้วว่าจะช่วย มีหรือที่ข้าจะกลับคำสัญญาได้?”

หยางชิงมองหน้าเย่หยวนด้วยความตกตะลึง “เจ้า…บรรลุมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์แล้ว?”

ความสนใจของเขานั้นมันแตกต่างกันคนอื่นอย่างสิ้นเชิง

การที่เย่หยวนบรรลุมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์ขึ้นมานั้นมันเท่ากับว่าเย่หยวนสามารถเอาชนะหยางชิงได้โดยไม่ต้องพึ่งพลังศักดิ์สิทธิ์หรือดาบเต๋าเลย

รับไม่ได้!

‘ทำไมพริบตาเดียวเจ้าบ้านี่มันก็ตามข้ามาทันอีกแล้ว?’

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “แม้แต่คงถานมันยังบรรลุอาณาจักรใหญ่ได้ มีหรือที่ข้าจะไม่บรรลุเลย?”

“อ๊าก!”

คงถานนั้นต้องกระอักเลือดออกมาทันทีด้วยความคับแค้นสุดใจ

เขานั้นแทบจะสิ้นลมจริงๆ

เพราะสภาพของพวกเขาทั้งหลายในตอนนี้อ่อนแออย่างมาก พวกเขานั้นเหลือแค่ลมหายใจสุดท้ายอันรวยริน

“ใช่แล้ว! พี่เย่หยวนนั้นเป็นยอดอัจฉริยะไร้ที่ติ เขานั้นแตกต่างจากคนธรรมดาอย่างเรามากนัก ก่อนหน้านี้ข้าแค่ยึดติดศักดิ์ศรีและเย่อหยิ่งจนเข้าใจพี่เย่หยวนผิดไป มันเป็นความผิดของน้องสิ้น บุญคุณที่ช่วยชีวิตครั้งนี้ยู่หรานจะไม่มีวันลืมชั่วชีวิต”

ยู่หรานเองก็มีหน้าซีดขาวเป็นกระดาษเช่นกันแต่ท่าทางของนางนั้นมันแตกต่างจากก่อนหน้าสิ้นเชิง

เพราะนางไม่คิดว่าเย่หยวนจะช่วยนางกลับออกมา

เพราะก่อนหน้านี้พวกเขาสองกลุ่มนั้นเรียกว่าเป็นศัตรูกันคงไม่ผิด

ไม่ว่าเย่หยวนจะมีเป้าหมายอะไร แต่เรื่องที่เขาช่วยชีวิตไว้นี้มันก็เป็นความจริงที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลง

เมื่อเย่หยวนได้ยินเขาก็พยักหน้ารับอย่างไม่คิดตอบกลับอะไร

เขานั้นย่อมจะมีเป้าหมายอื่นที่ช่วยคงถานและพวกกลับออกมา

เพราะหลังจากกลับไปครั้งนี้แล้วสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดคงกลายเป็นเป้าโจมตีของหลายๆ ค่ายกำลัง

เผ่าเลือด เผ่าวิญญาณตระกูลฉี ค่ายสำนักมากมายบนสวรรค์นั้นคงไม่อาจจะมาช่วยเหลือเป็นมิตรกับสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดได้อีกเพราะว่าภัยอันตรายนั้นมันก็คืบเข้าไปใกล้พวกเขาเช่นกัน

ศิลาโลหิตโกลาหล เจ้าโลกหลุนฮวย บรรพบุรุษหวูเทียน สามเจ้าโลกผู้ปกครองสวรรค์นั้นต่างจะมองเขาเป็นภัยร้ายที่ต้องรีบกำจัด

เพราะฉะนั้นพันธมิตรจึงเป็นสิ่งสำคัญ

ในวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตนี้มันมีเรื่องขัดแย้งกันก็เพราะผลประโยชน์มิใช่ความคับแค้นที่จะไม่ยอมกันไปจนวันตาย

การช่วยเหลือคนทั้งหลายออกมานั้นต่อให้พวกเขาจะเป็นคนไม่รู้บุญคุณแค่ไหนมันก็คงไม่ถึงขั้นหันกลับมาแยกเขี้ยวใส่แน่นอน

มีเพียงแค่คงถานที่ต้องทำหน้าแดงก่ำ

ในการเดินทางไปยังวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตครั้งนี้เขาคิดว่าตัวเองคือยอดฝีมือที่บรรลุสวรรค์ได้กลายเป็นเจ้าโลก แต่สุดท้ายเขากลับต้องเสียหน้าอย่างไม่อาจกู้กลับ

เดิมทีเขานั้นคิดว่าตัวเองคือบุตรแห่งโชคชะตา ผู้ปกครองสวรรค์ทั้งหลายในอนาคต

ใครจะไปรู้ว่าสุดท้ายเขานั้นกลับกลายเป็นแค่ตัวตลก!

ตอนนี้ถูกเย่หยวนด่าว่านั้นเขาไม่มีหน้าแม้แต่จะเถียงกลับไป

หากเป็นก่อนหน้าเขาคงเถียงกลับเย่หยวนไปอย่างไม่ลังเล

แต่ตอนนี้เขาสัมผัสได้ถึงปราณเทวะโกลาหลที่หุ้มตัวเองไว้จนไม่กล้าแม้แต่จะเปิดปากพูด

เพราะปราณเทวะโกลาหลนี้มันรุนแรงแข็งแกร่งอย่างมาก!

ยอดอัจฉริยะเผ่าปีศาจอย่างเขานั้นย่อมจะบ่มเพาะปราณปีศาจที่หนักหน่วงและหนาแน่นกว่าเผ่าใดๆ

แต่เทียบกับปราณเทวะโกลาหลของเย่หยวนแล้ว ปราณของเขามันช่างเปราะบางเหมือนแผ่นแก้ว

เปราะบางจนเกินกว่าจะทำอะไร!

ปราณเทวะโกลาหลนี้มันไม่หวั่นไหวแม้ต้องเผชิญแรงกัดแซะของโกลาหลในคงคานิรันดร์

ที่พวกเขายังลอยคออยู่บนคงคานิรันดร์ได้ก็เพราะปราณเทวะโกลาหลนี้ช่วยหุ้มตัวไว้

หากเย่หยวนคิดดึงปราณกลับไปแล้วพวกเขาคงถูกพลังโกลาหลของคงคานิรันดร์นั้นฉีกร่างออกเป็นชิ้นๆ แน่

เป็นวินาทีนี้เองที่เขาได้เข้าใจว่าทำไมบรรพบุรุษหวูเทียนนั้นถึงได้เกรงกลัวเย่หยวนนัก

“ขอบคุณพี่เย่ที่ช่วยชีวิตไว้ ศาลาสิ้นโลกาของข้าติดค้างท่านแล้ว!”

“ขอบคุณพี่เย่ที่ช่วยข้าออกมา เผ่าภูตเพลิงเราจะไม่มีวันลืมคุณนี้แน่นอน!”

“พี่เย่หากวันหน้าท่านมีเวลาก็ขอให้มาเยี่ยมเผ่าเมฆาเหินเราเถอะ เราจะต้อนรับท่านอย่างดี!”

…

ยอดอัจฉริยะจากต่างสวรรค์นั้นเดินเข้ามาคารวะขอบคุณเย่หยวนกันไม่ขาดสาย

นี่มันเป็นบุญคุณที่ยิ่งใหญ่!

แต่ว่าคนที่เย่หยวนช่วยออกมานั้นมันมีแต่คนหนุ่มสาวรุ่นหลัง พวกยอดเจ้าโลกหรือเจ้าโลกระดับสูงนั้นเย่หยวนไม่ได้ช่วยออกมาเลย

เพราะปราณเทวะที่จะใช้ดึงและห่อหุ้มตัวยอดเจ้าโลกนั้นมันหนักหนาเกินไป

ไม่ว่าเย่หยวนจะเก่งกาจแค่ไหนสุดท้ายเขาก็ยังเป็นแค่มหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์

ตอนนี้แค่หยุนหนีคนเดียวก็กินพลังเขาไปกว่าครึ่งแล้ว

คิดพายอดเจ้าโลกออกมาอีกสักคนมันคงถึงชีวิตเขาแน่

เย่หยวนยกมือขึ้นโบกปัดไป “เรื่องง่ายๆ ไม่ต้องคิดให้มากหรอก แต่พวกเจ้าก็อย่าเพิ่งดีใจไป ตอนนี้เมื่อสามเจ้าโลกผู้ปกครองสวรรค์ปรากฏตัวขึ้นแล้วจากนี้มันคงกลายเป็นสงครามสามฝ่ายบนสามสิบสามสวรรค์ที่หนักหน่วงแน่นอน จากนี้จะไม่มีใครวางตัวเหนือสงครามได้อีก เพราะฉะนั้นจากนี้ไปพวกเรานั้นคงต้องลงเรือลำเดียวกันแล้ว ดูแลตัวเองด้วย”

พูดจบเย่หยวนก็ดึงร่างของคนทั้งหลายมุ่งหน้าไปยังคงคานิรันดร์สายรองที่ใกล้ที่สุด

ครืน…

ด้านหลังของพวกเขานั้นวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตมันสั่นสะท้านขึ้นมา

จากนั้นห้วงมิตินั้นก็เปลี่ยนกลายเป็นก้อนเพลิงใหญ่!

เมื่อคนทั้งหลายได้เห็นเช่นนั้นพวกเขาต่างต้องอ้าปากค้าง

หากพวกเขายังติดอยู่ภายในตอนนี้พวกเขาคงตายกลายเป็นสมุนไพรที่ถูกหลอมแล้ว?

คิดถึงหน้าเหล่ายอดเจ้าโลกทั้งหลายที่ตายลงไปนั้นพวกเขาต่างต้องยิ้มแห้งๆ ออกมา

“ไอ้เด็กเวรเย่หยวน เจ้าทำลายแผนข้า! บรรพบุรุษผู้นี้ได้ร่างกลับมาเมื่อไหร่ข้าจะทะลวงโลกไปหาเจ้าแน่นอน! ข้าจะไปฉีกสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดของเจ้าออกเป็นชิ้นๆ จนไม่เหลือแม้แต่หมูหมา! ไม่ให้เหลือแม้แต่หมูแม้แต่หมา!”

เสียงร้องของหวูเทียนดังลั่นขึ้นมาจากด้านหลัง

ความคับแค้นของเขานี้มันทำให้ผิวคงคานิรันดร์ต้องสั่นสะเทือน

คนทั้งหลายที่ได้เห็นนั้นต้องหน้าซีดเผือดลงไปกลัวว่าบรรพบุรุษหวูเทียนจะตามออกมาจริงๆ

เย่หยวนที่เห็นจึงกล่าวขึ้น “ไม่ต้องกังวลไปหรอก ตอนนี้สภาพของมันคงไม่ต่างจากคนที่บาดเจ็บสาหัสต้องทุ่มกำลังทั้งหมดไปกับการซึมซับพลังโอสถ ไม่มีแรงเหลือมาไล่ตามเราหรอก”

แต่วินาทีเดียวกันนั้นพวกเขาก็สัมผัสได้ถึงพลังงานรุนแรงอีกสองสายไม่ไกลออกไป

ภาพที่พวกเขาได้เห็นนั้นคือเจ้าโลกหลุนฮวยและศิลาโลหิตโกลาหลกำลังแหวกน้ำพุ่งตัวออกไปด้านหน้าอย่างรวดเร็วรุนแรง

ร่างจริงของสองเจ้าโลกผู้ปกครองสวรรค์นั้นมารับร่างแยกเองแต่แม้จะเป็นร่างจริงพวกเขาก็ยังแทบไม่อาจหายใจได้ในคงคานิรันดร์

แต่ปราณเทวะโกลาหลของเย่หยวนมันเหมือนดั่งเรือที่พาคนทั้งหลายลอยเข้าใกล้ฝังไปอย่างไม่ต้องลำบากใดๆ

คนทั้งหลายนั้นหันมามองหน้ากันอย่างตกตะลึงสุดใจ

…………………………