พวกเราวิ่งหนี วิ่งกันไม่หยุดเลย

อยู่ในป่า อาณาเขตของ ‘แม่ทัพแห่งพงไพร’ แถมยังต้องมาเจอกับหนึ่งในผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในกองทัพจอมมารอีก

ไม่รู้จะวิ่งหนีได้อีกนานแค่ไหน… นั่นแหละคือที่ฉันกับโยมิคิด

แน่ใจเหรอว่าจะทำแบบนี้ต่อไป?

ศัตรูแข็งแกร่งจริง ขนาดคืนจันทร์เพ็ญ ฉันก็เทียบไม่ได้แม้แต่คุณเทียน่าคนเดียว

โยมิเก่งกว่าคุณเทียน่าในด้านสเตตัสก็จริง แต่เธอก็ยังด้อยกว่าซากุระคุงอยู่เยอะ

แต่ยังไง ฉันว่าเราจะต้องไม่ยอมแพ้

พวกเรายังอ่อนแอ ไม่สิ ก็เก่งแล้วล่ะในมุมมองของคนทั่วๆ ไป แต่เราไม่มีทางเติมเต็มเป้าหมายในการทำลายล้างมนุษยชาติได้ถ้าเรายังเป็นอยู่แบบนี้

“…โยมิ ลุยกันเถอะ โทษทีนะ ตอนนั้นฉันพูดผิดไป พวกเราต้องแข็งแกร่งกว่านี้”

“อึม เราก็คิดแบบนั้นอยู่เหมือนกัน …ถ้าเราลองต้าน 2 คนนี้ไว้ พวกเราก็น่าจะพัฒนาขึ้นกว่าตอนนี้ได้”

ใช่ ตอนนี้คงได้เวลาก้าวข้ามแผลในใจที่เคยมีกับคุณเทียน่าแล้วล่ะ

“…โอ๊ะ ออกมากันแล้วเหรอคะ? นั่นแหละสปิริต! ถ้างั้น เข้ามาได้ทุกเมื่อเลยค่ะ!”

“พวกผมจะเป็นคู่มือให้เอง!”

“ไปกันเลยมั้ย โยมิ!”

“เข้าใจแล้ว ลีน…ย่าาา!!”

… ฉันตื่นขึ้นมาบนเตียงที่ห้องของตัวเอง

คงมีใครซักคนอุ้มฉันมาที่นี่ล่ะมั้ง

ขยับแขนขาไม่ได้เลย และก็แพ้มาด้วยสินะ

นั่นสินะ ไม่มีทางเลยสินะ

ฉันถูกซัดกระเด็นด้วยเวทมนตร์ ในระดับที่เข้าใกล้ตัวยังไม่ได้เลยสินะ

ส่วนโยมิ เธอยังสลบอยู่ข้างๆ ฉันเลย และก็ยังใช้เวทมนตร์ไม่ได้เหมือนเดิม

นั่นอะไรน่ะ? นั่นมันอะไรกันน่ะ?

ถ้ามีแค่คุณเทียน่าคนเดียวล่ะก็ พวกเราอาจจะพอทำอะไรได้บ้างก็ได้ ถึงมันอาจจะเป็นศึกที่ตึงมือมากก็ตาม

แต่ซากุระคุงน่ะ ขี้โกงเกินไปแล้ว

ไม่ว่าฉันจะยิงเวทมนตร์ไปมากแค่ไหน ไม่ว่าโยมิจะฟันดาบใส่ไปกี่ครั้ง พวกมันทั้งหมดถูกป้องกันด้วยเวทบาเรีย ในทางกลับกัน พวกเขากลับยิงเวทมนตร์ถล่มใส่เราอยู่ฝ่ายเดียวเลย

ฉันถูกอัดจนหมดสภาพใน 5 นาทีเอง บ้าที่สุด

…ตัวฉันยังอ่อนแอ อ่อนแอเหลือเกิน

ฉันหยุดโยมิเอาไว้ได้ ก็แค่เพราะเพิ่มพลังเข้าไปด้วยพลังที่ใช้ได้เดือนละครั้งแล้วชนะมาได้ ที่ฉันหยุดเด็กคนนี้ที่อยู่ข้างฉันในตอนนี้เอาไว้ได้ในที่สุดก็แค่เพราะฉันใช้การเพิ่มพลังทับการเพิ่มพลังทับการเพิ่มพลังอีกทีเท่านั้นเอง

ที่ฉันแข็งแกร่งมาได้ ก็แค่เพราะได้เกิดมาในเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่ง

ตัวฉันเอง ไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้นเลย

“อือ…ที่นี่?”

“…อะ โยมิ ตื่นแล้วเหรอ?”

“…อื้ม”

หลังจากที่พวกเราเงียบกันอยู่ซักพักใหญ่… โยมิก็เป็นคนเริ่มบทสนทนา

“…พวกเราแพ้ สินะ?”

“…ฉันรู้อยู่แล้วล่ะ พวกเราน่ะ ยังเอาชนะ 2 คนนั้นไม่ได้ โยมิที่อ่อนแอลง หรือฉันในตอนกลางวันยังเทียบผู้บริหารไม่ติดเลยซักนิด”

“…อื้ม”

“…นี่ โยมิ”

“อะไรเหรอ?”

“เข้มแข็งไว้นะ อย่าใจเสียแค่เพราะความอ่อนแอแค่นี้ล่ะ พวกเรายังอ่อนแอ พวกเรารู้ดี… แต่ทั้งฉัน ทั้งเธอ พวกเรามีพรสวรรค์ในตัว ถึงสิ่งที่พวกเราเจอมาจะไม่เหมือนกัน แต่พวกเราทั้งคู่ต้องการสิ่งเดียวกัน ทำลายล้างพวกมนุษย์ให้สิ้น พวกเราจะทำทุกอย่างที่เราทำได้เพื่อเรื่องนั้น… มาฝึกกันให้มากกว่านี้ มากกว่าที่เคย เรียนรู้เพื่อให้แข็งแกร่งกว่านี้ แข็งแกร่งขึ้น แล้วพวกเรามากวาดล้างพวกมนุษย์กัน”

“…แน่อยู่แล้ว ถึงลีนไม่ได้บอก เราก็จะทำแบบนั้นอยู่แล้วล่ะ เราไม่ยอมมาแพ้อยู่แค่นี้หรอก เราเองก็หัวรั้นเหมือนกันนะ… ถึงยังไง เราเป็น ‘อดีตผู้กล้า’ ที่เคยถูกเรียกว่าเป็นผู้ครองสิทธิที่แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่เคยมีมาเลยก็ตาม แต่มาแพ้ติดๆ กันแบบนี้…… พวกมนุษย์ไม่ได้หวานหมูขนาดจะถูกทำลายได้ด้วยตัวตนที่อ่อนแอแบบนี้หรอก เพราะงั้น เราจะต้องแข็งแกร่งที่สุดให้ได้ เป็นมนุษย์ที่แข็งแกร่งที่สุดแบบที่พวกมันอยากให้เราเป็น และเราจะได้กวาดล้างพวกมันซะให้หมดเลย”

ถ้ามองจากมุมมองภายนอก คำพูดของเราคงฟังดูบ้า

แต่สำหรับพวกเราที่หลงใหลในความปรารถนาในการแก้แค้นของกันและกันแล้ว คำพูดของพวกเรา… มุมมองของพวกเรากลับเข้ากันได้อย่างน่าประหลาดจริงๆ

“…อะ จริงสิ นี่ ลีน เราน่ะยังติดสถานะไม่ได้เลือกอาชีพอยู่ ตั้งแต่เสียอาชีพ [ผู้กล้า] ไปใช่มั้ย?”

“ก็ ใช่นะ… เธอยังไม่ได้เลือกอันใหม่เลยงั้นเหรอ? ทำไมไม่เลือก [ผู้ชำระแค้น] ดูล่ะ? มันเป็นอาชีพที่สะดวกใช้ได้เลยนะ”

“เราก็คิดจะทำแบบนั้นเหมือนกัน… แต่หลังจากเหตุการณ์ในวันนี้ เราเลยตัดสินใจเลือกทางนี้แทน”

โยมิเปิดสเตตัสของตัวเองให้ฉันดู

อาชีพที่เขียนอยู่ในช่องคลาส (อาชีพ) คือ [นักดาบ]

ไม่ได้ดั้งเดิม และก็ไม่ได้หายาก เป็นอาชีพธรรมดาด้วยซ้ำ

“…ทำไมล่ะ?”

“เราจะให้คุณเกรย์ช่วยสอน ‘เวทเสริมแกร่งทางกายภาพ’ ให้อยู่แล้วล่ะ แต่เราคิดว่าเราเหมาะกับอาชีพนี้มากกว่า… เราไม่ได้อยากเป็นผู้ชำระแค้นที่แข็งแกร่งที่สุดหรอก เราอยากเป็นนักดาบที่แข็งแกร่งที่สุดมากกว่า เราจะได้ฆ่าพวกมันด้วยพลังที่พวกมันพบในตัวเรา… คิดว่ายังไงบ้าง? คิดว่าแบบนี้ดูเหมาะกว่า [ผู้ชำระแค้น] มั้ย?”

…ก็จริง แน่นอนอยู่แล้ว

พรสวรรค์ด้านเพลงดาบของโยมิน่ะแข็งแกร่งที่สุดในโลกอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

ถ้าเธอเชี่ยวชาญด้านดาบจนถึงขั้นล่ะก็… มีความเป็นไปได้ที่เธอจะไปถึงอาชีพใน ‘ซีรีส์เทพ’ ได้เลย อาชีพในระดับตำนานที่อยู่เหนือยิ่งกว่า ‘ซีรีส์ราชัน’ และอยู่เหนือสามัญสำนักของพวกมนุษย์แน่

“…แบบนั้นก็ได้เลยนี่ ฉันสู้มือเปล่ากับใช้เวทมนตร์ได้ ส่วนโยมิใช้ดาบได้ บาลานซ์ไม่เลวเลยล่ะ ว่ามั้ย?”

“ใช่เลย!”

โว้― จู่ๆ อย่าเอาหน้าตาสวยๆ นั่นมาใกล้ฉันสิ ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้มีเจตนาให้เป็นแบบนั้นหรอก แต่ฉันจะเผลอชอบเธอเข้าเอานะถ้าเธอทำแบบนั้นน่ะ

…แล้ววันเวลาในการฝึกหนักของฉันกับโยมิก็เริ่มขึ้น

บางครั้งพวกเราก็ไปฝึกกันเอง บางครั้งก็ได้พวกผู้บริหารมาช่วยฝึกให้ และบางครั้งพวกเราก็ฝึกกันจนลืมหลับลืมนอนก็มี

หลายครั้งเลยที่เรา 2 คนสลบเหมือดกัน บางครั้งก็คงเกือบตายด้วยซ้ำมั้ง

แต่พวกเราไม่เคยยอมแพ้

ความปรารถนาในการล้างแค้นของทั้งฉันทั้งโยมิน่ะมากเกินพอเลยล่ะ

…ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ที่ฉันเริ่มโต้กลับพวกผู้บริหารที่พวกเรา 2 คนเคยต้องช่วยกัน ได้ด้วยคนเดียวแล้ว

ฉันสามารถสู้กับคุณเกรย์กับคุณเรนที่ฉันเคยทำอะไรพวกเขาไม่ได้เลย แต่พวกเรา 2 คนช่วยกันก็พอสู้กลับได้แล้ว

แต่แค่นี้น่ะยังไม่พอหรอก

ฉันตั้งเป้าที่จะแข็งแกร่งที่สุด โยมิเองก็ตั้งเป้าที่จะแข็งแกร่งที่สุด พวกเราเลยฝึกกันต่อ ทั้งฝึกเอง และฝึกให้กันด้วย

และแล้ว ――― เวลาก็ผ่านมา 5 ปี