ในโถงใหญ่ของนิกายยาสุดล้ำนั้นมันมีแต่ความเงียบงัน

หมี่เทียน หยุนซาน โฉปู้ฉุนและยอดคนทั้งหลายนั้นต่างมองดูเย่หยวนด้วยสายตาที่เหมือนอยากจะมองให้ทะลุร่างของเขาไป

ได้ยินเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตทั้งหมดนั้นพวกเขารู้สึกเหมือนตัวเองได้มานั่งฟังนิทานหลอกเด็ก

การเดินทางไปยังวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตครั้งนี้มันกลับเป็นแผนการร้ายอันยิ่งใหญ่

แต่สุดท้ายแล้วสามยอดคนนั้นกลับถูกเย่หยวนวางแผนตลบหลังจนเจ็บปวดกันไปถ้วนหน้า

แผนที่ลากคนจากสามสิบสามสวรรค์เข้ามาเกี่ยวนี้สุดท้ายมันกลับเป็นเย่หยวน มหาจักรพรรดิตัวน้อยคนนี้ที่เป็นผู้ชนะ!

หากพวกเขานั้นไม่รู้จักนิสัยของเย่หยวนแล้วพวกเขาคงจะด่าว่ากล่าวหาเย่หยวนว่าพูดจาเหลวไหลไปแล้ว

แต่สิ่งที่น่าตกตะลึงที่สุดก็คือในหมู่คนที่เย่หยวนพาไปด้วยนั้น มันมีเจ้าโลกเกิดขึ้นมากว่าสี่สิบคน!

คนทั้งหลายนั้นคือผู้ที่ได้เห็นสิบสองภาพวาดเต๋าสวรรค์และบรรลุขึ้นมาในที่สุด

แม้ว่าคนส่วนใหญ่จะตายลงไปนั้นแต่เย่หยวนก็ยังพาคนสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดกลับออกมาได้หลายพันคน

ยอดฝีมือของสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นมันผงาดขึ้นมาเป็นเท่าตัวในคราเดียว

เย่หยวนนั้นพาคนทั้งหลายกลับมาได้แม้จะบาดเจ็บกันไปบ้างแต่มันก็คือสิ่งที่ดีเกินกว่าจะจินตนาการได้แล้ว!

“ไอ้หนู ข้าล่ะไม่รู้จะพูดอะไรกับเจ้าจริงๆ…” หลังผ่านไปนานสองนานสุดท้ายหมี่เทียนก็กล่าวขึ้น

ได้ยินเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตนั้นหมี่เทียนก็ต้องรู้สึกถึงอารมณ์ที่หลากหลาย

เรื่องหวูเทียนนั้น มันคงไม่มีใครเข้าใจเขาได้ดีไปกว่าหมี่เทียนแล้ว

นอกจากว่าคนผู้นี้จะเก่งกาจมากฝีมือแต่เขานั้นยังเป็นจอมแผนการอีกด้วย

ได้ยินเรื่องที่เขาไม่คาดคิดนี้หมี่เทียนก็ต้องใจเต้นรัวขึ้นมา

แต่ใครจะไปคิดว่าแผนการทั้งหมดนั้นมันกลับถูกเย่หยวนทำลายสิ้น

แต่หยุนซานกลับเป็นฝ่ายกล่าวขึ้นมาอย่างกังวลใจ “เย่หยวน ครั้งนี้เจ้าไปทำให้สามยอดคนนั้นไม่พอใจพร้อมๆ กันแล้ว จากนี้ไปพวกเขาคงมองเจ้าเป็นศัตรูร้ายแน่นอน ด้วยกำลังของสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดเราตอนนี้ เราคงไม่อาจจะต้านทานใดๆ ได้แน่!”

หมี่เทียนนั้นขมวดคิ้วแน่นกล่าวขึ้นตาม “เรื่องนี้มันเป็นปัญหาจริงๆ แต่สภาพในตอนนี้เย่หยวนมันก็เหมือนธนูที่ง้างรอปล่อยแล้วมีแต่ต้องปล่อยเท่านั้น! ไม่เช่นนั้นหากแผนของหวูเทียนมันสำเร็จจริงๆ หลอมโอสถสวรรค์โกลาหลอัน บ้าคลั่งของมันนั้นได้ ผลลัพธ์ที่ตามมาเองก็คงเป็นหายนะไม่ต่างกันหรอก เช่นนี้เป็นอย่างไร? บรรพบุรุษผู้นี้จะไปอพยพคน สี่เผ่าจตุรทิศมายังสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิด! พวกมันคิดจะทำอะไรสวรรค์นี้ข้าจะเป็นคนรับหน้าให้เอง!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นทั้งหยุนซาน โฉปู้ฉุนและพวกต่างต้องหันหน้ามามองกันอย่างตกตะลึง

พวกเขาไม่นึกฝันว่าหมี่เทียนจะยอมลงทุนขนาดนั้นเพื่อเย่หยวน!

เพราะว่ารากฐานบ้านเกิดของสี่เผ่าจตุรทิศนั้นมันคือสวรรค์ศาลโมฆะส่องสว่าง

ที่แห่งนั้นคือบ้านของพวกเขา มันคือบ้านที่ส่งต่อกันมารุ่นต่อรุ่น!

นอกจากนั้นสวรรค์ศาลโมฆะส่องสว่างยังเป็นสวรรค์ที่อยู่ระดับสูงกว่าสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดไปมาก ทั้งพลังงานฟ้าดินหรือความเร็วในการเข้าใจคลื่นกำเนิดมันล้วนเหนือกว่ากันสิ้นเชิง

แต่หมี่เทียนกลับบอกว่าจะพาสี่เผ่าจตุรทิศมาเพื่อปกป้องเย่หยวน!

หยุนซานนั้นขมวดคิ้วแน่นกล่าวขึ้นขัดทันที “ผู้อาวุโสหมี่เทียน เรื่องนี้จะพูดเล่นกันไม่ได้นะ! ข้ารู้ว่าท่านนั้นทรงพลังและทรงอำนาจในเผ่ามังกรฟ้าแต่การอพยพนั้นมันเป็นเรื่องใหญ่มากนัก ท่านต้องคิดให้ดีก่อนนะ!”

หมี่เทียนยกมือขึ้นมาห้ามไว้ “สามยอดคนนั้นมันต่างมิใช่คนดีทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นใครที่ก้าวข้ามล้ำสวรรค์ไปสุดท้ายแล้วมันก็จะกลายเป็นหายนะของทุกสวรรค์ เพราะฉะนั้นอยู่ที่ไหนมันสำคัญด้วยหรือ? เอาล่ะ เรื่องนี้ข้าตัดสินใจแล้ว ไม่ต้องมาโน้มน้าวใดๆ อีก”

…

ไม่นานจากนั้นข่าวเรื่องวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตมันก็แพร่ออกไปทั่วสวรรค์จนทำให้เกิดความแตกตื่นถ้วนหน้า!

เว้นเสียแต่ว่าหัวข้อสนทนาของทุกคนนั้นมันคือเย่หยวน มหาจักรพรรดิไร้ชื่อเสียงคนนี้

“บรรพบุรุษหวูเทียนกลับยังไม่ตาย! ดีที่ข้าทนความเย้ายวนนั้นไว้และไม่ตัดสินใจออกเดินทางไปวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตด้วย ไม่เช่นนั้นข้าคงไม่มีทางรอดชีวิตกลับออกมาได้แล้ว”

“เย่หยวนนี่เป็นใครกัน? เจ้าหมอนี่กลับทำให้สามเจ้าโลกผู้ปกครองสวรรค์นั้นต้องเสียหายกันถ้วนหน้า? ทำไมข้าไม่เห็นเคยได้ยินนามของยอดฝีมือระดับนี้มาก่อนเลย?”

“เจ้าเด็กนี่มันเป็นคนจากสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิด! ตามข่าวที่ข้าได้ยินมานั้นในสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดแค่ยอดเจ้าโลกก็ขึ้นเป็นราชาได้แล้ว!”

“ยังมีข่าวมาอีกว่าสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นมันให้กำเนิดยอดฝีมือนามว่าหยางชิงที่กดหัวอัจฉริยะจากทุกสวรรค์ไว้! แต่เย่หยวนคนนี้มันยิ่งกว่านั้นเพราะว่าเขาไม่สนใจจะมาแข่งขันกับคนรุ่นเดียวกันแม้แต่น้อย!”

…

เมื่อยอดอัจฉริยะทั้งหลายกลับไปถึงค่ายสำนักของตนเองพวกเขาก็ย่อมจะต้องรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นให้เบื้องบนได้รับรู้

นั่นเลยทำให้ข่าวเรื่องนี้มันแพร่ไปทั่วทั้งสามสิบสามสวรรค์อย่างรวดเร็ว

ชื่อเสียงของเย่หยวนนั้นมันลือลั่นจนสนั่นทุกสวรรค์ไปทันที!

ณ เผ่าปีศาจ บรรพบุรุษคงเนียนั้นกำลังเดินไปมาด้วยความคับแค้นใจ

เขาชี้หน้าด่าว่าคงถานอย่างไม่พอใจ “เจ้ามันดีจริงๆ! ดีเสียจริง! ฮ่าๆ เจ้าโง่ เจ้าทำให้ข้าต้องเสียหน้าคนทั้งสามสิบสามสวรรค์! เจ้าพอใจหรือยังเล่า? หา?”

เย่หยวนนั้นกลายเป็นคนดังของสามสิบสามสวรรค์ คงถานเองก็ย่อมจะกลายเป็นคนดังเช่นกัน

เพียงแค่ดังในเรื่องไม่ดี

ในการเดินทางไปยังวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตนี้ คนที่อนาถที่สุดมันคือคงถาน

นอกจากว่าจะถูกเย่หยวนปั่นหัวจนหมุนแล้วเขายังถูกบรรพบุรุษหวูเทียนนั้นโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี

เจ้าโลกเผ่าปีศาจที่ติดตามเขาไปนั้นต่างตายลงสิ้น เป็นความเสียหายใหญ่

เมื่อข่าวนี้แพร่ออกไปมันย่อมจะทำให้เผ่าปีศาจกลายเป็นที่หัวเราะของคนทั้งแผ่นดิน แต่ละวันของคงถานนั้นมันมีแต่คำเย้ยหยันดังเข้าหู

และมิใช่แค่คงถานเท่านั้น แม้แต่คงเนียเองก็เสียหน้าอย่างย่อยยับ

หลายวันมานี้สหายเก่าจากทั่วสารทิศนั้นต่างเดินทางมาแสดงความยินดีกับเขา

คงถานนั้นคุกเข่าลงกับพื้นด้วยน้ำตานองหน้า “บรรพบุรุษ มัน…มันเป็นเพราะเย่หยวน! ข้าขอสาบานว่าข้าจะไปฉีกร่างของมันออกเป็นชิ้นๆ ให้ได้เพื่อคืนความยิ่งใหญ่ให้แก่เผ่าปีศาจเรา!”

คงเนียที่ได้ยินนั้นยิ่งโกรธจนหน้าแดงหน้าดำ “ฮ่าๆ แค่ขยะอย่างเจ้านี้? เย่หยวนนั้นมันหลอมโกลาหลในคงคา นิรันดร์ได้ พรสวรรค์ของมันนั้นอยู่คนละโลกกับเจ้าสิ้นเชิง! มันไม่ต้องเป็นเจ้าโลกมันก็เอาชนะเจ้าได้ด้วยมือข้างเดียวแล้ว! ยอดอัจฉริยะที่แม้แต่สามเจ้าโลกผู้ปกครองสวรรค์นั้นยังพ่ายให้จะเป็นคนธรรมดาไปได้อย่างไร? อย่าว่าแต่เย่หยวน แค่หยางชิงเจ้าก็ไม่มีปัญญาไปเทียบกับมันแล้ว!”

คงถานนั้นถูกบรรพบุรุษคงเนียด่าจนแทบอยากจะมุดดินหนีไปให้มันพ้นๆ

ไม่ไว้หน้ากันสักนิด!

คงเนียนั้นย่อมเห็นถึงความไม่ยอมรับในดวงตาของคงถานและกล่าวขึ้นต่อ “เอาศักดิ์ศรีโง่ๆ ของเจ้าไปเก็บที่บ้านเสียเถอะ! จากวันนี้ไปเลิกคิดจะไปเป็นศัตรูกับเย่หยวนได้แล้ว เจ้าไม่มีทางเทียบมันได้! แล้วจากนี้ก็กลับไปที่เผ่าและเก็บตัวอย่าได้ออกไปไหนให้ขายหน้าชาวบ้านเขาอีก! จากนี้ไปสามสิบสามสวรรค์นั้นจะเข้าสู่สภาวะความโกลาหลแน่นอน หากบรรพบุรุษผู้นี้ไม่สั่งเจ้าห้ามออกจากเผ่าไปไหนเด็ดขาด!”

…

ณ ราชวังสวรรค์โจวภายในห้วงมิติส่วนตัวนั้นบรรพบุรุษหวู่หยากำลังนอนพักด้วยลมหายใจอ่อนรวยริน

ด้วยพลังบ่มเพาะของเขานั้นเขายังพอกลับออกมาจากคงคานิรันดร์ได้

แต่ว่าการถูกหลอมโดยหวูเทียนนั้นมันทำให้เขาบาดเจ็บหนักและเมื่อถูกพลังกัดแซะของคงคานิรันดร์เข้าไปอีกตอนนี้เขาจึงเหมือนเป็นแค่คนตาย

ข้างกายเขานั้นโจวเซียนเฉินกำลังเฝ้าดูด้วยความเป็นห่วง

“บรรพบุรุษ ท่าน…ท่านไหวหรือไม่?”

บรรพบุรุษหวู่หยานั้นส่ายหัวตอบกลับไป “ไม่ตาย แต่ก็ใกล้เต็มทีแล้ว!”

โจวเซียนเฉินกล่าวขึ้นมา “บรรพบุรุษวางใจเถอะ ข้านั้นจะต้องหลอมโอสถสวรรค์โกลาหลให้ท่านฟื้นฟูกำลังได้แน่นอน!”

บรรพบุรุษหวู่หยานั้นยิ้มตอบกลับไป “เจ้ายังอ่อนหัดไปนัก! ต่อให้จะมีสมุนไพรสวรรค์โกลาหลอยู่ตรงหน้าเจ้านี้หากปล่อยเจ้าหลอมมันก็คงเสียของเปล่าแล้ว!”

โจวเซียนเฉินนั้นไม่กล้าจะเถียงอะไรกลับไปเพราะเขารู้ดีว่ามันคือความจริง

บรรพบุรุษหวู่หยานั้นกล่าวขึ้นพร้อมถอนใจยาว “เฒ่าหวูเทียนมันยังคงเป็นเฒ่าหวูเทียนจริงๆ! ครั้งนี้มันเป็นความเสียหายใหญ่หลวงแล้ว! แต่โชคยังดีที่เจ้านั้นบรรลุเจ้าโลกมาได้กลายเป็นปรมาจารย์โอสถสวรรค์โกลาหลคนหนึ่ง! พรสวรรค์ของเจ้านั้นเหนือกว่าตัวพ่อเจ้าไปไม่น้อย เจ้านั้นมีโอกาสจะก้าวขึ้นมาเทียบเคียงกับตัวข้าได้ในวันหน้า! จำไว้ให้ดี ตีสนิทกับเย่หยวนไว้ให้มาก อนาคตของเจ้าเด็กคนนี้มันไม่มีที่สิ้นสุด!”