“อ-… อดีตคนรักเหรอค้าาา!? นี่มัน… เอ๊ะ? คุณวีเนลกับท่านฟลูเรเทียน่ะเหรอคะ!?”
“จ- จริงเหรอคะ…?”
“เป็นความจริง แต่เรื่องมันก็นานมาแล้ว พวกเจ้าไม่ต้องสนใจหรอก…”
“เดี๋ยว! อย่าไปโกหกพวกเด็กๆ สิ! วีเนลน่ะมาเกาะติดกับดิฉันอยู่ฝ่ายเดียวเท่านั้นเองนะ!”
“…เลตตี้? พูดกับท่านจอมมารน่ะ รักษามารยาทหน่อยสิ… อยากถูกลงโทษเพิ่มอีกหรือไง?”
“ขอโทษค่ะ”

…2 คนนี้น่ะเหรอ?

ดูแล้ว แทนที่จะบอกว่าเป็นคนรักกันเนี่ย… นี่มันความสัมพันธ์แบบนาย-บ่าวชัดๆ เลยนะ

“…ท่านฟลูเรเทีย เป็นสาย M สินะคะเนี่ย?”
“ไม่ใช่เลยนะ!?”
“อาระ~ แบบนั้นจะจริงเหรอ? ฉันอยากให้เธอตอบว่าใช่นะ… จะให้ฉันใช้แส้ฟาดเธอด้วยดีมั้ย?”
“ไม่ล่ะ ขอบคุณ และถ้าเธอลุกออกไปเร็วๆ จะดีมากเลยนะ วีเนล”
“แหม ก็ ที่เธอทำให้กำลังหลักของกองทัพทั้ง 2 คนเป็นแผลขนาดนี้ ดูๆ แล้ว เธอจะยังไม่สำนึกผิดเลยนะ”
“นี่ก็ไม่เป็นอะไรกันไม่ใช่เหรอไง! นี่ดิฉันก็สำนึกอยู่นะ!”

……

“ท่านจอมมารคะ พวกเราขอคำอธิบายซักหน่อยได้มั้ยคะ?”
“เราเองก็สนใจเหมือนกันค่ะ”
“อึม… ทั้ง 2 คนนั้นต่างสนิทกันดีจนเมื่อราวๆ สองสามร้อยปีก่อน แล้วจากนั้น ด้วยเหตุผลบางประการ ทั้งคู่ก็เริ่มคบกันนะ”
“อยากรู้ตรงบางประการที่ว่านั่นจังเลยค่ะ”
“แต่ เมื่อทั้งสองได้คบกันแล้ว ก็ได้มีเรื่องแปลกๆ บางอย่างเกิดขึ้น”
“ฉันยังอยากรู้เรื่องบางประการนั่นอยู่นะคะ… แต่ ก็อยากรู้เรื่องที่เกิดขึ้นต่อเหมือนกัน งั้นเล่าต่อเลยก็ได้ค่ะ”
“เราได้มาทราบภายหลังจากที่ทั้งสองได้คบกันแล้ว เรื่องที่ว่าวีเนลนั้นเป็นโชตะคอนกับโลลิคอน”
“ใช่เลยค่ะ”
“เป็นเรื่องที่ดังมากๆ เลยค่ะ”

นิสัยที่ชอบโชตะโลลิของคุณวีเนลน่ะ เป็นที่เล่าขานกันกระฉ่อนในกองทัพจอมมารเลยล่ะ

“ในช่วงที่ทั้ง 2 คนคบกันนั้น ฟลูเรเทียก็ไม่ได้โตขึ้นเลยแม้แต่นิด หากว่าเราจำไม่ผิดไป นางดูจะอยู่ในวัยพอๆ กับพวกเจ้าเลยทีเดียว”
“ทำไมเหมือนฉันเคยได้ยินประโยคนั้นมาก่อนเลยนะคะ?”
“แล้วรูปลักษณ์เช่นนั้น นับว่าเป็นแบบที่วีเนลโปรดปรานอย่างที่สุด… ด้วยเหตุนั้น วีเนลจึงตัดสินใจว่านางจะไม่ยอมปล่อยฟลูเรเทียให้ไปตกอยู่กับใครทั้งนั้น จนนางได้พัฒนามนต์เสน่ห์ขึ้นเป็นพิเศษ และสร้างเวทความรักขึ้นได้จนสมบูรณ์ ก่อนจะร่ายมันไว้กับฟลูเรเทีย จนทำให้นางได้… ตกหลุมรักเจ้าตัวอย่างหัวปักหัวปัม ถึงขั้นที่ไม่อาจใช้ชีวิตโดยขาดวีเนลได้เลย…”
“เรื่องที่ได้ ทำไมมันดิ่งกว่าที่คิดไว้ไป 30 เท่าแบบนั้นล่ะคะ!?”

มนต์เสน่ห์ เป็นเวทมนตร์แบบที่มีอา พี่สาวของโยมิที่ตายไปแล้ว ถนัดด้วยสินะ เวทที่สามารถผูกมัดอีกฝ่ายในระดับที่สามารถทำให้เป้าหมายยินยอมทำตามคำสั่งของผู้ร่ายได้เลย

ถ้าพัฒนามันขึ้นไปล่ะก็ การสร้างเวทความรักขึ้นมา ก็คงทำได้อยู่นะ…

นี่คุณวีเนล จริงๆ แล้วเป็นยันเดเระเหรอเนี่ย!?

“……เอ๊ะ? ถ้างั้น ท่านฟลูเรเทียก็… รักคุณวีเนลถึงขั้นไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้เลยถ้าขาดคุณวีเนลไปอย่างนั้นเหรอคะ?”
“หยุดความคิดนั่นไว้แค่นั้นเดี๋ยวนี้เลยนะ! ณ ตอนที่ดิฉันสามารถใช้ {เวิร์ล ทริป (บาเรียต่างมิติ)} ได้อย่างสมบูรณ์ และได้ลองทำการผนึกเวทมนตร์ลง ดิฉันก็สามารถปลดเวทความรักนั่นได้ยังไงล่ะ…”

อ๋า แบบนี้นี่เอง

เพราะแบบนั้น ท่านฟลูเรเทียเลยกลัวคุณวีเนลที่เคยร่ายเวทใส่เอาไว้ขนาดนั้นเลยสินะ

“ส- สุดยอดไปเลยเนอะ ลีน…”
“ฉันว่า คุณวีเนลน่ะ จู่ๆ ก็ดูน่ากลัวกว่าคุณเทียน่า แค่เพราะเหตุการณ์นี้ขึ้นมาเลย”

คนที่เป็นสาย S ตามธรรมชาติแบบไม่รู้ตัวน่ะ ก็ยังดีกว่าคนที่บังคับให้มารักกับตัวเองถึงขั้นมอบทั้งชีวิตให้ด้วยเวทความรักนะ

“ข- เข้าใจเรื่องราวโดยรวมแล้วค่ะ… แต่มีอยู่เรื่องนึงที่เรายังไม่เข้าใจเลย”
“หืม? อะไรฤ?”
“คุณวีเนล… ตอนนั้น คุณพังบาเรียของท่านฟลูเรเทียได้ยังไงน่ะคะ?”

นั่นสิ

ก็จริงอยู่ว่าคุณวีเนลน่ะมีฝีมือสุดยอด แต่ถ้าถามว่าเธอเก่งกว่าท่านฟลูเรเทียมั้ย ตอบง่ายๆ เลยคือ ‘ไม่’ ขนาดในหมู่ผู้บริหาร คุณวีเนลก็ไม่ได้แข็งแกร่งอะไรขนาดนั้นด้วยซ้ำ

ฉันไม่คิดว่าเธอจะมีพลังพอที่จะพังบาเรียที่แกร่งที่สุดของท่านฟลูเรเทียได้เลยนะ

“อ่า… เรื่องนั้น… คือว่า เรื่องนั้นน่ะ…”

อึม? อะไรกันเนี่ย?

หายากเลยแฮะที่ท่านจอมมารจะแสดงความลังเลออกมาแบบนี้น่ะ

“{บาเรียต่างมิติ} นั้น แม้นว่าจะสามารถยับยั้งการใช้เวทมนตร์ได้ทุกประเภท แต่ก็ยังมีข้อยกเว้นอยู่ประการหนึ่ง”
““ข้อยกเว้น?””
“ถูกต้อง ด้วยความที่เวทจิตใจนั้นเป็นเวทมนตร์ประเภทที่ส่งผลอย่างถาวร ยิ่งร่ายเอาไว้นานเท่าไร ผลที่เกิดก็ยิ่งรุนแรงตามไปด้วย พวกเจ้าเข้าใจแล้วหรือยัง?”
“อย่างนี้นี่เอง”
“กล่าวคือ เวทที่ร่ายเสร็จสมบูรณ์ไว้นานมากแล้วน่ะ… มันฝังร่องรอยไว้ลึกจนถึงขั้นที่แม้แต่ฉันที่เป็นคนร่ายเองก็ยังแก้ไม่ได้เลย”

…ทำเอาทึ่งเลยแฮะ

แค่ฟังเรื่องนี้ต่อ ก็ทำเอารู้สึกปั่นป่วนในท้องขึ้นมาเลย

“ฉันร่ายเวทใส่เด็กคนนี้ไว้นานมากเลยน่ะ… ก็ เศษซากของเวทมนตร์ที่เหลืออยู่น่ะคงมีมาก จนแม้แต่ {บาเรียต่างมิติ} ก็ลบล้างไม่ได้เลยสินะ? ผลของเวทความรักกับมนต์เสน่ห์ก็เลยยังมีผลกับเลตตี้อยู่นี่แหละ”

…ไม่ไหวๆ รู้สึกไม่ดีเลย แบบนี้

“เพราะอย่างนั้นนะ เลตตี้…”
“……ทั้งคำพูด หรือความคิดของวีเนลน่ะ….. ดิฉันน่ะ… ไม่สามารถขัดขืนพวกมันได้เลย……”

นี่มันความสัมพันธ์แบบนาย-บ่าวชัดๆ เลยนี่นา

“ฉะนั้น ฉันก็แค่คิดว่า ‘เลตตี้ ปลดบาเรียนี้ทีสิ?’ ที่เหลือก็คงเดาต่อกันได้แล้วนะ”
“มันไม่ใช่ความต้องการของดิฉันเลย……”

น่าสงสารที่สุดเลยค่ะ

“ก็นะ ถึงอย่างนั้น รูปร่างของเลตตี้ก็โตขึ้นมากเลย ฉันเลยน้วยเธอต่อไม่ได้ด้วย พอเด็กคนนี้เกษียณตัวเอง แล้วกลับไปที่ดินแดนของเผ่ามนุษย์มังกรแล้ว เราก็เลยต้องแยกกันนับตั้งแต่ตอนนั้น เรื่องมันก็มีเท่านี้แหละ”
“…ทำยังไงดีล่ะ ลีน เมื่อกี้ เราคิดเรื่องของคุณวีเนลขึ้นมาว่า ‘โอ้โห นี่มันเลวที่สุด…’ เลยน่ะ”

บังเอิญจังเลยนะ ฉันเองก็เหมือนกัน

“จะว่าไป คุณเรียกท่านฟลูเรเทียว่า ‘เลตตี้’ แถมยังรู้จักเรื่องตั้งแต่สมัยก่อนด้วย หรือว่าคุณวีเนลเองก็…”
“อาระ นี่ฉันยังไม่เคยบอกพวกเธอหรอกเหรอ? ฉันเองก็เป็นสมาชิกรุ่นบุกเบิกของกองทัพจอมมารเหมือนกับเลตตี้นั่นแหละ”

อ้า ว่าแล้วเชียว

“อือ น่าคิดถึงจริงๆ เลยน้า ผ่านมาหลายร้อยปีแล้วสินะ… เราไม่เคยนึกไม่เคยฝันเลยว่ากองทัพเล็กๆ ในตอนนั้นของเรา จะขยายจนใหญ่โตขนาดทุกวันนี้เลย”
“ตอนนั้น พวกเรามีแค่เผ่าปีศาจ เผ่ามนุษย์มาร กับเผ่าอันเดดเองนี่นา นอกจากฉัน เลตตี้ กับท่านจอมมารแล้ว… ก็มีฟรานกับดีเชสินะ ตอนนี้ก็สนุกอยู่หรอก แต่ในตอนนั้นมันก็ดีจริงๆ เลยน้า”
“…ทำไมดิฉันถึงจำได้แต่ตอนที่ถูกวีเนลบุกมาคุกคามใส่ล่ะเนี่ย”

เรื่องนี้คาใจฉันมากเลยค่ะ

เหมือนจะมีแต่ชื่อผู้หญิงทั้งนั้นเลย แต่… ฟังๆ ดูแล้ว เหมือนฉันจะสามารถเขียนนิยายเรื่องที่ว่าห้าสาวเผ่ามารร่วมกันก่อตั้งกองทัพจอมมารขึ้นมาได้ยังไงเลยนะเนี่ย

หลังจากนั้น 3 คนนั้นก็เริ่มคุยเรื่องความทรงจำสมัยก่อนกัน

จะเข้าไปร่วมในบทสนทนานี้ด้วยก็คงเสียมารยาทเกินไป งั้น โยมิกับฉันจะออกไปเงียบเงีย-…

…หืม?

“นี่ โยมิ ฉันรู้สึกเหมือนพวกเราลืมอะไรไปเลยนะ… นี่ฉันคิดไปเองหรือเปล่า?”
“เอ๊ะ ลีนก็ด้วยเหรอ? จริงๆ เราก็รู้สึกเหมือนลืมเรื่องสำคัญซักอย่างไปเหมือนกัน”
“ใช่มั้ยล่ะ? พวกเราลืมอะไรกันไปน้า?”
“…อืมม?”

อืมม?

ไม่สิ ฉันรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องสำคัญมากเลยนะ…

อะไรน้า…?

……

““……อ๋าาาา!?””

*―――บึ้มมมมม!!!*

เวททำลายล้างชุดใหญ่ถูกสาดใส่ประตูที่ไม่มีเวทคุ้มครองแล้ว

ฝีมือฉันเองนั่นแหละ

“เฮ้! โชคร้ายหน่อยนะ ออกมาเร็วๆ เลย!! หัดมีเกียรติภูมิของบุคลากรในกองทัพจอมมารซะบ้างสิ! ถ้ายังไม่ออกมาอีก ฉันจะพังประตูเข้าไปแล้วนะ!”
“ลีน! อีกฝั่งนึงเป็นรุ่นพี่นะ!? พูดจาไม่ดี แถมประตูก็จะพังอยู่แล้วด้วยเนี่ย!”
“ไม่เอาแล้ว! หยุดนะ! ลีน! โยมิ! เราพอแล้วล่ะ! ขอเลิกเป็นผู้บริหารดีกว่า! เราไม่อยากไปแพ้แบบนั้นอีกแล้วนะ! เรา-!”
“พูดอะไรอย่าง ‘ไม่อยากไปแพ้แบบนั้นอีกแล้ว’ ออกมาได้ยังไงกันคะ! น่ารังเกียจที่สุด! รู้มั้ยคะว่าทั้งโยมิทั้งฉันต้องโดนท่านฟลูเรเทียทำอะไรมาบ้างเพราะการถอนตัวของคุณเนี่ย! เฮ่! ถอยออกห่างจากประตูเลย! เจ้าบ้านี่!”
“ลีน! เอาเลย! เอาเลย!”

ใช่แล้ว นี่ไงสิ่งที่พวกเราต้องทำน่ะ

จุดประสงค์ดั้งเดิมของพวกเรา ก็คือลากเจ้ารุ่นพี่บ้านี่ออกมาจากห้องไง!!

“เดี๋ยววววว! ลีน ขอร้องล่ะ! จริงสิ อยากดูเครื่องปั้นดินเผาที่เราทำสักหน่อยมั้ย! ของทำพิเศษที่เผาจากไฟของเราด้วยนะ โยมิเองก็มาดูด้วยกันสิ… พ- เพราะงั้น”

““หนึ่ง… สอง… สาาาาามมมมม!!””

*―――ตู้มมมมมมมมมมมมม!!!*

แล้ว ประตูมันก็พังจนได้

“อุหวาาาา! ช่วยด้วววยยยยย!”
“หยุดเลยค่ะ! รู้มั้ยคะว่าพวกเราต้องลำบากขนาดไหน เพราะคุณหนีมาจากสนามรบน่ะคะ! ดูสิ ฉันเองก็ต้องตรงไปที่สนามรบโดยเร็วด้วย! ขนาดโยมิเองก็ไปด้วยนะคะ!”
“นั่นสิคะ ดูสิคะ คุณรูส ช่วยคิดดีๆ ด้วยนะคะ”
“ไม่อาว! ท่านฟลูเรเทียคร้าบ ช่วยด้วย! เราไม่อยากลงไปในสนามรบอีกแล้ว! เราจะขอแต่งงานกับห้องๆ น――นี้!”
“จะเอาแบบนี้เหรอคะ! ถ้ายังงั้นก็ได้ค่ะ ช่วยขังตัวเองอยู่ในห้องให้ดีเลยนะคะ! แล้วฉันจะเคลื่อนย้ายทั้งคุณทั้งห้องไปกลางสนามรบซะตอนนี้เลย!”

“จะว่าไปแล้วนะฟลูเรเทีย เหตุใดเจ้าถึงเอ็นดูรูสขนาดนั้นกันฤๅ?”
“เอ?… ร- เรื่องนี้… คือว่า…”
“ง่ายๆ เลยค่า ท่านจอมมาร ลองสลับนิสัยและตัวตนของรูสทั้งหมดดูสิคะ”
“หือ? …อึม เป็นผู้ชายที่ปล่อยตัวไปตามสัญชาตญาณ ไม่วางแผนอะไรล่วงหน้า เก่งในการใช้กำลัง… หากสลับทั้งหมดก็… ผู้หญิงที่มีเหตุมีผล รอบคอบ เก่งในการวิเคราะห์… โอ้ แบบนี้นี่เอง ทั้งหมดนั่นคือวีเนลเลยนี่”
“พออยู่กับตัวตนที่ตรงข้ามกับฉันที่เธอหวาดกลัวแล้ว เธอก็เลยรู้สึกสงบใจได้ใช่มั้ยล่ะ เลตตี้?”
“ชิ……”

TN: อึม มีชื่อเพิ่มมาอีกแล้ว น่าสนใจจริงๆ พวกเขาเป็นใครกันนะ?