“…แล้ว ก็เป็นดังที่เราและท่านอิซึสึคาดการณ์ไว้ เจ้ามาเข้าร่วมกับพวกเรา อีกทั้งยังสามารถดึงตัวโยมิมาร่วมกับฝั่งนี้ได้อีกด้วย สมดุลพลังระหว่างกองทัพจอมมารและพวกมนุษย์จึงได้พังทลาย และความได้เปรียบนั้นอยู่ทางฝั่งเราอย่างท่วมท้น… สิ่งที่ผิดแผนก็คือเรื่องที่ว่า มีมนุษย์ที่ครอบครอง [คุณสมบัติของผู้กล้า] มากมายเสียจริงนั่นแล เริ่มตั้งแต่โยมิเลย แต่ เรื่องพรรค์นั้นก็ช่างเป็นเรื่องอันแสนกระจ้อยร่อยไปเลยเมื่ออยู่เบื้องหน้าขุนพลจตุเทวอสุราที่ครอบครองพลังที่อันเอ่อล้นเอาไว้ในตัว ตอนนี้ก็มีเพียงรีเวลซ์ คนที่ไล่ต้อนให้เพื่อนของเราถึง 2 คนจนไม่อาจรักษาได้ และสมาชิกลำดับสูงของ 12 อัครสาวก ที่กล่าวได้ว่าเป็นมือเป็นเท้าของเจ้านั่นก็เท่านั้น เพื่อประโยชน์ของเหล่ามารทุกคน และเพื่อประโยชน์ของเราเอง มนุษย์ทั้งหมดจะต้องถูกกำจัดให้สิ้น…… เรื่องทั้งหมดของเรา ก็มีเพียงเท่านี้แล”

อดีตของท่านจอมมาร ทั้งอัดแน่น ทั้งโหดร้าย ทั้งน่าเศร้าเกินไปแล้วนะ

ฉันได้รู้ประวัติศาสตร์หลายร้อยปีที่ผ่านมาของกองทัพจอมมาร หรืออาจจะเป็นประวัติศาสตร์ทั้งหมดเลยก็ได้

อดีตของท่านจอมมาร คุณยายอีกคนนึงของฉัน คุณริงกะ

ความลับของคุณแม่ที่ปกป้องฉันจนท่านต้องตายในวันนั้น

ความสัมพันธ์ระหว่างผู้บริหารที่เก่าแก่ที่สุดของกองทัพจอมมารกับท่านจอมมาร

“เราต้องขอโทษเจ้าด้วยจริงๆ ที่ปิดปากเงียบมาตลอดจนถึง ณ ตอนนี้ เราไม่อาจอดคิดได้จริงๆ ว่าเราได้ทอดทิ้งมิเนียไป เราคิดว่าเจ้าคงไม่ยกโทษให้เราเป็นแน่ ไม่ว่าเราจะทำอย่างไรก็ตาม…”

ท่านจอมมารก้มหน้าซึมไปเลย

ท่านคงคิดว่าฉันจะต้องเกลียดท่านแน่ๆ เลยสินะ

แต่ ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นเลยซักนิดนะ

ความคิดของฉันที่มีกับเรื่องเล่าของท่านจอมมารน่ะคือ ―――

“…เป็นเรื่องที่ยาวจังเลยนะคะ?”
“………นี่เจ้าฟังมาเสียเนิ่นนาน สิ่งแรกที่เจ้าพูดกลับเป็นเรื่องนี้อย่างนั้นฤ!?”

ไม่ใช่ค่ะ คือมัน นี่มันเช้าแล้วเหรอคะเนี่ย?

เราคุยกันนานมากๆ เลย แต่สารภาพตามตรงเลยว่า ฉันไม่ได้ฟังส่วนอื่นเลยนอกจากใจความสำคัญ อย่างตอนที่ท่านพูดถึงคุณริงกะเยอะๆ น่ะ ก็มันยาวมากเลยนี่นา

ฉันจำอะไรไม่ได้เลยนอกจากส่วนสำคัญๆ กับข้อเท็จจริงที่ว่าคุณวีเนลน่ะเลวที่สุดเลย

จะว่าไป ท่านรู้หรือเปล่าคะว่าคนเราน่ะสามารถมีสมาธิอยู่ได้แค่ 30 นาทีเท่านั้นเองนะ?

“ต- ต้องมีบางสิ่งที่มากกว่านั้นสิ!? จะเอ่ยถึงหรือติเตียนเราก็ได้! วีเนล! เจ้าจะไม่พูดอะไรเสียบ้างฤๅ!”
“ม- ไม่มีหรอกค่ะ คือ… ก่อนหน้านั้น ตั้งแต่ที่ท่านจอมมารเล่าเรื่องของฉันไป ลีนจังก็มองฉันด้วยสายตาเหมือนมองเศษขยะอยู่เลย ฉันอยากให้ท่านช่วยอะไรกับเรื่องนี้ก่อนน่ะค่ะ…”
“ป่วยการเสียเปล่า นั่นมันเรื่องแน่อยู่แล้ว”
“แล้วคุณวีเนล ตอนนี้คุณก็ชอบลูกชายของเพื่อนตัวเองงั้นเหรอคะ ซากุระคุงยังกลัวไม่หายเลยด้วย ขอพูดแบบไม่อ้อมค้อมเลยแล้วกัน คือสมองของคุณยังปกติอยู่ใช่มั้ยคะ?”
“ลีนจัง!?”

แถมจากที่ฉันฟังมา ดูเหมือนคุณแม่ของซากุระคุงจะเป็นคนที่ค่อนข้างหัวรุนแรงด้วยสิ

คุณวีเนลจะเป็นอะไรมั้ยนะ?

“อย่าได้เป็นกังวลไป ลีนเอ๋ย เราได้บอกเล่าเรื่องการล่วงละเมิดทางเพศของนางนี่ให้แม่ของซากุระรู้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว นางบอกเราว่าอีกไม่นานนัก นางจะแวะกลับมาทักทายเสียหน่อย”
“ว่าไงนะคะ!? ถึงเธอจะขยับขาไม่ได้ แต่เธอก็ยังเป็นจอมเวทย์ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกอยู่เลย เหนือยิ่งกว่าซากุระคุงอีกนะคะ!? ท่านจะฆ่าฉันแล้วนะคะแบบนั้น!? ฟราน! เธอจะปกป้องลูกมากเกินไปแล้ว!!”

คุณวีเนล แม่ทัพที่ฉลาดที่สุด… ไม่สิ แม่ทัพที่น่าละอายที่สุดในกองทัพจอมมาร คงสิ้นสุดลงแค่นี้แล้วสินะ

คุณถูกสัตว์ประหลาดที่ไล่ฆ่ากับเจ้ารีเวลซ์นั่นได้อย่างสูสีหมายหัวเข้าให้แล้ว

“…หึ! เราหาได้สนเรื่องนั้นไม่แม้นแต่นิดเดียว!”
“มันไม่สำคัญที่ไหนกัน!? มันเป็นเรื่องสำคัญมากเลยต่างหากล่ะคะ!!”
“เงียบปากเสียที! …ลีน แม้นว่าเจ้าจะโทษเรา เราก็ไม่ว่ากระไรหรอก เพียงเท่านั้นเอง……”

ท่านจอมมาร กำลังพูดเรื่องอะไรอยู่นะ?

“ทำไมฉันต้องโทษท่านจอมมารในเรื่องนี้ด้วยล่ะคะ?”
“อึก? เป็นที่แน่อยู่แล้ว เราทอดทิ้งมิเนียไป อีกทั้งยังได้ปล่อยทิ้งหมู่บ้านแวมไพร์เอาไว้โดยไม่ยื่นมือเข้าไปปกป้องอีกต่างหาก…”
“ท่านไม่ได้ทิ้งซักหน่อยนี่คะ ยังไง ท่านก็พยายามจะปกป้องคุณแม่แล้ว ถ้าฉันอยู่ในตำแหน่งเดียวกัน ฉันก็คงทำแบบนั้นเหมือนกันค่ะ คนผิดในเรื่องนี้ ก็คือเจ้าพวกมนุษย์ที่เข้ามาโจมตีอย่างไร้เหตุผลต่างหาก แถมต่อให้เราเป็นเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่งที่สุด แวมไพร์ที่ละเลยการแสวงหาความแข็งแกร่งจากความเฉื่อยชาของตัวเองก็ต้องรับผิดชอบกับเรื่องนี้ด้วยเหมือนกัน”

ท่านจอมมารตะลึงไปเลย

ส่วนคุณวีเนลก็พยักหน้าให้

“เพราะฉะนั้น ฉันจะเป็นคนรับผิดชอบเองค่ะ ถึงฉันจะไม่ดีเท่าท่านจอมมาร แต่ฉันจะใช้พลังของแวมไพร์อย่างเต็มที่เพื่อจะแข็งแกร่งกว่านี้ค่ะ แล้วก็ จะได้กวาดล้างพวกเผ่ามนุษย์ให้สิ้นซากเลยด้วย”

ฉันประกาศออกไปแบบนั้น โดยมองตรงไปที่ทั้ง 2 คน

“………ลีน เจ้า โตขึ้นมากจริงๆ นะ ราวกับทุกอย่างผ่านไปเพียงกระพริบตาเท่านั้นเอง”
“มันแน่นอนอยู่แล้วนี่คะ ฉันเพิ่งอายุ 17 ปีเอง อยู่ที่นี่มาก็แค่ 12 ปีเท่านั้นใช่มั้ยคะ? ถ้าเป็นเผ่าพันธุ์ที่มีอายุขัยยาวนาน นี่ก็เป็นแค่เวลาสั้นๆ เอง แถมยังเข้าสู่สภาวะกึ่งอมตะไปแล้วด้วย”

อีกอย่าง ฉันน่ะ

“เพราะฉะนั้น ฉันไม่มีทางโกรธหรือเกลียดท่านจอมมารได้หรอกค่ะ แค่เพราะท่านเป็นคุณยายของฉันก็ไม่ได้เปลี่ยนความเคารพที่ฉันมีให้หรอกนะคะ หลังจากนี้ ฉันก็จะยังสู้ต่ออย่างสุดแรงในฐานะผู้ใต้บังคับบัญชาของท่านเหมือนเดิมค่ะ”

ฉันยืนยันความคิดของฉันที่มีต่อท่านจอมมารอย่างหนักแน่น

แน่นอนว่าฉันไม่ได้โกหกเลย มันเป็นความรู้สึกของฉันจริงๆ

“……อย่างนั้น ฤ”

……อาเระ?

“ท่านจอมมาร ร้องไห้เหรอคะ?”
“ฮึก… เราไม่ได้ร้องเสียหน่อย!”
“เอ๋ นานแล้วนะคะเนี่ยที่ไม่ได้เห็นน้ำตาของท่านจอมมารน่ะ ตั้งแต่ตอนที่ฟรานถอนตัว ท่านก็แอบมาร้องไห้อยู่ที่นี่หรือเปล่านะ”
“อ๊า! หนวกหู! หนวกหู! ลีน! การพูดคุยจบเพียงเท่านี้! วันนี้เป็นวันที่เราจะจัดการผู้กล้าคนสุดท้าย! เพราะฉะนั้นก็จงรีบกลับไปปลุกขวัญกำลังใจของตัวเองได้แล้ว!”
“ไม่สิคะ ไม่ใช่ว่าท่านจอมมารเล่าเรื่องยาวเองเหรอคะ”
“รีบไปเสีย!”
“ไม่มีเหตุผลเลย!”

ช่างเถอะ ถ้าอย่างนั้นก็รีบกลับบ้านดีกว่า

ที่บ้านตอนนี้ โยมิคงทำอาหารเอาไว้แล้วล่ะมั้ง

เดี๋ยวกินเสร็จ หลับซักงีบ แล้วค่อยเตรียมตัวสำหรับศึกตัดสินแล้วกัน

ความหวังสุดท้ายของเผ่ามนุษย์ ความหวังอันเลือนรางไม่จีรังน่ะนะ

ได้เวลาตายของเจ้าผู้กล้าเซโน่แล้ว

ลีนได้ออกไปจากห้องแล้ว เหลือแค่เรากับวีเนลที่ยังอยู่ในห้องแห่งจอมมาร

…นึกว่าเราจะถูกกล่าวโทษเสียอีก คิดว่าเธอจะเกลียดเราแล้ว และยังคิดว่าเรื่องพวกนั้นก็เป็นเรื่องช่วยไม่ได้ไปแล้วด้วย

แต่ ลีนกลับไม่ได้ทำแบบนั้นเลย

เธอเป็นคนที่มีทั้งพลังและจิตใจอันสมบูรณ์เลย เธอมีความสามารถสูงเป็นอันดับ 2 ในกองทัพจอมมาร มีการตัดสินใจอย่างใจเย็น มันสมอง และจิตใจที่เป็นห่วงผู้คน

ไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะเป็นสายเลือดของเรา คงเป็นเพราะลูกสาวของเราสินะ

“เป็นเด็กดีจังเลยนะคะ ลีนจังน่ะ”
“อ่า ชวนให้เราคิดว่านางหาใช่สายเลือดของเราเลยทีเดียว นางช่างละม้ายกับริงกะและมิเนียมากกว่าเสียอีก”
“ไม่หรอกค่ะ ฉันว่าเธอเหมือนท่านจอมมารเลยนะคะ”
“? ตรงใดกันฤ?”
“เปล่าค่ะ… ท่านไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไรค่ะ”

มีสิ่งใดที่คล้ายกันหรือยังไงนะ?

เอาเถอะ ตอนนี้ก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะ

“…เท่านี้ ความขุ่นมัวที่เกาะกุมอยู่ในใจของเรามากว่า 12 ปีก็ถูกขจัดไปสิ้นแล้ว เหลือเพียงแค่ตั้งสมาธิกับวันนี้เป็นอันพอ การร่วงหล่นของผู้กล้าคนสุดท้ายจะต้องจัดการอย่างเรียบร้อยโดยสมบูรณ์เสีย”
“อ่า คือ ท่านจอมมาร ลืมอะไรไปหรือเปล่าคะ?”
“…? หมายความถึงกระไรฤ?”
“แล้วตกลง ใครจะเป็นคนฆ่านอยน์งั้นเหรอคะ?”
“……อ๊ะ!?”

ตายละ เรามัวแต่พูดจนลืมไปซะสนิทเลย

ที่เราพูดคุยกันนั้นก็เพื่อจะตัดสินใจว่าใครจะเป็นคนฆ่าอัครสาวกลำดับที่ 6 ‘จอมเวทย์เจ้าน้ำตา’ นอยน์ ชายที่ฆ่ามิเนียนี่นา!

“อ๊าาา… เราจักต้องเรียกลีนกลับมาก่อน… ไม่สิ แต่เราไม่ต้องการจะเรียกนางกลับมาทั้งที่เราไล่นางกลับไปเช่นนั้นเสียด้วย…”
“ยังใจปลาซิวเหมือนทุกทีเลยนะคะ”
“เจ้าว่าใครใจปลาซิวกัน!”

‘อะ ท่านจอมมาร ได้ยินฉันหรือเปล่าคะ?’

“เราได้ยินแล้ว! …หืม?”

เมื่อกี้นี้ {เทเลพาธี (โทรจิต)} เหรอ?

ยิ่งกว่านั้น เสียงนั่น… ลีนนี่

‘อ- โอ้ ลีนเองฤ เสียงได้ยินชัดแล้ว…’
‘ค่ะ ฉันลืมไปซะสนิทเลย เรื่องของนอยน์น่ะค่ะ’

ดูท่าลีนก็จะรู้ตัวเหมือนกันสินะ

เอาล่ะ เราควรจะทำยังไงดี…

‘ถ้าฉันจะซัดมันให้เละก่อนจะได้หรือเปล่าคะ?’
‘หืม? เจ้าหมายถึงอย่างไรกัน?’
‘ก่อนที่ฉันจะส่งมันไปให้ท่านจอมมาร ขอให้มันได้ประสบกับประสบการณ์อันเจ็บปวดเฉียดตายซักหน่อยได้หรือเปล่าคะ?’
‘……นี่ฤว่า เจ้าจะยกเจ้านั่นให้เราอย่างนั้นฤ?’
‘พอได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดแล้ว ฉันก็ยอมจำนนเลยค่ะ เดี๋ยวฉันจะส่งเจ้านั่นไปที่นั่นด้วยเวทเคลื่อนย้าย พอถึงเวลานั่น ช่วยลดความเข้มข้นของบาเรียลงซักครู่นึงนะคะ’
‘ด- ได้แน่นอน… ต้องขอโทษเจ้าด้วยนะ’
‘ไม่เลยค่ะ เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน ฉันขออีดิธแล้วกันนะคะ’

การสื่อสารทางโทรจิตจบลง จึงกลับมาเหลือแค่เรากับวีเนลอีกครั้ง

“……ฮุ ฮุฮุฮุ”

ลีนเอ๋ย เรามีทั้งลูกสาวที่ดีและหลานสาวที่น่าภูมิใจจริงๆ

พูดตามตรง เราค่อนข้างจะยอมแพ้ไปพอควรแล้ว ถ้าลีนได้ลงมือซัดมันแล้ว เธอคงต้องอดทนอย่างถึงที่สุดอย่างแน่นอน

แต่ว่า อย่างนั้นเหรอ เจ้าจะยกให้เราได้ฆ่าเจ้านั่น… ชายคนนั้นที่ฆ่าลูกสาวของเราด้วยมือของเราเองสินะ!

“ฟุฮะฮะฮะฮ่า!! แกจงล้างคอรอไว้ได้เสียเถิด นอยน์เอ๋ย! เราจะเค้นเอาความเจ็บปวดทั้งหมดที่มีอยู่ในโลก ประเคนทั้งหมดนั้นให้แกได้ยลด้วยพลังทั้งหมดที่เรามีอย่างแน่นอน! ฟุฮะฮะฮะฮะฮ่า!!”

ถึงลีนคงจะทำให้เจ้าบาดเจ็บสาหัสมาพอควรเลย แต่ไม่ต้องห่วงหรอก เรารักษาแกได้ทุกอย่างด้วยเวทฟื้นฟูพร้อมพลังเวทไร้ขีดจำกัดอยู่แล้ว!

แน่นอน! ต่อให้แกอาจจะอยากตาย แกก็ไม่มีทางได้ตายง่ายๆ อย่างแน่นอน!!

“……ก็ตรงนี้ไงคะ ที่เหมือนกับลีนจังเลยน่ะ”

TN: นอยน์นี่เป็นชายมีเสน่ห์น่ะครับเนี่ย สาวๆ นี่แย่งกันต้องการตัวกันเลย

ขอแปะ Discord สำหรับแจ้งเตือนนิยาย กับมุมพูดคุยกันไว้ตรงนี้ด้วยนะครับ ใครสนใจก็แวะมาได้นะ ^^
https://discord.gg/Fm9NsqeH2r