“ถ้างั้น วันนี้พอแค่นี้นะ ผู้กล้า อย่าลืมสวดภาวนาต่อท่านมิซารี่ที่อวยพรให้การฝึกซ้อมในวันนี้เป็นไปได้ดีด้วยล่ะ”

หลังจากที่นักบวชพูดคำพวกนี้ แสดงว่าการฝึกในวันนั้นจบลงแล้ว

พวกยามก็เข้ามาคว้าตัวฉันที่ท้ายทอย ก่อนจะโยนฉันกลับเข้าไปไว้หลังลูกกรงอันเดิมอีกครั้ง

แล้วอีกไม่กี่ชั่วโมง นรกนั่นก็ต้องวนกลับมาอีกครั้ง

ฉันไม่อยากทำมันอีกแล้ว ฉันทนไม่ไหวแล้วที่จะออกไปจากที่นี่ ฉันอยากตาย… แต่ฉันไม่กล้าพอ ไม่สิ ต่อให้ฉันกล้าพอ ฉันก็จะถูกบังคับให้กลับมามีชีวิตอีกอยู่ดี

…ฉันเป็น [ผู้กล้า] ฉันถูกสอนมาว่าต้องเสียสละตัวเอง และฆ่าล้างเผ่ามารเพื่อปกป้องมวลมนุษย์

แต่ฉันไม่เคยมีเรื่องอะไรกับเผ่ามารเลย ตรงกันข้าม ฉันไม่พอใจพวกคนที่หมู่บ้านที่ทำให้ฉันต้องมาตกนรกทั้งเป็นอยู่ที่นี่ กับพวกอัศวิน กับพวก 12 อัครสาวกที่ทำร้ายฉัน… อยู่แล้วล่ะ

ฉันไม่เข้าใจจิตใจของตัวเองอีกแล้ว และฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้ฉันกำลังแค้นเคืองอยู่หรือเปล่า

จะว่าไป ฉันเพิ่งจะรู้ตัวเมื่อไม่นานนี่เอง

ฉันจำชื่อของตัวเองไม่ได้แล้ว

ฉันถูกพามาที่นี่ จู่ๆ ก็ถูกทารุณ ถูกกักขัง แถมตลอดเวลาก็ถูกเรียกแทนตัวเองว่า ‘ผู้กล้า’ ด้วย

คงเพราะแบบนั้น ฉันเลยจำแม้กระทั่งชื่อของตัวเองก็ไม่ได้แล้ว

อะฮะฮะ… ในที่สุดฉันก็บ้าไปแล้วสินะ ตัวฉัน

ฉันจำชื่อตัวเองไม่ได้ จำอายุของตัวเองไม่ได้ บุคลิคเดิมของฉันเป็นยังไงก็นึกไม่ออกแล้ว

……

‘ฉัน’ คืออะไรกันนะ

ฉันไม่รู้ชื่อของตัวเอง จำอายุของตัวเองไม่ได้ ทั้งหมดที่ฉันรู้คือ ฉันคือ [ผู้กล้า]

แต่ผู้กล้าน่ะ เป็นเหมือนเทพพิทักษ์ของมนุษยชาตินี่

แล้วทำไมฉันถึงถูกขังไว้ที่นี่ล่ะ?

…ฉันอาจจะไม่ได้เป็นแม้แต่ผู้กล้าหรือเปล่า?

ถ้างั้น ฉันเป็นอะไร?

ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นอะ-

*ผึง*

“เอ้า! ผู้กล้า! ลุกขึ้นมาได้…อ่าว? ตื่นอยู่แล้วเหรอ? ถ้างั้นก็รีบๆ ไสหัวออกมาได้แล้ว… อะไรของแกวะ? ทำหน้าทำตาอะไรของแก ขยะแขยงเป็นบ้า…”

“เอ้า! มาแล้วเหรอ ผู้กล้า มาทางนี้ให้ไวเลย ฉันจะฝึกแกให้หนักเลยวันนี้… ฮิฮิ-…หือ? เฮ้ย วันนี้มันทำตัวแปลกๆ ปะวะ?”

“จริงดิ? ทุกทีก็ไม่ได้เป็นแบบนี้เหรอวะ… เออ แต่มันก็ดูแปลกไปจริงๆ หว่ะ”

“โอ้ย! ยังมีชีวิตอยู่มั้ย?… โอ้ย! ตอบสิโว้ย!!!… อะไรของมันวะ น่าขนลุกเป็นบ้า… ต่อให้ฉันจะตีแกก็อย่าได้ขึ้นเสียงมาเชียว…”

“งั้นมาสวดภาวนาต่อท่านมิซารี่วันนี้กัน…? แล้วทำไมบรรยากาศวันนี้ถึงแปลกไปจากเมื่อวาน…อะไรกันนะ…หรือว่า!”

“…ไม่ผิดแน่ครับ จิตใจเธอแตกสลายเรียบร้อยแล้ว โครงการประสบความสำเร็จแล้วครับ”

“โอ ในที่สุด แกนี่ก็ดื้อดึงอยู่ตั้งนานเลยนะ… เอาล่ะ งั้นเราจะเริ่มขั้นต่อไปกันพรุ่งนี้ [ผู้กล้า] น่ะจะได้รับค่าประสบการณ์สูงขึ้นเป็นพิเศษเมื่อฆ่าพวกเผ่ามาร เราจะให้ผู้กล้าฆ่าเผ่ามารทั้งหมดที่เราจับเป็นเชลย”

“ตามรับสั่งครับ ท่าน”

“พ- พวกแกจะสั่งให้เด็กนี่ทำการประหารเนี่ยนะ”

“หุบปากของพวกแกไป! เจ้าพวกเผ่ามาร! ผู้กล้า ฆ่าพวกมันซะ”

“………………”

“เจ้าพวกมนุษย์! นี่พวกแกจะโสโครกไปถึงไหนกัน!!”

*ฉึบ*

ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉึบ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ  

――― ที่นี่ที่ไหน?

พอฉันได้สติ ฉันเจอว่าตัวเองกำลังนอนหงายอยู่กลางป่า

ร่างกายฉันเจ็บหนักไปทั้งตัว ฉันขยับไม่ได้เลยแม้แต่ปลายนิ้ว

พอฉันพยายามจะหมุนคอเพื่อมองรอบๆ ฉันก็เห็นคนล้มลงเหมือนฉันอยู่รอบตัวเต็มไปหมด

แต่ไม่เหมือนฉัน คนพวกนั้นเหมือนจะตายไปแล้ว แต่ฉันว่าเราคงไม่ต่างกันหรอก เดี๋ยวฉันก็ถูกทำลายจิตใจซ้ำอีกอยู่ดี แล้ว ‘ฉัน’ ก็คงจะตายไปเหมือนกัน

…หือ?

พอดูดีๆ นี่ร่างกายของฉันเหรอ?

แขนขาฉันดูยาวขึ้น ร่างกายฉันก็รู้สึกแข็งแรงกว่าเดิมด้วย

เอาเถอะ เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก

นี่ต้องเป็นความฝันอยู่แล้วล่ะ

ฉันคงจะตื่นในอีกไม่กี่นาที แล้วนรกนั่นก็จะวนกลับมาอีกครั้ง

อาจจะเป็นวิธีที่เทพบอกให้ฉันออกสู่ภายนอก แล้วเป็นอิสระจากพวกมนุษย์ก็ได้ อย่างน้อยก็ในความฝันของฉันล่ะนะ

ที่จริง ที่นี่ก็เป็นสถานที่ที่ดีนะ อากาศก็ดีด้วยเพราะอยู่ในป่า กลิ่นก็ดี แถมดวงจันทร์ยังเต็มดวงสวยมากเลย

สงสัยจังว่าฉันจะได้ดูดวงจันทร์นี้ได้อีกนานแค่ไหนนะ?

“…หวังว่าฉันจะไม่ต้องตื่นขึ้นจากฝันนี้นะ”

“พูดอะไรของเธอน่ะ… ไม่สิ นี่เธอพูดแล้วเหรอ?”

ด้วยความตกใจจากเสียงที่จู่ๆ ก็ดังขึ้นมา ฉันหันไปดูแล้วก็เจอกับ… เด็กสาวสวยคนนึง

เธอมีผมดำยาว และก็สวมชุดกระโปรงดำ เธอมีหน้าตาน่ารักจนน่าอิจฉาเลย

ไม่รู้ทำไมเธอถึงมีแผลเต็มตัวไปหมด เสื้อผ้าที่เธอสวมอยู่ก็มีรอยขาดอยู่หลายที่ แต่นั่นก็ไม่ได้ลดความสวยของเธอลงไปเลย

…และเธอก็มีตาสีแดงกับฟันคู่ ฉันจำเผ่าพันธุ์ที่มีเอกลักษณ์ทั้งสองอย่างนั่นได้

――― แวมไพร์

เผ่าพันธุ์ที่ใช้ชีวิตยามกลางคืนที่ได้รับพลังพิเศษที่เพิ่มเตตัสของตัวเองได้ตามข้างขึ้นข้างแรมของดวงจันทร์ และก็ใช้ชีวิตในเวลาที่ตรงข้ามกับมนุษย์

เด็กสาวสวยคนนี้ต้องเป็นเผ่าแวมไพร์แน่ๆ หรือก็คือ เป็นเผ่ามารสินะ

“อะ? ก่อนหน้านี่เธอมีนัยน์ตาไม่ต่างจากคนตายเลย แต่นี่เริ่มกลับมาเป็นปกติแล้ว… อา ก็ไม่ปกติขนาดนั้น แต่ก็ใกล้เคียงกับตาของมนุษย์แล้วหนิ… แสดงว่านี่ฟื้นฟูจิตใจให้เธอได้แล้วเหรอ? ไม่น่านะ ฉันไม่คิดว่ามันจะหายได้เร็วขนาดนั้นนะ”

ฟื้นฟูจิตใจ? เธอพูดถึงอะไรอยู่น่ะ?

“โอ๊ะ ฉันจะลักพาตัวเธอไปก่อนนะสำหรับตอนนี้… ฉันต้องปกป้องเธอ- โอ๊ย! โอย…ปวดไปหมดทั้งตัวเลย {มิดเดิลฮีล (ฟื้นฟูระดับกลาง)}… เอาล่ะ รู้สึกดีขึ้นละ……… คุณเทียน่าคะ เคลื่อนย้ายให้พวกเราได้เลยค่ะ”

จบประโยคนั้น ทิวทัศน์รอบตัวของเธอก็เปลี่ยนไปทั้งหมด

มันเหมือนกับ…ท้องพระโรง…?

TN: ใครที่คาใจจากเหตุการณ์ตอนท้าย รอติดตามเหตุการณ์แบบเต็มๆ อีกครั้งในอนาคตนะครับ