ดูแล้วฝ่ามือเมื่อครู่มันย่อมจะมิใช่พลังที่แท้จริงของหวูเทียนใดๆ เลย

แต่ฝ่ามือที่กำลังจะมาถึงนี้มันคือของจริง!

หวูเทียนในตอนนี้เป็นเหมือนดั่งเทพเจ้าที่ยืนหยัดสูงล้ำปกครองโลกหล้า!

เมื่อราชันคนนี้เดือดดาลขึ้นมามันย่อมจะทำให้ชีวิตมากมายต้องดับสูญ!

เขานั้นหรี่ตาลงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เจ้าสิ่งนี่คงเป็นของที่เย่หยวนสร้างขึ้นแล้ว? เจ้าเด็กนี่มันตัวประหลาดดีจริงๆ! แต่ว่ามันก็จบกันเท่านี้แล้ว! บรรพบุรุษผู้นี้ศึกษาเต๋าโกลาหลและจะใช้มันทำให้คนทั้งโลกหล้าได้เห็นถึงความยิ่งใหญ่!”

หวูเทียนนั้นยกฝ่ามือทั้งสองขึ้นมาพร้อมด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์รุนแรงที่ปล่อยจากร่างกาย

นอกจากนั้นแล้วมันยังมีพลังงานบางอย่างที่ไม่อาจอธิบายได้ผสานเข้ามาด้วย!

แต่พลังนี้มันคืออะไรย่อมจะไม่มีใครรู้จัก พวกเขานั้นแค่สัมผัสถึงได้

นี่มันคงเป็นสิ่งที่คนระดับหวูเทียนเท่านั้นที่จะเข้าถึงได้เป็นแน่แล้ว

อี้เฉียกล่าวขึ้นด้วยความตกตะลึง “ดูเหมือนพลังของยอดเต๋าไม่มีผิด! หรือว่าบรรพบุรุษหวูเทียนนั้นสามารถควบคุมเต๋าแห่งโกลาหลได้แล้ว? นี่มัน…พลังระดับอาณาจักรไหนกัน!”

ชือหูยิ้มกล่าวขึ้น “ในเมื่อบรรพบุรุษหวูเทียนสามารถควบคุมเต๋าได้แล้วบรรพบุรุษของเราเองก็ย่อมจะควบคุมเต๋าได้! แต่ว่าการได้เห็นสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดอันน่าชังนี้พังทลายลงไปมันย่อมจะเป็นเรื่องที่น่ายินดี!”

อี้เฉียที่ได้ยินก็ต้องผงะไปก่อนจะยิ้มตอบกลับมา “ก็จริง! กำลังของบรรพบุรุษท่านนั้นมันคงไม่ได้ด้อยไปกว่า หวูเทียนเลย! ครั้งนี้สวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นคงไม่อาจจะป้องกันมันได้จริงๆ! การได้เห็นสวรรค์นี้พังทลายไปต่อหน้าต่อตานี้มันเป็นอะไรที่สวยงามนัก!”

เผ่าเลือดนั้นเสียหายไปอย่างมากมายกับการบุกสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิด อี้เฉียเองก็เกือบเอาชีวิตไม่รอด

พวกเขาย่อมจะมีความแค้นกับสวรรค์นี้ไม่น้อย

ตอนนี้เมื่อจะได้เห็นมันถูกทำลายลงไปกับตาแล้ว คนเผ่าเลือดย่อมจะสะใจอย่างมาก

“ฟ้าดินไร้สุด!”

เวลานี้มันเหมือนว่าฝ่ามือของหวูเทียนนั้นสามารถควบคุมจักรวาลไว้ได้!

นี่คือฟ้าดิน!

จากนั้นเขาก็ดันมือทั้งสองออกมาพร้อมด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์รุนแรงที่พุ่งทะยาน

มันทำให้เขานั้นรู้ถึงเหมือนท้องฟ้าเบื้องบนกำลังร่วงตกลงมา

ทั้งสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นสั่นสะท้านขึ้นพร้อมๆ กัน!

สีหน้าของพวกหมี่เทียนนั้นมันซีดขาวลง พลังของฝ่ามือนี้มันรุนแรงกว่าก่อนหน้าอย่างไม่อาจเทียบเคียง

พวกเขาจะยังรับมันไว้ได้หรือ?

แต่ในตอนที่กำลังหวาดกลัวกันอยู่นั้นรายนามวิญญาณสวรรค์โกลาหลมันก็เปล่งแสงขึ้นมาอีกครั้ง!

ความรู้สึกที่จิตใจรวมกันเป็นหนึ่งนั้นมันเกิดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง!

เพียงแค่ว่าในครั้งนี้เสียงหัวใจที่หมี่เทียนสัมผัสได้นั้นมันมากมายกว่าก่อนหน้าไปนัก!

มันเหมือนว่าเสียงหัวใจรอบๆ ตัวเขานี้มันมากมายจนไม่อาจนับได้

พลังของจิตที่หนักแน่นนั้นมันปล่อยออกมาจากรายนามวิญญาณสวรรค์โกลาหลอย่างรุนแรง

“นี่มัน…พลังของทุกสรรพสิ่ง!” หมี่เทียนกล่าวขึ้นอย่างตกตะลึง

เพราะสิ่งที่รายนามวิญญาณสวรรค์โกลาหลเรียกมาในครั้งนี้มันคือทุกชีวิตที่อยู่บนสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิด!

นกที่บินบนฟ้า ปลาที่ว่ายในน้ำต่อให้พวกมันจะมีพลังเท่าเศษฝุ่นแต่พวกมันก็เข้ามาร่วมด้วย

นี่คือพลังของทุกสรรพสิ่ง!

ในเวลานี้ทุกชีวิตบนสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นได้ร่วมมือกันเข้าต่อต้านศัตรู!

หมี่เทียนนั้นไม่อาจจะอธิบายความตกตะลึงในหัวใจออกมาเป็นคำพูดได้ รายนามวิญญาณสวรรค์โกลาหลนี้มันช่างเหนือล้ำจินตนาการ

ของสิ่งนี้มันได้ก้าวล้ำสมบัติโกลาหลสวรรค์ไปไกลลิบ

ดูท่าแล้วรายนามวิญญาณสวรรค์โกลาหลนั้นคงเรียกพลังออกมาตามกำลังของศัตรู

ยิ่งเจอผู้แข็งแกร่งมันก็จะยิ่งทรงพลังขึ้นตาม!

ม่านพลังที่มองไม่เห็นนั้นปรากฏขึ้นมาอีกครั้งครอบคลุมสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดไว้จนสิ้น

ตูม!

ม่านนั้นพังทลายลงไปพร้อมกับร่างของหวูเทียนที่ลอยลิ่วกลับออกไปนับร้อยก้าว

ใบหน้าของเขานั้นมันเหยเกอย่างถึงที่สุด

ส่วนอีกด้านพวกอี้เฉียทั้งหลายนั้นต้องกัดฟันแน่นกลั้นหัวเราะไว้

ทั้งๆ ที่อยากจะหัวเราะให้ท้องแข็ง

แต่ต่อหน้าหวูเทียนนี้พวกเขาไม่กล้าจะทำมัน

เพราะหากหัวเราะแล้วคงได้ตายแน่!

พวกเขานั้นได้แต่ต้องภาวนาให้บรรพบุรุษท่านรีบๆ จุติขึ้นมาจะได้ช่วยพวกเขาออกไปจากสถานการณ์อึดอัดนี้

ในเวลานี้พวกเขานั้นไม่กล้าจะไปไหนแต่ก็ไม่กล้าจะหัวเราะกับภาพตรงหน้าเช่นกัน

อึดอัดนัก!

หวูเทียนนั้นรู้สึกร้อนขึ้นมาบนใบหน้าเพราะคำพูดโอ้อวดของเขาก่อนหน้านั้นมันกลับถูกตีกลับมาอีกครั้ง!

คนที่ทรงพลังอย่างเขานั้นกลับไม่อาจจะสั่นคลอนสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดได้!

“ดี! ดีมาก! บรรพบุรุษผู้นี้เองก็อยากจะรู้นักว่าเจ้าจะรับมันไปได้อีกกี่ครั้ง!” พลังงานบ้าคลั่งปะทุขึ้นมาจากร่างของหวูเทียนเพราะความอับอายของเขา

แต่ในเวลานั้นเองที่มันกลับมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาแทรก “หวูเทียน เจ้านั้นอยู่ห่างจากล้ำสวรรค์ที่แท้จริงไปแค่ครึ่งก้าวแล้วแต่เจ้ากลับยังไม่อาจจัดการสวรรค์ระดับล่างหนึ่งลงได้ น่าอายนัก!”

หลังเสียงนั้นปรากฏขึ้นมันก็มีเงาร่างหนึ่งก้าวออกมา

เมื่อหวูเทียนได้เห็นเช่นนี้ดวงตาของเขาก็ต้องเบิกกว้างขึ้น

“หึ! ผีเฒ่าหลุนฮวย เลิกมาทำเป็นพูดดีเสียเถอะ! หากเจ้ามีปัญญาจริงๆ ก็ลองทำลายสวรรค์นี้ให้ข้าดูหน่อยสิ!” หวูเทียนกล่าวขึ้นมาด้วยเสียงหัวเราะ

ผู้มาถึงนั้นย่อมจะเป็นเจ้าโลกหลุนฮวย!

แต่ว่าคลื่นพลังของเขานั้นแตกต่างจากหวูเทียนที่ทำให้ท้องฟ้าสั่นสะเทือน เจ้าโลกหลุนฮวยนั้นแม้จะดูยิ่งใหญ่แต่กลับดูไม่แตกต่างจากชายแก่ธรรมดาๆ

เจ้าโลกหลุนฮวยนั้นมีท่าทางเหมือนยอดฝีมือที่ปลอมตัวใช้ชีวิตแฝงไปกับผู้คนทำให้คนอื่นๆ ไม่อาจจะสัมผัสถึงพลังได้

แต่ย่อมจะไม่มีใครกล้าท้าทายเขา!

หมี่เทียนนั้นรู้สึกได้ถึงลางไม่ดี!

หวูเทียนและหลุนฮวยนั้นเป็นศัตรูที่แค้นกันถึงกระดูก!

แต่เมื่อหวูเทียนเห็นหน้าหลุนฮวยนั้นเขากลับไม่ได้เข้าโจมตีไปในทันที เรื่องนี้มันแสดงถึงอะไร?

มันแสดงว่าเขากังวลเรื่องของหลุนฮวยไม่น้อย!

หมี่เทียนนั้นไม่อาจจะมองพลังของหลุนฮวยได้ออกแต่ดูจากสีหน้าของหวูเทียนนั้นหลุนฮวยในตอนนี้ย่อมจะไม่ได้ด้อยกว่าหวูเทียนไปมากนัก!

นี่มันไม่เป็นเรื่องดีต่อสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิด

เขานั้นรู้ว่าเย่หยวนไปหาเรื่องสามยอดอำนาจนี้ไว้ในวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกต

หากคนทั้งสองนั้นร่วมมือกันแล้วสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดคงต้องเผชิญหายนะแน่!

ในตอนนี้พวกเขานั้นยังมีการคานอำนาจสามฝ่ายอยู่

หมี่เทียนนั้นได้แต่หวังว่าการคานอำนาจนี้มันจะไม่พัฒนากลายเป็นความร่วมมือใหม่

“อ่า พี่หลุนฮวย ไม่ได้เจอกันเสียนาน!” หมี่เทียนกล่าวขึ้นพร้อมยกมือขึ้นคารวะหลุนฮวย

เจ้าโลกหลุนฮวยนั้นเกิดขึ้นมาจากโกลาหลมีอายุใกล้เคียงกับเขาแต่ว่าเจ้าโลกหลุนฮวยนั้นมีพรสวรรค์มากกว่าเขาไปนัก

ระหว่างตัวเขาและหลุนฮวยนั้นก็ถือว่าเป็นคนรู้จักกันได้

หมี่เทียนนั้นคิดหมายจะขอยืมพลังของเจ้าโลกหลุนฮวยจัดการปัญหาตรงหน้า

หลุนฮวยนั้นหันมายิ้มตอบกลับไป “หมี่เทียน เจ้าไม่ต้องคิดถึงเรื่องนั้นหรอก! มาเรียกข้าเป็นพี่ที่นี่มันไม่ได้ประโยชน์อะไร! หากมิใช่เย่หยวนแล้วข้าเองก็คงพอช่วยเหลือเจ้าได้! แต่ข้านั้นไม่อาจจะปล่อยเย่หยวนมันไว้!”

หวูเทียนนั้นหันไปมองด้วยรอยยิ้ม “ฮ่าๆ ผีเฒ่าหลุนฮวย เจ้าและข้านั้นมีเป้าหมายเดียวกัน! ดูท่าแล้วเจ้าเองก็จะยังไปไม่ถึงล้ำสวรรค์ที่แท้จริงสิ? เจ้าและข้านั้นต่างอยู่ห่างจากล้ำสวรรค์ที่แท้จริงผู้ควบคุมเต๋าได้อย่างสมบูรณ์แบบแค่ครึ่งก้าว! หากมิใช่เพราะเย่หยวนแล้วบางทีเราอาจจะสำเร็จกันไปแล้ว! ความแค้นนี้มันต้องสะสาง! เรื่องของเราค่อยไปจัดการกันต่อทีหลัง! ทำไมตอนนี้เราไม่มาร่วมมือกันจัดการสวรรค์นี้มันลงเสียก่อน? ว่าอย่างไร?”

เมื่อคำพูดนั้นถูกกล่าวขึ้นมาคนสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นก็ต้องใจหายวาบไปทันที

เมื่อสองยอดอำนาจนี้ร่วมมือกันแล้วมันย่อมจะมีแต่ความตายรออยู่!

ต่อหน้าของพวกเขานั้นไม่ว่าจะขัดขืนอย่างไรมันก็ไร้ค่า

กำลังนั้นเอาชนะทุกสิ่งได้สิ้น

เจ้าโลกหลุนฮวยนั้นไม่คิดจะไว้หน้าหมี่เทียนใดๆ

หลุนฮวยนั้นหันไปมองหวูเทียนและยิ้มตอบกลับไป “หวูเทียน เจ้ามั่นใจมากนะ! เจ้าแน่ใจหรือว่าศิลาโลหิตมันจะไม่อาจบรรลุล้ำสวรรค์ที่แท้จริงได้?”

หวูเทียนนั้นตอบกลับไปอย่างไม่คิดกลัว “เจ้าและข้านั้นต่างมาถึงระดับนี้กันแล้ว เจ้าเองก็ย่อมจะรู้ว่าครึ่งก้าวสุดท้ายนี้มันยากเย็นแค่ไหน! ศิลาโลหิตมันมีอะไรดีไปกว่าเจ้าหรือข้า? อย่างมากที่สุดมันก็คงกลายเป็นคานอำนาจสามฝ่ายเท่านั้นมิใช่หรือ?”

การควบคุมเต๋าอย่างสิ้นเชิงนั้นมันเท่ากับว่าพวกเขาจะได้เห็นสื่อ เป็นทูตแทนเต๋าสวรรค์!

แม้ว่าจะเป็นแค่ครึ่งก้าวแต่มันต่างกันราวฟ้าดิน

หวูเทียนและหลุนฮวยนั้นต่างเข้าใจเรื่องนี้ดี

ครึ่งก้าวนี้มันยากยิ่งนัก!

พวกเขานั้นใช้เวลาไม่รู้กี่แสนปีแต่ก็ไม่อาจจะก้าวครึ่งก้าวสุดท้ายนี้ได้

หลุนฮวยนั้นหันไปมองและยิ้มตอบ “ได้ ข้าจะร่วมมือด้วย!”