“ผู้บริหารของกองทัพจอมมารงั้นเหรอ!?”

“…‘แม่ทัพจอมกระหายเลือด’ งั้นเรอะ ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย ยังไงก็ช่าง ฉันก็ไม่คิดว่าพวกเผ่ามารในกองทัพจอมมารจะมาหลอกลวงเรื่องที่เป็นผู้บริหารหรอก… แถมเผ่าพันธุ์นั่นควรจะสูญพันธุ์ไปหลายปีแล้วนี่… แวมไพร์เรอะ”

 

ตาลุงที่คงจะเป็นหัวหน้าของกองกำลังรักษาพระองค์สินะ ฉลาดดีนี่

แต่พวกนี้น่ารำคาญเป็นบ้า งั้นก็รีบๆ ฆ่าพวกมันเลยก็แล้วกัน

 

“ถ้างั้น มาจัดการให้มันจบไปเร็วๆ กันเลยดีกว่า {เอ็กซ์โพลด (ระเบิดเพลิง)}”

 

เวทมนตร์ที่สร้างระเบิดขนาดกลางๆ สร้างเสียงคำรามกระหึ่มไปทั่วบริเวณภายในบาเรีย

เจอนี่เข้าไป พวกมันส่วนใหญ่ถ้าไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตแล้วล่ะ

 

“อะไรวะเนี่ย!?”

“เฮ้ย! ใครอยู่ตรงนั้น! แกนี่เอง!!”

 

หุบปากซะทีเหอะ…

เอาล่ะ พวกผู้คุ้มครองกับผู้วิเศษไปกองอยู่ตรงไหนกันนะ?

…โอ้ เจอแล้ว รวมกันอยู่ตรงนั้นที่เดียวเลยแฮะ

ไม่มีเวทคุ้มครอง… นี่เอาแต่ป้องกันเมืองไม่ให้ถูกโจมตี เลยไม่ได้สร้างบาเรียไว้ป้องกันพวกตัวเองเลยหรือไง

งั้นก็ มาฆ่าพวกมันให้หมดกันเลยดีกว่า

 

“{เทมเพสต์เบลด (คมดาบมหาวายุ)}”

 

เวทมนตร์ที่สร้างพายุพร้อมกับคมดาบที่มองไม่เห็นนับไม่ถ้วนลงในตำแหน่งที่กำหนดนั้นก็ได้ฟาดฟันพวกผู้คุ้มครองกับผู้วิเศษที่ยืนกองกันหนาแน่นพวกนั้นอย่างง่ายดาย

ดูเหมือนจะยังมีที่คล้ายๆ กับแบบนี้อยู่อีกหลายที่เลย มาฆ่าพวกมันให้หมดทีเดียวเลยดีกว่า

ผู้คุ้มครองกับผู้วิเศษที่ใช้พลังเวทที่มีเพื่อปกป้องเวทคุ้มครองป้องกันเมืองกันเต็มที่เลย นี่ไม่รู้กันซักนิดเลยว่าศัตรูน่ะลอบเข้ามาในบาเรียเรียบร้อยแล้วนะ

ใช่ค่ะ โจมตีทีเผลอนั่นเอง

 

“{ดาร์กเนส แคนนอน (ปืนใหญ่อนธการ)} {อิมมอร์ทัลแฟลร์ (เพลิงไร้วันดับมอด)} {ฟรีซเลเซอร์ (ลำแสงเยือกแข็ง)} {เอนเชนท์ ไลท์นิ่งสเฟียร์ (เสริมการกระจาย บอลสายฟ้า)}”

 

เวทมนตร์ของฉันที่แข็งแกร่งขึ้นมา 5 เท่าจากการอวยพรจากดวงจันทร์น่ะ เด็ดชีวิตของพวกมนุษย์ไปได้ง่ายๆ เลยล่ะ

อา~ รู้สึกดีจังเลย นี่แหละ ความรู้สึกแบบนี้ล่ะ

 

“ฟุฟุฟุ… ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”

 

สุดยอดที่สุดเลย

ที่เมืองก่อน ฉันปล่อยให้พวกทหารใต้บังคับบัญชาเป็นคนจัดการซะเป็นส่วนใหญ่ ฉันเลยไม่ค่อยรู้สึกถึงมันได้เท่าที่ควร แต่คราวนี้ล่ะ…

 

“ฉันกำลัง… ฉันกำลังได้ฆ่าพวกมนุษย์ซักทีสินะ! ละเลงเลือดของพวกมันไป! รู้สึกสดชื่นอะไรขนาดนี้นะ! อะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!! อ๊าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!”

 

พวกมนุษย์จะมองฉันเป็นแบบไหนกันนะ ตอนที่ฉันได้ฆ่าเจ้าพวกมนุษย์ไป หัวเราะไปด้วย เหมือนพวกตัวร้ายในหนังฮอลลีวูดเลยเนอะ

ร่างจำแลงของฝันร้าย? ผู้แข็งแกร่งกว่าอย่างสมบูรณ์? …แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้วนะเนี่ย

 

อะ ดูเหมือนเวทคุ้มครองของเมืองจะแตกซะแล้ว

เดี๋ยวคุณเรนกับคนอื่นๆ ก็จะมากันแล้วสินะ

 

“ว้า… หมดเวลาสนุกแล้วสิ…”

“แกไม่รู้สึกผิดเลยซักนิดที่ฆ่ามนุษย์ไปมากมายขนาดนี้เลยงั้นเหรอ แกมันเป็นผู้บริหารที่โหดเหี้ยมจริงๆ”

 

 

…หืม?

 

“…อะไรกัน นี่ยังรอดมาได้อีกเหรอเนี่ย ไม่เลวเลยนะ”

“ฉันไม่ต้องการคำชมจากเผ่ามารอย่างพวกแกหรอก อย่ามาดูถูกคนของพวกเรานะเห้ย!”

 

คนที่พูดกับฉันคือตาลุงจากกองกำลังรักษาพระองค์

พอฉันเหลือบไปมองข้างหลัง ก็ได้เห็น …กองอัศวินในหน่วยกองกำลังรักษาพระองค์ที่เหลืออีกประมาณครึ่งนึงยังมีสภาพพร้อมลุยกันอยู่

ก็สมกับเป็นพวกฝีมือชั้นยอดของประเทศล่ะนะ

 

“ฟังให้ดี ทหารทุกคน! ศัตรูของเราคือผู้บริหารของกองทัพจอมมาร! นักเวท! แข็งแกร่ง! …แต่ก็เพราะเป็นนักเวทนี่แหละ ถ้าเราเข้าประชิดตัวมันได้ เราก็มีโอกาสชนะ! มาแสดงให้มันเห็นว่าพวกเรานี่แหละคือกองกำลังรักษาพระองค์!”

“““โอ้วววววววว!!”””

 

“งั้น… ก็เข้ามาใกล้ซะให้พอเลย”

 

“……เอ๋?”

“เป็นอะไรไปเล่า? พวกแกจะฆ่าฉันได้ถ้าเข้าประชิดตัวได้เพียงพอไม่ใช่หรือไง? ถึงฉันจะเป็นประเภท [นักสู้ผู้ใช้เวท] ก็เถอะ พวกแกก็คงฆ่าฉันได้ถ้าเข้ามาใกล้พอนี่ ถ้ากล้าพอก็ลองดู”

“เหวอ……!?”

 

พวกอัศวินของกองกำลังรักษาพระองค์นี่น่าสมเพชจริงๆ นี่ยังจะมีความหวังลมๆ แล้งๆ อย่างการที่คิดว่าจะชนะฉันได้ ขอแค่ถ้ามันเข้าประชิดตัวฉันได้พอเนี่ยนะ

พวกมัน 68 คน นอกจากตาลุงคนนั้น ฉันฆ่าพวกมันเรียบร้อยใน 3 วินาที

 

“โง่จริงๆ พวกแกควรจะให้นักเวทใช้เวทเคลื่อนย้าย แล้วก็มาพาพวกแกหนีไปในจังหวะที่เวทคุ้มครองป้องกันการเคลื่อนย้ายถูกทำลายไปนะ พวกแกไม่มีทางเอาชนะฉันได้มาตั้งแต่แรกแล้ว”

“……ไม่อยากเชื่อเลย”

 

ตาลุงนั่นคุกเข่าลงตรงนั้นด้วยสีหน้าที่เหมือนสิ้นหวังแล้วกับทุกอย่างในชีวิต

 

“…เอาเลยสิ”

“เด็ดเดี่ยวดีนี่ ได้เลย ฉันจะช่วยฆ่าแกแบบไม่ให้เจ็บปวดก็แล้วกัน ถือเป็นรางวัลที่แกเลือกจะไม่ทำให้ฉันรำคาญด้วย… โอ๊ะ เกือบลืมไปเรื่องนึงเลย?”

“อะไรอีก?”

“เปล่า ไม่ได้หมายถึงแก

 

ตรงนั้นน่ะ ยัยผู้หญิงที่แกล้งตายอยู่ตรงท้ายแถวของพวกอัศวิน แกยังมีชีวิตอยู่สินะ รู้ไว้ซะว่าซ่อนตัวไปก็เปล่าประโยชน์ เพราะฉะนั้นก็รีบๆ ลุกขึ้นมาได้แล้ว”

 

“อะไรนะ…?”

“…ฮุฮุฮุ สมแล้วที่เป็นผู้บริหารของกองทัพจอมมาร ตรวจพบดิฉันได้ง่ายดายเลยสินะคะ เป็นไปตามที่คาดเลยค่ะ”

“ขอบใจละกัน”

 

ใช่

ยัยนี่แหละคือเหตุผลที่ฉันเลือกโจมตีกองกำลังรักษาพระองค์นี่ก่อน ทั้งที่ก็ไม่ได้มีค่าให้ไปใส่ใจอะไรเลยซักนิด ถ้าเทียบกับพวกผู้คุ้มครองแล้วล่ะนะ

ตาลุงที่อยู่หน้าฉันนี่ก็ไม่ได้ต่างอะไรกับแมลงตัวนึง ถ้าให้ฉันเดา สเตตัสเฉลี่ยคงเกิน 3,000 มาหน่อยนึงล่ะมั้ง ถ้าในระดับพวกมนุษย์ก็ถือว่าแข็งแกร่งมาก ระดับเหนือมนุษย์ไปแล้วล่ะ

 

…แต่ว่า ยัยนี่น่ะมันคนละระดับกันเลย แน่นอนว่ามันอ่อนกว่าฉันอยู่แล้ว แต่ก็สัมผัสได้ถึงตัวตนที่แข็งแกร่งว่ามนุษย์ทุกคนที่อยู่แถวๆ นี้เลย

ไม่แน่ว่า ผู้หญิงคนนี้อาจจะ…

 

“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ‘แม่ทัพจอมกระหายเลือด’ ลีน ดิฉันคือ 12 อัครสาวกลำดับที่ 11 ‘สตรีสวรรค์’ มีอา ค่ะ”

 

…ว่าแล้วเชียว เป็น 12 อัครสาวกจริงๆ ด้วย

ฉันคิดอยู่แล้วว่ามันแปลกๆ เพราะมีแค่คนเดียวในกลุ่มนั้นที่แสดงปฏิกิริยาเวทมนตร์ที่แข็งแกร่งผิดปกติออกมา

ลำดับที่ 11 งั้นเหรอ? คงเป็นพวกคนที่มารับตำแหน่งต่อจากอัซบาร์กับทรัซท์ที่ถูกพวกเรารุมยำแล้วก็ฆ่าทิ้งไปเมื่อ 5 ปีก่อนล่ะมั้ง

 

“ท- ท่าน 12 อัครสาวก! เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้พบครับ…”

“อ้อ ฉันไม่ต้องการแกแล้วล่ะ”

“อ๊ะ…”

 

แล้วตาลุงนั่นก็ตายเรียบร้อย

 

“แล้ว? ถึงแกจะเป็น 12 อัครสาวก แล้วพวกกระจอกลำดับเลข 2 หลักอย่างแกถ่อมาทำอะไรถึงที่นี่ล่ะ? อยากให้ฉันช่วยฆ่าแกให้งั้นหรือไง?”

“ไม่ค่ะ แน่นอนว่าไม่อยู่แล้ว ดิฉันมาที่นี่เพื่อพูดคุยเล็กน้อยเท่านั้นเอง”

“หา?”

 

พูดคุย?

ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับพวกมนุษย์ล่ะนะตอนนี้ งั้นก็ฆ่ายัยนี่ซะเลยก็แล้วกัน

ฉันจะได้เอาหัวของพวก 12 อัครสาวกกลับไปได้หัวนึงด้วย

 

“…ฉันไม่มีอะไรจะพูด รีบๆ เข้ามาแล้วก็ตายๆ ไปซะ”

“อุฮุฮุ ป่าเถื่อนจังเลยนะคะ แต่ดิฉันน่ะเก่งพอตัวเลย และดิฉันไม่คิดว่าคุณควรจะประมาทนะคะ ถึงคุณจะเป็นเผ่าแวมไพร์ที่ได้รับการอวยพรจากดวงจันทร์ก็ตามที”

“ขอบใจสำหรับคำแนะนำนะ อ้อ ถ้างั้นก็ ช่วยหยุดซักทีจะได้มั้ย? มันน่ารำคาญมาซักพักแล้วนะ”

“อะไรเหรอคะ?”

“ก็หมายถึงเวทเสน่ห์ที่แกพยายามร่ายใส่ฉันอยู่แล้วน่ะสิ”

“………”

 

ยัยนี่พยายามร่ายเวทเสน่ห์ หนึ่งในเวทจิตใจใส่ฉันมาตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว

การป้องกันเวทของฉันสูงกว่ายัยนี่ 2-3 เท่า เพราะงั้นฉันรับมือมันได้ไม่มีปัญหาเลย ถึงมันจะน่ารำคาญก็เถอะ

 

“…รู้ตัวด้วยงั้นเหรอคะ? ดิฉันคิดว่าจะล้างสมองคุณเพื่อทำให้คุณมาเป็นเบี้ยตัวสำคัญของดิฉันแท้ๆ แต่น่าเสียดายนะคะ”

“นังจิ้งจอกนี่…”

 

 

รู้สึกแย่ที่ต้องฆ่ายัยนี่เลยแฮะ

น่าเสียดายเลย ทั้งที่สวยแท้ๆ แต่ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ

 

……

………  

 

นี่ฉันคิดอะไรของฉันอยู่เนี่ย?

 

สวย? น่าเสียดาย? ทำไมล่ะ?

นับตั้งแต่หมู่บ้านแวมไพร์ของพวกเราถูกทำลาย ฉันคิดว่าความสวยหรือความน่าเกลียดของมนุษย์ทุกคนนอกจากโยมิน่ะมีค่าพอให้สนใจน้อยกว่ารูปร่างของของก้อนกรวดข้างทางซะอีก

 

…นี่ฉันตกอยู่ใต้ผลของเวทมนตร์แล้วงั้นเหรอ? ไม่ ไม่มีร่องรอยของเวทมนตร์ถูกใช้มาเลยนับจากตอนนั้น

หรือว่า… หมายความว่าฉันคิดว่ายัยนี่สวยจริงๆ งั้นเหรอ?

ฉันคนนี้เนี่ยนะ?

 

“ฮุฮุฮุ… ดูเหมือนกำลังสับสนอยู่เลยนะคะ ดูท่าทางแล้วเธอจะตกหลุมรักความงามของเราเหมือนกันสินะคะ”

“…หลงตัวเองขนาดไหนกันล่ะนั้น?”

“ไม่เลยค่ะ มันคือข้อเท็จจริงต่างหาก ดิฉันคือตัวตนที่งดงามที่สุดในโลก ไม่ว่าผู้ใดที่ได้เห็นดิฉัน ล้วนหลงใหลในตัวดิฉันทั้งสิ้น มันเป็นกฎของโลกใบนี้ยังไงล่ะคะ”

 

…อยากจะฆ่าตัวเองให้ตายจริงๆ ที่ดันเผลอคล้อยตามไปหน่อยนึงเมื่อกี้นี้ ที่ยัยนี่พ่นออกมามีแค่ความมั่นหน้ามั่นโหนก แถมหลงตัวเองขั้นกู่ไม่กลับเลยนะนั่น

…ไม่ ไม่ใช่ ฉันไม่ได้หลงใหลใบหน้านั่นเลยซักนิด

เปล่านะ ฉันไม่ได้เป็นคนขี้แพ้ชวนตีแบบนั้น… มันมีบางอย่างที่ต่างออกไป

เหตุผลที่ความต้องการจะโจมตีใส่ยัยนี่ของฉันมันลดลงเพราะ… อะไรบางอย่าง มากๆ… ฉันคิดว่ามันมีปัจจัยอื่นอะไรซักอย่าง… แต่ฉันนึกไม่ออกเลยว่ามันคืออะไร

 

“เช่นนั้น วันนี้ดิฉันจะถอยไปก่อนนะคะ ถ้าเวทเสน่ห์ใช้ไม่ได้ผล ดิฉันก็ไม่มีโอกาสชนะคุณได้เลยค่ะ… เช่นนั้นแล้ว ขอตัวนะคะ”

“อะ… บ้าเอ๊ย! หลุดมือไปจนได้!”

 

แล้วฉันก็ควบคุมตัวเองได้อีกครั้ง แล้วโจมตีใส่ยัยนั่นไป

แต่ช้าไปก้าวเดียว ยัย 12 อัครสาวกที่เรียกชื่อตัวเองว่า ‘มีอา’ ก็ดันหนีไปได้ด้วยเมจิกไอเท็มซะก่อน