“พวกเจ้าสองคนให้ข้าไปส่งไหม? หรือว่าจะไปกันเอง?” เย่หยวนหันไปมองยอดฝีมือทั้งสองก่อนจะถามขึ้นด้วย ท่าทางสบายๆ

เจ้าโลกหลุนฮวยนั้นกัดฟันแน่นตอบกลับมาทันที “ไอ้หนู คิดสร้างความแค้นกับข้ามันมิใช่เรื่องดีหรอกนะ! ทุกวันที่เจ้ายังไม่บรรลุล้ำสวรรค์นั้นมันจะเป็นวันที่เจ้ามีโอกาสตายลงได้ทุกเมื่อ!”

เจ้าโลกหลุนฮวยนั้นเป็นคนที่ผ่านชีวิตมามากมาย

ดวงตาเจิดจ้าของเขานั้นมันเหมือนจะมองทุกสิ่งอย่างบนโลกหล้าออก

เพียงแค่ว่าวินาทีตอนที่ตัวเขากำลังเสียท่านั้นเย่หยวนกลับเข้ามาเหยียบซ้ำต่อหน้าคนมากมายจากทุกสวรรค์ มันย่อมจะเป็นการเสียหน้าอย่างหนักหน่วง

ศิลาโลหิตโกลาหลนั้นกล่าวขึ้นมาอย่างไม่พอใจบ้าง “ไอ้เด็กเวรเย่หยวน หลังกลับไปครั้งนี้บรรพบุรุษผู้นี้จะส่งกำลังทั้งหมดไปทำลายสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดให้เอง! เจ้าระวังตัวให้ดีเถอะ!”

เย่หยวนนั้นยิ้มตอบกลับไปอย่างเรียบเฉย “นี่พูดกับคนที่ช่วยชีวิตเช่นนี้หรือ? นิสัยเช่นนั้นมันจะปกครองสวรรค์ได้อย่างไร?”

ข้างๆ กายเย่หยวนนั้นมันมีคนมากมายที่กำลังกลั้นหัวเราะอย่างสุดชีวิต

แม้ว่าเย่หยวนนั้นจะกำลังเล่นกับไฟแต่สภาพของสองยอดเจ้าโลกผู้ปกครองสวรรค์ที่กำลังเสียท่านี้มันก็เป็นภาพที่น่าขบขันอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งว่าสองยอดคนนี้ไม่ได้เป็นมิตรกับพวกเขา

เจ้าโลกหลุนฮวยนั้นหันไปมองหน้าเย่หยวนด้วยรอยยิ้มเย็นเยือก “เย่หยวน เจ้าคิดว่าเจ้าจะซ่อนจากสายตาของข้าผู้นี้ได้หรือ? คิดจะสู้กับข้านั้นเจ้ายังอ่อนหัดไปมาก! เจ้าคิดจะให้พวกเรานั้นถ่วงขากันเองเพื่อยื้อเวลาเติบโตสิ? แต่เจ้านั้นมันชิงสุกก่อนห่ามไปแล้ว! ตอนนี้เจ้ากลายเป็นศัตรูของพวกเราทั้งสามคนพร้อมๆ กันไปแล้ว! หลังจากบรรพบุรุษผู้นี้กลับไปสิ่งแรกที่ข้าจะทำคือการสังหารเจ้าลงเสียก่อน!”

ศิลาโลหิตโกลาหลกล่าวขึ้นเสริม “ไอ้หนู เจ้านั้นเป็นมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์แล้ว! เจ้าคิดว่าข้าจะยังปล่อยให้เจ้ามีเวลาได้เติบโตหรือ? จะมองโลกในแง่ดีเกินไปแล้ว!”

การที่สองยอดคนนั้นร่วมมือกันคิดจัดการเย่หยวนลงนี้มันย่อมจะทำให้คนทั้งหลายสั่นสะท้านไปทั้งกาย

นี่มันมิใช่เรื่องเล่นๆ!

แม้ว่าสองยอดคนนี้จะกำลังลำบากในคงคานิรันดร์แต่ก็เพราะสิ่งนี้ที่ทำให้คนทั้งหลายมั่นใจในพลังของคนทั้งสอง

เพราะตอนนี้พลังของสองยอดฝีมือนี้มันทำให้แม้แต่ยอดเจ้าโลกอย่างหยุนหนียังไม่อาจจะหายใจได้ทั่วท้อง!

นี่มันคือพลังขั้นสุดของล้ำสวรรค์อย่างแท้จริง!

แต่เย่หยวนนั้นกลับไม่คิดเกรงกลัวและยิ้มตอบกลับไป “พวกเจ้านั้นคิดถึงเรื่องที่ว่าจะฟื้นสภาพตัวเองอย่างไรก่อนเถอะ! หากข้าเดาไม่ผิดนั้นตัวพวกเจ้าตอนนี้คงกำลังบาดเจ็บสาหัสกันอยู่แน่ แม้แต่ตอนที่เจ้าขู่ข้าเองนี้รากฐานเต๋าของพวกเจ้าก็อาจจะพังทลายลงได้ทุกเมื่อ เจ้ากลับมีหน้ามาขู่ข้าอีกหรือ? หากรากฐานเต๋าของเจ้าเสียหายแล้วไม่ว่าเจ้าจะเก่งกาจแค่ไหนมันก็คงไม่มีทางก้าวผ่านล้ำสวรรค์ไปได้!”

ได้ยินคำของเย่หยวนนั้นสองยอดฝีมือก็ต้องทำหน้าแดงหน้าดำขึ้นมาอย่างอับอาย

เพราะเหมือนอย่างที่เย่หยวนว่าตอนนี้พวกเขาแทบจะเอาตัวไม่รอดแล้ว มีหรือที่จะยังไปจัดการเย่หยวนได้อีก?

เย่หยวนนั้นวางแผนจัดการสามยอดฝีมือลงพร้อมๆ กันได้อย่างลงตัว

“เอาล่ะ ในเมื่อพวกเจ้าทั้งสองนั้นเก่งกาจกันขนาดนั้นเจ้าคงไม่ต้องให้เย่ผู้นี้ช่วยพากลับเข้าฝั่งแล้ว เช่นนั้นข้าไปก่อนล่ะ” พูดจบเย่หยวนก็พาคนทั้งหลายนำหน้าสองยอดฝีมือไป

ในคงคานิรันดร์นั้นเย่หยวนกลับมีความเร็วที่เหนือล้ำเสียยิ่งกว่าสองเจ้าโลกผู้ปกครองสวรรค์นี้

คนทั้งหลายหันกลับมามองหน้ากันด้วยความตกตะลึงสุดหัวใจ

อวดอ้างเย้ยหยันศัตรูและเดินหนีหายไปอย่างไม่เกรงกลัว!

เย่หยวนนั้นเก่งกาจดีจริงๆ!

ได้เห็นเงาหลังเย่หยวนค่อยๆ หายลับไปเจ้าโลกหลุนฮวยก็ต้องกัดฟันแน่น

“จะปล่อยให้เจ้าเด็กนี่โตต่อไปไม่ได้แล้ว! เจ้าเด็กนี่มันบ่มเพาะโกลาหลมีชะตากรรมที่ต่อต้านสวรรค์ หากมันบรรลุเจ้าโลกได้จริงแม้แต่เจ้าหรือข้าก็คงไม่อาจจะสังหารมันลงได้ง่ายๆ แล้ว!” หลุนฮวยกล่าวขึ้น

“หลังกลับไปครั้งนี้ข้าจะสั่งคนเผ่าเลือดของข้าทั้งหมดให้บุกทะลวงสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดมันให้ราบ! ข้าจะไม่หยุดมือจนกว่าจะสังหารเย่หยวนมันลงได้! ไม่นึกเลยว่าเจ้าเด็กบ้านี่มันจะโตขึ้นมาได้รวดเร็วปานนี้ หากรู้เช่นนี้ตอนนั้นข้าคงลงมือเต็มที่เพื่อสังหารมันไปแล้ว!”

ศิลาโลหิตโกลาหลนั้นกำลังเสียใจที่ไม่ยอมลงมือแต่แรก

ก่อนนั้นหากเขาทุ่มพลังสุดตัวจริงๆ เรียกร่างแยกจากสวรรค์อื่นมา เย่หยวนน้อยคนนี้มันคงไม่มีทางรอดมาจนถึงทุกวันนี้

แต่ตอนนั้นเขายังมีแผนการใหญ่มากมายที่ไม่คิดว่าเย่หยวนจะสำคัญขนาดต้องเผยตัว

ใครจะไปคิดว่าเย่หยวนนั้นพริบตาเดียวกลับบรรลุมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์แล้ว!

ในเวลานี้แม้ว่าเย่หยวนจะยังไม่โตเต็มที่แต่มันก็มีพลังพอจะยืนหยัดด้วยตัวเอง

หลังจากที่เขารักษาตัวจนหายดีแล้ว ไม่รู้ว่าเย่หยวนจะบ่มเพาะไปถึงระดับไหน

เจ้าโลกหลุนฮวยนั้นหรี่ตาลงกล่าว “เจ้าอย่าเพิ่งเกรงกลัวไปให้มากนัก มันจะโตได้จริงๆ หรือไม่นั้นมันยังไม่มีใครรู้ได้! เจ้าอย่าได้ลืมว่าก่อนจะถึงอาณาจักรเจ้าโลกนั้นมันต้องเจอกับเต๋าทุกข์อันน่ากลัวนั้นก่อน!”

ศิลาโลหิตโกลาหลที่ได้ยินต้องหันหน้ากลับมามองและร้องกล่าวขึ้น “เจ้าหมายถึง…เต๋าทุกข์เจ้าโลก?”

เจ้าโลกหลุนฮวยนั้นพยักหน้ารับ “ใช่แล้ว! เจ้าเด็กนี่มันเก่งกาจล้ำสวรรค์ฝืนเต๋า กำลังฝีมือของมันนั้นเรียกได้ว่าเป็นสัตว์ประหลาด! แต่เรื่องนั้นมันย่อมจะหมายความว่าเต๋าทุกข์เจ้าโลกของมันยิ่งต้องรุนแรงล้ำ! หากมันผ่านจุดนั้นไปแล้วแม้แต่ข้าหรือเจ้าก็คงไม่อาจจะสังหารมันลงได้อีก แต่มันจะผ่านไปได้หรือไม่นั้นยังไม่แน่หรอก!”

ศิลาโลหิตโกลาหลนั้นยิ้มกว้างขึ้นเมื่อได้ยิน “เจ้าพูดถูก! นับแต่บรรพกาลมานั้นมันมียอดอัจฉริยะมากมายแค่ไหน? แต่มันเคยมีผู้บ่มเพาะนอกรีตคนใดที่บรรลุผ่านเต๋าทุกข์เจ้าโลกได้บ้าง? ฮ่าๆๆ ได้ใจไปเถอะไอ้หนู! ยิ่งเจ้าบ่มเพาะเร็วเท่าใดมันก็ยิ่งจะตายเร็วเท่านั้น! แต่ว่าข้าจะไม่เปิดโอกาสให้มันได้มีเวลาเรียกเต๋าทุกข์เจ้าโลกลงมาหรอก! ข้านั้นจะทำลายสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดไปก่อนที่มันจะได้มีโอกาสตายลงเอง!”

…

ณ นิกายยาสุดล้ำ สวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิด

หมี่เทียนและหยุนซานนั้นยืนอยู่บนยอดเขาด้วยดวงตาและสีหน้าสุดกังวล

ยี่สิบกว่าปีก่อนหมี่เทียนได้มายังสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดเพื่อจะรับรู้ข่าวของเย่หยวนได้ในทันทีที่เขากลับมา

การเดินทางครั้งนี้ของเย่หยวนมันกินเวลาหลายสิบปี แต่จนถึงวันนี้หมี่เทียนก็ยังไม่ได้ข่าวใดๆ กลับมา

“มันไม่มีข่าวใดกลับมาเลย หรือว่าเย่หยวน…” หยุนซานกล่าวขึ้นด้วยท่าทางเครียด

มันไม่มีข่าวของยอดอัจฉริยะจากทุกสวรรค์เลยแม้แต่น้อย

และการไม่มีข่าวคราวนี้แหละคือข่าวร้ายที่สุด!

มันหมายความว่าวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตนั้นมันมีลับลมคมใน!

เฒ่าหวูเทียนนั้นมันไม่ธรรมดาจริงๆ!

หมี่เทียนนั้นกล่าวขึ้นด้วยความกังวลสุดใจ “ข้าเองก็โลภเกินไป! ข้ารู้อยู่แล้วแท้ๆ ว่าการเดินทางครั้งนี้มันอันตราย ข้าควรจะหยุดมันไว้แท้ๆ!”

หยุนซานนั้นกล่าวขึ้นมาแทรก “ผู้อาวุโสท่านอย่าได้โทษตัวเองไปเลย ท่านก็รู้จักมันดีมิใช่หรือ? เย่หยวนคิดทำอะไรแล้วต่อให้จะเอาช้างมาฉุดมันก็ไม่มีทางหยุด! แม้ว่าเจ้าเด็กนี่มันจะไม่พูด แต่ข้าก็รู้ดีว่าที่มันไปนี้คงเพื่อจะหาสมุนไพรสวรรค์โกลาหลในวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตมารักษาข้าแน่แล้ว”

หมี่เทียนถอนหายใจยาวออกมา “บรรพบุรุษผู้นี้มองดูเจ้าเด็กหวูเทียนมันโตมากับตา! มันเป็นคนมากพรสวรรค์! หากจะหาใครที่เทียบเย่หยวนได้นั้นทั่วทุกสวรรค์ก็คงมีแต่หวูเทียนมัน! นี่ไม่รู้ผ่านไปกี่สิบปีแล้วดูท่าเย่หยวนคง…มีโอกาสรอดริบหรี่เต็มที!”

แม้ว่าหมี่เทียนนั้นจะมีพลังฝีมือไม่เท่าหวูเทียนแต่ว่าเขานั้นมีอายุรุ่นอาวุโสเหนือล้ำหวูเทียนไปอย่างไม่อาจเทียบ

เขาและเจ้าวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตคนก่อนนั้นเป็นสหายรักกัน

เพราะฉะนั้นเขาจึงได้เห็นหวูเทียนมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กน้อยและรู้ดีว่าเขาเป็นคนเจ้าแผนการแค่ไหน

เดิมทีแล้วเขานั้นก็คิดไม่ต่างจากยอดฝีมือในทุกสวรรค์ คิดไปว่าหวูเทียนนั้นตายไปในคงคานิรันดร์แล้วจริงๆ

แต่ดูท่าแล้วมันคงมิใช่!

หยุนซานนั้นกล่าวขึ้น “เฒ่าคนนี้มันไร้ประโยชน์เสียจริง! หากกำลังของข้านั้นยังมีอยู่แล้วข้าคงเข้าวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตไปดูแลความปลอดภัยให้มันแน่! แต่…”

คนเฒ่าทั้งสองนั้นหลั่งน้ำตาออกมาบนยอดเขาของนิกายยาสุดล้ำ

แต่ในเวลานั้นเองที่พวกเขาได้เห็นจุดดำๆ มากมายพุ่งเข้ามาใกล้จากเส้นขอบฟ้า

หมี่เทียนสั่นสะท้านไปทั้งกายได้เห็นเย่หยวนนำคนทั้งหลายนั้นมาอย่างชัดเจน

“ผู้อาวุโสหมี่เทียน อาจารย์ เย่หยวนกลับมาแล้ว!”

คนทั้งนิกายยาสุดล้ำนั้นต่างร้องลั่นขึ้นมาด้วยความแตกตื่นยินดี!