วันต่อมา ไม่สิ…ก็คืนนั้นในวันเดียวกันนั่นแหละ เพราะแวมไพร์จะนอนตอนเที่ยงวัน ทำให้ตอนตื่นก็ยังอยู่ในวันเดิม

เมื่อฉันตื่นและดูนาฬิกาก็เห็นว่าตอนนี้ 23:50 น. อีกแค่ 10 นาทีก็จะถึงวันเกิดฉันแล้ว นี่ฉันหลับไปนานขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย?

ฉันบังคับตัวเองให้พาร่างกายที่แสนขี้เกียจของตัวเองจากการนอนมากเกินไปให้ลุกขึ้นมาจากเตียง และเดินออกจากห้องมา แน่นอน คุณพ่อคุณแม่ทั้งคู่ตื่นกันอยู่แล้ว

 

“…ลูกตื่นสายไปนะ”

“…ลูกตื่นสายไปนะ”

 

ฉันถูกเตือนด้วยคำๆ เดียวกันเลย ไม่เห็นจะเป็นไรเลยหนิ เด็กๆ เป็นสิ่งมีชีวิตที่ต้องนอนตลอดคืนอยู่แล้วนี่นา

ฉันเดินตรงไปที่ตู้เย็น ก่อนจะหยิบนมเลือดออกมา สำหรับใครที่งง นมเลือดก็คือเครื่องดื่มทั่วไปของแวมไพร์นั่นแหละ มันก็คล้ายๆ กับนมกาแฟหรือนมสตรอว์เบอร์รี่ แค่เป็นเลือดแทนเท่านั้นเอง

หลังจากที่หมดขวดที่ 1 ไป ฉันก็รู้สึกว่ายังไม่อิ่ม เลยกำลังจะหยิบขึ้นมาอีกซักขวดนึง…

 

*แต่น แต่น แตน แต๊น*

 

แล้วฉันก็ได้ยินเสียงคล้ายกับแตรเปิดเกมโชว์ดังขึ้นในหัว

 

“ท่านลีน บลัดลอร์ด เธอเพิ่งได้รับการฉลองให้กับวันเกิดอายุครบ 5 ปีของเธอ ยินดีด้วย! ด้วยเหตุนี้ เราจะมอบสเตตัสให้เธอในฐานะของขวัญจากเทพ”

 

…อ่าหะ?

 

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ ลีน…? โอ้! นี่เปลี่ยนวันแล้วสินะ สุขสันต์วันเกิดนะลูก!”

“โอ้! จริงด้วยสินะ ยินดีด้วยนะจ๊ะ”

 

ไม่สิ คือ ฉันก็ดีใจกับเรื่องนี้นะ แต่ว่า…

 

“หนูได้ยินเสียงแปลกๆ ดังขึ้นในหัวค่ะ”

“อ้อ เราทุกคนก็จะได้ยินเสียงนั้นเมื่อเราได้รับสเตตัสน่ะ บางคนก็บอกว่านั่นคือเสียงของท่านอิซึสึเองเลยด้วย”

 

…ใช่ค่ะ นั่นคือเสียงของท่านอิซึสึแน่นอน ถ้าตั้งใจฟังดีๆ แต่มันดูต่างไปนิดหน่อย อาจจะเพราะมันดังก้องอยู่ในหัวล่ะมั้ง

 

“เท่านี้ ลูกก็น่าจะมีสเตตัสแล้วนะ ลองพูดคำว่า {สเตตัส} ออกมาดูสิ”

 

ฉันว่ามันคงเป็นระบบมาตรฐานที่ต้องออกเสียงออกมาหรืออะไรราวๆ นั้นสินะ

 

“{สเตตัส}”

ลีน บลัดลอร์ด/เซนโจ โยนะ, แวมไพร์ Lv 1

คลาส (อาชีพ) : -ยังไม่ได้เลือก-

สภาพ : สมบูรณ์

 

ความแข็งแกร่ง: 45

การป้องกัน: 35

พลังเวท: 60

การป้องกันเวท: 50

ความเร็ว: 55

 

เวทมนตร์: ไม่มี

…หา? เดี๋ยวๆๆ ทำไมมีชื่อจากชาติก่อนของฉันอยู่ด้วยล่ะ?! โอ่ แย่แล้วๆ นี่ฉันจะอธิบายยังไงดีล่ะเนี่ย…!

 

“โอ้โฮ! ว้าว! เยี่ยมไปเลย สมกับที่เป็นลูกเลยล่ะ ลีน”

“ไหนๆ…ว้าว! จริงด้วยค่ะ!”

 

…หา?

 

“คุณพ่อคุณแม่ ไม่เห็นอะไรอยู่ตามหลังชื่อของหนูเหรอ?”

“…? พ่อไม่เห็นอะไรตรงนั้นเลยนะ ตรงนั้นมีอะไรอยู่งั้นเหรอ?”

“ไม่มีอะไรอยู่ตรงนั้นเลยนะ”

 

…ออ แสดงว่า ไม่มีใครเห็นมันนอกจากฉันเลยสินะ งั้น ก็ ดีแล้วล่ะ สงสัยคงเป็นสิ่งที่ท่านอิซึสึช่วยไว้นั่นแหละ

 

“ไม่มีอะไรค่ะ! ว่าแต่ ที่สำคัญ สเตตัสของหนูนี่ถือว่าดียังงั้นเหรอคะ?”

“มันเยี่ยมยอดเลยต่างหาก! ค่าเฉลี่ยของสเตตัสเลเวล 1 น่ะ อยู่แค่ 10 เท่านั้นเอง แต่ของลูกนี่มีสเตตัสสูงทะลุขีดไปทุกค่าเลย!”

“แค่คนที่มีสเตตัสค่าใดค่าหนึ่งที่สูงจนโดดเด่นก็ไม่ได้มีมากอยู่แล้ว แต่ถึงขนาดที่สูงเด่นทุกค่าเลยนี่…”

 

ถ้าค่าเฉลี่ยอยู่ที่ประมาณ 10 แสดงว่า ขนาดค่าที่ต่ำที่สุดอย่างการป้องกันกายภาพของฉันยังสูงกว่าคนทั่วไปตั้ง 3 เท่าเลยเหรอ!? นี่มันสุดยอดไปเลย ตามความคิดของฉันน่ะนะ

 

“ถ้าสเตตัสตอนเลเวล 1 ของหนูสูงอยู่แล้ว ความสามารถของหนูจะยังสูงกว่าคนอื่นๆ มั้ยคะตอนที่หนูได้เพิ่มเลเวลขึ้น”

“แน่นอน…พ่อก็อยากจะพูดแบบนั้นล่ะนะ แต่มันก็ไม่ได้เป็นแบบนั้นเสมอไป สเตตัสตอนเลเวล 1 อาจจะสูง แต่อัตราเติบโตจากการเพิ่มเลเวลอาจจะต่ำก็ได้ ดังนั้น เราก็จะไปตรวจสอบมันกัน…”

 

หลังจากพูดแบบนั้น คุณพ่อก็ลุกขึ้นและก็

 

“เราจะไปที่ป่ากัน ลีน พวกเราไปล่าพวกสัตว์ง่ายๆ กันดีกว่า”

 

พ่อพูดอะไรแบบนั้นน่ะนะ

“อุหวววาาาาาาาาาา!!!!!!”

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ยังโอเคอยู่มั้ยลูก?”

“อะ- โอเค…ที่ไหนล่ะค่าาาาา!!!!!!!!!!!!”

 

นี่ฉันทำอะไรอยู่เนี่ย? คำตอบก็คือ วิ่งไปที่ป่ายังไงล่ะ แค่นั้นเลย

แต่มันไม่ใช่ทั้งหมดนะ

พูดง่ายๆ เลยคือ ตอนนี้ฉันตามความเร็วของสเตตัสตัวเองไม่ทัน ความเร็วเฉลี่ยของเด็ก 5 ขวบ ถ้าตีเป็นสเตตัสก็จะได้ประมาณ 7 หากเป็นคนที่รวดเร็วอยู่แล้วก็คงได้ประมาณ 10 แต่สเตตัสของฉันสูงกว่านั้นเกือบ 5 เท่า แถม คืนนี้เป็นคืนจันทร์ครึ่ง พวกเราแวมไพร์ที่ได้รับพลังเพิ่มขึ้นตามข้างขึ้นข้างแรมของดวงจันทร์นั้น พลังที่ได้รับนั้นจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เมื่อดวงจันทร์ยิ่งใกล้เต็มดวง

แต่นี่ขนาดยังไม่เต็มดวง แค่ครึ่งดวง พลังของพวกเราก็เพิ่มขึ้นมาเกือบ 3 เท่าแล้ว พูดง่ายๆ คือ ตอนนี้ความเร็วของฉันทะลุ 150 ไปแล้ว

ถ้าฉันประยุกต์เรื่องของสเตตัสมาใช้กับโลกก่อนนั้น ความเร็วของผู้ใหญ่เพศชายมาตรฐานคงอยู่ที่ประมาณ 25-30 นี่ก็สูงกว่านั้นประมาณ 5 เท่า

…ถ้าฉันบอกว่าฉันใช้เวลาแค่ 2 วินาทีในการวิ่งระยะ 50 เมตร ทุกคนก็คงเข้าใจแล้วว่าฉันเร็วขนาดไหน ตอนนี้ เอาแค่ศักยภาพทางร่างกาย ฉันก็เหนือมนุษย์ไปแล้วอย่างสมบูรณ์เลย

ซึ่ง ฉันก็ยังตามความเร็วนี้ไม่ทัน

 

“ดีมาก ตอนนี้เราวิ่งมาจนมองเห็นป่าแล้ว”

 

ดูเหมือนว่า ระหว่างที่ฉันกำลังรับมือกับสเตตัสของตัวเองอย่างทุลักทุเล เราก็เข้าใกล้ป่าแล้ว

เอาจริงดิ ปกตินี่ฉันต้องใช้เวลา 30 นาทีในการเดินจากบ้านมาที่ป่า แต่นี่ใช้เวลาน้อยกว่า 5 นาทีซะอีก

 

“เราจะชะลอความเร็วลงจากตรงนี้นะลูก ตามพ่อมาเงียบๆ เท่าที่ทำได้เลย”

 

เมื่อพูดจบประโยค พ่อก็มุ่งหน้าเข้าไปในป่า แน่นอน ฉันก็ตามเข้าไปด้วย บอกไว้ก่อนว่า เพราะแวมไพร์เป็นเผ่าพันธุ์ยามค่ำคืน ทำให้ตาของเราสามารถเห็นได้ในความมืด แต่มันก็จะมองลำบากในเวลากลางวันแทน

เมื่อเราค่อยๆ เดินเข้าไปในป่า สายตาเราก็ค่อยๆ เห็นทั่วบริเวณได้ชัดขึ้นเรื่อยๆ

 

“ลีน หยุดตรงนี้ก่อน”

 

พ่อพูดขึ้นและหยุดเดิน ฉันโน้มตัวออกไปดู และเห็นหมูป่าตัวใหญ่อยู่ตรงนั้น

 

“ลีน เดี๋ยวพ่อจะไปหยุดมันไว้ ส่วนลูกก็ปิดฉากมันนะ”

“โอเคค่ะ”

 

พ่อพยักหน้าให้ฉัน ก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับหมูป่าตัวนั้น พริบตาถัดมา หมูป่าตัวนั้นก็หงายท้องแล้ว

…อะไรอะ? เอ๊ะ…นี่…อา

คุณพ่อ พ่อเก่งสุดยอดไปเลย!

ไม่สิ ถ้าคิดดีๆ แล้ว มันก็สมเหตุสมผลแล้วนี่นา เผ่าพันธุ์ของพ่อเป็น [แวมไพร์ลอร์ด] ราชาแห่งเผ่าแวมไพร์ กล่าวคือ เขาเป็นแวมไพร์ที่แข็งแกร่งที่สุดนั่นเอง พ่อมีชีวิตอยู่มานานหลายร้อยปี ตลอดเวลาที่ผ่านมา พ่อก็เพิ่มเลเวลขึ้นมาเรื่อยๆ อย่างน่ากลัว นั่นแหละ พ่อน่ะแกร่งสุดๆ ไปเลย

 

“เอาล่ะ ลีน”

 

พ่อพูดพร้อมกับยื่นมีดมาให้ฉัน ใช่ค่ะ ดูแล้วมันไม่ใช่สิ่งที่ควรจะทำให้เด็กผู้หญิง 5 ขวบทำเลย  

แต่ก็แปลกดี ฉันไม่รู้สึกต่อต้านเลยซักนิด อาจจะเป็นเพราะสัญชาตญาณของเผ่าพันธุ์ก็ได้ เผ่าพันธุ์ของเราที่กินเลือดเป็นอาหารคงจะมีภูมิต้านทานต่อพวกของที่น่าขยะแขยงที่สูงกว่าเผ่าอื่นๆ ถ้าเป็นตัวฉันในชาติก่อน ฉันคงรับของพวกนี้ไม่ได้แน่ๆ แต่ถ้าเป็นฉันในตอนนี้ ต่อให้พวกซอมบี้มาฉันยังไม่กลัวเลย

แต่…นี่ฉันกำลังจะปลิดชีพสิ่งมีชีวิตสินะ

ไม่เป็นไรๆ

 

“…ขอโทษนะ”

 

หลังจากพูดจบ ฉันก็ปักมีดลงบนหมูป่าตัวนั้น

 

*ค่าประสบการณ์ของคุณถึงเกณฑ์แล้ว*

*เลเวลของคุณเพิ่มขึ้นแล้ว*

 

ไม่เหมือนเสียงก่อนหน้านี้ เสียงในครั้งนี้มันดูเหมือนเสียงเครื่องจักร เป็นเครื่องพิสูจน์ว่าหมูป่าได้ตายไปแล้วเรียบร้อย

 

“เป็นยังไงบ้างลูก เลเวลเพิ่มขึ้นหรือเปล่า”

“ค่ะ เหมือนจะเป็นแบบนั้นนะคะ”

“เข้าใจแล้ว งั้น ลองตรวงสอบสเตตัสของตัวเองดูสิ”

“ค่ะ {สเตตัส}”

ลีน บลัดลอร์ด/เซนโจ โยนะ, แวมไพร์ Lv2

คลาส (อาชีพ) : -ยังไม่ได้เลือก-

สภาพ : สมบูรณ์

 

ความแข็งแกร่ง: 50 (+5)

การป้องกัน: 45 (+10)

พลังเวท: 70 (+10)

การป้องกันเวท: 60 (+10)

ความเร็ว: 60 (+5)

 

เวทมนตร์: ไม่มี

โห ขึ้นมาเยอะเลยแฮะ

 

“คุณพ่อคะ อันนี้ถือว่าดีหรือเปล่า?”

“ไหนๆ …โอ้โห! นี่สุดยอดไปเลยลูก! มันเพิ่มขึ้นได้แบบก้าวกระโดดเลยล่ะ! พ่อยังไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลยนะเนี่ย!”

 

พ่อบอกว่าปกติแล้ว เมื่อเลเวลเพิ่มขึ้น สเตตัสจะเพิ่มขึ้นประมาณ 2-3 การเพิ่มขึ้นได้ 5 หรือมากกว่านั้นหาได้ยากมาก แต่ การเพิ่มขึ้นได้ 10 นั้นหาได้ยากยิ่งกว่า

 

“…เข้าใจล่ะ ยิ่งไปกว่านั้น…สุดยอดมากลูก”

 

พ่อพูดเช่นนั้นก่อนจะลูบหัวของฉัน นั่นทำให้ฉันมีความสุขมาก (และก็เขินนิดหน่อย)

 

“จ- จริงด้วยสิค่ะพ่อ สเตตัสของพ่อต้องสุดยอดแน่เลยใช่มั้ยคะ”

“หืม? โห ถ้าลูกอยากรู้ล่ะก็ {สเตตัส}”

เรเซอ บลัดลอร์ด, แวมไพร์ลอร์ด Lv 92

คลาส (อาชีพ) : ราชันนักสู้

สภาพ : สมบูรณ์

 

ความแข็งแกร่ง: 1,100

การป้องกัน: 950

พลังเวท: 280

การป้องกันเวท: 360

ความเร็ว: 750

 

เวทมนตร์: ไม่มี

“เป็นไงบ้างลูก พ่อของลูกสุดยอดเลยใช่มั้ยล่ะ?”

 

…ไม่ล่ะค่ะ

ทุกโคนนน…พ่อของฉันแข็งแกร่งเกินไปแล้วววว

 

TN: จดจำน้องลีนผู้เกรงใจการฆ่าหมูป่าเอาไว้ให้ดีนะ ^^