“ข-… ข้อ ความ…”

“ใช่ๆ เริ่มจาก เงื่อนไขที่ฉันจะปล่อยแกไปแบบเป็นๆ ข้อแรก ส่งต่อข้อมูลทั้งหมดที่แกเห็นในวันนี้ไปให้พวกเบื้องบนของเผ่ามนุษย์ซะ ข้อที่ 2 บอกข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับ 12 อัครสาวกกับมนุษย์ที่อยู่กับผู้กล้าทั้งหมดทุกคนที่แกรู้อยู่มาให้ฉัน …และสุดท้าย ข้อที่ 3 ส่งต่อข้อความที่ฉันจะบอกต่อจากนี้ไปให้เจ้าพวกนั้นด้วย เข้าใจเงื่อนไขมั้ย?”

นักผจญภัยระดับ S ที่ฉันจับตัวมา… จูเลีย ที่ทั้งหน้าซีด ทั้งตัวสั่น ตอบกลับมาว่า

“ข- ข้อแรก กับข้อสุดท้าย เข้าใจแล้ว ฉันทำได้ แต่ ข้อ 2 ฉัน… ไม่ได้หรอก”

“……หา?”

“ท- ท- ท่านมิซารี่! ห- ห- ให้หักหลัง ทรยศท่าน น่ะ……!”

“อือ แกผ่าน”

“…เอ๊ะ?”

“ก็น้า― ถ้าแกเป็นพวกคนที่รับทุกเงื่อนไขของฉันล่ะก็ ฉันคงจะฆ่าแกไปแล้วล่ะ เงื่อนไขข้อที่ 2 เนี่ย ถ้าเป็นมนุษย์ที่คลั่งไคล้ในเทพธิดามิซารี่ ยังไงก็ไม่มีทางรับกับเงื่อนไขนี้ไม่ได้แน่ แต่ไอ้พวกคนที่มันกล้ายอมรับเงื่อนไขข้อนี้ ยังไงพวกมันก็ต้องเป็นพวกที่จะพยายามแพร่ข้อมูลผิดๆ แน่นอน เพราะงั้น ฉันจะฝากให้แกเป็นผู้ส่งสารให้ฉันหน่อย เคลื่อนย้ายไปที่อาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ได้มั้ย?”

“เอ๊ะ อะ ด- ได้…ค่ะ”

“งั้น ฉันฝากด้วย คนที่แกต้องเอาไปบอก และสิ่งที่ต้องไปพูด―――”

“ก- ก- {เกรทเตอร์ เทเลพอร์เทชั่น (เคลื่อนย้ายขั้นสูง)}!!”

หลังจากที่เห็นจูเลียเคลื่อนย้ายไปแล้ว  ฉันก็หันไปหาซากุระคุง

“อาว―ล่ะ จบงานแล้ว! ขอโทษนะ ซากุระคุง ดูเหมือนพวกเราจะเดทกันนานไปหน่อย…”

“ม- ไม่เลย… ไม่เป็นไร ครับ”

“ท่านจอมมารเป็นห่วงแล้วสินะ งั้นเรารีบหน่อย แล้วก็กลับบ้านดีกว่า! …อะ ก่อนหน้านั้น เดี๋ยวฉันเอาไอเอิร์นเมเดน (สาวพรหมจรรย์เหล็ก) นี่กลับบ้านไปด้วยละกัน ไม่แน่ ยัยนี่อาจจะยังมีชีวิตอยู่ก็ได้”

“อ- เออ คือ… คุณลีนครับ…”

“หือ? อะไรเหรอ?”

“ห- หายาก… นะครับเนี่ย ที่ เออ… ที่… ปล่อยให้ มนุษย์… รอดไปน่ะครับ”

“เอ๊ะ? …อ้อ เรื่องนั้นนี่เอง ฉันก็แค่ให้ยัยนั่นทำหน้าที่เป็นคนส่งสารให้สมบูรณ์เท่านั้นเอง… อีกอย่าง ฉันก็ไม่ได้ปล่อยใครไปนี่นา?”

“…เอ๋?”

“เพราะตอนที่ฉันอุ้มตัวยัยนั่นขึ้นมา ฉันฝังระเบิดเวทไว้ในท้องของมันระหว่างที่กำลังสับสนไปเรียบร้อยแล้ว พอยัยนั่นพูดข้อความที่ฉันต้องการสื่อไปกับข้อมูลของฉันออกมาเรียบร้อยเมื่อไหร่ นั่นก็จะไปจุดชนวนให้ระเบิดทำงานทันที… ก็หวังว่ามันคงจะทำความเสียหายให้กับอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ได้บ้างเล็กๆ น้อยๆ ล่ะนะ แล้วก็ ถ้ามีกรณีที่ระเบิดเวทมนตร์ถูกทางอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์นั่นพบเข้า จนโดนปลดชนวนออกไป ฉันก็ใส่ยาพิษร้ายแรงในแคปซูลที่จะสลายในอีก 3 วันเข้าไปในร่างกายของยัยนั่นเผื่อเอาไว้ด้วย {แอสพอร์ต (เคลื่อนย้ายสสาร)} เรียบร้อยแล้วด้วยล่ะนะ”

(คุณลีน… ถึงจะมีหน้าตาสวยแบบนั้น ทำไมถึงทำเรื่องน่ากลัวๆ ได้ถึงขนาดนี้กันนะครับ…)

“เอาล่ะๆ งั้น ซากุระคุง ฝากด้วยน้า”

“อะ… ข- เข้าใจแล้วครับ… {เกรทเตอร์ เทเลพอร์เทชั่น (เคลื่อนย้ายขั้นสูง)}”

เอาล่ะ แล้วพวกเราก็กลับมาถึงเมืองหลวงของอาณาเขตเผ่ามาร ‘แพนเดโมเนียม’

ตอนนี้ ฉันต้องกลับไปที่ปราสาทจอมมารก่อน

“…ลีน!!”

มีเงานึงกระโดดออกมาจากปราสาทจอมมาร

อะไรน่ะ กำลังตรงเข้ามาใกล้แล้ว…

“อุ๊ปส์!?”

“ค- คุณลีนคร้าบ!?”

“ลีน! เจ้า! ไม่บาดเจ็บตรงไหนนะ!? เห็นเจ้ากลับบ้านช้าถึงขนาดนี้ เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นฤ!? มีสิ่งใดเกิดขึ้นฤๅ!?”

“ท- ท่านจอมมารคะ!?”

“ด- ดูเจ้าจะไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนสินะ… ถูกพิษฤๅ!? ไม่เป็นไรใช่ไหม!? แล้วผู้กล้าล่ะเป็นอย่างไรบ้างแล้ว!? …แล้วก็ นังผู้หญิงแปลกๆ ที่อยู่ในกล่องข้างหลังเจ้านั่นอะไรกัน!?”

“จ- ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ ท่านจอมมาร เดี๋ยวฉันอธิบายทุกอย่างให้ฟังเองค่ะ!”

คนที่กระโดดออกมาก็คือท่านจอมมารนี่เอง

ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปแค่ไหน ท่านก็ไม่ยอมทิ้งความปกป้องเกินเหตุนี่ไปเลยสินะ…

“…อ่า หมายความว่าอย่างไรนะ? กล่าวคือ เจ้ากำลังเพลิดเพลิน สุขสำราญอยู่กับการทรมานเหล่าคณะผู้กล้าเสียจนใช้เวลาไปขนาดนี้เลยอย่างนั้นฤๅ?”

“…ก็ เป็นแบบนั้นล่ะค่ะ”

“…ภายในโลงรูปสตรีนั่น มีผู้หญิงที่อยู่ในคณะผู้กล้าอยู่คนหนึ่ง อีกทั้งยังคงมีชีวิตอยู่ด้วยสินะ”

“ตามนั้นเลยค่ะ”

ในตอนนี้ พอฉันอธิบายสถานการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมาแล้ว ท่านจอมมารก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“…เราทั้งกังวลทั้งเสียความรู้สึกเลยนะ… เราคิดถึงขนาดว่าเจ้าจะเผลอเรอ ประมาทจนเสียท่า ได้รับบาดเจ็บไปแล้วเสียด้วยซ้ำ…”

“ฉันไม่ประมาทหรอกค่ะ คติของฉันคือต่อให้จะกำลังล่าหนูท่ออยู่ ฉันก็จะลงมืออย่างเต็มที่เสมอค่ะ”

“อย่างน้อยเจ้าก็หยุดเอาไว้ที่กระต่ายเสียเถอะ หนูท่อเลยฤ… เอาเถิด ในการล่ากระต่ายนั้นก็อาจมีความลำบากอยู่บ้าง ผู้กล้านั้นได้ตายแล้วเรียบร้อยแล้วอย่างนั้นสินะ?”

“ค่ะ ตายแล้วแน่นอนค่ะ”

“อย่างนั้นฤ เช่นนั้นแล้ว ก็จะเหลือมนุษย์เพียงคนเดียวแล้วสินะที่ได้ถือครอง [คุณสมบัติของผู้กล้า] อยู่… เมื่อเราได้ฆ่ามันลงเสีย ความหวังทั้งหมดของมนุษยชาติก็จะถูกทำลายจนหมดสิ้น อย่างน้อย ก็จนกว่าจะมีผู้กล้าที่มีพรสวรรค์ปรากฏขึ้นมาใหม่อีกครั้ง”

“ถึงอย่างนั้น เราก็ยังมีขุนพลจตุเทวอสุราอยู่นะคะ นอกจากโยมิแล้ว ทุกคนเองก็เป็นเผ่าพันธุ์อายุขัยยืนยาวกันหมด ฉันคิดว่าต่อให้ผู้กล้ารุ่นต่อไปจะปรากฏตัวขึ้นมาช้า ก็ไม่มีปัญหาหรอกค่ะ”

“จริงดังเจ้าว่า ณ ขณะนี้ เป้าหมายต่อไปของเราคือตามหาผู้ที่มีคุณสมบัติของผู้กล้าตื่นขึ้นอีกครั้งอย่างนั้นสินะ… เอาเถิด โดยเร็วที่สุด นั่นก็คงเป็นเรื่องในอีก 2-3 ปีข้างหน้า เป็นอีกครั้งแล้วนะที่เจ้าทำได้ดีมาก ลีน วันนี้ก็ไปพักผ่อนเสียเถิด”

“ค่ะ ขอบพระคุณมากนะคะ งั้น ขอตัวก่อนนะคะ”

“อึม โยมิเองก็วิตกเช่นกัน นางจึงได้กลับไปก่อนแล้ว”

…โยมิก็กังวลด้วย?

…ตายละ จริงเหรอเนี่ย นี่เพราะฉันเหรอ

ในเขตที่อยู่อาศัยที่หรูหราเป็นพิเศษ และมีแต่บุคลากรของกองทัพจอมมารระดับว่าที่ผู้บริหารหรือสูงกว่าอาศัยอยู่

ฉันกับโยมิมีบ้านอยู่ที่นี่นี่แหละ

…ใช่ค่ะ ฉันกับโยมิยังอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม

เพราะเมื่อหลายปีก่อน ท่านจอมมารบอกว่า ‘พวกเจ้าเป็นเพื่อนที่สนิทกันดี อีกทั้งลีนคนเดียวไม่อาจดูแลบ้านหลังใหญ่โตขนาดนี้คนเดียวได้ไหวหรอก เพราะอย่างนั้น พวกเจ้าก็อยู่ด้วยกันต่อไปนั่นแหละดีแล้ว’

ให้ตายสิ… ขนาดท่านจอมมารก็เป็นแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย

ก็จริงอยู่ที่เวลาโยมิพูดว่า ‘ยินดีต้อนรับกลับนะ’ น่ะจะทำให้ฉันตื่นเต้นมากเลย ทานข้าวด้วยกันก็สนุกมาก เวลาอาบน้ำ ฉันต้องรักษาระดับความดันเลือดไว้ไม่ให้เลือดกำเดาไหลออกมาก็เถอะ นี่ผู้บริหารคนอื่นๆ เขาก็มีพื้นที่ส่วนตัวกันเป็นของตัวเองแท้ๆ แล้วไหงคนที่แข็งแกร่งที่สุดเป็นอันดับ 1 กับ 2 ของกองทัพจอมมารถึงต้องอาศัยอยู่ด้วยกันล่ะคะเนี่ย?

จริงๆ แล้วน้า เป็นเรื่องที่น่ารำคาญมากเลยล่ะ…

“ลีน! ยินดีต้อนรับกลับนะ! กลับมาช้าจัง ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?”

“โยมี้~! ฉันเหนื่อยจังเลย~!”

“อุหวา!? …ม- ไม่เป็นไรใช่มั้ย? ถึงเราไม่คิดว่าเธอจะบาดเจ็บตรงไหนก็เถอะ… ผู้กล้าล่ะ ฆ่าไปเรียบร้อยแล้วหรือเปล่า?”

“อื้อ แต่ฉันเลอะเลือดไปหมดทั้งตัวเลยล่ะ เหนียวตัวไปหมดเลย อยากอาบน้ำแล้วอ่า…”

“โธ่… งั้นเราไปต้มน้ำไว้ให้นะ รอหน่อยแล้วกัน เราก็ยังไม่ได้อาบเลย เดี๋ยวมาอาบด้วยกันนะ ไว้เราค่อยทำมื้อเย็นมาทานกันทีหลังแล้วกัน”

“……นางฟ้า?”

“เอ๊ะ? อะไรเหรอ?”

“ไม่- ไม่มีอะไรหรอก… ขอบใจนะ โยมิ”

“อื้อ!”

ขอโทษนะคะ ฉันโกหกค่ะ

ชีวิตที่ขาดโยมิไปน่ะ เป็นไปไม่ได้เลยค่ะ

เพราะถึงเธอจะเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในกองทัพจอมมาร แต่เธอก็ยังออกทำงานภาคสนามอย่างเปิดเผยไม่ได้ เธอเลยใช้เวลาส่วนใหญ่ช่วงนี้อยู่ที่บ้านน่ะ

เพราะงั้น เวลาที่ฉันกลับบ้านมาเหนื่อยๆ เธอก็จะเตรียมอาหารกับต้มน้ำอาบให้ฉันตลอดเลย

สุดยอดที่สุดเลย เธอไม่ต้องออกไปสู้แล้วล่ะ ฉันจะทำงานเลี้ยงเธอเอง ฉันจะพาใครก็ตามที่เธออยากล้างแค้นมาให้เธอที่นี่เอง เพราะงั้นเธออยู่ที่บ้านตลอดเลยได้มั้ย?

ฉันเคยไปถามเรื่องนี้กับท่านจอมมารมาแล้วด้วยแหละ ท่านก็มองมาที่ฉันเหมือนมองอะไรซักอย่างที่น่าผิดหวังสุดๆ ก่อนจะให้ฉันกลับไปเฉยเลย… ไม่เข้าใจเลยอ่า…

TN: อย่าลืมนะครับ ลีนกับโยมิอายุ 13 กันอยู่ เพราะงั้นนี่ก็แค่เพื่อนสาว 2 คนแชร์บ้านอยู่ด้วยกัน แค่นั้นเอง
จริง จริ๊ง!

อีกอย่างนึง นี่ผ่านมาขนาดนี้ เราเพิ่งจะรู้ชื่อเมืองหลวงที่พวกนางเอกอยู่กันเองนะครับเนี่ย 55555