(นี่คือมุมมองจากฝั่งโยมิ)

 

ช่วงนี้ ลีนทำตัวแปลกๆ ไปนะ

เป็นมาซัก 3 วันแล้ว เรารู้สึกหงุดหงิดยังไงไม่รู้ บรรยากาศมันต่างจากทุกทีน่ะ

เธอไม่ได้พยายามมาช่วยเราเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างทุกที ไม่ได้ชวนอาบน้ำด้วยกันอย่างทุกที ไม่ได้คอยเติมอาหารให้อย่างทุกที

ก็ ถึงจะเป็นแค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ นั่นแหละ แต่จากมุมมองของคนที่อาศัยอยู่ด้วยกันเกือบ 10 ปีแล้ว เรื่องนี้มันกวนใจเราพอควรเลย

พอลีนกลับบ้านแล้วหลังการประชุมผู้บริหาร เราเลยแอบเรียกพวกผู้บริหารคนอื่นไว้ก่อน เพื่อปรึกษาเรื่องที่กวนใจเรากับพวกเขา

ที่รวมตัวกันอยู่ตรงนี้ก็มีคุณวีเนล, คุณเทียน่า, คุณอารอน, คุณเซด แล้วก็คุณนัตสึเมะ

 

“โยมิมาปรึกษากับพวกเรานี่ หายากนะเนี่ย มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ?”
“ขอโทษนะคะ แต่เราไม่รู้จะทำยังไงดี… หมายถึงเรื่องของลีนน่ะค่ะ”

“(…นี่เธอทนการลวนลามของเจ้าลีนไม่ไหวแล้วงั้นเรอะ?)”
“(ไม่หรอก โยมิจังไม่รู้ตัวเรื่องการลวนลามของลีนจังเลย เธอยังเหมารวมเป็นแค่การสัมผัสตัวกันเฉยๆ เอง ฉันเป็นมืออาชีพในเรื่องการลวนลามนะ เพราะงั้น เรื่องนี้น่ะไม่ผิดแน่)”
“(กล้าพูดออกมาได้เนอะ!)”

“มีอะไรกันเหรอคะ? คุณวีเนล คุณอารอน”
“ป- เปล่า ไม่มีอะไรหรอก เอาเป็นว่า มาฟังเรื่องที่เธออยากจะปรึกษาก่อนก็แล้วกัน”

 

บรรยากาศดูแปลกๆ นิดหน่อย แต่คงไม่เป็นไรหรอก

ตอนนี้เรื่องของลีนสำคัญกว่า

 

“ที่จริง ช่วงนี้ลีนทำตัวแปลกไปนิดหน่อยค่ะ”
“ลีนจัง~ แปลกไปนิดหน่อยเหรอ~ ก็เป็นเรื่องปกตินี่นา~”
“นายท่านนัตสึเมะนี่พูดจาโหดร้ายจังเลยนะครับ …แต่ที่ว่านั่นก็มีประเด็นนะครับ นั่นเป็นเรื่องสำคัญขนาดที่คุณกังวลเลยงั้นเหรอครับ?”

 

ลีน ภาพลักษณ์ของเธอที่เหล่าผู้บริหารมีกันเริ่มจะดูน่าสงสารแล้วนะ

จากมุมมองของเราแล้ว เธอไม่เห็นจะแปลกตรงไหนซักหน่อย

 

“เอาน่าๆ ทุกท่าน ก่อนอื่นก็ฟังเรื่องของเธอก่อนดีกว่านะคะ ถ้างั้น คุณโยมิคะ มีเรื่องอะไรกวนใจคุณอยู่งั้นเหรอคะ?”
“ค่ะ ที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ขนาดนั้นหรอกค่ะ ไม่รู้จะว่ายังไงดี… แต่ช่วงนี้ เธอไม่ค่อยได้เข้ามาสัมผัสตัวกันอย่างทุกทีน่ะค่ะ”

 

พอเราพูดออกไปแค่นี้เอง สีหน้าของผู้บริหารทุกคนก็เต็มไปด้วยความตกใจ, ร้อนรน แล้วก็สับสน

 

“อะไร… นะครับ?”
“ล- ลีนจังเลิกลวนล-… ไม่สิ เลิกสัมผัสตัวกับโยมิจังงั้นเหรอ?”
“ร- รายละเอียดเป็นยังไงน่ะคะ?”
“เอ๊ะ อะ ค่ะ เธอไม่ได้เข้ามาช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ ปฏิเสธตอนที่เราชวนให้ไปอาบน้ำด้วยกัน ไม่ได้มากอดที่หน้าอกอย่างทุกที แล้วก็ไม่ได้มานอนที่เตียงเดียวกันน่ะค่ะ”
“นั่นมันเรื่องใหญ่แล้ว!? วีเนล! รีบไปแจ้งท่านจอมมารอย่างด่วนเลย!”
“ไม่จำเป็นต้องบอกซ้ำหรอกค่ะ!! ฉันกำลังจะไปเดี๋ยวนี้!!”
“กองทัพจอมมารอยู่ในวิกฤติแล้ว~!”
“เร็วเลยครับ!! ต้องเรียกผู้บริหารคนอื่นๆ กลับมากันก่อน!!”
“น- นี่เป็นสถานการณ์ร้ายแรงเลยค่ะ ฉันจะรีบติดต่อทุกคนเดี๋ยวนี้เลยค่ะ!!”

 

……เอ๊ะ? มันเป็น เรื่องสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ?

คือ เราว่า เรื่องที่พฤติกรรมของลีนแปลกไปในช่วงนี้เป็นวิกฤติของกองทัพจอมมารเลยเนี่ย มันก็เกินไปหน่อยนะ

 

“ท่านจอมมารคะ! เรื่องใหญ่แล้วค่ะ!! ลีนจัง- ลีนจังทิ้งระยะห่างกับโยมิจังค่ะ!!”
“อะไรน้าาาาา!?!?”

 

10 นาทีผ่านไป ผู้บริหารกับขุนพลจตุเทวอสุราทุกคน นอกจากลีน ก็มารวมตัวกันในห้องประชุม

และทุกคนก็มีสีหน้าตึงเครียดที่สุดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเลย

 

“ต่อไป จะเริ่มการประชุมเหล่าผู้บริหารวาระพิเศษ!! คิดว่าพวกเจ้าน่าจะทราบถึงหัวข้อการประชุมในครั้งนี้อยู่แล้ว ก็คือเรื่องที่ลีนได้ลดการลวนล- …การสัมผัสตัวกับโยมิไป!!”
“โก- ก- ก- ก- ก- โกหกใช่มั้ยครับ!? ค- คือ คุณลีน กับ… คุณโยมิ… ทิ้งระยะห่าง… เหรอครับ…!”
“…โชคร้าย ที่ดูจะเป็นเรื่องจริง…”

 

แล้วในห้องประชุม ก็มีเรื่องอย่างกับมีโศกนาฏกรรมถาโถมเข้ามาเลย

เอ นี่มันอะไรกันล่ะเนี่ย ทำไมทุกคนถึงจริงจังกับเรื่องนี้กันขนาดนี้เลยล่ะ?

 

“ลีนไม่แตะตัวโยมิเหรอ… อย่างกับวีเนลไม่เข้าไปลวนลามซากุระ หรือฟลูเรเทียเมื่อก่อนหน้านี้เลยนะ!”
“เรน พูดแบบนั้นมันหยาบคายกับลีนนะ”
“…จริงด้วย ฉันพูดเกินไปหน่อย”
“ขอโทษนะคะ? แล้วไหงมันกระทบมาถึงฉันด้วยล่ะเนี่ย?… เอาเป็นว่า เรื่องนั้นช่างมันก่อนแล้วกันค่ะ แต่แปลกจริงๆ นะคะ เป็นเรื่องผิดปกติเลย จะทำยังไงดีล่ะคะ? ท่านจอมมาร”
“อืมมม… เราไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะมีวันนี้มาถึงได้ ถ้าอย่างนั้น เราขอถามพวกเจ้าทุกคนเสียหน่อย ว่าด้วยเหตุอันใดลีนจึงเป็นดังเช่นขณะนี้ได้”

 

ผู้บริหารทุกคนก็ทำสีหน้าตึงเครียดกันยังกับว่ากำลังวางกลยุทธ์การรบที่มีชะตาของทั้งดวงดาวเป็นเดิมพันเลย

คือ ทำไมทุกคนต้องจริงจังกันขนาดนี้ด้วยล่ะ? เรื่องก็แค่ลีนสัมผัสตัวกันน้อยกว่าเดิมก็เท่านั้นเองนี่นา?

 

“…เกิดป่วย ไม่สบายรึเปล่า?”
“ลีนน่ะเลเวลทะลุ 150 ไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ฉันว่าไม่หรอก”
“รู้มั้ยว่าที่เจ้าเสนอขึ้นมานั่นน่ะตลกมากเลยนะ รูส”
“ก็เพราะไม่รู้ตัวไม่ใช่หรือไงถึงได้เสนอออกมาแบบนั้นน่ะ”
“ข้าก็ไม่คิดว่าจะเป็นอย่างนั้นหรอก… หรือว่า โยมิจะเป็นคนป่วยซะเอง?”
“““““ไม่ใช่อยู่แล้ว(-/ครับ/ค่ะ)”””””
“นั่นสินะ”

 

หลังจากนั้น การประชุมก็ยิ่งร้อนแรงขึ้น และการถกประเด็นก็ยังเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง แต่ท้ายที่สุด ก็ไม่ได้คำตอบชัดเจนอะไรออกมา กลายเป็นเรื่องที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากคอยเฝ้าดูไปก่อน

 

“อึก… เหตุใดเราถึง… ไม่ทันสังเกตเห็นว่าลีนแปลกไปกันนะ…!”
“ไม่ใช่ความผิดของท่านจอมมารนะคะ! ฉัน… ที่เป็นหัวหน้าฝ่ายบุคคลแท้ๆ แต่ไม่ทันสังเกตเรื่องนี้… วีเนลคนนี้ล้มเหลวในหน้าที่อย่างไม่น่าให้อภัยไปชั่วชีวิตเลยค่ะ!”
“เดี๋ยวสิคะ คือ… ทำไมทุกคนถึงจริงจังกับเรื่องนี้กันขนาดนี้เลยล่ะคะ? ก็จริงอยู่ว่าลีนแปลกไปนิดหน่อย แต่มันไม่ใช่เรื่องที่น่ากังวลขนาดนั้นเลยนี่คะ…”
“ทำไมเธอถึงเป็นผู้หญิงใจง่ายไม่แยแสแบบนี้ฮะ!”
“ใจง่ายไม่แยแส!?”

 

จากนั้น เราก็โดนสวดเรื่องอะไรก็ไม่รู้อยู่ครึ่งชั่วโมง แต่ถึงยังงั้น เราก็ยังไม่เข้าใจเลยว่าเรื่องนี้ทำไมทุกคนถึงต้องเครียดกันขนาดนี้

 

เวลาเที่ยงคืน ในที่สุด เราก็ถูกปล่อยตัวมาซะที

 

“น- เหนื่อยจังเลย… กลับมาแล้วนะ ลีน ขอโทษที่กลับช้านะ”

 

วันนี้เหนื่อยสุดๆ ไปเลย ส่วนมากก็ในแง่จิตใจล่ะนะ

รีบอาบน้ำรีบนอนดีกว่า

……อาเระ?

 

ไม่มีการตอบกลับมาเลย

 

แปลกแฮะ ถึงลีนช่วงนี้จะแปลกไปนิดหน่อยก็จริง แต่เธอก็ยังตอบทักทายตามปกติอยู่เลย

หลับอยู่เหรอ? ไม่สิ แวมไพร์อย่างลีนน่ะตื่นตัวที่สุดในช่วงเวลาแบบนี้เลยด้วยซ้ำไป

 

 

“ลีน? ไม่อยู่เหรอ?”

 

เราลองเรียกเธอดูอีกที แต่ก็ยังไม่มีการตอบกลับอะไรเหมือนเดิม

แปลกมากๆ ถึงเธอจะเป็นแวมไพร์ที่ใช้ชีวิตในเวลากลางคืน ร้านขายของส่วนใหญ่ก็ปิดหมดแล้วเวลานี้ เพราะงั้น ลีนก็ควรจะอยู่ที่บ้านนี่นา

เราเปิดเข้ามาในบ้านอย่างเงียบๆ

ในบ้านมืดสนิทเลย ขนาดที่เรามองไม่เห็นอะไรเลยถ้าเกิดไม่ได้ใช้ {ฟิสิคอลบูสท์ (เสริมแกร่งทางกายภาพ) ― มองดูในที่มืด}

ไม่เห็นลีนอยู่ที่ไหนเลย ในห้องนอน ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ในห้องครัว งั้นก็เหลือแต่ห้องรับแขกแล้วสินะ

 

“ลีน… อ้าว อยู่ที่นี่เองเหรอ”

 

เธอก็ยังอยู่นี่นา

มองมาที่เราด้วยตาสีแดงที่เรืองแสงออกมาจากในความมืดด้วย

 

“ลีน ถ้าอยู่ก็ตอบกลับมาหน่อยสิ อีกอย่าง เราก็เคยบอกไม่รู้กี่ครั้งแล้วนี่นาว่าอย่าปิดไฟแค่เพราะว่าเธอเป็นแวมไพร์ก็เลยไม่มีปัญหาเรื่องนี้น่ะ…”
“………”
“…ลีน?”

 

อาการเธอดูไม่ค่อยดีเลยแฮะ

สายตาดูว่างเปล่า หายใจแรง ผมเผ้าก็กระเซอะกระเซิงเลยด้วย

 

“ลีน เป็นอะไรหรือเปล่า? เกิดอะ-…”
“กรรรรร!! ”
“อ-… อะไรน่ะ!?”

 

พอเราเดินเข้าไปใกล้ จู่ๆ ลีนก็พุ่งเข้าโจมตีใส่เราเลย!

เรารีบกระโดดถอยมา แต่ว่าเราตอบสนองช้าเกินไป จนเราถูกผลักล้มลงกับพื้น

สลัดไม่หลุดเลย ซึ่งก็แน่อยู่แล้ว ตรงนี้อยู่ใกล้กับหน้าต่าง แสงจันทร์ก็ฉายเข้ามาด้วย อยู่ในระยะที่ผลของการอวยพรจากดวงจันทร์ทำงานได้

แถม คืนนี้ก็เป็นคืนก่อนดวงจันทร์เต็มดวงอีก ค่าสเตตัสของลีนเพิ่มขึ้น 7 เท่า ถ้าถูกกดด้วยแรงแบบนี้ล่ะก็ ไม่มีทางหนีออกมาได้เลย

 

“ล- ลีน! นี่เธอทำอะไรน่ะ…”
“ฟู่ว… ฟู่ว… ฟู่ว… ”

 

ลีนที่เหมือนจะไม่ได้ฟังคำโน้มน้าวของเราเลย แถมไม่ว่าจะดูยังไงก็เหมือนกับว่าเธอเสียสติยั้งคิดไปเลย กำลังเอาหน้าของเธอเข้ามาใกล้เราเรื่อยๆ…

 

“กึบ ”
“ฟุอ๊าา!?”

 

เธอกัดเข้าที่ต้นคอของเรา

 

“จั๊บ… อึก… ฮ่า… อั่ม… ”
“ฟุอ๊า!? ล- ลีน หยุดน้า…”

 

เรารู้ว่าที่เธอกำลังทำอยู่นี่คืออะไร

 

เธอกำลังดูดเลือดอยู่

 

คนที่ถูกแวมไพร์ดูดเลือดจะกลายเป็นแวมไพร์ไปด้วย

ถึงมันไม่ควรจะใช้กับเราได้ผลหรอก เพราะความต้านทานของเรามีค่าสูงเลยจากสเตตัสของเรา และจริงๆ ลีนก็ไม่น่าจะทำอะไรขนาดนั้นตั้งแต่แรกแล้วด้วย… แต่ นี่มันรู้สึกแปลกสุดๆ เลย!

รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างที่สำคัญกำลังถูกสูบออกไปจากร่างกายเลย

อีกอย่างนึง ลีนเริ่มที่เรา… ไม่สิ พูดให้ถูกคือ เราไม่เคยเห็นเธอฝังเขี้ยวที่คอแล้วดูดเลือดจากใครมาก่อนเลย แล้วทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ล่ะเนี่ย?

 

“จ๊วบ… อึม… อึก อึก… อ้า”
“คิย้าาา!?”

 

ม- ไม่ไหว! รู้สึกแปลกมากๆ จนคิดอะไรไม่ออกเลย!

เรามีภาพหลอนเหมือนว่าทั้งพลังทั้งความสามารถในการคิดถูกดูดออกไปพร้อมกับเลือดเลย

เรามีดาบอยู่นะ แต่เราชี้ไปหาลีนไม่ได้หรอก แถมเราก็ดิ้นจากสภาพตอนนี้ไม่หลุดตั้งแต่แรกแล้วด้วย…

อ่า ชักท่าไม่ดีแล้วสิ… สติมัน… เริ่มจะมืดแล้ว…

แต่ ไม่รู้สิ… รู้สึก ไม่สบอารมณ์เลย……

 

 

 

“…ฟุฮ่า! อ๊า! คืนชีพแล้ว! อาเระ? นี่ฉันกลับมาที่บ้านตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย? ถ้าจำไม่ผิด วันนี้ หลังจากประชุมเสร็จ ฉันก็ลากสังขารกลับมาที่บ้านได้ซักพักใหญ่แล้วนี่นะ… หืม? ข้างล่างมีอะไรนิ่มๆ อยู่-… ย- โยมี้!? เป็นอะไรน่ะ!? แข็งใจไว้ก่อนนะ! ใครเป็นคนทำน่ะ… ดูจากรูปการณ์แล้ว นี่ฉันเป็นคนทำเหรอ!? ยังไงก็ เวทฟื้นฟู…”

 

“…เรื่องเป็นแบบนี้เองฤๅ”
“ช่วงนี้ ฉันรู้สึกเหนื่อยจนไม่อยากทำอะไรเลยอย่างประหลาดเลยค่ะ แถมพอเห็นคอของโยมิแล้วก็รู้สึกอยากฝังเขี้ยวกัดลงไปตลอดเลยด้วย ฉันก็รู้ตัวเลยค่ะว่าฉันต้องมีอะไรซักอย่างแปลกไปแน่ๆ เพราะแบบนั้น ฉันก็เลยเว้นระยะห่างกับโยมิก่อน แล้วพอได้สติอีกที เพราะเหตุผลบางอย่าง เรื่องพวกนั้นก็เกิดขึ้นค่ะ”

 

เช้าวันต่อมา พวกเราก็ไปเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ท่านจอมมารฟัง

 

“…เข้าใจแล้ว ลีน เจ้าเกิดลงแดงโลหิตขึ้นมาน่ะ”
““ลงแดงโลหิต?””

 

ท่านจอมมารถอนหายใจ ก่อนจะพูดต่อ

 

“ลีน ช่วงนี้ เจ้าไม่ค่อยได้ดื่มเลือดอย่างนั้นฤ?”
“อะ ค่ะ ดูเหมือนบริษัทที่ส่งเลือดมาให้ตามปกติจะเกิดอุบัติเหตุเมื่อ 3 วันก่อน ฉันคิดว่าแค่ 3 วันคงไม่เป็นไร ก็เลยปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปน่ะค่ะ…”
“เช่นนั้นแล้ว”

 

จากที่ท่านจอมมารอธิบาย

สำหรับแวมไพร์แล้ว เลือดดูเหมือนจะเป็นอาหารสุดยอดที่สุดแล้ว

เลือดมีสารอาหารยิ่งกว่าอาหารชนิดไหนๆ ยิ่งเป็นหมู่เลือดที่หายาก ยิ่งเจ้าของเลือดแข็งแกร่ง เลือดก็จะยิ่งอร่อย แต่ต่อให้เป็นเลือดเกรดต่ำสุดก็ยังอร่อยอยู่ดี

ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ไหน ขอแค่ยังมีเลือดอยู่ ก็สามารถมีชีวิตและต่อสู้ต่อได้

แต่ ปัญหาข้อเดียวที่จะมีก็คือภาวะลงแดงโลหิต

เลือดสำหรับแวมไพร์ ก็ไม่ต่างอะไรกับเหล้าสำหรับคนแคระ ถ้าไม่ได้ดื่มเป็นประจำ จะเกิดภาวะลงแดงตีกลับมาได้

ในระยะสุดท้ายของภาวะลงแดง แวมไพร์คนนั้นก็จะโจมตีคนที่อยู่ใกล้ที่สุดอย่างไม่เลือดหน้าและดูดเลือดไป เหมือนอย่างลีนเมื่อคืนนี้

 

“ก็ ตามปกติก็หาได้เป็นปัญหาไม่ แวมไพร์ควรดื่มเลือดอย่างน้อยวันละครั้งเป็นอาจิณอยู่แล้ว ราวกับว่าเป็นสัญชาตญาณของเรา เอาเถิด แม้แต่ในหมู่แวมไพร์เอง เรื่องนี้ก็หาได้เป็นที่รู้กันในวงกว้างแต่อย่างใด แต่หากเจ้าละเลยที่จะดื่มเลือดเป็นระยะเวลานานล่ะก็นะ ลีนเอ๋ย…”
“จะหนีไปไหนน่ะ?”
“…ขอโทษจริงๆ นะ โยมิ”

 

ลีนดูเหงียมๆ แบบที่แทบไม่เคยเห็นเลย น่ารักจัง

 

“ไม่เป็นไรหรอกนะ แค่ลีนไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วล่ะ”

 

พอเราตอบไปแบบนั้น หน้าของลีนก็สดใสขึ้นมาเลย

อื้อ ลีนอย่างทุกทีต้องเป็นแบบนี้สิ

 

“จากนี้ไปก็อย่าลืมดื่มเลือดเสียด้วย หากอาการเช่นนี้เกิดขึ้นอีก คราหน้าคราหลังอาจไม่ใช่เพียงแค่โยมิ แต่คนอื่นๆ รอบตัวเจ้าเองก็อาจเดือดร้อนด้วยก็เป็นได้… หากเข้าใจแล้ว เจ้าก็กลับบ้านได้”
“เข้าใจแล้วค่ะ! โยมิ! กลับกันเถอะ!”

 

ดีจัง ลีนกลับไปเหมือนกับทุกทีแล้ว

ดูเหมือนนิสัยที่ชอบเข้ามากอดแขนเราแล้วกดที่หน้าอกก็เป็นอย่างทุกทีแล้วด้วย

 

“ฟุฟุฟุ… วันนี้ฉันจะไปช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อีกแล้วกันนะ! อาบน้ำด้วย นอนด้วย นวดหน้าอกเหมือนอย่างเคยด้วย! ไม่ต้องห่วงนะ! ฉันกลับมาเป็นปกติแล้วล่ะ!”

 

“…เจ้าเนี่ย ถ้าไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิม จะดีกว่ามั้ยนะ?”

 

TN: ชอบเนียนลวนลามซะด้วย สายเลือดไม่ทิ้งแถวจริงๆ ครับ 555

ขอแปะ Discord สำหรับแจ้งเตือนนิยาย กับมุมพูดคุยกันไว้ตรงนี้ด้วยนะครับ ใครสนใจก็แวะมาได้นะ ^^
https://discord.gg/Fm9NsqeH2r