สถานการณ์ตอนนี้น่ะ ‘เลวร้ายที่สุด’ อย่างแท้จริงเลย

นักสู้ชั้นแนวหน้าที่รับคำสั่งโดยตรงจากจอมมาร ตัวตนที่เป็นศัตรูที่เลวร้ายที่สุดของมนุษยชาติ ขุนพลจตุเทวอสุราของกองทัพจอมมาร

แค่คนเดียวก็มีพลังเหนือยิ่งกว่า 12 อัครสาวก ผู้พิทักษ์ที่แข็งแกร่งที่สุดของมวลมนุษย์แล้ว

แถมตอนนี้ 2 คน กำลังยืนขวางทางพวกเราอยู่ ถึงอีกคนนึงจะไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่เดี๋ยวก็คงกลับมาแล้วในไม่ช้า

ฉันอยากจะคุยกับอีกคนที่ไม่ได้อยู่ที่นี่นะ แต่… ฉันไม่ได้อยู่ในจุดที่จะพูดอะไรแบบนั้นเลยตอนนี้

“…ซากุระ…จนกว่าลีน…จะกลับมา…อย่าทำร้าย…นอยน์…ลงมือเลย…”
“ค- ครับ ยังไง เจ้านั่นเป็นศัตรูของท่านแม่ของคุณลีน และบุตรีของท่านจอมมาร! ถ้าพวกเราฆ่ามัน ผมมั่นใจเลยว่าท่านจอมมารจะต้องเสียใจแน่นอนเลยครับ…”

เดี๋ยว เมื่อกี้ว่ายังไงนะ?

‘ศัตรูของแม่ของลีน กับลูกสาวของจอมมาร’? แสดงว่า ลีน…… คุณเซนโจก็ เป็น- ของจอมมาร……

“…มัวแต่คิดอะไร…ตอนที่จะตาย…ช่างอ่อนหัด…”
“เอ๊ะ?”

แค่กระพริบตา เกรย์ที่ควรจะอยู่ตั้งไกล ก็ประชิดเข้ามาอยู่ใกล้มากแล้ว

ทำอะไรไม่ได้เลย ตอบสนองไม่ได้ จนหมัดที่รุนแรงขนาดถึงตายได้นั่นมันก็…

“…ข้าจัดการเอง!!”

แต่ว่า ต้องขอบคุณคุณดูเก็นที่ผลักฉันออกไปก่อนที่หมัดนั่นจะพุ่งทะลุตัวของฉันไป ฉันก็เลยยังไม่ตาย

แต่กลับกัน คุณดูเก็นก็ต้องรับหมัดนั่นเข้าไปเต็มๆ แทน

“คุณดูเก็น!”
“…เฮือกก!!”
“…ฮึ…”

แต่คุณดูเก็นกลับดูไม่สะทกสะท้านกับการโจมตีของเกรย์เลย แถมเขายังอยู่ในสภาพพร้อมรุกเข้าโจมตีแล้วด้วย

“ก๊าฮ่าฮ่าฮ่า! ด้วยนามของ ‘วัชระ’ ข้าจะไม่ยอมให้ใครผ่านไม่ได้เด็ดขาด!”
“…พลังป้องกันของ ‘หอกทองคำ’…อย่างที่คาด…น่ารำคาญ…”

สุดยอด นี่คือพลังจากสมบัติศักดิ์สิทธิ์ของคุณดูเก็น ‘หอกทองคำ ฟูล’ เหรอเนี่ย

ออร่าสีทองที่ล้อมรอบตัวของคุณดูเก็นจะมีพลังป้องกันเป็น 10 เท่าของเขาเลย

ขนาดการโจมตีของเกรย์ ที่ว่ากันว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญในศิลปะการต่อสู้ที่สุดในกองทัพจอมมาร ก็ยังสามารถสะท้อนออกไปได้เลย

“…ดูท่า…ต้องใช้เวลา…อีกซักพัก…ซากุระ…เจ้านี่…ข้าเอง…เจ้า…จัดการ…เจ้าฮัซซาร์ด…ซะก่อน…”
“รับทราบแล้วครับ! …อิฮิฮิ ได้เจอกันอีกแล้วนะครับ…คุณฮัซซาร์ด”
“อ๊ากกกก…!”

พูดตามตรงนะ คือคุณฮัซซาร์ดเนี่ยดูพึ่งพาไม่ได้เลย ทั้งๆ ที่คุณดูเก็นก็ดูสู้ได้ดีแท้ๆ

เพราะเขาดูกระวนกระวายมาตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว ตั้งแต่ที่ซากุระ ฟอเรสเตอร์โผล่ออกมา

ตอนที่คุณฮัซซาร์ดพูดถึงซากุระก่อนหน้านี้ ดูเหมือนเขาจะกลัวออกมาจากใจจริงเลย บางทีการต่อสู้ในอดีตจะกลายเป็นแผลใจร้ายแรงของเขาเลย

“…บ- บ้าเอ๊ย! ผมจะทำมันให้ได้! ตลอด 4 ปีที่ผ่านมา ผมไม่ได้เอาแต่เล่นซักหน่อย! ผมจะฆ่าแกวันนี้นี่แหละ เพื่อพิสูจน์ว่าผมมีค่าคู่ควรกับการเป็นองค์สันตะปาปาจริงๆ!”
“งั้นเหรอครับ งั้น ก่อนจะเริ่มสู้นะ… {พริซันฟิลด์ (บาเรียคุมขัง)}”
“““!?”””

ซากุระร่ายเวทออกมาแล้ว

แต่ ไม่ใช่ใส่คุณฮัซซาร์ด

“…เฮ่ย! นี่มันอะไรน่ะ!?”
“ร- เราติดกับ!?”
“ได้ไง…! อุก… แบบนี้ ก็ไปช่วยคนอื่น…”

นอกจากคุณฮัซซาร์ดกับคุณดูเก็นแล้ว สมาชิกในคณะผู้กล้าทุกคนก็ออกไปจากบาเรียนี้ไม่ได้เลย

“เออคือ… ผมไม่อยากให้แต่ละคนหนีกันไปกระจัดกระจายน่ะครับ… ถ้าผมไปทำร้ายนอยน์ เดี๋ยวผมโดนคุณลีนโกรธใส่กันพอดี… เพราะงั้นก็อยู่ในนั้นกันซักพักนะครับ… คอยดูเจ้า 2 คนนี่ตายอยู่ในนั้นไปนะ… ฮิฮิฮิ…”

เจ้านี่มัน แย่ล่ะสิ

หน้าตาเหมือนกับผู้หญิง แต่พูดเรื่องน่ากลัวออกมาได้หน้าตาเฉย

ดูค่อนข้างซาดิสม์… ไม่สิ เป็นสาย S เลยล่ะ

“ไอจัง พังบาเรียนี้ได้หรือเปล่า?”
“จ- จะลองดูนะคะ…”
“ช่วยทีนะครับ! อาจารย์!”
“อ๊า~ โธ่~ ฉันก็อยากสู้ด้วยอ้า~! นอยน์จิ ทำอะไรซักอย่างหน่อยซี่~!”
“ฮึก… ไม่ไหวครับ… ซากุระ ฟอเรสเตอร์ จอมเวทย์ที่แข็งแกร่งที่สุดในกองทัพจอมมารน่ะ…! สำหรับเราแล้ว… อา ช่างน่าเศร้า…”

หรือก็หมายความว่า ที่เราทำได้ทั้งหมดตอนนี้ คือรอให้ไอทำลายบาเรียให้ได้ แล้วก็คอยเชียร์คุณดูเก็นกับคุณฮัซซาร์ดเท่านั้นเลยเหรอ

“…งั้น…ลุยล่ะ…”
“จ- จะพยายามเต็มที่เลยครับ!”

บางส่วนในใจของฉัน อาจจะดูถูกพวกมารเหมือนกับมนุษย์คนอื่นๆ ในโลกนี้ก็ได้

ในชาติก่อน มีเกมเยอะแยะที่ให้เราได้เล่นเป็นผู้กล้า เอาชนะจอมมาร ก่อนจะนำความสงบสุขกลับมาสู่มวลมนุษย์อีกครั้ง

เพราะแบบนั้น ฉันก็เลยคิดว่า ในโลกนี้ วันนึง มนุษยชาติก็จะชนะ บางทีนั่นอาจจะเป็นความคิดของฉันจริงๆ ก็ได้

แต่ ความคาดหวังพวกนั้น ที่แม้แต่ฉันก็ไม่รู้ตัวเลย ตอนนี้มันแตกสลายไม่มีชิ้นดีแล้ว

“หะ… หะ… ฮื้อออออ!”
“…{ฟิสิคอลบูสท์ (เสริมแกร่งทางกายภาพ) ― คลื่นกระแทก • ทะลุทะลวง}……!”
“!? กุอั๊ก…!”

“บ้าเอ๊ยยย! โดนสิ! โดนสิโว่ย!”
“{จุดรวมสมาธิ เอนเชนท์ • โซลาร์เรน (เสริมกำลัง • หยาดฝนแสงตะวัน)} !”
“ว้ากกกก!!”

12 อัครสาวกลำดับบนทั้งสอง ที่ฉันเคยคิดว่าพวกเขาแข็งแกร่งที่สุด

ตอนนี้ ทั้ง 2 คนนั้นกำลังเผชิญกับพลังอันท่วมท้น

ฝ่ายขุนพลจตุเทวอสุรา ถึงทั้ง 2 คนจะเป็นนักรบแนวหน้าที่แข็งแกร่งที่สุดในกองทัพจอมมาร… แต่พวกเขาก็ยังเป็นแค่ลำดับล่างอยู่ดี

“…อะไรน่ะ นั่นน่ะ”
“พวกเรา… ถูกสั่งให้สู้กับสัตว์ประหลาดพวกนั้นน่ะเหรอ…? พวกเราจะไปทำอะไรได้ล่ะหา…!!”

เพื่อนๆ ของฉันก็ตกอยู่ในสภาวะเหม่อลอยกันไปแล้วเหมือนกัน ฉันเองก็ด้วย หัวใจฉันกำลังจะแตกสลายเพราะพลังที่มากอย่างเหลือล้นของศัตรูอยู่แล้ว

…ล้อกันเล่นใช่มั้ย? นั่นคือตำแหน่งที่ 3 กับ 4 เหรอ?

ลีน… คุณเซนโจ ยังเก่งกว่าสัตว์ประหลาด 2 คนนั้นอีก? แถมยังมี ‘ขุนพลเทพสงคราม’ โยมิ ที่แข็งแกร่งกว่าทั้ง 3 คนนั้นอีกในตำแหน่งที่ 1 อีกน่ะนะ?

…เป็นไปไม่ได้เลย

“…กุอ๊าาา!”
“…พลังป้องกันของหอก…น่ารำคาญ แต่…เวทเสริมแกร่งทางกายภาพ…ของข้า…และสมบัติศักดิ์สิทธิ์ของข้า ‘ชุดเสริมแกร่ง กราบอลัส’…แม้จะมี…พลังป้องกัน…สูงระดับหนึ่ง…ก็ทะลุผ่านไป…หลังจากนั้น…ก็แค่…สะสมเข้าไป…”

“บ้าที่สุด…! ทำไม ทำไมมันถึงไม่โดนเลย…!”
“ก็ ‘คันศรยักษ์ ดาริออน’ น่ะทะลุผ่านได้แต่การป้องกันอย่างบาเรีย, ชุดเกราะ หรือโล่… แต่มันทำอะไรเวทกาลอวกาศไม่ได้เลย เพราะ… มันเป็นการบิดมิติอวกาศยังไงล่ะครับ…”

สัตว์ประหลาดพวกนั้นน่ะ ต่อให้ตีลังกามองยังไง พวกเราก็ไม่มีทางชนะได้เลย

“…ข้าไม่มี…งานอดิเรกทรมานคน…ครั้งต่อไป…ข้าจะปิดฉากเลย…”
“คือ ผมก็ยังอยาก… สนุกกว่านี้หน่อยนะครับ แต่ว่า นี่เป็นภารกิจ… แถมมีเวลาจำกัดด้วย…”

ทั้งคุณดูเก็นกับคุณฮัซซาร์ดพ่ายแพ้ให้กับพลังที่ท่วมท้นของเกรย์กับซากุระกันทั้งคู่เลย

ต่อจากนั้น จะเป็นตาของพวกเราแล้ว… ใช่มั้ยน่ะ

“…มาได้แค่นี้ สินะ”
“บ้าที่สุด… ทำไมผมต้อง…”
“ฮัซซาร์ด ถ้าจำไม่ผิด สมบัติศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าไม่ใช่แค่ทะลุผ่านอุปกรณ์ป้องกันและบาเรียได้ แต่ยังมีผลทำลายอย่างสมบูรณ์ด้วยสินะ?”
“เอ๊ะ? …ค- ครับ ถ้าจะใช้ซักครั้ง ก็ต้องการเวลาง้างที่เพียงพอ”
“ใช้เจ้านั่นทำลายเวทคุ้มครองป้องกันการเคลื่อนย้ายนี่ได้หรือเปล่า?”
“ม- ไม่ไหวครับ ทั้งใหญ่เกินไป ทั้งอยู่นอกระยะการยิงด้วย”
“งั้น ทำลายเวทคุ้มครองที่กักขังผู้กล้าที่อยู่ข้างหลังเจ้าซะ หนีไปให้พ้นขอบเขตของเวทคุ้มครองป้องกันการเคลื่อนย้าย แล้วถอยกลับไปด้วยเวทเคลื่อนย้ายของไอ ข้าจะซื้อเวลาให้เอง”
“ฮะ? ไม่ไหวหรอกครับ คุณจะต้านขุนพลจตุเทวอสุรา 2 คนได้ซักนาทีหรือง-…… เดี๋ยวนะครับ… ไม่จริงน่า คุณดูเก็น”
“…มันช่วยไม่ได้แล้ว ข้าจะใช้ ‘สิ่งนั่น’ คงอยู่ได้ซัก 5 นาที ถ้าโชคดี ก็อาจจะลากพวกมันไปได้ซักคนก็ได้”
“ต- แต่สิ่งนั้นน่ะ มันแลกด้วยชีวิตของผู้ใช้นี่ครับ…”

…? คุณฮัซซาร์ดกับคุณดูเก็นคุยอะไรกันอยู่น่ะ

“ลงมือซะ! คิดจะทอดทิ้ง… ความหวังอย่างท่านผู้กล้าหรือยังไง!”
“เรื่องนั้น-… เข้าใจแล้วครับ ผมจัดการเอง”

นั่นพวกคุณ กำลังพูดเรื่องอะไรกันอยู่น่ะ…

“โโโโโโโอ้!!”
“…นั่นแก…ทำอะไร…?”
“ในเวทคุ้มครองของผม มีบางอย่าง… ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่พวกเราต้องฆ่าเจ้านั่นเดี๋ยวนี้…”
“เอาล่ะนะ! …โปรดประทานพลังให้กระผมด้วยครับ! ท่านมิซารี่!”

ทุกอย่างเปลี่ยนไปในทันทีเลย

พอคุณฮัซซาร์ดหันหลังให้พวกศัตรูแล้ววิ่งตรงมาทางพวกเรา คุณดูเก็นก็ยืนเผชิญหน้ากับเกรย์และซากุระ

แล้วก็มีแสง ราวกับมีแสงสว่างจางๆ ทอดลงมาจากสวรรค์ ลงมาที่คุณดูเก็นเลย

“………ฮ่า!!”
“…!? …อะไร…!?”
“น- นั่นมันอะไรน่ะ…!?”

มีรอยเข้มคล้ายโคลเวอร์ 5 กลีบปรากฏขึ้นบนหน้าของคุณดูเก็น ก่อนที่เขาจะมีพลังเพิ่งขึ้นมหาศาลขนาดที่แม้แต่คนทั่วไปก็ยังรู้สึกได้เลย

“ท่านผู้กล้า! ผมจะพังบาเรียนี่เดี๋ยวนี้ล่ะครับ! ช่วยหมอบลงด้วย!”
“คุณฮัซซาร์ดครับ! นั่นมัน…!?”
“เดี๋ยวอธิบายทีหลังนะครับ! …คันศรยักษ์ ดาริออน ตั้งค่าทำลายเวทคุ้มครอง…ฟู่ว!!”

พอคุณฮัซซาร์ดปล่อยลูกธนูออกมาจากคันศรยักษ์ ดาริออน บาเรียที่ไอทำอะไรไม่ได้เลยก็ถูกทำลายลงได้ง่ายๆ

“เอาล่ะ! รีบวิ่งเลยครับ! ทุกคนเองก็รีบวิ่งเลยนะ! ไอ! พอออกไปนอกเวทคุ้มครองป้องกันการเคลื่อนย้ายได้เมื่อไหร่ ก็รีบใช้เวทเคลื่อนย้ายพอทุกคนหนีเลยนะครับ!”
“แต่ว่า แล้วคุณดูเก็นล่ะคะ…”
“ขอแค่ทุกคนอย่าลืมว่าที่ทุกคนสามารถหนีได้ก็เพราะคุณดูเก็นช่วยซื้อเวลาไว้ให้ก็พอครับ!”
“ให้ทิ้งเขาไว้งั้นเหรอคะ!? ทำแบบนั้นมันไม่ถูกต้องนะ!?”
“เราช่วยเขาไม่ได้แล้วครับ! ถ้าจะโทษผมล่ะก็ เอาไว้ทีหลังเถอะครับ! ยิ่งกว่านั้น! อย่ามัวแต่ชักช้า! ถ้าเกิดไม่รีบ ชีวิตของคุณดูเก็นจะต้องจากไปอย่างเสียเปล่านะครับ! อีกอย่าง ขุนพลจตุเทวอสุรายังมีแค่ 2 คนที่-…”

“นี่ ซากุระคุง คุณเกรย์คะ สถานการณ์เป็นยังไงเหรอคะ?”
“…อ่า…กลับมาแล้วเรอะ…!”

คุณฮัซซาร์ดก็ทำสีหน้าสิ้นหวังออกมาเลย

พอฉันมองขึ้นไปบนฟ้า ก็เห็นเค้าโครงร่างของลีน ที่กำปั้นชุ่มโชกไปด้วยเลือด และยังมีเลือดเปราะเปื้อนเลอะไปทั่วตัว

นั่นจะต้องเป็น… เลือดของคุณอีดิธที่หายไปกับเธอแน่ๆ

“คุณลีน!”
“…ลีน…สถานการณ์…ข้าก็ไม่รู้…เจ้านั่น…ยุ่งยาก…ซากุระกับข้า…ดูเก็น…ยังออมมือ…ระหว่างนั้น…ผู้กล้าเซโน่…ได้พรรคพวก…ที่ไว้ใจเข้าช่วย…”
“คือ ฉันคิดว่าคงจะสนุกถ้าได้อัดนอยน์ให้ยับก่อนจะส่งมันไปให้ท่านจอมมารแท้ๆ… ช่างเถอะ เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณที่ช่วยยื้อเจ้าดูเก็นเอาไว้นะคะ พลังชีวิตของเจ้านั่นลดลงไปไม่หยุดเลย ไม่ถึง 5 นาทีเดี๋ยวก็ตายไปเองอยู่แล้วค่ะ”

…ว่ายังไงนะ?

เมื่อกี้ ลีนพูดอะไรที่โหดร้ายมากออกมาด้วย

ด้วยรูปลักษณ์ที่สวยงามแต่ก็น่าสะพรึงกลัว เธอค่อยๆ ลอยลงมาที่พื้นอย่างสง่างาม

“สวัสดีและลาก่อนนะ ผู้กล้าคุง ฉันมีธุระกับเจ้าตัวโตที่ร้องไห้ขี้มูกโป่งข้างหลังแกน่ะ… โทษทีนะ แต่แกน่ะ ช่วยรีบตายๆ ไปซะทีจะได้หรือเปล่า?”

TN: ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวตั้งป้าย [ชาตะ-มรณะ] รอ

ขอแปะ Discord สำหรับแจ้งเตือนนิยาย กับมุมพูดคุยกันไว้ตรงนี้ด้วยนะครับ ใครสนใจก็แวะมาได้นะ ^^
https://discord.gg/Fm9NsqeH2r